ดวงใจมัท

ผู้เขียน: วรรณรวี

พิมพ์ครั้งที่หนึ่ง: มกราคม ๒๕๕๗

พิมพ์ครั้งที่สอง: กันยายน ๒๕๕๗

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์พ.ศ. ๒๕๓๗

ไม่อนุญาตให้คัดลอกเนื้อหาส่วนหนึ่งส่วนใดหรือทั้งหมดเพื่อสร้างฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ เป็นเอกสารรูปเล่ม หรือเพื่อการใดๆเว้นแต่จะได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เท่านั้น

ISBN : ๙๗๘ - ๖๑๖ - ๓๔๘ - ๔๔๙ - ๙

ราคา ๓๐๐บาท

***************************************************************************************

ตัวอย่างค่ะ

๑.

ล้มมวย !

“ผัวะ!!!” ไอ้บ้าไอ้ทุเรศเอามือสั่วๆ ออกจากนมฉันเดี๋ยวนี้นะโว้ย!”

ร่างเล็กบอบบางสูงเลยเมตรครึ่งมาไม่กี่เซนติเมตรผมซอยสั้นมีหน้าม้าตกลงมาระหน้าผาก ผิวขาวอมชมพูจมูกเล็กเชิดกำลังระบายลมแรงๆ ดวงตากลมโตภายใต้แพขนตางอนเปล่งประกายสีนิลหากตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำเจือหยาดน้ำน้อยๆ ด้วยอารมณ์โกรธจัดราวกับลูกแมวตัวเล็กกำลังขู่ฟ่อสุนัขพันธุ์ใหญ่กว่ามาก

ชายหนุ่มใบหน้าเรียวรีผิวขาวอมเหลืองปกคลุมด้วยผมยาวไม่เป็นทรง คล้ายๆ กับสุนัขหูตกและเซอร์ซกมกที่ระบายไปด้วยหนวดเคราจางๆร่างสูงเพรียวถูกซ่อนเอาไว้ภายใต้เสื้อยืดตราห่านคู่ขาดวิ่นกับกางเกงยีนสีซีดและรองเท้าผ้าใบคู่เก่าภาพลักษณ์ยาจกเช่นนี้ ใครเลยจะรู้ว่าแท้จริงแล้วเขาคือเจ้าของร้าน Music long play แห่งนี้หรือจะนิยามสั้นๆ ว่าเขาคือ ‘ผ้าขี้ริ้วห่อทองตัวจริง’ คงไม่เกินความจริงนัก

หากคุณสมบัติข้อนี้ไม่ได้เรียกคะแนนจิตพิสัยให้กับเจ้าของเสื้อเชิ้ตที่ถูกมือเรียวของคนขี้เมากำแน่นอยู่ตรงหน้าอกข้างซ้ายอย่างมัทนี วงศ์วัฒนา มากไปกว่าการที่เขาจะละมือออกเพราะมันได้สร้างความรู้สึกเกินคำว่าอับอายให้เธอ มือของเขาเหนียวหนึบราวกับแม่เหล็กแม้สลัดอย่างไรก็ไม่หลุด

ถึงแม้จะได้รับการฝึกฝนมาบ้างแต่การรัวหมัดก็ทำให้มือน้อยๆ ได้รับบาดเจ็บเจ้าของหมัดเหนื่อยหอบเพราะเธอได้ปล่อยพลังมหาศาลออกไปแล้วหากไม่เป็นผล

“เห้ย! ไอ้บ้ากาม...ปล่อยมือออกเดี๋ยวนี้เจ็บนะโว้ย!”

อารมณ์เดือดจัดของคนที่สบถคำไม่สุภาพออกมาอย่างน้ำไหลไฟดับจนเสียงเล็กก้องกังวานไปทั่วทั้งร้าน โดยไม่กลัวว่าจะโดนไล่ออกเลยสักนิด

“หมัดหนักเป็นบ้าเลยยายเปี๊ยกก็ใครบอกให้เธออึ๋มน่าจับแบบนี้ละหา!”

เสียงทุ้มนุ่มปนอ้อแอ้ของชายหนุ่มซึ่งพนักงานทุกคนในร้านเรียกว่า‘ลูกพี่’ นามว่า โป๊ะ หรือ ปราชญ์ ดัชนียวงศ์ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นหนุ่มหล่อมาดเซอร์ เขานิยมการดูภาพนู้ดและงานศิลปะเป็นชีวิตจิตใจกระทั่งถูกนำมาตั้งเป็นฉายาและชื่อเล่นที่ออกเสียงเกือบจะคล้ายกันตั้งแต่สมัยเรียนในคณะจิตรกรรมของมหาวิทยาลัยศิลปะเก่าแก่แห่งหนึ่งของเมืองไทยแล้วเขาก็เดินตามรอยเท้าศาสตราจารย์ชาวอิตาเลี่ยนซึ่งเป็นผู้ก่อตั้งและครูสอนศิลปะ ณ.สถานศึกษาแห่งนั้น มุ่งหน้าสู่เมืองฟลอเรนซ์ประเทศอิตาลี จนสามารถคว้าปริญญาโทจากสถาบันเดียวกับท่านสำเร็จกลับมาและตอนนี้ภาพลักษณ์ของเขาถูกตอกย้ำให้เด่นชัดขึ้นอีกครั้ง

“ปล่อยมือซะสิไอ้ทุเรศ!คนมองทั้งร้านแล้ว นายไม่อายแต่ฉันอายเขานะโว้ย!”ร่างเล็กองศาเดือดพ่นไฟออกมาจากริมฝีปาก เพราะคนที่กำลังจะกลายเป็นอดีตเจ้านาย ไม่ยอมละมือของเขาออกจากหน้าอกของเธอบวกกับดวงตาปรือปนหวานฉ่ำและอิ่มเอม ราวกับกำลังเคลิบเคลิ้มกับภาพในจินตนาการบางอย่างคล้ายๆ อาการของคนโรคจิตที่ดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปเป็นลังหากเธอเองไม่แน่ใจว่าเขาเมาจากน้ำหมักยอดข้าวที่วางอยู่บนโต๊ะหลายขวดหรือว่ากำลังเมาอะไรของเธอกันแน่!

‘มาทำงานวันแรกก็ต้องเจอดีเสียแล้วยายมัทเอ๊ย! ไอ้คนหื่นกาม!’ เสียงสบถดังในใจบ้างหลังจากเธอพ่นทุกคำออกมาชนิดไม่ซ้ำกันเลยสักคำเดียว

“ลูกพี่คร้าบปล่อยเถอะคร้าบ ปากเจ่อไปหมดแล้วนะคร้าบ พี่คร้าบบ!”บริกรหนุ่มประจำร้านวิ่งเข้ามาขวางทัพอย่างกล้าๆ กลัวๆ เขาขอร้องให้คนเป็นเจ้านายที่กำลังเมาหนักปลดมือออกจากหน้าอกของมัทนี ถ้าไม่เช่นนั้นใบหน้าหล่อๆ ของเขาอาจจะโดนกำปั้นเล็กหากมีพลังมหาศาลของเธอไปอีกหลายหมัดถึงแม้จะโดนมาแล้วหลายครั้งหลักฐานเด่นชัดบนใบหน้าของเขาในเวลานี้ดูน่ากลัวสำหรับผู้เห็นเหตุการณ์ที่กำลังจ้องกันเป็นตาเดียวริมฝีปากหยักบวมเจ่อ เลือดกำเดาไหลออกมาจากจมูกคมสันทั้งสองข้าง มีรอยเลือดที่มุมปากและไม่รู้ว่ายังคงมีฟันครบทุกซี่หรือไม่

หากภาพความน่ากลัวนั้นดูจะไม่สร้างความเจ็บปวดใดๆให้คนเมาสักนิด เพราะดวงตาเรียวรีของเขาฉ่ำเยิ้มเสมือนอาการของคนเมาได้ที่และไม่สะทกสะท้านกับพลังหมัดของลูกแมวตัวเล็กแต่อย่างใดกระทั่งหมัดสุดท้ายที่เสียงดังสนั่นหวั่นไหว

“ผัวะ!”หมัดเล็กๆ ทว่าหนักหน่วงและมีพลังมหาศาลมากพอที่จะทำให้ร่างสูงเพรียวซึ่งโงนเงนและสติไม่ครบร้อยสลบคาโต๊ะไปด้วยรอยยิ้ม

“พี่เก๋...ฝากบอกเจ้านายลามกของพี่ด้วยว่ามัทขอลาออกแล้วให้เขาจ่ายค่าแต๊ะอั๋งมัทมาด้วย ต้องในราคาที่เหมาะสม ยอมรับได้ถ้าไม่งั้นนะเจอกันแน่” คนออกหมัดลูบกำปั้นของตัวเองขณะหันไปบอกบริกรหนุ่มรุ่นพี่ที่ช่วยเข้ามาเจรจา

“จ้าน้องมัทพรุ่งนี้พี่จะบอกลูกพี่เรื่องค่าเสียหายนะจ๊ะ แต่...เอ่อ...เรื่องลาออกน้องมัทไม่ลองทบทวนดูใหม่หน่อยเหรอจ๊ะ ปกติลูกพี่ไม่ใช่คนมือไวแล้วก็ไม่เคยเมาเละเทะแบบนี้มาก่อน ก็พอจะรู้ว่าลูกพี่เขาชอบดูภาพโป๊แต่ลงมือจับแบบนี้น้องมัทเป็นคนแรกเลยนะจ๊ะ!”

บริกรหนุ่มนามว่าเก๋ ผู้ขวัญอ่อนตอบหวาดๆ ต่อรุ่นน้องที่เขาเป็นคนชักชวนมาทำงานด้วยเพราะรู้จักกันเป็นการส่วนตัวเขารู้ว่ามัทนีต้องการมีรายได้พิเศษก่อนที่เธอจะถูกเรียกตัวไปเริ่มงานประจำที่ได้สมัครเอาไว้หลายแห่งเป็นช่วงเวลาเดียวกับที่ร้านขาดคนแต่ทว่าความหมายในคำขอร้องของเขาฟังดูเหมือนว่าสาวน้อยเป็นผู้ได้รับเกียรติที่โดนเจ้านายหนุ่มจับหน้าอกจนทำให้มัทนีทะลักจุดเดือดขึ้นมาอีกครั้งแล้วตะโกนเสียงเล็กหากก้องกังวาน จนทำให้บริกรหนุ่มสะดุ้งราวกับคนขวัญอ่อน

“พี่เก๋! พูดให้สวยๆหน่อยนะ แล้วไอ้เจ้านายของพี่ไม่ต้องรับผิดชอบกับการกระทำหรือไงมัททั้งเจ็บทั้งอาย ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว เงินก็ส่วนหนึ่งถ้าพี่ไม่อยากให้มัทลาออกก็บอกให้เขายกดอกไม้ธูปเทียนมาขอขมามัทก็แล้วกัน”

พูดจบร่างเล็กที่ตัวแดงๆเพราะองศาเดือด ปลดผ้ากันเปื้อนที่ด้านหน้ามีสัญลักษณ์ประจำร้าน ซึ่งได้แรงบันดาลใจมาจากผู้หญิงในท่วงท่าพลิ้วไหวไปตามรูปแบบของตัวอักษรภาษาอังกฤษที่อ่านออกเสียงได้ว่า “Music Long Play”มันเป็นผลงานการออกแบบของชายหนุ่มที่สลบไปพร้อมรอยยิ้มและใบหน้ายับเยินผ้ากันเปื้อนที่ถูกวางลงแรงๆ บนโต๊ะทำให้บริกรหนุ่มสะดุ้งอีกครั้ง

“มัทกลับล่ะพี่เก๋อีกสองวันจะมารับค่าเสียหายแล้วก็มารับการขอขมาด้วย พี่เก๋อย่าลืมบอกเขาแล้วกันถ้าพร้อมกี่โมงก็นัดเวลามา พี่มีเบอร์โทรของมัทอยู่แล้วนี่นา มัทว่าพี่หิ้วปีกเจ้านายของพี่ไปโรงพยาบาลด้วยก็ดีเช็คร่างกาย เช็คสมองเสียก่อนที่เขาจะตื่นขึ้นมาแล้วจำเหตุการณ์คืนนี้ไม่ได้ถ้าเขาไม่ยอมรับผิดชอบ ได้เห็นดีกับมัทแน่คอยดู!”

บอกความประสงค์จบร่างเล็กฉบับกระเป๋าก็ก้าวเร็วๆ เข้าไปหลังร้านเธอหยิบกระเป๋าเป้ที่เก็บไว้ในล็อกเกอร์ออกมา เปลี่ยนชุดยูนิฟอร์มออกแล้วแทนด้วยกางเกงยีนขาสั้นสีซีดอวดเรียวขาขาวผ่องเสื้อยืดลายการ์ตูนกับรองเท้าผ้าใบคอนเวิร์สสีดำ ยิ่งทำให้สาวน้อยดูคล้ายกับเด็กมัธยมมัทนีสะพายกระเป๋าเป้ใบโตเกินรูปร่างราวกับแบกบ้านเอาไว้บนหลัง ซึ่งมันบรรจุสิ่งของทุกอย่างเอาไว้ทั้งหนังสืออ่านเล่นเครื่องเล่นไอพอดที่เธอเก็บหอมรอมริบจากเงินเดือนที่ได้รับจากมารดาเลี้ยงเพียงน้อยนิดในแต่ละสัปดาห์จนซื้อมันมาได้ด้วยความภาคภูมิใจ สิ่งสำคัญคือเครื่องคิดเลขขนาดใหญ่อีกหนึ่งอันสำหรับเอาไว้กดคำนวณรายรับรายจ่ายวันนี้เธอคงจะมาทำงานที่นี่เป็นวันแรกและวันสุดท้าย สาวน้อยพาร่างเล็กบอบบางในมาดทอมบอยออกไปจากร้านอย่างรวดเร็วราวกับพายุเฮอร์ริเคนหากดวงตากลมโตของเธอยังพอมีเวลาเหลือบมองเห็นภาพบริกรหนุ่มรุ่นพี่ทั้งลากทั้งไสเจ้าของรูปร่างสูงเพรียวของอดีตเจ้านายหื่นกามขึ้นไปบนห้องพักและปฐมพยาบาลยังชั้นดาดฟ้าอย่างทุลักทุเลซึ่งเธอก็รับรู้มาจากคนที่กำลังทำหน้าที่หิ้วปีกว่า บนนั้นก็คือห้องทำงานและห้องนอนส่วนตัวของเขา

“ไอ้เก๋ ไอ้เก๋หน้าฉันไปโดนอะไรมาวะ ทำไม่มันเยินอย่างนี้เนี่ยะ เห้ย!ไอ้เก๋โว้ย อยู่ไหนวะ” เจ้าของร้านหนุ่มตะโกนถามลูกน้องหลังจากที่เขาเดินลงมาด้านล่างในเวลาตะวันลับขอบฟ้าไปแล้วของอีกวันซึ่งเป็นเวลาเปิดร้าน แต่ทว่าช่วงเวลานี้ยังไม่มีลูกค้าในร้านเหมือนเช่นทุกวันทำให้เสียงที่เคยทุ้มนุ่มดังกึกก้องโดยไม่ต้องเกรงใจใคร

“ลูกพี่คร้าบบบ...ลูกพี่จำอะไรไม่ได้จริงๆเหรอคร้าบบ”

ลูกน้องหนุ่มวิ่งออกมาจากหลังร้านอย่างกระหืดกระหอบแล้วเขาก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของเจ้านายหนุ่ม ซึ่งตอนนี้หมัดของมัทนีแสดงผลงานชัดเพราะรอยบวมแดง และปากเจ่อที่เห็นเมื่อคืนที่ผ่านมา เปลี่ยนเป็นสีม่วงช้ำๆเต็มหราอยู่บนใบหน้าขาวที่ปกคลุมไปด้วยหนวดเคราจางๆ ของเขา

“จำไม่ได้น่ะสิถ้าจำได้ฉันจะถามแกทำไมวะไอ้เก๋” อารมณ์ทั้งเจ็บทั้งสงสัยทำให้คนที่เคยสุภาพตะคอกใส่ลูกน้องคนสนิทจนอีกฝ่ายสะดุ้งโหยง( อีกครั้ง )

“เอ่อ...คือ...คือว่า...คือ...เอ่อ...”คนที่จะต้องตอบแสดงท่าทางหวาดๆ

“เห้ย! คืออะไรล่ะวะบอกมาเร็วๆ ไม่งั้นฉันเตะแกแน่ไอ้เก๋”

“ลูกพี่โดนเอ่อ...น้องมัทชกไปหลายหมัดครับ เพราะว่า...เอ่อ...คือ...ลูกพี่ไปจับหน้าอกของเธอเข้าที่สำคัญขนาดโดนไปหลายหมัดแล้วลูกพี่ก็ยังเอ่อ...ไม่ยอมปล่อยมือออกจากหน้าอกของน้องมัทนะครับ”ลูกน้องหนุ่มตอบอย่างตะกุกตะกัก

“เห้ยไอ้บ้า!แกอย่ามาอำ ฉันเนี่ยะนะจะไปจับนมยายเปี๊ยกนั่น” ชายหนุ่มโวยวายเสียงดังด้วยอารามตกใจและไม่เชื่อในพฤติกรรมของตัวเองเพราะเขาไม่เคยมีประวัติแต๊ะอั๋งสาวๆ คนไหนให้ต้องโดนเอาคืนจนหน้าตายับเยินเช่นนี้มาก่อน

“ก็จริงนะสิคร้าบมีพยานเต็มร้านเลยด้วยนะคร้าบ ไปศาลไหนลูกพี่ก็แพ้เขานะครับแล้วน้องมัทก็ฝากบอกว่าอีกสองวันจะมารับเช็คค่าเสียหายที่ถูกแต๊ะอั๋งเพราะเธอทั้งเจ็บทั้งอาย ก็เจ้านายจับตั้งนานไม่ยอมปล่อย”

“พอๆฉันเนี่ยะนะ” ชายหนุ่มที่ไม่เชื่อการกระทำยกนิ้วชี้หน้าตัวเองแสดงความสงสัยอีกคำรบ หากยังไม่ลืมที่จะเอ่ยถามเสียงเบาลง

“ยายเปี๊ยกนั่นบอกแกหรือเปล่าว่าต้องการได้ค่าเสียหายเท่าไหร่”

“ไม่ได้บอกจำนวนครับแต่ฝากบอกว่าถ้าตัวเลขไม่น่าพอใจ เจอกันแน่ แล้วก็ขอลาออกด้วยแต่พอดีว่าผมขอร้องเอาไว้ครับลูกพี่ ร้านเราตอนนี้ต้องการคนแล้วน้องมัทก็อยากทำพิเศษ หางานไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ถ้าจะไม่ให้เธอลาออกลูกพี่ก็ต้องยอมยกดอกไม้ธูปเทียนมาขอขมาเธอนะครับ” ลูกน้องรายงานอย่างหวาดๆเพราะดูท่าข้อหลังนั้นทำให้เจ้านายหนุ่มของเขามีแววตาเกรี้ยวกราดมากขึ้นทำให้ลูกน้องตัวเล็กๆ อย่างเขาต้องสะดุ้งโหยงอีกครั้ง

“อืม...อย่างนั้นหรอกเหรอวะก็ดี...ถ้าอย่างนั้นอีกสองวันแกบอกให้ยายเปี๊ยกเข้ามาพบฉันแล้วกัน”

ชายหนุ่มบอกลูกน้องไปง่ายๆราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่ เพราะบางทีเขาอาจจะมีเรื่องบางอย่างที่ต้องการจะตกลงกับสาวน้อยเป็นการส่วนตัว

“คร้าบลูกพี่แล้วลูกพี่จะให้ผมนัดน้องมัทกี่โมงดีครับ ผมจะได้โทรศัพท์ไปแจ้งเธอล่วงหน้า” คนเป็นลูกน้องเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้น

“เที่ยงคืนแล้วกัน!”เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยก่อนหันหลังกลับแล้วเดินขึ้นไปยังชั้นบนอย่างรวดเร็ว เผยรอยยิ้มบางๆบนใบหน้าขาวที่ยับเยิน เป็นอารมณ์บางอย่างที่อ่านไม่ออก

**************************************************************

มีวางจำหน่ายแล้วในรูปแบบ E-BOOK ค่ะ ตามลิ้งก์ค่ะ

https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&book_id=7962

ส่วนรูปเล่มรอฉบับรีปริ้นครั้งที่ 3ใครสนใจอยากได้เล่ม "ดวงใจมัท" ในรูปเล่ม แจ้งเข้ามาได้ที่ E-Mail : wikky7ster@gmail.com ค่ะ

หรือแฟนเพจ