จิ้นคุณพี กับน้องก้อง สารภาพรัก ภาค 1

เหตุการณ์หลังจากฉากกอดสะท้านใจ ที่สนามแข่งรถ

ณ หน้าโรงพยาบาล มีชายหนุ่มสุดเท่มายืนรอคนอยู่อย่างกระวนกระวายพร้อมมองนาฬิกา

พี: "วันนี้ไม่ได้เข้าเวร น่าจะได้เวลาเลิกงานแล้วนี่นา"

คิดจบไปไม่นาน ก้อมีหนุ่มหน้าหวาน กำลังเดินเหม่อ เหมือนคิดอะไรอยู่ (หรือคิดถึงใครอยู่ก้อไม่รุ) เดินออกมาจากห้องพัก

พี: เห็นปุ๊ป ก้อยิ้มกว้าง เรียก "ก้อง เลิกงานแล้วเหรอ"

ก้อง: ได้สติ เงยหน้ามองคนเรียก หน้าแดงขึ้นมานิดนึง "พี" "คุณมาได้ไง"

พี: "ก็ผม....อยากเจอคุณ ขอโทดที่ไม่ได้โทรมาบอกก่อน กลัวโทรบอกแล้วเดี๋ยวคุณไม่ให้มา ให้ผมไปส่งคุณที่บ้านได้มั้ย ผมมีเรื่องอยากจะคุยด้วย"

ก้อง: รู้สึกร้อนตัว เหมือนจะรู้ว่าเรื่องที่อยากคุยคืออะไร ใจนึงก้ออยากไปด้วย อีกใจก้อกลัวว่าพีจะถามอะไรที่เค้าไม่กล้าตอบ แต่ในที่สุด..เมื่อเงยหน้าสบตาคนข้างหน้า ก้อทนสายตาอ้อนไม่ไหว เผลอตอบตกลงไปโดยไม่รุตัว "อืม"

พี: ยิ้มกว้างกว่าเดิม (ละลายขั้วโลกไปโดยไม่รุตัว) พาก้องเดินไปที่รถ เปิดประตูให้ก้อง เดินอ้อมมานั่งที่คนขับ สตาร์ทรถแต่ยังไม่ออกรถ ใจร้อนรุ่มเกินกว่าจะปล่อยให้เรื่องมันคาใจอย่างงี้ต่อไป เอ่ยถามทันทีว่า "เอ่อ...ก้อง เรื่องที่ผมอยากคุยกับคุณก็คือ...เมื่อวันก่อนที่สนามแข่งรถ คุณก้อรู้ความรู้สึกผมไปแล้ว เอ่อ...ผมก้อเลย..อยากรู้ว่าคุณคิดยังไงบ้าง" จดสายตาไปที่ก้องทันที ไม่ให้ก้องตั้งตัว

ก้อง: โดนจู่โจม แบบว่าตั้งตัวไม่ทัน ทำหน้าไม่ถูก หน้าแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง "เอ่อ....รู้ความรู้สึกอะไร คุณพูดอะไรของคุณผมไม่รู้เรือง"

พี: คว้ามือก้องมาจับพร้อมแนบไปที่อกข้างซ้ายตัวเอง (กี๊สสส) "ก้อง...จะให้ผมบอกอีกครั้งก้อได้" เว้นช่วงหายใจหนึ่งเฮือก "ผมรักคุณนะ" "ตั้งแต่ผมเจอคุณ...ผมก้อไม่สามารถมองใครได้อีกเลย..ผมมองแต่คุณคนเดียว"

ก้อง:หน้าแดงแบบว่าควบคุมตัวเองไม่ได้ สติแทบหลุดออกจากร่าง พูดอะไรไม่ออก ได้แต่เงียบ "....."

พี: "ก้อง...คุณก้อรู้สึกเหมือนผมใช่มั้ย" สายตาเว้าวอนพยายามจะตีสีหน้าของคนที่อยู่ตรงหน้าสุดฤทธิ์

ก้อง: ยังเงียบต่อไป ไม่รู้จะตอบไปยังไง เขินเกินกว่าที่จะพูดออกมาเป็นคำพูดได้

พี: เหนก้องเงียบ เลยนิ่งอึ้งไป คิดว่าการเงียบคือการปฏิเสธเค้า เริ่มคิดว่าสิ่งที่เค้าคิดนั้น เค้าคิดไปเองคนเดียวหรือนี่ มือไม้เริ่มหมดแรง มือที่จับก้องไว้ตกจากอกข้างซ้ายมาที่ตัก แล้วก้อค่อยๆ คลายมือออก รอยยิ้มที่มีอยู่หายไปจากใบหน้า สายตาเศร้าลง เบือนหน้าหนีไปจากคนที่อยู่ตรงหน้า


ก้อง: ทำไรไม่ถูก เริ่มรู้ตัวว่าเงียบนานไป ทำให้คนตรงหน้าเข้าใจอะไรผิด แต่ก้อยังทำใจพูดอะไรออกไปไม่ได้ ไม่ทันได้คิด มือที่พีกำลังจะคลายออก ก้องก็กลับกระชับให้แน่นขึ้น รู้สึกเพียงอย่างเดียวว่า ยังไงๆก้อไม่อยากปล่อยมือนี้เด็ดขาด

พี: รับรู้ความรู้สึกจากมือ เงยหน้าสบตาคนตรงหน้า ยิ้มออกอย่างดีใจ "ก้อง...นี่หมายความว่า หมายความว่า...คุณก้อรู้สึกเหมือนผมใช่มั้ย"

ก้อง: ทำหน้าเหวี่ยงเล็กน้อยแต่พองาม "อืมมม.." แล้วก้อหลบตา เพราะสู้สายตาคนตรงหน้าไม่ได้

พี: ดีใจจนแทบจะพุ่งทะลุหลังคารถ ยิ้มกว้างกว่าวัน 'ผมรักแม่คุณจัง' "โอยยย..จิงๆเหรอเนี่ย...ผมดีใจจังเลยก้อง"

ก้อง: เห็นคนตรงหน้ายิ้มระรื่น ก้ออดยิ้มไปด้วยไม่ได้ สบตากันนิ่งอยู่ครู่นึง ก้อเขินจนทนไม่ได้ เลยเหวียงออกมาว่า "รู้คำตอบแล้ว คุณก้อไปส่งผมที่บ้านซักทีสิ"

พี: "ครับๆ ตอนนี้บอกให้ทำอะไรก้อทำทั้งนั้นล่ะครับ" แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือที่ก้องจับอยู่ พร้อมเปลี่ยนท่าเป็นสอดประสานนิ้วทั้ง 5 เข้าด้วยกัน มือทั้งสองช่างพอเหมาะลงตัวกันได้เป็นอย่างดี เหมือนสร้างมาเป็นคู่กันยังไงยังงั้น

แล้วก้อออกรถ แล้วขับไปทั้งที่มือจับอยู่อย่างงั้นจนถึงบ้าน

---------------------

Create Date : 27 พฤศจิกายน 2552 Last Update : 22 พฤษภาคม 2554 20:12:04 น. Counter : 888 Pageviews.		8 comments
Share Tweet