BlogGang.com : : wayo : เรื่องเล่าที่...หนึ่ง

เรื่องเล่าที่...หนึ่ง

เปิดตำนานผู้วิเศษ

กาลครั้งหนึ่ง เนิ่นนานกว่ากำเนิดของมนุษย์มากมายนัก

ดินแดนแห่ง ดิน น้ำลม และไฟ ถูกสร้างขึ้นพร้อม

ดวงดาวสีน้ำเงิน ซึ่งถูกเรียกว่าโลก พื้นแผ่นดินแห่ง

แรกผงาดด้วยพลังงานแห่งไฟใต้พื้นพิภพเหนือมวล

มหาสมุทร บทเพลงแห่งสายลมบรรเลงมาเป็นคราแรก

หอบหิ้วความหวังมากมาย ลงสู่ผืนดินแห่งตำนาน

สิ่งมีชีวิตอุบัติขึ้น พร้อมพลังศักดิ์สิทธิ์เหนือโชคชะตา...

...............................

เรื่องเล่าที่หนึ่ง....
เจ้าชายแห่งนัวล์

“ยุคกลางของอารยธรรมมนุษยชาติ (ค.ศ. 500-1500 โดยประมาณ) รอยเชื่อมต่อของมนุษย์ยุคเก่าและยุคใหม่ สงครามเกิดขึ้นมากมายจนถูกเล่าขานถึงยุคมืดอันน่าสะพรึงกลัว แม้กระนั้นในยุคนี้กลับเป็นยุคเฟื่องฟูของศาสนามากมาย มีผู้กล่าวว่า ยุคกลางหาใช่ยุคมืดไม่ มันคือยุคแห่งแสงสว่าง

คริสตศาสนารุ่งเรืองสูงสุดในยุคนี้เช่นกัน นั่นนำพามาซึ่งยุคมืดของโลกปีศาจ ผู้วิเศษมากมายถูกจับเผาไฟในข้อหา “เป็นแม่มด” ปีศาจหลายตนหลุดพ้นมาได้กับความรำคาญเพียงเล็กน้อย “พ่อมด แม่มดแท้จริงสามารถเล็ดรอดจากสถานการณ์นี้อย่างง่ายดาย” เป็นคำกล่าวของ โวป้า แม่มดมนต์ดำอายุกว่า 800 ปี “ในบันทึกของตระกูลกล่าวว่าพวกเขาจะเป็นเถ้าถ่านแล้วกลับมาอีกในภายหลัง” ผีดูดเลือด จอห์น ชาร์ค ให้สัมภาษณ์

แต่อนิจจาปีศาจหลายตนดับสูญในกองไฟ พวกเขาไม่อาจต้านทานความร้อนแรงของเปลวเพลิงได้ “แม้มีร่างกายแข็งแรงว่องไวเป็นอมตะ แต่เราก็แปลงร่างได้ในคืนจันทร์เต็มดวงเท่านั้น” มนุษย์หมาป่าวูล์ฟ ชอง เอ่ยอย่างเศร้าใจ

ศาสนจักรล่าพ่อมด แม่มดอย่างหนัก กว่าครึ่งนั้นเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ทว่าไปอยู่ผิดที่ผิดทางเท่านั้น กระนั้นการเผาเหล่าปีศาจก็เกิดขึ้นจริงมิใช่เพียงตำนาน

การปฏิวัติโลกปีศาจเกิดขึ้น พวกเราเพียงอยากอยู่ร่วมกับมนุษย์อย่างสันติ ปีศาจหลายเผ่าดำเนินชีวิตเช่นเดียวกับมนุษย์โลก และหลาย ๆ เผ่าใช้ชีวิตแบบดั้งเดิมที่เป็นมาตามจุดต่าง ๆ ที่ไม่ปรากฏในแผนที่ สถานที่สำคัญของโลกปีศาจปิดกั้นจากพวกมนุษย์โดยกำแพงเวทมนตร์จากจอมเวทชั้นสูง…”

เด็กชายวัยสิบสองปีหน้าตาน่ารักผมดำสนิทตัวสูงเก้งก้างหาวหวอด ชื่อของเขาคือชนุดม แต่คนที่รู้จักเขาชอบเรียกเขาด้วยชื่ออื่นมากกว่า ไม่ว่าจะเป็น ตัวแสบ ตัวกวน นักเรียนตัวป่วน นัยน์ตาที่มักส่อประกายซุกซนเสมอของเขาบัดนี้หมองลงไม่ปิดบังอาการเหนื่อยหน่ายกับหนังสือตรงหน้า เขาเอนศีรษะไปด้านขวาเล็กน้อยพึมพำกับเด็กชายอีกคนที่นั่งด้านข้าง

“เราอยู่ประเทศไทยนะ..ทำไมต้องเรียนประวัติศาสตร์ยุโรปด้วย”

“ประวัติศาสตร์โลกต่างหาก..ถ้านายจะอ่านหน้าปกหนังสือ”

“ช่าย..เมโสโปเตเมีย ดินแดนระหว่างลุ่มแม่น้ำไทกริส-ยูเฟรทิส แม่น้ำไนล์ในอียิปต์ แม่น้ำสินธุของอินเดีย ฮวงโหของจีน ฉันไม่เห็นแม่น้ำเจ้าพระยาอยู่ในหนังสือเล่มนี้เลย..”

ชนุดมหันไปมองเด็กชายที่นั่งข้าง ๆ เต็มตา และเด็กชายคนนั้นก็ละสายตาจากหนังสือขึ้นมามองเขาเช่นกัน นัยน์ตาสีเหลืองอำพันกับนัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มสบกัน

“นายไม่ได้พูดอย่างนี้นี่ ตอนเราเรียน “อารยธรรมผู้วิเศษไทย”

“ฮึ..ฉันหมายความว่าเราน่าจะเรียนอะไรเกี่ยวกับปัจจุบันมากกว่าย้อนหลังไปตั้งหลายพันปีต่างหากเล่า”

“ง๊าน..เหรอ..?? แล้วการปกครองปีศาจสมัยใหม่ล่ะ..นายก็บอกว่าเราไม่ควรเรียนเหมือนกัน” เด็กชายตาสีอำพันย้อนถาม

“เอาล่ะ!! ชนุดม ชวนากร ถ้าเธอสองคนไม่ตั้งใจอ่านหนังสือที่ฉันสั่งให้อ่านล่ะก็ ฉันจะให้พวกเธอออกไปยืนหน้าชั้นเรียน”

“คร๊าบ..”

เสียงหัวเราะคิกคักดังทั่วห้องเมื่อชนุดมและชวนากรยืนขึ้นขานรับเสียงดุดันของอาจารย์สาวโสดวัยกลางคน พร้อมยักคิ้วหลิ่วตาให้เพื่อน ๆ

อาจารย์มาตาเลีย ผู้สอน วิชาประวัติศาสตร์โลก ขยับแว่นตาทรงสี่เหลี่ยมเขม่นมองทั้งสองเป็นเชิงเตือน ก่อนก้มหน้าตรวจแบบฝึกหัดที่นักเรียนเพิ่งส่งเมื่อครู่ต่อไป

ชนุดม ชวนากร ส่งยิ้มให้กัน ใบหน้าทั้งสองดุจเงาสะท้อนของกันและกันในกระจก ผิดกันเพียงสีนัยน์ตาเท่านั้น

%%%%%%%%%%%%

“เมื่อกี้เด็กห้อง 4 มาถามฉันว่า วิชาเลขเรียนถึงบทไหนแล้ว” ชวนากรพ่นลมหายใจอย่างฉุนเฉียว “ฉันจะไปรู้ได้ไงในเมื่อฉันไม่เคยเรียนกับเขาเลยไอ้คณิตศาสตร์นี่น่ะตั้งแต่เข้ามาเรียนที่นี่”

“หวังว่านายคงไม่บอกพวกเขาออกไปอย่างนั้นหรอกนะน้องชาย ยังไงเราก็ต้องเรียนตอนซัมเมอร์อยู่ดี”

“ฉันไม่ได้บอกแน่ น้องชาย ฉันแค่บอกว่าฉันเรียนไม่รู้เรื่อง”

ชวนากรเน้นเสียงคำว่า “น้องชาย” เช่นเดียวกับชนุดม ทั้งสองไม่มีใครยอมรับว่าเป็นน้อง ชนุดม ออกมาชมโลกก่อน ชวนากรเพียงหนึ่งนาที แต่ชวนากรเชื่อตามทฤษฎีที่ว่าคนที่ออกมาทีหลังเป็นพี่

ระเบียงทางเดินร้างผู้คนแม้เป็นช่วงเวลาพักกลางวัน ชั้นหกของตึกศาสตร์ศิลป์ในโรงเรียนปรานศาสตร์ ไม่ปรากฏให้ผู้คนเห็น มองจากภายนอกตึกนี้มีเพียงห้าชั้นเท่านั้น ภายในก็เช่นกัน มีเพียงผู้คนของโลกปีศาจเท่านั้นที่จะค้นพบทางขึ้นนี้ และชั้นหกของตึกนี้เองเป็นชั้นเรียนปีแรกของเหล่าเด็กน้อยชาวปีศาจวัยสิบสองปีจากทั่วประเทศไทย ส่วนปีสองถึงหก ต่างกระจายไปตามตึกต่าง ๆ

ชนุดมเดินเข้ามาในห้องเรียนก่อน มือเอื้อมไปขย้ำกระดาษเรืองแสงรูปวงกลมที่สาวน้อยผีดูดเลือดดาราวลี โบกไปมาหน้าฟ้าลั่นมนุษย์หมาป่าซึ่งตอนนี้น้ำลายเริ่มยืดหยดจากปากที่ยื่นออกมาจนผิดรูปร่างแล้ว

“พระจันทร์กระดาษ..ไม่ค่อยมีความคิดสร้างสรรค์เท่าไหร่นะ ดาราวลี”

ดาราวลียิ้มตอบคำพูดของชวนากรอย่างซุกซน

“ฟ้าลั่นอยากแปลงร่างให้ฉันดูน่ะ”

“เธอแอบเอามันมาไว้ในหนังสือฉัน” ฟ้าลั่นเถียง หน้าตากลับมาเป็นอย่างเดิม

“ความจริงเราก็อยากเห็น” ชวนากรพยักเพยิดกับ ชนุดม “แต่ไม่ใช่ในชั่วโมงยาอาถรรพ์ ไว้เย็นนี้เป็นไงฟ้าลั่น” ชนุดมต่อ

เด็กชายมนุษย์หมาป่ากัดฟันกรอดใส่ใบหน้ายิ้มกริ่มของฝาแฝด และดวงหน้ากระตือรือร้นของสาวน้อยผีดูดเลือด

“ฉันไม่กลายร่างก่อนพระจันทร์เต็มดวง และถ้าพวกนายอยากเห็นใครกลายร่างก็ให้หล่อนเป็นค้างคาวให้ดูสิ”

เป็นที่เข้าใจว่าฟ้าลั่นหมายถึงดาราวลีนั่นเอง ก่อนที่พวกเขาจะได้พูดอะไรกันอีกอาจารย์คาวัลโน่ผู้สอนวิชายาอาถรรพ์ก็ปรากฏตัวขึ้นเสียก่อน

ฉับพลันที่อาจารย์คาวัลโน่ก้าวเข้ามา เธอเป็นหญิงร่างสูงโปร่งหน้าตาดุดัน ผิวขาวซีด ฝาแฝดมักเหน็บแนมว่าที่คาวัลโน่ดูซีดเซียวนั่นเพราะมัวซุกตัวหลบอยู่แต่ในถ้ำหินของเธอ

ฉับพลันห้องเรียนก็กลายเป็นบ้านอิฐทึม ๆ ค่อนข้างมืด ไม่ชื้นแต่ เย็นยะเยือก ตู้กระจกเก็บชิ้นส่วนและซากต่าง ๆ มากมายกระจายอยู่รอบห้อง และที่นี่แหละที่ชวนากรและชนุดมขนานนามว่าถ้ำหินแห่งคาวัลโน่

“ฝาแฝด..ถ้าเธอไม่ไปอยู่กับกลุ่มของเธอฉันจะแยกเธอออกมา”

“ให้เราทำแยกจากคนอื่นหรือฮะ” ชวนากรมองอาจารย์คาวัลโน่อย่างมีหวัง การทำโทษโดยการปรุงยาเพียงลำพังเหมือนเป็นรางวัลมากกว่าการลงโทษสำหรับชวนากร นั่นจะหมายความว่ายาทั้งหม้อเป็นของเขาด้วย

“ฉันจะให้พวกเธอดูเฉย ๆ” อาจารย์คาวัลโน่ตอบเสียงเย็น

“ไม่นะ..!!” คราวนี้ชวนากรและชนุดมประสานเสียงกัน แล้วกลับเข้าประจำที่อย่างรวดเร็ว

“แต่ละกลุ่มไปหยิบหม้อมากลุ่มละใบ วันนี้เราจะปรุงยาแปลงกลิ่น”

“แปลงกลิ่น!!!” ชนุดมตะโกนน้ำเสียงไม่เห็นด้วย

ใบหน้ากระด้างของอาจารย์คาวัลโน่หันขวับมาทางเด็กชายนัยน์ตาน้ำเงิน ทำให้เขารีบก้าวไปหยิบหม้อใบใหญ่ที่ซุกเป็นตั้งอยู่มุมห้อง เมื่อกลับมาที่โต๊ะประจำกลุ่ม ฟ้าลั่นเด็กชายมนุษย์หมาป่าบ่นพึมพำ

“นายจะทำให้กลุ่มเราถูกตัดคะแนนหรือไง”

ชนุดมทำเป็นไม่สนใจฟ้าลั่นหันไปกระซิบกับ ชวนากร “ฉันว่าเราน่าจะปล่อยให้เขาเป็นมนุษย์หมาป่าให้คาวัลโน่เห็นนะ”

“เราจะได้สนุกสนานดูว่าคาวัลโน่จะทำยังไง” ชนุดมเสริม

เวลาผ่านไปสิบนาทีในห้องเริ่มเต็มไปด้วยควันจากหม้อยา “เฮ้..ชิวนายหายไปไหนน่ะ” ชนุดมทำเป็นมองไม่เห็นฝาแฝดของเขา เริ่มกวาดมือเปะปะไปเรื่อยจนฟาดเข้ากับหน้าของฟ้าลั่น “ชินทำไมผมนายยาวขึ้นล่ะ” ชวนากรกระตุกผมดาราวลีจนเด็กสาวร้องกรี๊ดลั่น

“หักคะแนนกลุ่มสาม!!” เสียงอาจารย์คาวัลโน่ประกาศก้อง

“แย่ล่ะสิ” บัลลังก์สมาชิกคนที่ห้าของกลุ่มซึ่งดูจะสมบูรณ์เกินอายุไปหน่อยอุทานขึ้น “พวกนายเงียบ ๆ กันหน่อยได้มั้ยเราถูกหักคะแนนแล้วนะ”

ในที่สุดควันจากหม้อยาก็จางลงพร้อมความเอะอะโกลาหล “ฉันชอบกบชั่วโมงที่แล้วมากกว่า”
ชวนากรพูดถึงชั่วโมงยาอาถรรพ์คราวที่แล้ว ซึ่งปรุงยาดื่มแล้วเป็นกบ “มันไม่มีควัน แล้วเราก็ไม่ถูกหักคะแนน”

“นั่นเพราะอาจารย์ไม่รู้ว่านายเที่ยวเอาไปใส่โกโก้ให้พวกเราดื่มหรอกย่ะ” ดาราวลีเอ่ยขึ้น ใบหน้าน่าเอ็นดูเริ่มงอง้ำ ยังโกรธที่ถูกดึงผมเมื่อครู่

“แค่ห้านาทีไม่น่าคิดมากน่า..ยังไงฉันก็แก้แค้นให้แล้ว” ชนุดมยัดยากลายร่างเป็นกบเข้าปากชวนากรทั้งขวดในคราวก่อนด้วย จึงทำให้ชวนากรเป็นกบอยู่ครึ่งชั่วโมง

“เพราะงั้นเราถึงไม่โกรธเขาไง” บัลลังก์กล่าวยิ้ม ๆ แต่ว่าชวนากรอยากเปลี่ยนเรื่องมากกว่า

อาจารย์คาวัลโน่ตักน้ำในหม้อปรุงยาของนักเรียนทีละกลุ่ม น้ำสีม่วงใสเดือดปุด ๆ อยู่ในหม้อทุกใบ อาจารย์คาวัลโน่พยักหน้า

“หลังจากนี้…หากเราต้องการกลิ่นอะไรก็ใส่สิ่งนั้นเพียงเล็กน้อยกลิ่นจะฟุ้งกระจายไปทั่ว ขอให้นักเรียนทุกคนตักน้ำยานี้ใส่ขวดยาของตัวเองที่เหลือเราจะเอามาทดลองกัน”

“ไหนพวกนายว่าน้ำยาแปลงกลิ่นน่าเบื่อไง??” ฟ้าลั่นถามเสียงเอะอะเมื่อเห็นฝาแฝดควักขวดยาออกมาถึงห้าขวด

“มันอาจมีประโยชน์ทีหลังก็ได้” ชนุดมส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เพื่อนในกลุ่ม เหตุนี้เองน้ำยาแปลงกลิ่นของกลุ่มสามจึงเหลือน้อยกว่ากลุ่มอื่น

“ทีนี้..พวกเธอเห็นกุหลาบนี่มั้ย พวกเธอแค่เด็ดกลีบของมันเพียงกลีบเดียว ใส่ลงไปในหม้อแล้วพวกเธอจะได้เห็นว่ามันจะเป็นอย่างไร”

ทุกกลุ่มทำตาม เมื่อกลีบกุหลาบสัมผัสกับน้ำยาสีม่วงที่เหลือให้หม้อเท่านั้น มันก็ระเบิดตูมน้ำยาในหม้อหายไปจนหมดเหลือแต่กลิ่นกุหลาบอบอวลไปทั่วห้อง

ชวนากรเหลือบมองชนุดม “ความจริงมันก็สนุกดีนะ นายว่ามั้ย?

%%%%%%%%%%%%

“เปิดเทอมมาเป็นเดือน แม่ยังไม่เห็นเธอสองคนทำการบ้านเลยสักวันจะให้เข้าใจว่ายังไงฮึ!!”

“พวกเราทำนะ..แต่แม่ไม่เห็นเอง” ชนุดมบอกเสียงแผ่ว มองด้านหลังของสาวผมแดงหยิกฟู รูปร่างอ้อนแอ่นซึ่งกำลังง่วนอยู่ในครับ และเธอก็เป็นมารดาของเขาด้วย ใบหน้าอ่อนหวานน่ารักและดวงตาสีน้ำตาลอบอุ่น ไม่ได้สามารถหยุดยั้งวาจาร้ายกาจแบบสาวผมแดงไปได้

“แล้วเช้านี้พวกเธอยังทำให้คนส่งหนังสือพิมพ์ตกใจโดยแปลงร่างเป็นกบกระโดดใส่หน้าเขาอีก”

“พวกเราแค่ทบทวนบทเรียนวิชาปรุงยาอาถรรพ์” ชวนากรพึมพำ

นางรดาผู้เป็นมารดาหันกลับยื่นนิ้วชี้ส่ายไปมาทางฝาแฝดทั้งสองผู้กำลังแสร้งตีหน้าซื่ออย่างไม่ต้องสงสัย “ถ้ายังมีคราวหน้าอีกแม่จะหักค่าขนมพวกเธอให้น้องชน”

ชนาธินาถเด็กหญิงผมแดงวัยสิบเอ็ดหน้าบาน หันไปพูดกับพี่ชาย “หนูคงต้องคิดแล้วล่ะว่าจะเอาค่าขนมพวกพี่ไปทำอะไรดี” เด็กหญิงได้เพียงเสียงคำรามตอบกลับมา

“องค์ชายรัชทายาท แห่ง นัวล์ หายตัวลึกลับ” เสียงนายชาตรี โกสินทร์ บิดาของเด็กชายหญิงทั้งสามดังขึ้นเรียกความสนใจของสมาชิกในบ้าน นายชาตรีมีผมสีดำสนิทเช่นเดียวกับลูกชายใบหน้าหล่อเหลาแม้ในวัยสามสิบแปด และแน่ล่ะหนังสือพิมพ์ที่เขาอ่านอยู่ไม่ใช่ฉบับเดียวกับที่เด็กส่งหนังสือพิมพ์มาส่งให้เมื่อเช้า แต่มาจากนกพิราบส่งหนังสือพิมพ์ ซึ่งเป็นการสื่อสารของโลกปีศาจมานับพัน ๆ ปี

ปลอกคอของนกพิราบมีกล่องเล็ก ๆ ติดอยู่ ชวนากรเคยเห็นหนังสือเล่มยักษ์หกเล่มที่บิดาสั่งซื้อออกมาจากกล่องที่ใหญ่ไม่เกินกล่องไม้ขีดนี้ ค่าบริการเป็นไปตามน้ำหนักของสิ่งของที่ส่งไปกับนกพิราบ

“หายไป..หมายถึงถูกลักพาตัวหรือฮะพ่อ หรือว่าหนีออกจากวังฮะ” ชนุดมถามพลางตักกุ้งตัวโตจากชามข้าวต้มของชนาธินาถเข้าปาก โดยน้องสาวไม่รู้ตัว

“ไม่รู้สินะ ต้องขอดูข้างในก่อน”

“มาฮะพ่อ ผมอ่านเอง” ชวนากรยื่นมือออกไปขอหนังสือพิมพ์จากบิดา เจ้าชายหายตัวน่าสนใจจะตาย

“ประชาชนชาวนัวล์ตื่นตระหนก หลังจากสมเด็จพระราชาอาร์ค ชาร์ลแฟรงค์ ออฟ นัวล์ ทรงพระ
ประชวรจากคำสาปลึกลับเมื่อสามเดือนก่อน บัดนี้องค์รัชทายาทฟิลลิป เฟรย์ ออฟ นัวล์ ทรงหายไปอย่างลึกลับอีกพระองค์พร้อมองครักษ์นายหนึ่ง ราษฎรชาวนัวล์ขวัญเสียหนัก บัดนี้มีเพียงสมเด็จพระราชินีอาตาเชียเพียงพระองค์เดียวเป็นผู้สำเร็จราชการแทน” ชวนากรถอนหายใจ “ว้า..! ไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่” แล้วก็ต้องรีบหุบปากเมื่อนางรดาทำตาเขียวใส่

“อาจเสด็จออกมาเองก็ได้” ชนุดมเสนอความคิด

“อยู่ในวังมีตรงไหนไม่สบาย” ชวนากรไม่เห็นด้วย “พ่อว่าไงฮะ?” พร้อมทั้งยื่นหนังสือพิมพ์คืนนายชาตรี

นายชาตรีบิดาของเด็ก ๆ เป็นนักเขียนสารคดีเกี่ยวกับสัตว์บนพื้นโลก เขาเขียนส่งให้ทั้งโลกปีศาจและโลกมนุษย์ หนังสือที่นายชาตรีเขียนมักได้รับการตีพิมพ์ใหม่เสมอ ๆ ทำให้ฐานะทางบ้านของครอบครับโกสินทร์ค่อนข้างดี แต่พวกเขาก็สมัครใจเลือกอยู่บ้านหลังเล็ก ๆ ซึ่งเป็นมรดกตกทอดจากบรรพบุรุษมากกว่า
“ไม่รู้สิ คงต้องรออ่านข่าวต่อไปก่อน แต่พ่อไม่อยู่พวกเธออย่ากวนแม่ให้มันมากนักนะ” ผู้เป็นบิดาเพ่งมองบุตรชายทั้งสอง

ฝาแฝดทำเป็นไม่สนใจเฉไฉไปเรื่องอื่น “คราวนี้พ่อไปไหนฮะ” ชนุดมถาม

“ป่าเวทย์ดำ”

“ป่าเวทย์ดำ!!” ชนุดมและชวนากรร้องอย่างเจ็บปวด “พ่อไปป่าเวทดำ แต่ไม่เอาเราไปด้วย” ชวนากรครวญคราง

“ถึงพ่อให้ไปแม่ก็ไม่ให้ไป” นางรดาทำเสียงขุ่นใส่บุตรชาย “ที่นั่นมีแต่สัตว์อันตรายทั้งนั้น แล้วลูกก็เด็กเกินไปด้วย”

“เราไม่เด็กนะฮะ ปิดเทอมคราวก่อนพ่อยังพาเราไปอินเดียเลย เนอะชิว!?”

ฝาแฝดอีกคนพยักหน้า

“เราจะไม่เถียงเรื่องนี้กันอีก เจ็ดโมงแล้วถึงเวลาที่ลูก ๆ ควรไปโรงเรียนเสียที ”คำสั่งของนางรดาถือเป็นประกาศิตสำหรับครอบครัวโกสินทร์ “และลูกสองคนไปส่งจดหมายนกพิราบถึงป้าระรินให้แม่ด้วย”

ฝาแฝดโกสินทร์โอดครวญพร้อมกัน

“แม่ควรใช้โทรศัพท์มากกว่า..”

%%%%%%%%%%%%%%%%

Create Date : 27 ตุลาคม 2548

Last Update : 29 ตุลาคม 2548 17:43:20 น.

9 comments

Counter : 632 Pageviews.

แวะมาเยี่ยม และเลยมาแอดบล้อกด้วยจ้าน้องฝุน
คิดถึงเน้อ

โดย: คีตภา

วันที่: 4 พฤศจิกายน 2548 เวลา:6:54:46 น.

อิอิอิ

คิดถึงเหมือนกันค่ะ ตอนนี้เพิ่งหัดทำบล็อก อายุเริ่มเยอะ เลยชักเรียนรู้ช้า

เด๋วเจอกันแล้วจะขอคำแนะนำจากพี่หน่อยค่ะ

โดย: วาโย IP: 203.156.42.123 วันที่: 4 พฤศจิกายน 2548 เวลา:17:57:47 น.

สับสนว่าพี่มีนิยายเรื่องอะไรบ้างค่ะ แล้วตัวละครในเรื่องไหนไปเกี่ยวกับเรื่องไหนบ้างคะ อ่านไปอ่านมาชักจะจำตัวละครในเรื่องหนูกี้ กีรติ ไม่ค่อยได้เลยค่ะ พอเจอเรื่องอื่นๆ ก็ไม่รู้ว่ามีตัวไหนเชื่อมโยงบ้างเปล่าคะ

พื้นหลังบล็อกถูกใจมากเลยค่ะ สีชมพู ชอบจริงๆ ค่ะ

รอตอนต่อไปเรื่องของหนูกี้ค่ะ

ก็สงสัยมานานแล้วว่าทำไมพี่ไม่ทำบล็อกสักที จะได้เข้ามาอ่านนิยายได้ง่ายๆ อิอิ

โดย: lovekalo

วันที่: 4 พฤศจิกายน 2548 เวลา:21:26:03 น.

เรื่องที่เกี่ยวเนื่องกัน ตอนนี้ก็เป็น พระจันทร์เต็มใจ,ลำนำแห่งรัก (ส่วนเรื่องของพี่คนโตตามมาเร็วๆ นี้ค่ะ)

สมมุติว่าเป็นรัก ก็จะมีเรื่องสั้นก่อนหน้าสองเรื่อง คือ รักคงอยู่เช่นเดิม,รักสุด..สะดุดภู

เรื่องสั้นอีกสองเรื่องที่ตัวละครเกี่ยวๆ กันอยู่ ก็ เรื่อง สืบหัวใจด้วยไอรัก กับเรื่องครั้งนี้คือรักค่ะ ชุดนี้อาจออกอีกตอนยาวนิดนึงเป็นเรื่องของน้ำฝนค่ะ (เร็วๆ นี้)

(มามองดูชื่อนิยายเราทำไมมีแต่คำว่ารักเต็มไปหมดล่ะเนี่ย

)

เรื่องสั้นๆ จะเอามารวมในบล็อกเร็วๆ นี่ค่ะ

โดย: wayo IP: 203.156.42.123 วันที่: 5 พฤศจิกายน 2548 เวลา:5:51:32 น.

เข้ามาดูว่ามีนิยายที่เคยเขียนอยู่ในนี้บ้างหรือเปล่า
เพิ่งได้อ่านนิยายของคุณค่ะ
สนุกดี..
ขอให้มีผลงานออกมาเป็นรูปเล่มเยอะๆ นะคะ
รออ่านคะ

โดย: eSJay IP: 202.133.102.84 วันที่: 7 พฤศจิกายน 2548 เวลา:8:49:49 น.

ขอบคุณ eSJay มากค่ะที่ติดตามผลงาน
แล้วก็ขอให้สมพรปากทีเถอะเพี้ยง!! อยากมีผลงานเป็นเล่มแยะๆ เหมือนกันค่ะ

โดย: wayo (wayo

) วันที่: 9 พฤศจิกายน 2548 เวลา:2:38:11 น.

อึม...แนวแฟนตาซีนี่น่าจะเขียนยากนะคะ

เก่งจังเลยที่เขียนออกมาได้(ดีซะด้วย)

จาติดตามผลงานต่อไปละกันนะ

โดย: salami girl IP: 210.203.186.182 วันที่: 15 พฤศจิกายน 2548 เวลา:7:40:12 น.

เข้ามาดูเเล้วจะอึง

โดย: เกม IP: 124.120.49.123 วันที่: 13 พฤศจิกายน 2550 เวลา:19:40:07 น.

แวะมาเยี่ยมเยียนค่ะ ^ ^

โดย: ~PoOh_LoVeLy_NaRaK~ IP: 125.27.92.10 วันที่: 2 มกราคม 2551 เวลา:18:45:34 น.