* คนเรา เกิดมา สมมุติชีวิตมี 5 ส่วน แบ่งเป็น

กรรมเก่าติดตัวมา 2 ส่วน

กรรมใหม่ที่สร้ายภายหลัง 3 ส่วนที่เราทำเองในชาตินี้

การที่เราต้องเจ็บป่วย พิการ นั้นก็มาเพราะกรรมเก่าที่ติดตาม

ที่ต้องชดใช้ .....แต่กรรมใหม่เราก็เลือกทำเพิ่มได้

คนที่วัดตายแล้วหน้าตาเหมือนหมู ร้องเสียงเหมือนหมูถูกฆ่า

เพราะก่อนตายมีอาชีพฆ่าหมูขาย....จึงต้องรับกรรมนั้น

มีชีวิตอยู่เราเลือกได้ว่าชีวิตนี้จะเลือกทำดีหรือทำไม่ดี.....

แต่ที่สุดแล้วไม่มีใครหนึพ้นกรรมได้


* คนเราเกิดมามันต้องมีความรู้สึกท้อแท้ หดหู่ เป็นบางครั้ง ยามมีปัญหา

แต่เราก็ต้องพยายามทำใจให้เข้มแข็ง ต่อสู้กับปัญหา


* เราควรใช้เวลาก่อนนอน สัก 15 นาที

ถามตัวเองว่า เราทำหน้าที่ของเรา ดีที่สุดหรือยัง

เมื่อทำดีที่สุดแล้ว ให้พิจารณาถึงความไม่เที่ยง

ยอมรับความเป็นจริง ว่าเราหนีความตายไม่พ้น

คนเราไม่มีใครสมบูรณ์แบบ ไม่มีใครไม่เคยทำผิดพลาดพลั้ง

ผิดก็แก้ไขปรับปรุงตน...ตรวจสอบตัวเองทุกวัน


* การกินอะไรก็ตาม ถ้ากินมากเกินไป ก็ตายได้....ตัวอย่าง

ลูกศิษย์กินทุเรียน เช้ากลางวันเย็นไม่แบ่งใครกินเยอะมาก

เช้ามาตายเลย กินมากเกินไป (ความตายอยู่ใกล้เราแค่นี้เอง)



* มีชีวิตอยู่อย่าท้อแท้ ชีวิตต้องเจออุปสรรคกันทั้งนั้น

ปัญหา สอนให้เรา ต้องมีความอดทน มีความเพียร ซึ่งจะทำให้พ้นทุกข์ได้



* เมื่อเจอปํญหา ให้ถามตัวเองว่า....

ถ้าพระพุทธเจ้าเป็นเราท่านจะทำอย่างไร จะแก้ไขอย่างไร....ท่านจะสู้ไหม

เราเป็นศิษย์ท่านเราจะทำอย่างไร ปัญหามาทดสอบ มาทำให้เราเข้มแข็ง

เราจะทำอย่างไร เกิดมาต้องเจอปัญหากันทั้งนั้น

คนที่วัดกระโดดตึกชั้น 5 ลงมาตาย....ร่างเละ ก็เอาไปเผา

มีอีกคนขาหัก 2 ข้างโดดตึกไม่ตายเพราะโดดจากชั้น 2

ท่านจึงแนะว่าถ้าอยากตายต้องไปชั้น 5 ตายสมใจแน่นอน

ตอนนี้อยากตายอีกไหม.....เขาตอบว่าตอนนี้ไม่อยากตายแล้ว

ไม่ตายแต่ทรมาณ สร้างทุกข์แก่ตน แก่คนดูแล หมอพยาบาล เดือนร้อนไปหมด.....



* ความสุข เกิดได้ด้วยเรามีเมตตา คิดดี ไม่คิดร้ายกับใคร

ไม่โกรธ ไม่อาฆาต ไม่พยาบาทกับใคร จิตใจเราก็จะดี มีความสุข



* ปัญหาต่่าง ๆ ที่เข้ามา ให้เราอดทน อดทน ให้ได้ทุกปัญหา

แล้วก็มีความเพียรไม่มีที่สิ้นสุด แล้วก็จะผ่านปัญหาต่าง ๆ ไปได้



* สุขและทุกข์ แท้จริงอยู่ในใจ ซึ่งเราปรุงแต่งขึ้นมาเอง

ทุกอย่างอยู่ที่ความคิด วิธีคิด คิดีก็มีสุข มองโลกแง่ดี คือมีเมตตา

คิดว่าเราจะทำอะไรให้เขาได้บ้าง ช่วยอะไรเขาได้บ้าง.....



* ทำใจให้เบิกบาน ทำบุญกุศลให้มาก อย่าขี้เกียจ



* การมีชีวิต อยู่ต้องทำประโยชน์ให้ได้แก่ตัวเอง และเป็นประโยชน์ต่อผู้อื่น

นี่คือความหมายของการเกิดมา



* พูด ทำ เรื่องดี ๆ ยิ้มเยอะๆๆๆ แล้วแผ่เมตตาไป.....จิตเราก็จะมีสุข



* เวลาหลวงพ่อเหนื่อยมาก แล้วมันรู้สึกง่วง

ความง่วงเข้ามา ท่านก็ยิ้มรับ ยิ้มเยอะๆๆ

ยิ้ม ต้อนรับความง่วง รู้แล้วความง่วงจงไปเสียเถิด ก็ไม่ง่วง

มีแรงทำงานต่อไป



* บางวันทำงานเหนื่อยจริง ๆ แต่ก็มีความสุข ไม่ใช่ทุกข์

ความเหนื่อยล้า ก็ทำให้การควบคุมสติตนเอง บกพร่องได้

เช่นพูดผิด ลืมโน่นลืมนี่ไป

มันเป็นความเสื่อมของร่างกาย ของสังขารต่าง ๆ

เสื่อมไปตามอายุที่มากขึ้น เป็นธรรมดา



* ฝึกให้มีสติ คือสิ่งที่เราจักต้องทำ ทำยากแต่ต้องทำ ฝึกจิตให้มีเมตตา

จิตจะไม่เศร้าหมอง เบิกบาน แจ่มใส สงบ เย็น หนักแน่น สุขุม รอบคอบ

มีสุข ความสุขเกิดกับเราแล้วก็จะเกิดกับผู้อื่นด้วยเช่นกัน



* เรื่องของอนาคต มันเป็นไปตามกรรม สัตว์โลกเป็นไปตามกรรม

ทำหน้าที่ของเรา ณ ปัจจุบันต่อไปเรื่อย ๆ

มีหน้าที่ก็ทำไป ถ้าเราตายไปแล้วก็ไม่ต้องห่วงว่าใครจะทำต่อสานต่อ

เดี่๋ยวมันก็เป็นไปของมันเอง



* การให้ทางคนที่รีบร้อนไปก่อน การเปิดทาง นำทาง ให้คนอื่น

เวลาเรามีปัญหา เราจะไม่จนทาง จะมีคนเปิดทางให้เช่นกัน

คนปฏิบัติธรรม ต้องเริ่มจากมีเมตตาก่อน เมตตาไปมาก ๆ เราก็จะมีความสุข

ความสุขอยู่ที่ใจ ใจที่คิดจะให้ย่อมเป็นสุข