หนังสือที่เธอถือมา : ต้นทุนคุณค่าตัวเอง : โดย ... ไพวรินทร์ ขาวงาม

๑.

“เสรีทางการค้า จะทำให้แรงงาน ทุน และวัฒนธรรมที่หลากหลายไหลบ่าไปมา...”

               ได้ยินคำพูดทำนองนี้ ทำให้ได้ยินคำว่าประชาคมอาเซียน เดี๋ยวนี้อะไรๆ ก็อาเซียน โรงเรียนต่างๆ ติดธงอาเซียนปลิวไสว ทั้งไทย, ลาว, เวียดนาม, กัมพูชา, สิงคโปร์, บรูไน, มาเลเซีย, เมียนมาร์, อินโดนีเซีย, ฟิลิปปินส์ รณรงค์ครูนักเรียนพูดภาษาอังกฤษ กิจกรรมเตรียมตัวสู่ประชาคมอาเซียนจัดกันเอิกเกริก  

               ไปพูดคุยเรื่องภาษาไทย ยังเจอหัวข้อทำนอง “คุณค่าภาษาไทยในอาเซียน” ทั้งที่ผมเองเมื่อพูดก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องอาเซียนเพราะรู้เรื่องน้อย และไม่ได้ตื่นเต้นอะไรกับมัน มีแต่วิตกลึกๆ ด้วยซ้ำกับคำว่า “เสรีทางการค้า” ว่ามันคืออะไร? อย่างไร? แค่ไหน?

               ครูภาษาไทยผู้จัดกิจกรรม แอบกระซิบว่าที่จริงก็ไม่ชอบหรอกคำว่าอาเซียนอะไรนั่น แต่ก็ต้องมีไว้เพื่อเอาใจผู้บริหาร ทำให้คิดลึกๆ ไปอีกว่าเจ้าอาเซียนนี่คงมีเรื่องกระอักกระอ่วนใจหลายระดับชั้น ชั้นหนึ่งก็คือนโยบายที่ขานรับและต้องทำตามๆ กันไป กับอีกหลายชั้นที่คิดเห็นและเข้าใจเป็นการส่วนตัว
บางครูรำพึง-ในหลายโรงเรียนจะพูดภาษาถิ่น เปิดเพลงลูกทุ่ง เปิดหมอลำยังไม่ได้เลย เพราะต้องเตรียมตัวเข้าสู่ประชาคมอาเซียน นี่ยิ่งทำให้ผมงุนงงสงสัยกับสิ่งที่เรียกว่าอาเซียน?

               เคยได้รับเชิญจากสถานศึกษาแห่งหนึ่ง ให้แต่งกลอนไปอ่านในงานเตรียมตัวเข้าสู่ประชาคมอาเซียนอะไรนี่แหละ ในฐานะบทกลอนมันก็เหมือนบทเพลงสั้นๆ สำหรับเปิดงาน เป็นการสรุปรวบยอดข้อใหญ่ ใจความของงานในเชิงสุนทรียะ มิใช่วิชาการ ผมนำชื่อประชาคมอาเซี่ยนทั้ง ๑๐ ประเทศมาร้อยเรียง พร้อมเน้นไปที่ความเป็นเพื่อนบ้าน  ความเป็นพี่น้องเพื่อนมนุษย์ ศาสนา ภาษา อาหาร เครื่องแต่งกาย บทกวี บทเพลง หรือศิลปวัฒนธรรมที่ทุกชาติต่างก็มีเป็นของตัวเอง  ไม่ว่าจะเข้าสู่ประชาคมอาเซียนอย่างไร แต่ละชาติก็ยังต้องดำรงเสน่ห์ตัวตนในชาติของตัวเอง มิอาจละทิ้งได้

               โดยส่วนตัว-ในประสบการณ์เล็กๆ ที่บังเอิญไปพัวพันกับคำว่าอาเซียนในทางรางวัลซีไรต์ แม้ไม่เคยได้ไปประเทศต่างๆ ทั้งหมด แต่ก็น่าจะเคยร่วมเวทีอ่านบทกวี ร่วมโต๊ะกินข้าวกินปลากับเพื่อนนานาชาติเหล่านั้น แต่ละคนล้วนเป็นมิตรไมตรีกันง่ายผ่านคลื่นความรู้สึกในศิลปวัฒนธรรม แม้สื่อสารภาษาอังกฤษกันแบบงูๆ ปลาๆ ก็ดูสนิทสนมกันด้วยภาษาใจ  

               แต่ละคนต่างภาคภูมิในสิ่งที่ตนมี เพื่อนชาวมาเลเซียซื้อเพลงและหนังของบ้านเขาฝากผมหลายแผ่น ทำให้ได้ยลภาพและได้ยินเสียงหลากหลายของมาเลเซีย เช่นเดียวกัน-หากมีโอกาสไปเที่ยวบ้านไหนในอาเซียนอีก ผมก็เชื่อว่าเพื่อนแต่ละชาติจะต้องแนะนำศิลปวัฒนธรรมที่เป็นตัวของตัวเขา

               ส่วนความร่วมมือทางเศรษฐกิจ หรือ “เสรีทางการค้า” นั้น ผมไม่มีความรู้ความเข้าใจ คงเป็นเรื่องที่พวกมีหัวคิดทางการค้าเขาว่ากัน 

๒.

แวบหนึ่ง-ผมคิดถึงบางคืนในกรุงเทพฯ ที่หลังเที่ยงคืนแล้วยังไปหาข้าวต้มกินกัน เราพบว่าร้านหนึ่ง-ทั้งเจ้าของร้านและพนักงานนับสิบคน เป็นคนพูดภาษาไทยไม่ชัด ซึ่งเราก็รู้ว่าพวกเขามาจากไหน

               บางคนรำพึง-นี่แค่เตรียมตัวเข้าสู่อาเซียน แรงงาน ทุน และวัฒนธรรมก็ไหลบ่ามากแล้ว...

๓.       

“ผมไม่ขัดขวางการคิดนอกกรอบ แต่ถึงอย่างไรสังคมก็ต้องมีกรอบ อย่างฮีตสิบสองคองสิบสี่ก็ต้องมี”

               ระดับผู้บริหารโรงเรียนท่านหนึ่งพูดกับผมในวันอาสาฬหบูชา เราพบและแลกเปลี่ยนกันในวัด  เขาไม่เห็นด้วยกับการแจกแท็บเล็ต ไม่ได้เห่อกระแสอาเซียน สิ่งที่เขาเป็นห่วงก็คือต้นทุนคุณค่าตัวเองของสังคมที่จะถูกทำลาย “ถ้าเด็กๆ อยู่แต่กับการลากนิ้วหน้าจอ หรือถูกจัดลู่ให้วิ่งตามกระแสโลก แบบทิ้งรากทิ้งเหง้าตัวเอง สุ.จิ.ปุ.ลิ หรือ ศีล สมาธิ ปัญญา จะเกิดขึ้นในเด็กๆ อย่างไร? นี่น่าเป็นห่วง” เขารำพึง

               โยงเรื่องครูน้อย ถึงครูใหญ่ โยงเรื่องนั้น ถึงเรื่องนี้ ต่างที่ต่างทาง ต่างกรรมต่างวาระ มารวมไว้เมื่อได้คิดถึงคำว่า “ต้นทุนคุณค่าตัวเอง” ในแรงหมุนรุนแรงของ “เสรีทางการค้า” ของอาเซียน และของโลก

               มันอาจเกี่ยว หรือไม่เกี่ยวกันก็ได้กระมัง?-ผมก็ได้แต่รำพึง!

ขอบคุณ
ข่าวสดออนไลน์
คุณไพวรินทร์ ขาวงาม

สิริสวัสดิ์จันทรวารค่ะ

Create Date : 06 สิงหาคม 2555		0 comments
Last Update : 6 สิงหาคม 2555 14:06:07 น.
Counter : 1510 Pageviews.
Share Tweet