BlogGang.com : : sirivinit : ว้าวุ่น

ว้าวุ่น

คอลัมน์ เดินไปในเงาฝัน
โดย สาโรจน์ มณีรัตน์
(มติชนรายวัน 14 ก.ค.2556)

เป็นที่ทราบทั่วกันว่าเด็ก 'ถาปัด จุฬาฯในอดีตสร้างชื่อเสียงให้กับวงการบันเทิงในปัจจุบันนี้มากมาย และเด็ก'ถาปัดในอดีตหลายคนล้วนผ่านการทำละคร'ถาปัดมาแล้วเกือบทั้งสิ้น

จนขยายผลมาตั้งเป็นคณะซูโม่สำอาง เพื่อรวมตัวกันสร้างเสียงฮาเฮผ่านหน้าจอโทรทัศน์เมื่อหลายสิบปีก่อน แต่ปัจจุบันเด็ก"ถาปัดเหล่านั้น หรือคณะซูโม่สำอางเหล่านี้ เข้าสู่ธุรกิจบันเทิงหลายคน

ทุกคนล้วนประสบความสำเร็จในเส้นทางอาชีพของตัวเอง
ทุกคนยังคบหากัน

แม้ภาระการงานจะแตกต่าง แต่เมื่อเขาเหล่านั้นรวมตัวกัน เสียงฮาเฮยังเกิดขึ้นทุกครั้ง และไม่เฉพาะซึ่งหน้าเท่านั้น หากในตัวหนังสือยังทำให้เราเผลอตัวหัวเราะออกมาดังๆ

จนคนข้างๆ อาจมองว่าเราบ้าหรือเปล่า

นี่คือเสน่ห์ของตัวหนังสือที่เกิดจากฝีมือการเขียนของ "อั๋น" ปินดา โพสยะ หรือ "วัชระ แวววุฒินันท์" ในนามจริง ที่เขียนรวมเรื่องสั้นขนาดยาวชุดว้าวุ่นออกมาในนิตยสารเปรียวเมื่อหลายสิบปีก่อน

"ปินดา" บอกว่ารวมเรื่องสั้นชุดว้าวุ่น ตีพิมพ์เป็นตอนๆ ในนิตยสารเปรียวตั้งแต่ปี 2525 แต่มาพิมพ์รวมเล่มครั้งแรกในปี 2530

จากนั้นพิมพ์ซ้ำเรื่อยมาในหลายสำนักพิมพ์ จนมาถึงปี 2556 สำนักพิมพ์มติชนจึงนำมาพิมพ์ซ้ำอีกครั้ง เป็นครั้งที่ 20 โดยมีเหตุผลประกอบหลายประการด้วยกัน

หนึ่ง รวมเรื่องสั้นชุดนี้ร่วมสมัย
สอง รวมเรื่องสั้นชุดนี้กำลังจะทำเป็นละครเวที
สาม รวมเรื่องสั้นชุดนี้น่าจะเป็นแรงบันดาลใจให้กับใครหลายคนที่เชื่อในมิติแห่งมิตรภาพ

ซึ่งเหมือนกับ "ดี้" นิติพงษ์ ห่อนาค เขียนในคำนิยมบางตอนบอกว่า...เรื่องแรกที่อั๋นเขียนคือผู้มักหลับ ได้ลงพิมพ์ในนิตยสารเปรียวเมื่อหลายสิบปีก่อนเป็นตอนแรก และตอนเดียวที่อั๋นเอาเพื่อนไปขายโดยเอาชื่อเล่นจริงๆ ของเพื่อนคนนั้น

"ซึ่งก่อให้เกิดการอภิปรายในหมู่เพื่อนฝูง แล้วลงมติกันประท้วงอั๋นว่าต่อไปนี้มึงจะเอาเพื่อนไปขายอย่างไรไม่ว่า แต่ใช้นามแฝงเสียหน่อย เดี๋ยวคนรู้หมดว่าเป็นพวกกู อันจะเป็นความลำบากอย่างยิ่งในการไปจีบสาวๆ ต่างคณะ เพราะมึงเอาเพื่อนไปเขียนแต่ละคนนั้น เชื่อว่าเอาเรื่องเท่ๆ ไปเขียนน้อยมาก"

"ยกเว้นอยู่คนเดียวที่ดูดีที่สุดคือตัวอั๋นเอง อั๋นจะเขียนให้ตัวเองดูหล่อ เท่ และมีเสน่ห์อย่างผิดสังเกต ท่ามกลางเสียงด่าทอของเพื่อนนั้น อั๋นเองก็รู้ว่าเพื่อนมีความสุขแค่ไหนที่ได้อ่านว้าวุ่นของเขา ไม่ว่าจะครั้งที่เท่าไหร่ เพราะนอกจากจะทำให้คนอ่านสนุกแล้ว ยังทำให้เพื่อนยิ้มได้ทุกครั้ง"

เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่อยู่ในหนังสือ นึกถึงสมัยที่บ้าบอคอแตกสุดขีดที่ไม่มีวันจะกลับมาได้อีก

แต่สำหรับมุมมองของ "ประภาส ชลศรานนท์" ในคำนิยมบางตอนบอกว่า...ปินดาเขากินเหล้าสนุก เขาไม่เคยกินเหล้าจนเกิดทุกข์ ไม่ว่ากับเขาเอง หรือกับใครๆ

"เขาไม่เคยเมาอาละวาด หรือให้ใครต้องประคองหิ้วปีกกลับบ้าน ปินดาเขากินเหล้าเพื่อมิตรภาพ เขามีเพื่อนมากที่จะกินเหล้า ทั้งรุ่นแก่จนถึงรุ่นเด็ก และเขาก็ได้งานศิลป์มากมายจากวงเหล้า ผมจึงว่าปินดากินเหล้าสนุก"

"ผมกับปินดาเจอกันน้อยลง ถึงกระนั้น เราก็ชอบถามกันบ่อยๆ ว่าชีวิตมึงเป็นอย่างไรบ้าง ปินดาเป็นคนเอ็นดูชีวิต เขาเป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะเหตุนี้ จึงทำให้เขามีเพื่อนมาก เขาชอบคบคน เพื่อจะได้เอ็นดูชีวิตต่างๆ"

"ที่ผมว่าปินดาเอ็นดูชีวิตนั้น เพราะไม่ว่าจะมองความล้มเหลว ความสมหวัง ปมเด่น ปมด้อย มารยาท หรือสันดานของใครก็ตาม เขาจะมาเล่ากับผมอย่างเอ็นดู แม้โกรธก็โกรธอย่างเอ็นดู"

"ผมจึงเชื่อว่าหนังสือที่เขาเขียน ก็เอามาจากชีวิตที่เขาเห็น ชีวิตที่เขาเอ็นดู ปินดาทำงานหนักเท่าๆ กับการใช้ชีวิตอย่างสนุก เขาทำงานได้หลายอย่างในวงการบันเทิง ซึ่งงานไหนต้องการใช้การเขียนเป็นเอก งานนั้นจะพราวเสน่ห์อย่างมาก ผมเป็นคนหนึ่งที่รักสำนวนของเขา"

คงจะจริง เพราะถ้าอ่านตัวอย่างบางตอนจากเรื่องหยอยประชด
ลองไปดูบางตอนครับ

หยอยเป็นคนกรุงเทพฯนี่เอง เกิด และเติบโตที่กรุงเทพฯร่ำเรียนก็ที่กรุงเทพฯ ผมว่าหยอยจะแต่งเมีย มีครอบครัว ทำสวนผัก ปลูกต้นไม้ ตัดหญ้า ฝึกโยคะโยคี และอะไรต่อมิอะไรก็คงจะที่นี่...ที่กรุงเทพฯ

หยอยบอกกับเราว่า เขาไม่อยากจะไปไหนที่อากาศมันเปลี่ยนแปลงมากๆ อย่างแค่เดินทางจากกรุงเทพฯไปพัทยาอย่างนี้ หรือไปจังหวัดใกล้ๆ เขาจะต้องมือบวมทุกที จริงๆ นะครับ

ที่มือของหยอยจะบวมได้ทุกหนที่มีการเดินทางไกล ไม่รู้ว่าเป็นผลดีร้ายอย่างไร แต่อย่างน้อยก็เป็นสัญญาณของการออกเดินทางให้แก่หยอยได้เสมอ

พอพวกเราออกเดินทางไปไหน หยอยก็จะเอามือมาให้พวกเราดู

"บวมแล้วๆ"

นั่นแหละครับ เป็นอันรู้กันว่าเรากำลังเดินทางอยู่นะ ถ้าเดินทางไปไกลหน่อยก็ได้มือที่บวมมากหน่อย หลายคนสงสัยว่าทำไมต้องบวมที่มือเสียด้วย จะเป็นที่คอ ที่หู หรือที่ท้ายทอย ตะโพกอะไรอย่างนี้ไม่ได้หรือยังไง

"บวมที่คอเหรอ...ฮื้อ น่าเกลียด"

หยอยร้องพลางนึกภาพตัวเองคอบวมโตออกมา คงน่าเกลียดพึลึกดังว่า

"นั่นนะ เขาเรียกคอหอยพอก"
"ถ้าบวมที่หูล่ะ"
"นั่นมันหูเป็นน้ำหนวก"
"บวมที่ตะโพกล่ะ"
"นั่นเฉพาะผู้หญิง เวลาที่จะโตเป็นสาวไง อันนี้บวมดี"

แล้วก็ฮากันครืนๆๆ

นี่คือเสน่ห์งานเขียนของ "ปินดา" ที่ไม่เพียงจะมีเรื่องเล่าของเพื่อน"ถาปัดอีกหลากหลายคน หากยังมีหลายแง่มุม ที่ทำให้ผู้อ่านอาจหัวเราะทั้งน้ำตา

หรือหัวร่อไปกับตัวละคร
รีบไปหาอ่านนะครับ
เผื่อจะได้นึกถึงตัวเองในช่วงเรียนมหา'ลัย

ขอบคุณ
มติชนออนไลน์
คอลัมน์ เดินไปในเงาฝัน
คุณสาโรจน์ มณีรัตน์

สิริสวัสดิ์โสรวารค่ะ

Create Date : 20 กรกฎาคม 2556

Last Update : 20 กรกฎาคม 2556 10:49:25 น.

0 comments

Counter : 2268 Pageviews.