P's thought : ตอน เที่ยงวันหยุด (ต่อจากเช้าวันหยุดค่ะ)

ตอนนี้ผมอารมณ์ดีไปรึเปล่าครับเนี่ย แต่มันสมควรอ่ะนะครับ วันนี้มีแต่เรื่องดีๆ นี่ครับ ^_______^

ก็เริ่มจากวันนี้เป็นวันหยุด ที่ทั้งผมและก้องได้หยุดพร้อมกัน ตั้งแต่ตื่นมาก็เจอหน้าคนน่ารัก ไหนจะเสียงหวานๆ ที่ปลุกอีก ยังไม่พอนะครับผมยังได้ยินคนน่ารักบอกรักตั้งแต่เช้า แล้วยังได้ทานอาหารเช้าแบบพิเศษสุดๆ อีกด้วย ไม่สำลักความสุขตายก็ดีแล้วนะครับเนี่ย >_<

ผมเดินหน้ายิ้มแป้น ออกมาจากห้องนอน สีหน้าผิดกับคนที่ผมเดินจูงมือตามหลังผมมาอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าก้องตอนนี้เรียกว่ายังไงดีล่ะครับ เอ่อ...จะงอน...จะเหวี่ยง...เอ้ะ...หรือว่าผมโดนโกรธแล้วเนี่ย -_-"

สาเหตุที่เค้างอนผมก็อย่างที่รู้ๆ กันนะครับ คือว่าเค้าอุตสาห์ตื่นมาทำข้าวเช้าให้ผม แต่ว่า...ผมดันมากินเค้าเป็นข้าวเช้าซะเอง ปล่อยให้โจ๊กหมูสูตรก้องบดินทร์วางแห้งอยู่บนโต๊ะ ซะงั้น

ทำไงได้ล่ะครับ ก็คนมันอดใจไม่ไหวจริงๆ นี่ครับ >//<

ผมเดินมาถึงโต๊ะทานข้าว คนที่ถูกจูงตามหลังมายังก้มหน้ามองพื้นงุดๆ ผมต้องเอาใจเค้าหน่อย เดินไปเปิดหม้อโจ๊ก คนๆ ดู โอ้ะ...ยังหอมอยู่เลยครับ ผมเลยรีบพูดเอาใจคนหน้าบูดซะหน่อย

"ก้อง...โจ๊กน่าทานจังเลย...เดี๋ยวเราอุ่นแล้วทานด้วยกันนะ...ยังหอมอยู่เลย"

"....." เงียบครับ ผมได้ความเงียบพร้อมกับหน้าบูดๆ ที่ไม่ยอมมองหน้าผมเป็นคำตอบ

"โธ่...ก้อง...โกรธผมเหรอ" ผมใช้ลูกอ้อนครับ

"....เปล่า..." เสียงตอบอย่างเบา แถมน้ำเสียงขัดกับคำพูดอย่างมากครับ งานเข้าผมแล้วมั้ยล่ะ =_="

"ก้อง...ก้องคร้าบ" ผมไม่พูดเปล่าครับ มันต้องพลิกวิกฤติให้เป็นโอกาส ผมค่อยๆ เลื้อยๆ แขนผมเข้าไปรวบกอดรอบเอวก้อง แล้วดึงเค้าเข้ามาแนบชิดตัวผมทันที (หึหึ...เนียนมั้ยล่ะครับผมเนี่ย)

ตอนนี้ก้องเลยยืนตัวเอียงอยู่ในอ้อมกอดผม เหมือนจะตกใจเล็กน้อย หน้าหวานๆ เกือบเหวี่ยงแล้วครับ แต่เมื่อพูดอะไรไม่ออกก็กลับไปหน้าบึ้งเหมือนเดิม งอนแน่ๆ เลยครับคราวนี้

ผมไม่รอช้า...ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ก้อง...จนลมหายใจเป่าอยู่ข้างแก้มนิ่ม...แล้วกระซิบ...ด้วยเสียงแผ่วเบา

"ไม่ต้องห่วงนะ...เดี๋ยวจะกินให้หมดเลย...”

ได้ผลครับ คำพูดแสนกำกวมของผม เรียกเลือดฉีดขึ้นมาที่ใบหน้าของก้องได้อย่างดี จริงๆ ผมตั้งใจจะง้อเค้าด้วยการบอกว่าจะกินโจ๊กให้หมดนะ ทำไมพออยู่ด้วยกันทีไร บรรยากาศมันทำให้ผมอดกวนเค้าไปไม่ได้ ผมเลยพูดอะไรกำกวมออกมาซะงั้น ไม่รู้ว่าจะกินโจ๊กหรือว่ากินคนทำกันแน่ หุหุหุ

“ฮึ้ยส์...พี” เค้ารีบสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดของผมพร้อมเสียงเหวี่ยง ตามแบบฉบับของก้องบดินทร์

“อะไรอ่ะก้อง...ผมบอกว่าผมจะกินโจ๊กให้หมดนะ...คุณเป็นอะไรเนี่ย...ไม่อยากให้ผมกินให้หมดเหรอ” ผมยังคงพูดจากวนเล็กๆ กลับไป แล้วส่งสายตาหวานเยิ้มไปให้ก้อง

“ไม่ต้องเลยพี...ผมรู้นะว่าคุณไม่ได้พูดถึงโจ๊ก” ก้องยังคงเหวี่ยงต่อด้วยอาการหน้าแดงถึงหูครับ

“อะไรก้อง....ผมพูดถึงโจ๊กจริงๆ นะ...ป่ะๆ รีบเอาไปอุ่นกันดีกว่า จะได้รีบกิน เดี๋ยวเสียกันพอดี” ผมรีบเดินเนียนๆ ไปยกหม้อโจ๊กขึ้นมาแล้วเดินนำเข้าครัวเลยครับ (อย่าหวังจะคาดคั้นผมได้เลยก้องบดินทร์ ^^)

ผมได้ยินเสียงก้องพึมพำตามหลังมาว่า “อย่าให้จับได้นะพี” แต่ผมก็เดินไปตั้งเตาในครัวไม่รู้ไม่ชี้แล้วครับ

สักพักเมื่อเริ่มตั้งเตาก้องก็กลับมาเป็นปกติ เพราะว่าวิญญาณพ่อบ้านเข้าสิง ก้องเริ่มหยิบจับทำนั่นนี่ ชิมรสโจ๊กบ้าง เติมนู่นเติมนี่บ้าง ผมยืนกอดอกอยู่ที่ประตูครัวอมยิ้มให้กับคนน่ารักของผม คนอะไรน่ารักจริงๆ >_<

เมื่อยกหม้อมาตั้งโต๊ะอีกครั้งเราสองคนก็ลงมือทานอย่างเร็วเลยครับ แบบว่ามันหิว..ข้าวเช้า(จริงๆ) ก็ไม่ได้ทาน แถมใช้กำลังไปเยอะอีก อิอิ

เมื่อทานเสร็จผมก็เอาใจก้องบดินทร์ของผมเต็มที่ ด้วยการเก็บโต๊ะ ล้างจานให้ ปล่อยให้คุณชายของผมไปนั่งดูทีวีบนโซฟาครับ จะได้อารมณ์ดีๆ (ผมเปล่ากลัวเค้านะครับ ใครกลัวครับไม่มีๆ)

เมื่อล้างจานเสร็จ ผมเดินไปนั่งโซฟาข้างๆ ก้อง สำรวจสีหน้าของก้องแล้วเหมือนจะเป็นปกติแล้วครับ ผมก็เลย ถือโอกาสล้มตัวลงไปนอนตักเค้าซะเลย แถวบ้านเรียกเนียนได้โลห์ครับ ^_^

“พี...ไม่ต้องมาเนียนเลย” น่าน มีรู้ทันนะครับ คุณก้อง

“เนียนอะไรก้อง...ผมแค่ทานข้าวเสร็จแล้วมันง่วงอีกแล้วอ่ะ..เหะเหะ”

ผมยังคงดำเนินปฏิบัติการเนียนต่อ โดยการจับมือก้องข้างว่างอยู่ขึ้นมา แล้วกดริมฝีปากผมลงไปบนมือนั้นเบาๆ...แล้วค่อยๆ...ไล้มือนั้นแนบที่ใบเข้ากับหน้าของผม...ผมหลับตาพริ้ม...เพื่อรับรู้ความอบอุ่นจากมือของคนรักให้เต็มที่

ผมไม่รู้หรอกว่าก้องทำหน้ายังไงอยู่ จนผมค่อยๆ ลืมตามามองเห็นใบหน้าหวาน กำลังก้มลงมามองผมด้วยสายตาเต็มไปด้วยความรัก....จนผมเขิน....เขินจริงๆ นะครับ...สายตาก้อง...บ่งบอกความรู้สึกที่เค้ามีออกมาเต็มเปี่ยม

แล้วความรู้สึกนั้น...มันคือ...รัก....รักผม...คนเดียว....หมดหัวใจ

แต่ก็อย่างที่ทุกคนน่าจะรู้ ผมได้เห็นสีหน้าเค้าไม่นานนักหรอกครับ คนขี้อายก็ต้องหลบหน้าหลบตา เขินจนหน้าแดงหันหน้าหนีผมไป ทั้งๆ ที่ผมอยากมองใบหน้าแบบนั้นแทบแย่ เฮ้อออ...ขี้อายจริงๆ เลยน้า ก้องบดินทร์ของผมเนี่ย

แต่ถึงแม้ผมจะบ่นเค้ายังไง ผมก็รักเค้าครับ....รัก...ทุกอย่างที่เป็นเค้า...รักคนที่ช่างอาย...ช่างเหวี่ยง...ช่างพาล...ช่างงอน...ผมรักหมดแหละครับ....และเหมือนกับเค้า...ที่ก็รักผม...ผมที่ช่างเหงา...ช่างเอาแต่ใจ...

ผมไม่เคยเชื่อว่าผมจะเจอรักแท้....แต่คนตรงหน้านี่ล่ะครับ....ครึ่งชีวิตของผม...ที่ผมได้เจอแล้ว...และผมจะไม่มีวันยอมเสียเค้าไป...ตลอดชีวิต

ผมค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้น...ประคองใบหน้าของก้องให้หันมาสบตากับผม...แววตาของเค้ายังคงบ่งบอกถึงความรักมากมายอยู่ถึงแม้มันจะเจือปนด้วยความเขินอายอยู่บ้างก็ตาม...

“ก้อง....ผมก็รักคุณนะ” ผมพูดตอบแววตาเค้าไป โดยที่เค้ายังไม่ได้พูดอะไรซักคำ

เค้าหลุดยิ้มมุมปากออกมานิดนึง ดูก็รู้ว่ากลั้นยิ้มเอาไว้

“อะไรพี...ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ”

“ก้อง...คุณไม่ต้องพูด...สายตาคุณมันก็บอกผมหมดแล้ว” ผมยิ้มหวานให้เค้ากลับไป

“บ้า...หลงตัวเอง” เค้าพยายามจะหลบตาผม แต่ผมยังคงประคองใบหน้าให้เค้ามองผม จนเค้าต้องหันหน้ามาสบตาผมอีกครั้งจนได้

ผมถือโอกาสที่เค้าหันมามองตาผม ส่งความรักมากมายผ่านสายตาผมกลับไปให้เค้าบ้าง เค้าจ้องตาผมอยู่ไม่นาน หน้าก็แดงถึงใบหู มือผมที่สัมผัสใบหน้าเค้าอยู่ รู้สึกได้ว่าอุณหภูมิของคนตรงหน้าสูงขึ้นนิดหน่อย ผมไม่ว่าเค้าหรอกครับ ขนาดผมยังใจเต้นแรงเลยครับ >_<

อยู่ดีๆ ก้องก็พูดขึ้นมา...ด้วยเสียงกระซิบ....ถึงแม้ว่ามันจะแผ่วเบา...แต่มันก้องดังในใจผม...ซ้ำแล้วซ้ำอีก

“รัก...นะ”

ก้องยกมือขึ้นมา ประคองใบหน้าผม...แล้วก็พูดคำที่ผมจะไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต....

“คุณคือชีวิตของผมนะ”

ผมยิ้มกว้างกับคำพูดของก้องเลยครับ ดึงเค้าเข้ามากอดแนบอกแบบไม่รู้ตัว ใจผมเต้นแรงจนแทบจะออกมาอยู่นอกอกแล้ว ก้องบดินทร์นะก้องบดินทร์จะทำให้ผมรักคุณมากขึ้นไปได้ถึงไหนกันเนี่ย

ผมกระซิบตอบเค้ากลับไปบ้าง....ด้วยน้ำเสียงหนักแน่น...ที่คิดว่ามันจะให้ความมั่นใจกับเค้า เหมือนที่เค้าให้กับผม...ไปได้ตลอดชีวิต

“คุณก็คือชีวิตของผมเหมือนกันนะก้อง...ผม...รัก...คุณ”

แล้วผมก็ได้สัมผัสกอดกระชับแน่นจากคนฟังตอบกลับมา เป็นเชิงว่ารับรู้ความมั่นใจที่ผมให้เค้า

วันนี้มันเป็นวันความสุขแห่งชาติรึไงครับเนี่ย >/////<

-------------------------------จบตอน--------------------------------------

Create Date : 01 มิถุนายน 2553 Last Update : 1 มิถุนายน 2553 22:44:20 น. Counter : 809 Pageviews.		25 comments
Share Tweet