Bloggang.com : atruthoflife10 : รักเอย(4)...ประหารรัก

รักเอย(4)...ประหารรัก

โดยเนื้อแท้แล้ว ความรักไม่เคยฆ่าใคร แต่หลายต่อหลายชีวิตก็เจ็บปวดทุกข์ทรมานเพราะรัก ตราบที่ยังรู้ไม่เท่าทัน ตราบที่ยังเรียกร้องยึดมั่นถือมั่นเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ทั้ง ๆ มันเป็นสิ่งไม่มีตัวตน เขาว่าความรักก็เหมือนเงา ที่ยิ่งวิ่งไล่มันก็ยิ่งวิ่งหนี ดูเหมือนอยู่ใกล้ ๆ แต่ก็สัมผัสไม่ได้ ซ้ำยังพร้อมจะหายไปได้ทุกขณะ ดูเหมือนมี แต่จริง ๆ แล้วไม่มี !

น่าเหนื่อยไหม กับการวิ่งไล่ไขว่คว้าเงา เสียเวลา เสียพลังงาน กำลังกายกำลังใจกับการเล่นเกม "เอาเถิดเจ้าล่อ" ที่ไม่มีวันเลิก หากคิดว่าชีวิตเป็นของเรา เราก็ควรจะปลดขื่อคา เครื่องพันธนาการอันน่าขมขื่นทั้งหลายเหล่านี้ออกไปเสีย !
เมื่อเราเกิดมา นับแต่จำความได้ สิ่งที่เราต้องการไม่เคยเปลี่ยนแปลง ก็คือ

ความรัก....ความอบอุ่น
เริ่มเมื่อ... รู้สึกถึงสัมผัสอันอ่อนละมุน จากความรักของพ่อ...แม่ และผู้คนรอบข้าง ชีวิตเล็ก ๆ ท่ามกลางความเอาใจใส่ ช่างน่าอบอุ่น...เมื่อเติบโตขึ้น เราพบว่า...โลกนี้ไม่ได้สวยงามอย่างที่คิด มันมีความโหดร้าย...น่าชัง รวมอยู่ด้วย เราจึงต้องการ "รัก" มากขึ้น เพื่อความรู้สึกปลอดภัย และมีความหมาย สำหรับการมีชีวิตอยู่

เราแสวงหา...สะสม หวงแหนมันเอาไว้ ตื่นเต้น...ลิงโลดเมื่อได้รับ แต่ก็มีบ่อยครั้ง...ที่เจ็บปวด...ร้าวราน เพราะสูญเสีย เมื่อหลีกเลี่ยงไม่ได้ วันคืนผ่านไป... บทเรียนแห่งกาลเวลา ทำให้เห็นความไม่เที่ยงของเจ้าสิ่งนี้มากขึ้นทุกที สิ่งที่เราให้ค่านิยมแก่มันมากมาย ว่ามันคืออากาศธาตุโดยแท้ จับต้องไม่ได้... ผูกพันไม่ได้...

บ่อน้ำแห่งความรักที่เราหวงแหน ถูกตักตวงไปดื่มกิน...ต่อหน้าต่อตา ประสาอะไรกับบ่อสาธารณะ แม้บ่อในบ้าน ก็ยังถูกแบ่ง...ปัน ให้น้อง...ให้คนอื่น
เราทุกข์...เราเจ็บปวด น้อยใจ...เสียขวัญ...ขมขื่น แต่...ใครเล่าจะเข้าใจ เพราะแม้เราเอง...ก็ไม่เข้าใจ ได้แต่ถามตัวเองว่า... ไม่มีอะไรเป็นของเราเลยหรือ ?

แล้วก็พบคำตอบอันน่าชัง ใช่แล้ว...ไม่มีอะไรเป็นของเราทั้งสิ้น ลืมบ่อน้ำเสียเถอะ ปลดปล่อยตัวเองออกมา สละสิทธิ์ในทุกสิ่งที่เคยยึดถือ ยอมรับความจริงเสีย... ก่อนที่จะสายเกินไป แว่วเสียงทิพย์สะท้อนแผ่วจาง "มีรักร้อย...ทุกข์ร้อย มีรักน้อย...ทุกข์น้อย ไม่รักเลย...ไม่ทุกข์เลย" ราวหยั่งรู้สภาวะแห่งเรา จริงแล้ว...เลิกรักก็เลิกทุกข์

ที่แล้วมา...เราวิ่งเข้าหาทุกข์เองต่างหาก หลงเพลิดเพลินกับการสร้างอาณาจักรลอยลม พร่ามัวเกินกว่าจะเห็นแสงสัจธรรมอันเจิดจ้า ดื้อด้านต่อการรับรู้กฎแห่งไตรลักษณ์ งมงายเห็นสิ่งไร้สาระว่าเป็นสาระ รักเอย...พอเสียทีเถอะนะ เจ้าทำร้ายเรามานานพอแล้ว ต่อนี้ไป...เราจะขอทำลายเจ้าบ้าง เราจะต้องประหารเจ้าให้สิ้น ขุดราก...ถอนโคน ให้หมดจากใจ แม้จะเจ็บปวด ทรมาน เราก็จะทน... ไม่ร้องไห้...คร่ำครวญ ให้ใครสมเพช ทนจนกว่าจะถึงวันแห่งชัยชนะ ที่เราจะยิ้มได้ อย่างมีความสุขที่สุดในชีวิต

จากกัลยาณมิตร(อิสรา)

Create Date : 30 พฤศจิกายน 2553

Last Update : 28 ธันวาคม 2553 22:28:10 น.

0 comments

Counter : 793 Pageviews.