Bloggang.com : atruthoflife10 : รักเอย(5)...เผารักให้สิ้นซาก

รักเอย(5)...เผารักให้สิ้นซาก

ความรักคืออะไร ?

ทำไมต้อง "เผารักให้สิ้นซาก" ?

ใคร ๆ ต่างก็ว่ารักนั้นเป็นสีชมพู แต่จะมีสักกี่คนที่รู้ว่าเบื้องหลังสีชมพู คือสีดำช้ำเศร้า ?

หลายคนที่ไม่รู้จักมันดีพอ ก็อยากได้ อยากมี อยากครอบครอง สุดท้าย ก็ต้องทุกข์เพราะมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หรือแม้คนที่เห็นโทษภัยของมันแล้วก็ยังยากที่จะสะบัดหลุดออกมาจากบ่วงเสน่หาอาลัย

นี่แหละหนอ...การฆ่ากันด้วยเกสรดอกไม้ และหยาดทิพย์ ที่เขาและเธอบรรจงจิบพิษร้ายซ่านซึมเข้าสู่หัวใจ ทีละนิด ทีละน้อย เคลิบเคลิ้ม ดื่มด่ำ มัวเมากับรสหอมหวาน เพื่อสุดท้ายจะได้ทุกข์ทรมานและตายไปอย่างน่าสมเพช

ตายจากสัจจะของชีวิต ที่เกิดมาเพื่อทำที่สุดแห่งทุกข์ ! ตายจากอิสระเสรีที่หัวใจใฝ่หา !

โอ้ น้ำผึ้ง...บุหงา...ลดาวัลย์ ยิ่งหอมหวานปานใด ยิ่งทับทวีด้วยพิษร้ายเห็นปานนั้นเทียวหนอ

อย่ารักเลยนะ เพราะรักนั่นยากจะจิรัง มันยังสดใสก็เพราะสมหวัง แต่จะซีดขาวดุจ คนตายยามที่ความหวังหกล้ม อย่ารักเลยนะ เพราะรักนั้นคือการเรียกร้อง ขอโน่น ขอนี่ ไม่รู้จักอิ่ม ไม่รู้จักพอ ห่วงหวง ราวกับปีศาจร้ายกับลูกของมัน ที่ใครจะมาแย่งชิงไปมิได้

อย่ารักเลยนะ เพราะรักนั้นคือความเห็นแก่ตัว ที่ต่างก็ขว้างคันเบ็ดลงสายธารแห่งชีวิต และต่างก็เป็นปลาติดเบ็ดให้แก่กันและกัน แสร้งทำดี แสร้งเอาใจ เพื่ออะไร หากมิใช่ให้อีกฝ่ายมองผู้บริการอย่างเทิดทูน อย่างบูชา อย่างไว้ใจ อย่างยอมสยบในอำนาจ ขณะเมื่อกามเทพเริ่มแผลงศร เสียงลูกคิดรางแก้วจะเริ่มดังกระหึ่ม ทุกอย่างที่ทุ่มเทคือการลงทุน ทุกอย่างที่มอบให้คือการหาคะแนน

อย่ารักเลยนะ เพราะรักนั้นทำให้เป็นคนหัวใจพิการ จะยืนอยู่คนเดียวก็ยืนไม่ได้ ต้องเอน ต้องซบ ต้องเกาะ ต้องผูกพัน หัวใจจะไม่มีอิสระ ลมหายใจเข้าออกมีแต่เขาเขาเขา เธอเธอเธอ

อย่ารักเลยนะ เพราะรักนั้นคือความชั่ว ที่ต่างฝ่ายจะต้องหาของดี ๆ มอบให้แก่กัน กินของดีๆ ที่หามาได้ โลกนี้มีเราที่สุขสมอุรา ใครจะอดอยากช่างมันเถอะ วันของเราคือการได้พบกัน คุยกัน โลกนี้มีเราสองคน คนอื่นอย่ามายุ่ง... ได้ยินไหม ! ?

อย่ารักเลยนะ เพราะความรักคือการเสแสร้งมารยา เขารุนแรง เขาหยาบคาย โทสะ เหยียดหยามคนอื่น แต่กับเรา เขาพิเศษให้ ให้ความทะนุถนอม ให้ความเอาอกเอาใจ ให้คำหวาน นี่มิใช่ธาตุแท้ของผู้ที่เรารักหรอก เพราะธาตุแท้นั้นก็คือ สิ่งที่ปกติแสดงออกมามากที่สุด เมื่ออยู่ต่อหน้าเรา เขาเพียงแต่สำรวมเอาไว้เท่านั้น

อย่ารักเลยนะ เพราะรักนั้นคือยาพิษที่หอมหวาน ที่ต่างก็ป้อนให้แก่กันและกันดื่มด่ำ ยิ้มทุรนทุรายตายอย่างไม่รู้ตัว พิษของมันร้ายเหลือ ทำให้เราตายอย่างเจ็บปวดโดยไม่รู้ว่ามันทำ

ใช่แล้ว....ความรักก็คือการฆ่ากันด้วยเกสรดอกไม้และหยาดน้ำผึ้ง จึงยากที่หนุ่มสาวคู่ใดจะเอาชนะผ่านได้ เพราะมันช่างหวานชื่นหัวใจเสียนี่กระไร มันจึงเจ็บปวดสำหรับผู้ที่ต้องการเลิกรัก ใช่แล้ว...เจ็บปวดอย่างสุดแสนด้วยความเสียดาย นี่แหละพิษที่ทั้งหอมทั้งหวานของมัน

อย่ารักเลยนะ เพราะทุกสิ่งย่อมมีแต่ความพลัดพราก กี่ล้านชีวิตที่ต้องเสียน้ำตาให้แก่การจาก ไม่ตายพรุ่งนี้ ก็มะรืนนี้ ไม่มะรืนนี้ ก็วันต่อไป ไม่มีใครหรอกที่จะอยู่ด้วยกันตลอดจนวาระสุดท้าย ตัดรักเสียแต่วันนี้ ความผูกพันยังคงมีน้อยไม่ยุ่งเกินไป

อย่ารัก...อย่ารักเลยนะ เพราะรักนั้นจะทำให้เราอ่อนแอ จะไม่มีวันหนักแน่นดั่งพื้นพสุธา

เพราะความรักคือปรากฏการณ์แห่งความหลงอัตตา ที่ยังยึดตัวยึดตนจัดอยู่

เมื่อรักเกิดครั้งใด ผู้ที่เรารักคือเครื่องสนองอัตตาเท่านั้นเอง ดีใจใช่ไหมหากเขาจะรักเราเปล่าหรอก...แท้จริงนั้น เขาอาศัยเราเป็นทางผ่านแห่งอัตตาต่างหาก

หยุดรักได้หรือยัง ? อย่าให้ต้นรักแตกกิ่ง ชูช่อ ฟันเสียแต่ขณะนี้ ดีกว่าจะรอให้มันเติบกล้า เมื่อถึงวันนั้น แค่ถือขวาน เราก็จะสลบแล้วสลบอีก จะถูกต้นรักบังคับบัญชา ราวกับทาสที่ไม่ยอมปลดปล่อย

ชีวิตเอย ชีวิตหนอ ยากนักหากต้องการเดินไปสู่ที่สุดแห่งทุกข์ ตราบใด ที่หัวใจยังมีรักตราบนั่นหัวใจก็ยังเรียกร้องให้ใครก็ได้ มารัก มาสงสาร มาเห็นใจ หัวใจที่เรียกร้อง จะประเสริฐอะไรเล่า

กราบบาทพระพุทธองค์ด้วยเศียรเกล้า ตรัสประเสริฐแล้ว ถูกต้องแล้ว

รักนั้น...ทุฏฐุลลัง-เป็นธรรมของคนชั้นสถุล

รักนั้น...วสลธัมมัง-เป็นธรรมของคนถ่อย

รักนั้น...คามธัมมัง-เป็นธรรมของคนกิเลสหนา

รักนั้น...ทุกขัง...ทุกขัง...ทุกขัง...

จากกัลยาณมิตร(ธรรมทายาท)

Create Date : 01 ธันวาคม 2553

Last Update : 28 ธันวาคม 2553 22:23:20 น.

0 comments

Counter : 752 Pageviews.