Group Blog All Blog
|
"ประกาศ เจ้าหนี้ tag โปรดทราบ อุณากรรณแบกหน้ามาใช้หนี้แล้วจ้า" Tag หลังจากที่รอฤกษ์มานาน วันนี้อุณากรรณก้มหน้างุดๆมาใช้ หนี้tag ค่ะ เอ้า ! เจ้าหนี้ทั้งหลายเข้ามาเร้ว...ลืมกันไปหรือยังหนอ เพราะติดหนี้ไว้เป็นชาติแล้ว (ละอายนะนี่ ไม่ละอายใจไม่มาหรอกนะ ฮี่ๆ) ๑. ก็หนูคลานเก่งอ้ะ มีไรเปล่า กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว เอ่อ...จริงๆไม่นานขนาดนั้นหรอกนะคะ เพราะตอนนี้จขบ.ก็กำลังเอ๊าะๆอยู่ 555 แม่สุดเลิฟเคยเล่าให้ฟังว่า ตอนเด็กๆที่เพิ่งเริ่มหัดคลาน พี่เลี้ยงเขาวางอุณากรรณไว้บนโต๊ะค่ะ แล้วก็หันหลังไปหยิบอะไรสักอย่าง ผลปรากฏว่า อิช้านคลานเก่งมากไวซะยิ่งกว่าไอพ่น แผลบเดียวอิช้านก็ลงไปนอนอยู่บนพื้นแล้วค่ะ ไปฟื้นอีกทีที่โรงพยาบาล และผลจากครั้งนั้นทำให้อุณากรรณได้รับความกระทบกระเทือนทางสมองจนกลายมาเป็นอัจฉริยะ(ติ๊งต๊อง)จนกระทั่งวันนี้ แม่ที่ร๊ากเล่าไปหัวเราะไป แล้วบอกว่า ณ เวลานั้น มันหัวเราะก็ไม่ออก ร้องไห้ก็คงไม่มีน้ำตา ใจจะขาดรอนๆตามลูก อย่าให้บอกเลยนะว่าพี่เลี้ยงคนนั้นเป็นยังไง ก็อิช้านเป็นลูกที่แม่ร๊ากยังกะอะไร (น้องอีกสองคนหลงเข้ามาอ่านอย่างอนนะเฟ้ย เค้าขี้เกียจง้อด้วยแบงค์สีๆ ครอบครัวนี้ชอบเอาเงินฟาดหัวกันค่ะ 555) ปล.ใครมีลูกมีหลานมีน้องมีนุ่งอย่าปล่อยเด็กที่กำลังหัดคลานไว้ตามลำพังหรือคลาดสายตานะคะ อาจไม่รอดมาติ๊งต๊องแบบอุณากรรณก็ได้ อิช้านมันหัวแข็งค่ะ ปล.๒ ข้อนี้รวบยอดเป็น ๒ ข้อได้เปล่าคะ รู้สึกว่ามีความลับของครอบครัวแพลมออกมาด้วย ถึงจะเอาเงินฟาดหัวก็ฟาดกันในครอบครัวนะค๊า คนถูกฟาดก็ชอบซะด้วยสิ ไม่นิยมฟาดคนนอกค่ะ เงินทองรั่วไหลโดยใช่เหตุ ๒. หมั่นไส้นัก ขโมยซะเลย ตอนเรียนมัธยมเคยปลูกผักสวนครัวกันมั่งไหมคะ อุณากรรณปลูกคะน้าค่ะ ขุดแปลงซะยาว รู้ซึ้งเลยว่าชาวสวนเขาต้องเหน็ดเหนื่อยแค่ไหนกว่าจะได้ผักงามๆอุดมด้วยวิตามินมาให้เรา(ซื้อ)กิน เรื่องก็เริ่มมาจากแปลงผักของเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่ง งดงามเกินหน้าเกินตาทั้งๆที่เจ้าของแปลงก็ไม่งามสักเท่าไหร่ เอิ๊ก...ตอนเช้าก็ไปรดน้ำผักค่ะ เย็นก็รดน้ำดูเหมือนขยันนะคะ แต่เหตุจูงใจมาจากคะแนน ทีนี้จันทร์ถึงศุกร์ก็ไม่มีปัญหาอะไรไปโรงเรียนทุกวันอยู่แล้ว (เป็นเด็กดีค่ะ) แต่ว่า...วันเสาร์-อาทิตย์และวันหยุดราชการต่างๆสิคะ ก็ต้องถ่อสังขารจากบ้านไปรดน้ำผัก บังเอิ๊ญ...บังเอิญ หนึ่งในวันหยุด สี่สาวและสองหนุ่มก็ไปรดน้ำต้นไม้ บรรยากาศในโรงเรียนเงียบสงบเป็นใจอย่างมาก ตาดีๆแต่จิตสำนึกชั่วๆหกคู่ก็เหลือบไปเห็นแปลงผักที่งามเกินหน้าเกินตานั้น เจ้าของแปลงก็เป็นอริเก่าซะด้วย วุ้ย ! อยู่เฉยไม่ได้ เห็นแล้วเกะกะนัยน์ตา ยอดคะน้าสีเขียวมันยั่วตาและก้านอวบๆมันยั่วน้ำลายเสียนี่กระไร หน้าตาของเจ้าของแปลงอันมีเรื่องกินแหนงแคลงใจกันอยู่บ่อยๆก็โผล่มาฉุดดึงด้านมืดในจิตใจออกมา ฮึ่ม ! มันต้องแก้แค้นเฟ้ย ตาหกคู่มองสบกันแวบเดียวดูเหมือนจะเข้าใจกันทันทีเพราะเราเป็นเพื่อนรักกันมาก เหอๆ และหลังจากนั้นต้นคะน้าต้นน้อยๆนั้นก็กลายมาเป็นอาหารเที่ยงค่ะ ราดหน้ามื้อนั้นอร่อยมากๆ เอ่อ...สงสัยกันล่ะสิว่า อร่อยลิ้นแต่ขื่นขมหัวใจหรือเปล่า ไม่บอกหรอก อ่านความลับ เค้า แล้วยังจะให้เขาตอบความสงสัยในหัวใจ ตะเอง อีกเหรอ ปล.การกระทำดังกล่าวไม่ดีเลยนะคะ อย่าเอาเป็นเยี่ยงเป็นอย่างเน้อ ตอนทำก็คึกๆดีอยู่ร้อก แต่พอทำแล้ว ท้องอิ่มแล้ว มาโรงเรียนสิ เฮ้อ ! สรรค์อยู่ในอก นรกอยู่ในใจแท้ๆ บางทีถ้าถูกจับได้อาจไม่รู้สึกผิดมากก็ได้มั้ง ๓. หนูไม่ได้ตั้งใจหนีเรียนนะคะ จริงๆนะ สมัยเรียนมัธยมอีกแล้วค่ะ เรื่องสมัยมัธยมนี่มากมายหลายเรื่องค่ะ แต่ละเรื่องนี่ดีๆทั้งนั้น (ประชดนะคะ) สมัยเรียน ม.ปลายเนี่ย อยู่ในห้องที่ เค้า ว่าเป็น ห้องคิง(คอง) เป็นศูนย์รวมความเป็นที่สุด ทั้งเรียนเก่งทั้งดื้อทั้งเกเร ซน แสบ รวมอยู่ในคนๆเดียว และคนแบบนั้นหลายๆคนก็รวมกันอยู่ห้อง ๕ค่ะ แต่อ.มักสะกดผิดเป็น ห้อง ห.หีบ ไม้เอก สระอา เข้าหัวเรื่องกันดีกว่าเนอะ เดี๋ยวความลับอีกหลายความลับจะหลุดออกมาแล้วอุณากรรณจะโดนเพื่อนๆรุมตืบ จริงๆจะบอกว่าหนีเรียนก็ไม่ได้หรอกค่ะ ก็ช่วงนั้นเป็นช่วงกีฬาสีนี่คะ พอตอนบ่ายๆก็งดการเรียนการสอนมาแข่งกีฬากัน คือก่อนจะถึงวันแข่งจริงน่ะค่ะ ที่โรงเรียนจะทดเวลาเรียนจากคาบเรียนละ ๕๐ นาที ก็เหลือ ๔๐ ช่วงเวลาที่ทดก็เอาไว้แข่งกีฬารอบคัดเลือกค่ะ ยาวไปจนถึงเวลาเลิกเรียน วันที่เกิดเรื่องอุณากรรณกับเพื่อนๆในกลุ่มก็นั่งคุยกันใต้ต้นไม้(เขาให้ดูกีฬาไม่ดูหรอกค่ะ นั่งเม้าท์กันมันส์กว่า ว่างั้น) คุยไปคุยมาบังเอิ๊ญ...บังเอิญ ไปนั่งคุยกันอยู่ใกล้ๆประตูโรงเรียน เห็นรุ่นพี่เดินกลับบ้านกัน พวกเราน้องๆที่น่ารักก็เริ่มมองหน้ากัน ก็แหม...รุ่นพี่ทำให้ดูเป็นตัวอย่างซะขนาดนั้น ก็ทำบ้างสิคะ แล้วประตูโรงเรียนก็เปิดกว้างอย่างเป็นใจ แถมน้ายามที่นั่งอยู่ข้างประตูก็ยังไม่ว่าอะไรเลยนะคะ ไม่ผิดใช่ไหมคะ ไม่ผิดเลยเนอะ กลับบ้านกันด้วยความเบิกบานหัวใจเป็นที่สุด แต่พอรุ่งเช้า อ.ฝ่ายปกครองก็ประกาศหน้าเสาธง จริงๆอ.ก็ไม่รู้หรอกว่ามีใครบ้างก็นักเรียนเดินออกกันขวักๆ แต่ด้วยเป็น มือใหม่หัดหนี กลุ่มอิช้านเลยสารภาพไปซะ โดนตีหน้าเสาธง โหย...นาทีนั้นมันเท่สุดๆ ทำผิดนะนั่น แต่รู้สึกราวเป็นวีรสตรีผู้ยิ่งใหญ่ เหตุการณ์ในวันนั้นยังมีคำถามมากมายในหัวใจที่ยังหาคำตอบไม่ได้(เวลานั้น) และอ.ก็ไม่มีให้ เช่น ถาม : เดินออกจากโรงเรียนไป ยามก็เห็นทำไมไม่ห้าม ไม่บอก เออ ! นี่ตูผิดเองที่คิดว่าโรงเรียนปล่อยกลับ ใช่เปล่า ก็แหม...ยามก็ไม่ว่า ประตูก็เปิดออกกว้างขนาดนั้น นักเรียนเดินออกกันคึ่กๆ เสียงของเด็กๆที่แย้งนี่ มันไม่ดังเลยเนอะ ถาม ๒ : ทำไมนักเรียน AFS ที่อุณากรรณพาเดินออกไปพร้อมกัน ไม่โดนตีด้วยคะ เออ ! ตั้งแต่นั้นมาก็ได้เรียนรู้ด้วยตนเองแหละว่า ในสังคมมันมีชนชั้นแยกย่อยเยอะแยะไปหมด อืมๆ ความลับนี้สะเทือนไปจนถึงชาวเบลเยี่ยมในฝรั่งเศสเลยเนอะ อย่าว่ากันนะ มันหงุดหงิดหัวใจ โว้ย ถาม ๓ : ประจานหน้าเสาธงขนาดนี้แล้ว ถือเป็นความลับเปล่าคะ จขบ.ขอเผด็จการว่า เป็น แล้วกันนะคะ อิอิ (แล้วจะถามทำไมเนี่ย) ปล. หนีเรียนไม่ดีนะจ๊ะอย่าเอาเป็นเยี่ยง เป็นอย่าง แต่ถ้าคิดหนีก็อย่าให้ถูกจับได้ จับได้ก็ให้ปากแข็ง อย่ายอมสารภาพ เอิ๊ก...ไม่ดีค่ะไม่ดี หนีเรียนไม่ดีค่ะ น้องๆอย่าทำนะ ๔. เมี๊ยว....เมี๊ยว...คนอะไรกลัวแมว กลัวแบบไม่มีเหตุผล ไม่ชอบเสียงร้องเลย ข้อนี้หลายคนไม่ค่อยรู้เพราะอิช้านจะทำเป็นห้าวหาญเกินหญิง ข่มความกลัวไว้ในใจ แต่อาการมักจะกำเริบเวลาอยู่หอพัก โดยเฉพาะเวลาอยู่หอตอนกลางคืน แล้วแปลกมากๆ แมวที่หอชอบร้องเหมือนเด็กทารกร้อง ตอนกลางคืนมันฟังดูโหยหวนและบรรยากาศก็วังเวงพาให้จิตใจเตลิดเปิดเปิงง่ายๆ อีกอย่างคือทำไมพอมันเจอหน้าอุณากรรณมันมักจะวิ่งเข้าหาพร้อมกับคำรามขู่ (จริงๆมันก็ร้องธรรมดาของมันแหละ แต่ความรู้สึกบอกว่ามันขู่ว่ะ มันเอาจริงแน่ๆว่ะ ) แล้วคนกล้าหาญอย่างอุณากรรณมีหรือคะจะไม่วิ่งหนี ยิ่งวิ่งมันก็ยิ่งวิ่งตาม เอ่อ...น้องเหมียวคะ พี่วิ่งนี่พี่กลัวนะจ๊ะ ไม่ใช่คิดจะวิ่งเล่นด้วย รู้ไว้ซะ นังเหมียว ! วันนี้อาการกลัวแมวเริ่มดีขึ้น แต่ก็นะ...ถ้าจะให้กอดจูบลูบไล้ก็ไม่เอา ที่สำคัญก็อย่ากระโจนเข้าใส่เหมือนจะฆ่าให้ตายก็แล้วกัน ถ้ากระโจนใส่เมื่อไหร่นะ ฮึ่ม ! เค้าจะกระโดดกอดคอหนุ่มๆที่อยู่ใกล้ที่สุดเล้ย คอยดู เอาจริงนะเฟ้ย ไม่ได้ขู่ ! ๕. เกลียด กลัว ทารกของสัตว์ทุกชนิด ไม่รู้เป็นบ้าอะไรเหมือนกัน บางทีก็เซ็งๆตัวเอง สัตว์ทุกชนิดนี่ ไม่ว่าจะเป็น หมู หมา กา ไก่ เป็ด คน กลัวหมดค่ะ (มีหมอหล่อๆที่ไหนรับรักษาไหมคะ 555) รู้สึกว่าผิวหนังมันจะย่นๆ แดงๆ ตาหรี่ปรือ หยึย ! ขนาดนั่งบรรยายภาพอยู่นี่ ขนแขนสแตนอัพแล้ว สรุปว่าไม่ชอบ กลัว หยะแหยงอย่างแรงแล้วกัน บรรยายมากไม่ได้ ญาติพี่น้อง เพื่อนฝูงคนรู้จักคลอดลูกแล้วไม่เห็นอุณากรรณไปเยี่ยม หรือไปแล้วได้แต่ยืนอยู่ห่างๆก็อย่าว่ากันนะคะ กลัวจริงๆนะ รอให้ตัวหายแดง ลืมตาแป๋วกะพริบปริบๆอ้อนได้ก่อนนะคะ จะเข้าไปกอดจูบอุ้มชูสุดฤทธิ์ นี่ยังคิดอยู่ว่าถ้ามีโอกาสมีลูกของตัวเองเมื่อไหร่จะกล้าอุ้มลูกตัวเองเปล่าเนี่ย สรุปว่ากลัวก็แล้วกัน แต่ก็สามารถเก็บอาการได้พอประมาณ อิอิ ๕ ข้อใช่ไหม ตามกฎ กติกา จะ tag ใครต่อคงไม่แล้วล่ะค่ะ (ยังมีหน้าจะ tag คนอื่นอีกหรือยะหล่อน มันเป็นชาติแล้วนะ) กลัวคนทั่วโลกจะกระอักความลับตาย อิอิ ปล.(ที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ อยากรู้ไหม เลื่อนเม้าส์ไปนับเองล่ะกัน จขบ.ขี้เกียจ) พอจะรู้มาว่ามีน้องๆที่กำลังเรียนมัธยมทั้งต้นและปลายหลายคนที่เข้ามาอ่าน เลยอยากจะบอกน้องๆเอาไว้สักหน่อยว่า ความลับบางข้อนั้นไม่น่าจะนำมาพูดด้วยความภาคภูมิใจแต่ที่นำเอามาบอกกันก็เพื่อที่จะบอกว่า ณ เวลาที่ทำ ณ ช่วงของวัยที่คึกคะนองนั้น การกระทำที่ผิดๆในสายตาของผู้ใหญ่แต่มันช่าง เก๋ เท่ สุดยอด เจ๋ง เก๋า สำหรับเด็กวัยรุ่นเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด แต่อย่าลืมนะคะว่าการกระทำผิดๆนั้นมันจะแอบซอกซ่อนอยู่ในหัวใจคุณ คิดถึงเมื่อไหร่ก็รู้สึกไม่สบายใจ นึกถึงเมื่อไหร่ก็จะละอายใจ สำนึกผิดมันติดหัวใจไปนานไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีค่ะ แม้ในเวลาที่ทำเราจะรู้สึก สะใจโว้ย สมน้ำหน้ามัน แต่สุดท้ายคนที่ทรมานและเจ็บปวดกับความรู้สึกนั้นก็ไม่พ้นตัวเรา เพราะฉะนั้นอย่าสร้างตราบาปขึ้นในหัวใจตัวเอง ต่อให้เป็นแค่ตราบาปเล็กๆเท่ามดตัวน้อยก็เถอะ อย่าลืมนะคะว่ามดมันก็กัดเจ็บเน้อ อุณากรรณไม่ได้บอกว่าคนทุกคนต้องมีหัวใจที่บริสุทธิ์ไร้มลทิน ไม่มีใครไม่เคยทำผิดหรอกค่ะตั้งแต่เกิดมาจนโต เคยได้ยินมาว่า คนที่ไม่เคยทำผิดคือคนที่ไม่เคยทำอะไรเลย ไม่ได้สนับสนุนให้ใครทำผิดนะคะ บางครั้งที่ทำผิดไปก็เพราะความอ่อนด้อยทางวัยวุฒิและคุณวุฒิ ทว่า...ในความผิดพลาดที่เกิดขึ้นในแต่ละครั้ง มันจะสอนอะไรเราหลายอย่างเชียวค่ะ แค่เรามองหามันให้เจอ ยอมรับมัน และอย่าให้มันเกิดขึ้นอีกในอนาคต ยากอยู่เหมือนกันแต่ก็พยายามก็แล้วกันนะคะ เอ่อ ... มีคำถามขึ้นในใจแล้วล่ะสิว่า จะเทศนาอีกนานไหม 555 จบก็ได้ๆ เล่าเรื่องความลับเนี่ย มันยากกว่าเขียนนิยายอีกนะ เฮ้อ ! เหนื่อย ปล.อีกหน่อยก็แล้วกัน ไม่รู้ทำไมชอบปล.นัก อ่านเข้าใจกันบ้างไหมคะ ไม่เข้าใจก็เข้าใจหน่อยเถอะนะ...นะ...นะ จขบ.ไม่อยาก ซ่อมtag เดี๋ยวความชั่วจะปรากฏมากกว่านี้ ใครเข้ามาอ่านแล้วไม่ลงชื่อขอให้เก็บความลับไม่อยู่เน้อ 555 มีความสุขได้แช่งคน
พี่เขียนเองพี่ยังงงเลยโรส
ไปงานหนังสือวันที่ ๓ เม.ย.จ้า ปีนี้นะจ๊ะ ไม่ใช่ปีหน้า อิอิ โดย: อุณากรรณ (อุณากรรณ
 ) วันที่: 27 มีนาคม 2550 เวลา:0:44:23 น.++ หุหุ พี่นกจ๋า...สงสัยความสามารถในการคลานของนู๋กะพี่คงจะเท่าๆ กันเนอะ ตอนเด็กๆ ก็เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เหมือนกัน อิอิ
 ++ เหอะๆ ก็ดูชื่อพี่ซีค่ะ บ่งบอกว่าเป็นสัตว์ที่แมวชอบ(กิน)อ่ะ มันเลยอยากจับพี่(กิน)ไง  ++ ง่ะ...ไม่ล้อพี่แหละ เดี๋ยวพี่นกเคืองไม่คุยด้วย ไปดีกว่า  ปล.ไม่รู้จะtagใครอ่ะดิ่ เลยไม่tagต่อ ใช่ม่ะ โหะๆๆๆ  โดย: GoOsHa!R IP: 58.147.104.25 วันที่: 27 มีนาคม 2550 เวลา:2:44:33 น.
แอบมาอ่านความลับของพี่นกค่า ตอนแรกกะจะแวะมาอ่านเฉยๆ แต่กลัวเก็บความลับไม่อยู่ 555
 พี่นกแช่งซะหนูกลัวเลยอ่ะ หนูแวะมาลงชื่อแล้วน้า  โดย: เค้ก IP: 203.113.45.69 วันที่: 27 มีนาคม 2550 เวลา:19:31:45 น.
ไปแล้วอย่างลืมของขวัญให้ด้วยนะ
   โดย: oreocream IP: 58.8.40.226 วันที่: 27 มีนาคม 2550 เวลา:22:25:12 น.
อ่านตรงปล.ของพี่นกเนี่ยเหมือนคุณครูมาสอนเลยค่ะ อิอิ
ยังไงก็ไปงานหนังสือวันที่3ด้วยคนเน้อ 55 โดย: fat_falcon IP: 61.19.198.228 วันที่: 28 มีนาคม 2550 เวลา:10:55:50 น.
อ่านความลับของเจ้าของบ้านสนุกมากค่ะ
มีหลายแบบ แต่ยังอยากทราบว่า... เจ้าของผักคะน้าเป็นอย่างไรบ้างน๊า เมื่อเห็นผักหายไป... โดย: ไม้หอม (Maihom
) วันที่: 28 มีนาคม 2550 เวลา:14:10:36 น.กรี๋ดดดด....ด คลิกเข้ามาเฉยๆ แต่ไม่ได้อ่าน...จะเก็บความรัก เอ๊ย..ความลับไม่อยู่ด้วยอ๊ะป่าว...
 โดย: อรพิม IP: 202.28.180.201 วันที่: 28 มีนาคม 2550 เวลา:15:09:30 น.
ตามมาอ่านความลับของพี่นก
ทำไมไม่ชอบแมวอ่า...มันออกจาน่ารักนะ อิอิ  โดย: @ลูกท้อแช่อิ่ม@
วันที่: 30 มีนาคม 2550 เวลา:1:47:43 น.ยาวอ่ะป้า
แต่นะ ขำขำดี เค้าอ่านม่ะจบ มะว่ากันนะ แต่จะจดจำไว้อย่างดีเลย หุหุ คิดถึงป้าที่ซูดดดดดดดดเลย โดย: >_# อัศวินผ้าพันแผล >_# IP: 61.19.165.74 วันที่: 30 มีนาคม 2550 เวลา:20:19:28 น.
คนอะไรไม่รู้เพี้ยนแต่เล็ก พอโตขึ้นมาดันสวย ฉลาด น่ารัก อย่างกับพวกนางเอกจอมแก่นในนิยายไทยเลย งั้นเดี๋ยวอีกหน่อยต้องมีแบบประมาณ พระเอกสุดเนี้ยบ ขรึม เท่ห์ หล่อคม มาปราบความแก่นเซี้ยวของพี่นกแหงๆเลย ฮา...... แล้วก็แต่งงานกัน จบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้ง
 โดย: ธิ IP: 58.8.192.203 วันที่: 31 มีนาคม 2550 เวลา:9:59:36 น.
มาเยี่ยมและแอบมาอ่านความลับของใครก็ม่ายรุ๊...
โดย: YingPla IP: 203.113.32.6 วันที่: 11 เมษายน 2550 เวลา:13:33:17 น.
สวัสดีปีใหม่ไทยค่ะ
//i80.photobucket.com/albums/j189/markmy/8.jpg โดย: ไม้หอม (Maihom
) วันที่: 12 เมษายน 2550 เวลา:1:49:59 น.เข้ามาอ่านและสวัสดีวันสงกรานต์ค่ะ
โดย: หญิง IP: 203.144.196.178 วันที่: 12 เมษายน 2550 เวลา:10:34:15 น.
ชะแว้บมาหาป้านก หุหุ คิดถึงป้านกที่สุดเยยยยยยยยย ว๊ากกกกกกกก ป้านกๆ เหมือนกันเลย อ.ก้ชอบเรียกชื่อห้องหนูผิดๆ ห้อง5อยุ่ดีๆ ชอบมาเรียกว่าห้อง... อิอิอิ ไปละ ชะแว้บบบบบบบบ คิดถึงป้านกมากมาย >w< โดย: ผีองุ่นแห้ง ( IP: 124.121.161.30 วันที่: 13 เมษายน 2550 เวลา:1:19:53 น.
Happy Songkran's Day ค่ะ พี่นก
ขอให้มีความสุขสมหวัง และมีสุขภาพแข็งแรงตลอดทั้งปีนะคะ ^^ โดย: บทเพลงแห่งความฝัน
วันที่: 14 เมษายน 2550 เวลา:19:28:34 น.++ สวัสดีปีใหม่ไทยค่าพี่นกคนสวย อิอิ
++ คนสวยเจ้าของบล๊อกหายไปไหนเอ่ย?? โหลๆๆ อยู่ป่ะจ๊ะ??  ++ ไปและ เดี๋ยววันหลังแวะมาใหม่ ช่วงนี้เริ่มปวดหัวกะชีวิต เพราะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ หุหุ ปล. ขอบคุณพี่นกมากนะค้าสำหรับลายเซ็น โดย: GoOsHa!R IP: 58.147.108.223 วันที่: 14 เมษายน 2550 เวลา:23:01:36 น.
กลัวเก็บความลับไม่อยู่ แล้วไปปูดที่ไหน เลยต้องมาลงชื่ออ่ะค้า...
^^ โดย: BlackMajeky IP: 202.28.181.10 วันที่: 16 เมษายน 2550 เวลา:11:13:07 น.
|
อุณากรรณ
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Friends Blog
|
||||||||||||
คนน่ารักเดินเข้ามาแบบงงๆ ... อ่านแล้ว งงๆ แล้วก็กลับออกไปแบบงงๆ
ปล. คนน่ารักรอเจอคนน่ารัก(น้อยกว่า)ที่งานหนังสือนะค้าบบบ
ว่าแต่คนน่ารัก(น้อยกว่า)จะไปวันไหนค้าบ?