Bloggang.com : atruthoflife10 : รักเอย(1)...จริงหรือที่ว่าหวาน

รักเอย(1)...จริงหรือที่ว่าหวาน

เพลง รักเอย
รักเอยจริงหรือที่ว่าหวาน หรือทรมานใจคน
ความรักร้อยเล่ห์กล รักเอยหลวงล่อใจคนตราบจนดายใจ
รักนี่มีสุขทุกข์เคล้าไป ใครยังถึงเจ้าได้คงไม่ช้ำฤดี
(ซ้ำ)
รักเอยรักที่ปารถนา รักมาประดับชีวี
หวั่นในฤทัยเหลือที่ เกรงรักลวงฤดีรักแล้วขยี้ใจ
ขืนห้ามความรักคงไม่ได้ กลัวหมองไหม้ใจสิ้นสุขเอย

จริงหรือที่ว่าหวาน

เมื่อมีความรัก โลกก็มีชีวิตชีวาจ้าแจ่ม ความสุขยิ่งของชีวิตก็คือความตระหนักแน่ว่า มีคนรักเรา มีผู้จะก้าวเดินไปด้วยกัน สร้างจุดหมายร่วมกัน และไม่พรากจากกันนิรันดร วันนี้กุหลาบแดงยังบานสวย เธอยิ้ม เขายิ้มสดใส นัยน์ตาพราวระยับ ไอรักรายล้อม เพียงประสานสายตา เสียงหัวเราะก็กังวานพร้อมกันอย่างสดชื่น

แต่เมื่อถึงวันที่กุหลาบโรย ทิ้งกลีบเฉาร่วงลงดิน เมื่อนั้นสิหนอที่จักได้ซึ้งถึงพิษรักว่าแสนขม เจ็บแปลบ ร้าวรวด ยิ่งกว่าถูกคมศรเสียบใจ ก็จะมิขมกระไรได้ ในเมื่อรักนั้นไม่ได้เกิดจากใจบริสุทธิ์ ไม่ได้เกิดจากความปรารถนาดีที่แท้จริง แต่เกาะเกี่ยวผูกพันก็เพื่อจะเอาเข้าหาตัว หวังผลแฝงเร้นซ้อนลึก เพียงต้องการให้อีกฝ่ายมาเติมความพร่องของตนให้เต็มตื้นขึ้น
ก็เมื่อความจริงคือต่างคนก็ต่างพร่อง แล้วใครจะเติมความเต็มให้แก่ใครได้เล่า ?

ความรัก...คืออะไร ? คือความปรารถนาดี คือความคิดถึง...อาทร...ห่วงใย คือการมองกันด้วยสายตาเอ็นดู...อ่อนหวาน หรือชื่นชม...ศรัทธา ปรารถนาจะอยู่ใกล้ ได้ยินเสียง...ได้เห็นรูป...ได้สัมผัส ความรักคือพลังสร้างสรร ปลุกชีวิตให้มีชีวา เห็นความสวยงามในสรรพสิ่ง จุดรอยยิ้มให้ปรากฏบนริมปาก ละเอียดอ่อนที่จะชื่นชมกับดอกไม้บาน อ่อนไหวกับสายลมแสงแดด...นกร้อง...ผีเสื้อสวย ทุกแห่งหนราวกับถูกเคลือบด้วยสีชมพู
ความรักคือความอดทน ทนที่จะอยู่บนโลกอันสับสน...แก่งแย่ง ทนที่จะสู้กับงานหนัก ทนที่จะเดินทางไกลแสนไกล เพียงเพื่อจะได้เห็นหน้าเธอชั่วประเดี๋ยวหนึ่ง แล้วก็เก็บเอามาชื่นอกชื่นใจ สร้างพลังที่จะต่อสู้กับชีวิตไปอีกวัน....อีกคืน

โอ้รักหนอ... เจ้าช่างยิ่งใหญ่ เจ้าช่างทรงอิทธิพล เจ้าคงภาคภูมิใจมากสินะ ที่ทำให้มนุษย์ดิ้นรน...แสวงหา ไขว่คว้า...ทะยานอยากที่จะได้เจ้าไว้ในครอบครอง ทุกสิ่งมีคุณอนันต์ก็มีโทษมหันต์ แต่ความรักมันช่างเก่งกาจ... ฉลาดล้ำที่จะทำให้ผู้คนมืดบอด ยอมเสี่ยงทั้งที่รู้ว่ากำลังเล่นเกมหฤโหด เจ็บปวดหนักหนา...ถ้าผิดหวัง หรือแบกหามภาระไปทั้งชีวิต...ถ้าสมปรารถนา วนเวียน...เคว้งคว้าง...เหนื่อยยาก อยู่ในกระแสแห่งโลกียะอันเชี่ยวกราก
ใครจะสำนึกบ้างว่า... เราได้เริ่มตายแล้วทีละน้อย...ทีละน้อย ตั้งแต่สัมผัสกับมัน ตายจากความอิสระทั้งหลายทั้งปวง ตายจากความมั่นใจในตัวเอง ตายจากอุดมคติที่จะเกื้อกูลเพื่อมนุษย์ และเหนือสิ่งอื่นใด... คือตายจากการประพฤติพรหมจรรย์ เพราะมันจะไม่ไว้หน้า...แม้แต่กับผู้ทรงศีล

เพราะสุดท้าย... ความปรารถนาดีทั้งหมดก็คือความเห็นแก่ตัว ความห่วงหาอาทรก็คือความต้องการผลสะท้อนกลับ ความปรารถนาจะอยู่ใกล้... ก็คือการกระโจนลงไปเกลือกกลั้วคลุกเคล้า... ในบ่อกามอันหยาบช้า และจะมีประโยชน์อะไรกับพลังสร้างสรร หรือชีวิตชีวาอันเกิดจากรากเหง้าของกามราคะ อดทนอย่างเยี่ยมที่จะให้ได้มาในสิ่งที่รักที่ชอบใจ เคลิบเคลิ้มไปกับธรรมชาติ ที่ล้วนเป็นไปตามสัจจะของตัวมันเองชั่วนาตาปี

อ่านพฤติกรรมของตนให้ออกอย่างไม่อำพราง ถามใจตัวเองให้แน่ชัด หากยังหลงใหลได้ปลื้ม ยังไม่มั่นคง...แน่วแน่ ยังผูกพัน...เกาะเกี่ยว ยังหลงเสพสมสุขสม ว่าชีวิตเกิดมาเพื่ออะไร...

ก็ไหนว่ารักธรรม ?....จากกัลยาณมิตร(อิสรา)

Create Date : 28 พฤศจิกายน 2553

Last Update : 28 ธันวาคม 2553 22:05:16 น.

1 comments

Counter : 1169 Pageviews.

อ่านแล้วทำให้ได้คิดค่ะ

โดย: ขนมผิง IP: 61.90.114.128 วันที่: 28 พฤศจิกายน 2553 เวลา:13:08:10 น.