นิยายรัก ตอนที่ 9 อัศวิน

อัศวิน !

สาวน้อยหอบร่างอันบอบช้ำและยับเยินที่เต็มไปด้วยรอยแผลจากคมเล็บผิวขาวผ่องมีรอยช้ำและจ้ำแดงๆ ที่เกิดจากการปะทะอย่างรุนแรงของฝ่ามือพี่สาวไปทั่วทั้งตัวหยาดน้ำตามากมายทะลักออกมากลบดวงตากลมโตแทบมิด จนไม่สามารถมองเห็นเส้นทางมินิโรเวอร์พาเธอออกมาด้วยความเร็วเต็มกำลังที่รถยนต์คันเก่าพึงจะสามารถโดยเธอเองไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าจุดหมายปลายทางอยู่แห่งใด

เท้าเล็กในรองเท้าแตะคู่เก่าเหยียบคันเร่งจนสุดมือน้อยแปดเปื้อนที่หลังมือเต็มไปด้วยรอยเล็บจิกจับพวงมาลัยเพื่อมุ่งหน้าไปตามเส้นทางเดิมที่สมองน้อยๆยังพอทำงานได้ น่าสงสารยิ่งนักถ้าหากใครได้เห็นสภาพของคนที่ร่างกายและหัวใจบอบช้ำในเวลานี้จากความผิดหวังอย่างรุนแรงแม้เธอไม่เคยคาดหวังและเคยเสียใจจนชินกับสถานการณ์ที่เคยคิดว่าตัวเองจะรับมือมันได้กระทั่งความจริงกระจ่างชัดในคืนนี้เมื่อคนที่เธอรักและคิดว่าเป็นของเธอเพียงผู้เดียวที่ยังเหลืออยู่บนโลกใบนี้ไม่เชื่อใจ และคิดว่าลูกสาวคนนี้จะเป็นไปตามคำพูดที่คนเลวโยนมาให้โดยไม่มีแม้คำปลอบโยนหรือกางปีกปกป้องทั้งที่เธอเป็นฝ่ายถูกกระทำในที่ที่เรียกว่าบ้านซึ่งมันควรจะเป็นที่พักพิงและปลอดภัยอย่างที่สุดสำหรับเธอ

สายตาเย็นชาของบิดาทำให้มัทนีรู้สึกมากกว่าคำว่าเสียใจซึ่งเธอไม่รู้ว่าจะเลือกคำไหนมาทดแทนได้ มันคือฟางเล็กๆเส้นสุดท้ายที่ขาดสะบั้นลงจนเธอต้องหอบร่างอันบอบช้ำและตัดสินใจจากมาเพื่อหาหนทางเยียวยาหัวใจ หลังจากนี้เธอจะไม่ต้องรู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างเช่นวันนี้อีกต่อไปแล้วและบิดาของเธอก็คงยินดีที่ท่านจะไม่ต้องมีลูกสาว ซึ่งถูกจัดเอาไว้เป็นเพียงแค่ผลผลิตของความผิดพลาดกับเมียคนใช้เท่านั้นเหตุการณ์ความเข้าใจผิดใหญ่โตในคืนนี้คนผิดกลับกลายเป็นเธอ...

ร่างเล็กซึ่งบอบช้ำออกมาทั้งชุดนอนตัวเก่าที่ไม่มีแม้ชุดชั้นในเธอมีเพียงเสื้อยืดตัวโคร่งสีขาวเก่าๆ และกางเกงผ้าฝ้ายแสนสั้นที่มันไม่สามารถปกปิดเรียวขาเล็กจากมือของคนเลวมือน้อยคว้ากระเป๋าเป้ใบใหญ่ติดมือมาด้วย หากมันก็ไม่มีสิ่งของสำคัญใดๆ และบรรจุเอาไว้เพียงเครื่องเล่นไอพอดตกรุ่นหนังสือการ์ตูนอ่านเล่น เครื่องคิดเลขสมุดบัญชีที่มีเงินเก็บเพียงน้อยนิดกับกระเป๋าเงินสีชมพูซึ่งภายในมีจำนวนเงินเพียงหลักร้อยเท่านั้น

มินิโรเวอร์พามัทนีมาถึงจุดหมายปลายทางด้วยความเคยชินในเวลาเข้าวันใหม่มาแล้วหลายชั่วโมงหากเธอยังคงนั่งอยู่ในรถยนต์คันเล็กด้วยน้ำตามากมายที่ไม่มีทีท่าว่าจะหมดไปง่ายๆหากความรู้สึกขยะแขยงที่มือน้อยๆ ของเธอจับสิ่งนั้นของคนเลวและเรียวขาเล็กที่โดนมือสากสกปรกลูบไล้ออกคำสั่งให้เธอให้รีบลงไปเพื่อชำระมันออกโดยเร็วที่สุด

สาวน้อยรีบก้าวลงมาจากรถยนต์ที่จอดไว้หน้าร้านแล้วล็อกประตูรถก่อนที่เธอจะกึ่งวิ่งกึ่งเดินเร็วๆ จนไปหยุดอยู่หน้าร้าน มือน้อยควานหากุญแจในกระเป๋าเป้และเจอมันในเวลาไม่นานนักเธอรีบไขกุญแจเข้ามาก่อนหมุนตัวไปปิดประตูด้วยความว่องไวและร้อนรนโดยที่สมองสั่งให้เธอมุ่งตรงไปยังอ่างล้างจานในครัวก่อนเป็นที่แรก

มือเล็กเปิดก๊อกน้ำโดยหมุนไปจนสุดแรงเธอกดน้ำยาล้างจานหลายๆ หยดก่อนถูสลับกันแรงๆ แล้วล้างมันออก และทำแบบเดิมหลายๆครั้งราวกับกลัวว่าความสกปรกที่มือน้อยได้รับในครั้งนี้ฝังลึกเสียจนไม่สามารถลบมันออกไปได้เสียทีเธอทำเช่นเดียวกันกับเรียวขามือที่มีมลทิลรีบดึงผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กในกระเป๋าเป้ใบใหญ่ออกมาก่อนกดน้ำยาล้างจานลงไปหลายๆหยด แล้วซับน้ำหมาดๆ เช็ดมันลงแรงๆ บนเรียวขาเล็กสลับไปมาทั้งสองข้างด้วยน้ำหนักมือที่มากเสียจนเรียวขาเริ่มแดงปื้นเป็นทางยาว

สาวน้อยทำมันซ้ำๆสลับกันไปมาโดยไม่รู้ว่าใช้เวลาไปนานเท่าไหร่แล้วมือที่ว่างของเธอจับเสื้อยืดตัวเก่าที่สวมอยู่ขึ้นมาซับน้ำตามากมายพร้อมเสียงสะอื้นโดยเจ้าของร่างไม่สามารถบังคับให้มันหยุดได้ง่ายๆ เหมือนที่เคยพยายามทำสำเร็จมาแล้วบ่อยครั้งภาพนั้นเรียกให้ใครบางคนที่อยู่ชั้นบนถึงกับชะงักเมื่อมองผ่านหน้าจอโชคดีที่เขายังไม่เข้านอนเพราะกำลังติดต่อกับใครบางคนอีกซีกโลกในเรื่องงานสำคัญ

ร่างสูงเพรียวรีบเดินลงมาด้านล่างเมื่อปรากฏภาพบนจอไม่ชัดนักมีเพียงแสงสว่างจากหลอดไฟเล็กๆ ตรงบันไดติดกับห้องครัวที่เขาสามารถมองเห็นตอนที่เธอเดินเร็วๆเข้ามา ชายหนุ่มยืนมองสาวน้อยในชุดนอนตัวเก่าในสภาพยับเยินเธอยังคงเปิดน้ำแล้วถูมือเล็กสลับไปมาแรงๆ แล้วก้มลงเช็ดเรียวขาน้อยๆ ในกางเกงขาสั้นและกำลังร้องไห้อย่างหนักจนเขาคิดว่าเจ้าตัวคงจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามายืนมองอยู่ตรงนี้นานหลายนาทีแล้ว

หัวใจสั่งให้เขาก้าวเข้าไปปลอบเธอโดยเร็วหากสมองยังคงทำงานได้ดีไม่แพ้กันเพราะเขาเห็นสภาพของสาวน้อยที่กำลังหวาดระแวงและกลัวการจู่โจมเข้าไปอาจจะเพิ่มความหวาดกลัวให้เธอมากยิ่งขึ้น ชายหนุ่มจึงนิ่งและยืนมองภาพเด็กน้อยหลงทางที่ถูกรังแกมาอย่างหนักด้วยความรู้สึกที่มากมายเกินคำว่าสงสารจับใจเขาจึงค่อยๆเอ่ยเสียงนุ่มและอ่อนโยนนำไปก่อนเพื่อเรียกสติของเธอจากกิจกรรมที่ทำอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย

“มัท...มัท...มัทเป็นอะไรใครทำอะไร โดนใครรังแก ทำไมมีแผลเต็มตัวแบบนี้ บอกพี่สิคนดี” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามสายตาของเขาแสดงออกถึงความสงสารจับใจชัด เสียงนั้นหยุดเธอให้ชะงัก ก่อนที่เธอจะหันดวงตาแดงและบวมช้ำที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตามองเขา

ชายหนุ่มค่อยๆก้าวเข้าไปหาเด็กน้อยหลงทางช้าๆ แล้วเอื้อมมือออกไปจับไหล่เพื่อปลอบโยนเธอเบาๆหากสาวน้อยยังคงหวาดระแวงและสะดุ้งสุดตัวแล้วเธอก็รีบกระเถิบถอยหลังอย่างรวดเร็วราวกับโดนของร้อน

“มัท...มัท...มัทใจเย็นๆนะ ไม่เป็นอะไรแล้ว ไว้ใจพี่นะครับคนดี บอกพี่สิใครทำอะไร โดนใครรังแกพี่จะไปจัดการมันให้มัทเอง บอกพี่นะครับ” ชายหนุ่มปลอบเธอและเอ่ยถามอย่างอ่อนโยนกว่าที่เคยมือเรียวยื่นออกไปก่อนจะก้าวเข้าไปหาอย่างช้าๆหากในใจร้อนรนยิ่งกว่าน้ำเสียงนุ่มนั้นนัก กังวลสงสารและอยากรู้เดี๋ยวนี้ว่าเธอผ่านอะไรมาแล้วคนเลวหน้าไหนบังอาจทำร้ายสาวน้อยบอบบางที่ตัวเล็กมากคนนี้ได้ลงคอ

มือเรียวของเขาค่อยๆเอื้อมไปลูบผมของคนที่ยังคงสะดุ้งเมื่อสัมผัสแรกวางลงบนเส้นผมที่แทบไม่เป็นทรง มือของเขาค่อยๆทำหน้าที่ของมันอย่างต่อเนื่อง โดยพยายามเอื้อมออกไปจับไหล่ทั้งสองข้างของเธอแล้วไล้นิ้วเรียวลงเช็ดน้ำตาให้สาวน้อยแผ่วเบาทะนุถนอมราวกับกลัวว่าร่างบอบช้ำที่น่าสงสารนี้จะได้รับความเจ็บปวดมากกว่าเดิม

สาวน้อยที่เคยสะดุ้งและตื่นตกใจค่อยๆสงบลง แล้วเธอก็เงยใบหน้าที่เลอะไปด้วยหยาดน้ำตามากมายเพื่อมองเข้าไปในดวงตาของเขาเหมือนที่เธอเคยทำกับบิดาเพื่อมองหาความจริงใจและค้นหาความหมาย และสิ่งที่เธอมองเห็นก็คือแววตาสงสารและห่วงใยชัดเจนดวงตาคู่นั้นของเขายังคงเจือความเอ็นดูและหวังดีดังเดิม ซึ่งมันก็ทำให้เธอสงบลงชั่วครู่ก่อนที่ร่างเล็กจะสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ สองสามครั้ง แล้วเปลี่ยนเป็นร้องไห้โฮดังๆก่อนโถมร่างเข้าไปกอดเขาเอาไว้แน่นราวกับต้องการหลักยึดและที่พักพิงสาวน้อยสะอื้นเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก

“ไอ้นพพลมันจะปล้ำมัทมันแอบเข้าหามัท มัทช่วยตัวเองรอดมาได้ มัทขยะแขยงมือมันสกปรก มัทเกลียดมันพี่ปลาตีมัท ด่ามัท ไล่มัท คุณพ่อไม่เชื่อมัท คุณแม่ใหญ่ด่ามัทคุณแม่ใหญ่ด่าคุณแม่มัท ว่ามัทเลวเหมือนแม่ ไอ้นพพลมันโกหก มันว่ามัทอ่อยมันก่อนแล้วทุกคนก็เชื่อมัน มัทไม่ได้โกหก มัทไม่เคยโกหก มัทไม่กลับไปที่นั่นอีกแล้วที่นั่นไม่ใช่ที่ของมัท ทุกคนเกลียดมัท ไม่มีใครรักมัทสักคน”

คำพูดทุกคำออกจากริมฝีปากเล็กแสนลำบากแล้วเธอก็ร้องไห้โฮพลางสะอื้นฮักออกมาอย่างน่าสงสาร จนเขาต้องกระชับร่างน้อยของเธอแน่นขึ้นหัวใจของเขาหล่นวูบเมื่อรับรู้ความจริงจากปากว่าเธอต้องหนีเอาตัวรอดและผ่านเรื่องร้ายแรงอะไรมา

ดวงตาเรียวรีของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธจัดกับทุกคนที่บังอาจเอื้อมมือสกปรกมาแตะต้องและทำร้ายเธอความเอ็นดูและสงสารที่มีให้เธอมากอยู่แล้วก่อนหน้านั้นยิ่งเพิ่มเป็นเท่าทวีจนเขาไม่รู้ว่าจะประเมินได้อย่างไร ชายหนุ่มยิ่งสงสารจับใจเมื่อรู้สึกถึงร่างเล็กที่สะอื้นแล้วกอดเขาเอาไว้แน่นโดยมือน้อยๆ ของเธอกำเสื้อยืดของเขาเอาไว้แน่นเพื่อเป็นหลักยึดราวกับเขาเป็นขอนไม้เพียงหนึ่งเดียวที่เธอมีมันยิ่งกระตุ้นให้เขาต้องการจะปกป้อง ดูแลและจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอได้อีกสาวน้อยตัวเล็กแค่นี้จะถูกปล่อยให้อยู่เผชิญโลกอย่างโดดเดี่ยวเพื่อต่อสู้กับคนเลวๆที่ไม่รักและหวังดีกับเธอได้อย่างไรในวินาทีนั้นทั้งสมองและหัวใจสั่งให้เขาพร้อมที่จะอุทิศตัวเพื่อเป็นทุกอย่างและชดเชยหากคนเหล่านั้นไม่ให้สิ่งนั้นกับเธอ

เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเบาๆหลังจากเสียงสะอื้นของสาวน้อยค่อยๆ สงบลง มือเรียวลูบศีรษะเล็กอย่างอ่อนโยนและแผ่วเบาโดยอีกมือคอยลูบหลังลูบไหล่เพื่อปลอบโยนเธอไปพร้อมๆ กัน

“พี่เชื่อมัทจ้ะพี่เชื่อมัท มัทไม่ต้องกลัวนะ พี่จะดูแลมัทเองพี่รับรองว่าจะไม่ไห้ใครทำร้ายมัทอีก จะไม่มีใครเอามือสกปรกมาแตะต้องตัวมัทได้อีกพี่สัญญา พี่จะดูแลมัทเอง ไม่ต้องกลัวแล้วนะครับ”

ชายหนุ่มเอ่ยอย่างอ่อนโยนกว่าทุกครั้งที่สาวน้อยเคยได้ยินจากปากของเขาเธอจึงกระชับร่างกอดเขาแน่นขึ้นแล้วพยักหน้าหลายๆ ครั้งเพื่อเป็นสัญญาณบอกว่าเธอเชื่อในคำพูดของเขา โดยเธอไม่ปฏิเสธว่าไว้ใจในความใจดีและจริงใจของร่างอบอุ่นนี้ซึ่งเธอเคยเห็นมาแล้วแม้จะไม่กี่ครั้ง แล้วทั้งคู่ก็ยืนกอดกันนิ่งๆอยู่นานกว่าที่เสียงสะอื้นฮักของสาวน้อยผู้บอบช้ำจะจางไป

ชายหนุ่มประคองร่างบอบช้ำแล้วถือเป้ใบใหญ่ที่น้ำหนักเบามากติดมือขึ้นมาด้วยแล้ววางมันลงบนโซฟาเบ๊ดเมื่อถึงห้อง ก่อนประคองเธอเดินเข้าไปที่เตียงนอนด้านใน

“มัทนอนพักผ่อนก่อนนะจะเช้าแล้ว ไม่ต้องกลัวอะไร พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่นะ” เขาบอกพลางจับร่างเล็กให้นอนลงบนเตียงของเขามือเรียวคว้าผ้าห่มผืนหนามาห่มคลุมร่างของเธอเอาไว้

“แล้วพี่โป๊ะล่ะคะ”เสียงฟุดฟิดเอ่ยถาม

“พี่นอนโซฟาด้านนอกไม่มีปัญหา นุ่มสบายเหมือนกันจ้ะ” เสียงนุ่มเอ่ยพลางยกมือขึ้นลูบผมของเธอเบาๆแล้วเขาก็ไล้นิ้วเรียวลงไปลูบแก้มที่เต็มปื้นไปด้วยรอยช้ำแผ่วเบาไม่แพ้กันก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากเล็กของเธอ แล้วเอ่ยอย่างอ่อนโยน

“หลับตานะครับคนดีไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น มัทจะปลอดภัยนะครับ พี่โป๊ะสัญญา”

สาวน้อยไม่เอ่ยอะไรออกมาหากดวงตาของเธอจ้องดวงตาของเขานิ่ง ก่อนจะพยักหน้าแล้วหลับตาลงแต่โดยดีเธอไม่ระแวงในความหวังดีของเขา

ร่างเล็กบนเตียงนอนรับรู้ถึงความอบอุ่นอย่างที่สุดในชีวิตซึ่งเธอเพิ่งจะได้รับจากผู้ชายคนนี้ เขาเปรียบเสมือนอัศวินในเทพนิยายขี่ม้าขาวมาช่วยเธอเอาไว้ทั้งที่เธอเป็นคนหอบร่างอันบอบช้ำมาหาเขาด้วยตัวเอง หากตลอดเวลาที่เกิดเรื่องร้ายๆแม้กระทั่งตอนที่เธอสับสนและไม่รู้ว่าจะบังคับรถยนต์ไปในทิศทางใดของโลกใบนี้ใบหน้าเรียวหล่อเหลา กับรอยยิ้มมุมปากบางๆ ดูอบอุ่นของชายหนุ่มผมยาว ก็ฉายชัดในห้วงความคิดแม้สมองของเธอจะทำงานได้ไม่ครบร้อยเปอร์เซ็นต์ในเวลานั้นความรู้สึกในระหว่างทางมันคล้ายกับคนหูแว่วได้ยินเสียงทุ้มนุ่มของเขาเรียกเธอมาภาพนั้นเด่นชัดในห้วงความคิดในขณะที่ดวงตากลมโตที่เอ่อคลอไปด้วยม่านน้ำมากมายแม้มองถนนแทบไม่เห็น ภาพของการสัมผัสอันแสนอบอุ่นจากมือนุ่มที่เคยจับจูงมือเธอคำพูดอ่อนโยนของเขาราวกับอ่านใจเธอออก ทำให้สาวน้อยหลงทางมาหยุดอยู่ที่นี่ ดวงตาแดงและช้ำก็กำลังปิดลงด้วยความอ่อนเพลียโดยในใจของเธอยังหวังว่าเมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า สิ่งร้ายๆที่เกิดขึ้นในคืนนี้จะเป็นเพียงแค่ฝันร้ายเท่านั้น...

ในช่วงเวลาที่สาวน้อยร่างบอบช้ำกำลังหลับตาลงมีหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่ร่วมสร้างประวัติศาสตร์แห่งค่ำคืนอันเลวร้าย ยังคงตกลงกันโดยไม่มีข้อสรุป

“เราห่างกันสักพักดีมั้ยคะนพปลายังทำใจไม่ได้กับเรื่องคืนนี้ ปลาเคยบอกคุณแล้ว ว่าปลาทนไม่ได้ที่คุณจะไปยุ่งกับยายเด็กเลวนั่นถึงมันจะยั่วคุณแค่ไหนก็เถอะค่ะ” เสียงหวานหากเยียบยะเย็นของมัจฉาบอกแฟนหนุ่ม

“ผมขอโทษนะครับปลาผมจะไม่ไห้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว ปลาอภัยให้ผมเถอะนะครับทูนหัวก็น้องสาวของคุณเธอชวนผมก่อน ผมเองก็ไม่ได้คิดอะไรกับน้องมัททั้งนั้นนะครับ” คำโกหกเพื่อเอาตัวรอดยังคงดำเนินต่อไป

“คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะปลายังไม่พร้อมจะตัดสินใจอะไรในตอนนี้ แต่ปลาจะบอกคุณไว้อย่างไม่ว่าปลาจะเสียอะไรให้คุณไปมากมายเท่าไหร่แล้วก็ตาม แต่ถ้าคุณไม่ซื่อสัตย์กับปลา เราคงได้จบกันจริงๆ”

เสียงหวานของหญิงสาวเอ่ยเตือนแฟนหนุ่มก่อนที่เธอจะหันร่างบางในชุดนอนที่ไม่มีแม้เสื้อคลุมเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็วทิ้งให้คนที่ก่อวีรกรรมเลวร้ายในคืนนี้ยืนมองตามแผ่นหลัง แล้วเขาก็ก้าวขึ้นรถยนต์คันหรูก่อนขับออกไปอย่างรวดเร็ว

‘ทำเก่งปากดีจะมาบอกเลิกทำไมจะไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เธอผ่านผู้ชายมาไม่รู้เท่าไหร่แล้วมัจฉายังจะทำอวดดีมาขู่ให้เรากลัว หึ! ผิดกับยายหนูน้อยนั่น ยังซิงแน่นอนคราวนี้รอดไปได้ แต่คราวหน้าอย่าหวังจะรอด ฉันรู้แล้วว่าเธอจะมามุกไหน’ ความคิดชั่วร้ายของนพพลยังคงดำเนินต่อไป ในขณะเหยียบคันเร่งจนมิด

ความมืดที่เงียบสงัดในห้องสมุดของคฤหาสน์หลังใหญ่หากได้ยินเสียงถอนหายใจหนักๆ ของใครบางคนที่ยังคงนั่งอยู่คนเดียวมาแล้วหลายชั่วโมงหลังจากที่เขาเห็นร่างน้อยบอบช้ำของลูกสาวคนเล็กขับรถยนต์ออกไปจากบ้านเวลานี้เขากำลังโทษตัวเองที่ไม่ทำหน้าที่พ่อและเป็นที่พึ่งทางใจให้ลูกสาวผู้อาภัพโดยการกางปีกปกป้องให้ความเชื่อมั่นว่าเขาเชื่อเธอ ดวงตาของลูกสาวคนเล็กที่มองตาเขาราวกับขอคำตอบและขอคำยืนยันว่าเขาเชื่อทั้งที่ร่างบอบช้ำนั้นยังคงล้มกองอยู่กับพื้นในสภาพที่น่าสงสารจับใจจนเขาอยากจะโผเข้าไปกอดและปลอบร่างน้อยบอบช้ำในเวลานั้นหากพ่ออย่างเขาก็ขี้ขลาดเกินกว่าจะทำหน้าที่ของตัวเอง

ทำไมเขาจะไม่เห็นสายตาตัดพ้อผิดหวังเสียใจอย่างรุนแรงที่ส่งมาความหมายของมันเพียงแค่ต้องการคำยืนยันว่าเขาเชื่อในคำพูดของเธอเท่านั้นเชื่อว่าลูกสาวจะไม่ทำสิ่งเลวร้ายจากปากใครๆ แล้วทำไมเขาจะไม่เชื่อว่าลูกสาวผู้อาภัพคนนี้เป็นเด็กดีเธอเพียรพยายามทำดีทุกอย่างเพื่อเอาใจ ทั้งที่คิดว่าพ่ออย่างเขามองไม่เห็นคุณค่าเพราะเขาไม่เคยกล่าวชมหรือกอดเพื่อให้รางวัลเลยสักครั้ง แต่เธอคงไม่รู้ว่าพ่ออย่างเขาภาคภูมิใจมากมายจนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้หมดและเขาต้องพยายามแอบซ่อนความปลื้มปิติอยู่เงียบๆ คนเดียวทุกครั้งที่เธอได้รับรางวัลเรียนดีและจบมาด้วยคะแนนเกียรตินิยมหากการที่เขาละเลยไม่เคยกล่าวชมหรือกอดลูกน้อยคนนี้สักครั้งนั้นก็เพื่อหวังจะปกป้องเธอเพราะยังมีอีกสองคนที่คงจะทนไม่ได้เมื่อเขาให้ความสำคัญกับลูกสาวคนเล็กที่เกิดจากเมียคนใช้ในบ้านซึ่งเขารักใคร่มากกว่าภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมายและตระหนักดีว่าถ้าเมื่อไหร่เขากระทำการปกป้องลูกสาวคนนี้จะยิ่งทำให้เธอโดนทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจมากยิ่งขึ้น

แต่แล้วเมื่อเขาเห็นสายตาตัดพ้อผิดหวัง เจือความน้อยใจและเสียใจมากมายที่ส่งผ่านดวงตาที่มีม่านน้ำเอ่อคลอของลูกสาวเขาไม่แน่ใจอีกแล้วว่านี่คือวิธีการปกป้องหรือมันยิ่งกว่าซ้ำเติมหัวใจของเธอให้บอบช้ำมากกว่าเดิมกันแน่

“มัท...พ่อขอโทษนะลูกมัทอภัยให้พ่อได้มั้ยลูก” เสียงเอ่ยเบาๆในความมืดของบิดาผู้ซึ่งผิดหวังกับตัวเองมากมายที่ไม่สามารถปกป้องเลือดเนื้อเชื้อไขเหมือนกับที่เขาไม่เคยปกป้องมัทรี ซึ่งเป็นภรรยาผู้อาภัพของเขาเช่นกัน...

“คุณพ่อขาคุณพ่อไม่เชื่อมัท ทำไมคุณพ่อไม่เชื่อมัท มัทไม่เคยโกหก ไอ้ทุเรศเอามือออกไปนะเอามือออกไปจากขาฉันเดี๋ยวนี้นะ มันสกปรก เอาออกไปเดี๋ยวนี้นะ พี่ปลาอย่าตีมัทมัทเจ็บ พี่ปลามัทเจ็บ คุณแม่ใหญ่ห้ามด่าคุณแม่มัท คุณแม่มัทไม่ผิด พี่โป๊ะ...พี่โป๊ะช่วยมัทด้วยพามัทออกไปจากที่นี่ที พี่โป๊ะช่วยมัทด้วย”

เสียงเล็กของร่างน้อยบนเตียงนอนละเมอยาวๆส่ายหน้ากระสับกระส่าย เธอเรียกชื่อของเขาทั้งที่เธอยังหลับตาเสียงนั้นราวกับเรียกวิญญาณเจ้าของชื่อให้สะดุ้งสุดตัวแล้วลุกขึ้นจากโซฟาเบ๊ดเขาเดินมานั่งลงบนเตียง ชายหนุ่มใช้หลังมืออังหน้าผากร้อนๆ ของเธอ

“มัทมัทพี่โป๊ะอยู่นี่ ไม่เป็นไรนะจ๊ะ พี่อยู่นี่ มัทไม่เป็นไรแล้ว”เสียงที่สุดแสนจะนุ่มของคนที่ก้มลงบอกเธอข้างหู

“พี่โป๊ะมัทเจ็บ” เสียงเล็กบอกเขาเบาๆ หากเธอยังคงหลับตานิ่ง แล้วค่อยๆ หายใจสม่ำเสมอ ก่อนที่เธอจะจับมือของเขาจากหน้าผากมากอดเอาไว้แน่น

ชายหนุ่มนิ่งมองภาพนั้นอยู่นานหากความรู้สึกของไอร้อนๆ จากมือเล็กที่จับมือของเขาเอาไว้ และอีกมือที่ว่างของเขาก็ยกขึ้นไปอังหน้าผากเล็กของเธอความร้อนเพราะพิษไข้ทำให้เขาค่อยๆ ปลดมือของตัวเองออกอย่างช้าๆเพื่อไม่ไห้เธอรู้สึกตัว ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กและชามแก้วใบใหญ่ที่ใส่น้ำมาเกือบเต็มมือเรียวจุ่มผ้าขนหนูผืนนุ่มบิดพอหมาดแล้วค่อยๆ บรรจงเช็ดหน้า ลำคอและแขนเพื่อช่วยลดอุณหภูมิในร่างกายของสาวน้อยที่นอนอยู่บนเตียงอย่างเบามือและสุภาพ

เขาทำมันอยู่นานจนแน่ใจว่าอาการของเธอนั้นค่อยๆทุเลา หากมือน้อยๆ ของเธอคว้ามือเรียวของเขาและจับเอาไว้แน่นจนชายหนุ่มต้องก้มลงไปกระซิบถามข้างหูเล็กของเธอเบาๆ อีกครั้ง

“มัท ถ้ามัทไม่ยอมปล่อยมือพี่แล้วพี่จะกลับไปนอนได้ยังไงละครับคนดี” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามเมื่อเธอค่อยๆลืมตาแดงๆ ที่บวมและแดงช้ำมองหน้าเขาในระยะใกล้

“ถ้างั้นพี่ขออนุญาตนอนบนเตียงกับมัทได้มั้ยมัทจะได้นอนจับมือพี่เอาไว้แบบนี้ โอเคมั้ยครับ”

สาวน้อยจ้องดวงตาเรียวรีของชายหนุ่มอยู่นานเหมือนกับที่เธอเคยทำมาแล้วหลายๆ ครั้ง เพราะเธอมีความเชื่อส่วนตัวที่ว่าดวงตานั้นสามารถบ่งบอกได้ถึงความคิดและแสดงออกถึงความจริงใจก่อนพยักหน้าน้อยๆ สองสามครั้ง

ผู้ที่ถูกอนุญาตยิ้มให้คนอนุญาตอย่างอ่อนโยนก่อนที่เขาจะก้มลงไปจูบหน้าผากเล็กๆ ของเธอหนึ่งครั้งแผ่วเบาชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนเตียง มือเรียวดึงร่างเล็กบอบช้ำของเธอเข้ามากอดเอาไว้แล้ววางลงบนอกแกร่งของตัวเองโดยใช้มือที่ว่างดึงผ้าห่มผืนนุ่มมาห่มคลุมร่างทั้งคู่

“หลับตานะจ๊ะคนดีเดี๋ยวก็เช้าแล้ว” เขาบอกเธอเสียงนุ่มและอ่อนโยน ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดไฟดวงเล็กๆตรงหัวเตียง

ร่างเล็กพยักหน้ารับกับอกแกร่งของเขาสองสามครั้งแล้วหลับตาลงแต่โดยดี แขนของเธอพยายามกอดร่างของเขาเอาไว้แน่น โดยอีกมือกำเสื้อยืดของเขาเอาไว้แน่นไม่แพ้กันราวกับเธอกลัวว่าอัศวินร่างนี้จะหายไป

เหมือนเขาอ่านใจเธอออกจึงก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูของเธออีกครั้ง

“พี่โป๊ะอยู่นี่จะไม่ไปไหน หลับตานะครับ”

สาวน้อยพยักหน้าเบาๆสองสามครั้ง จนกระทั่งผ่านไปเพียงชั่วครู่เขาจึงได้ยินเสียงลมหายใจอย่างสม่ำเสมอของเธอ ชายหนุ่มจึงวางใจแล้วหลับตาลงโดยทั้งคู่ยังคงโอบกอดกันอย่างอบอุ่นเช่นนั้นไปจนกระทั่งเช้า...

****************************************************

Create Date : 04 ธันวาคม 2557		0 comments
Last Update : 4 ธันวาคม 2557 11:44:53 น.
Counter : 810 Pageviews.
Share Tweet