P-Kong's thoughts : Miss you

‘ผมไม่ได้เจอก้องมาวันนี้เป็นวันที่ 5 แล้วครับ’

นอกจากเสียงทางโทรศัพท์ที่ได้ยิ้นวันละไม่ต่ำกว่า 3 ครั้งแล้ว ผมก็ไม่ได้อยู่กับก้อง ใช้เวลาร่วมกับก้องเลย

เหตุที่ผมไม่ได้เจอกับก้องเลยนั้นเป็นเพราะเป็นช่วงตรวจร่างกายใหญ่ประจำปีของป้าฟอง เอ้ย แม่ฟอง ครับ แล้วเนื่องจากโรคเก่าๆ ของแม่ฟองก็ยังไม่หายดี ไหนจะโรคใหม่ๆ ที่เกิดขึ้นตามอายุอีก การตรวจร่างกายใหญ่เลยดำเนินต่อไปเรื่อยๆ เป็นเวลาหลายวัน

ก้องที่เป็นห่วงแม่มากยอมลางานเป็นอาทิตย์ ไปเฝ้าอยู่เป็นเพื่อนแม่ที่บ้านพี่แก้ว คอยดูแลไปรับไปส่งแม่ในการตรวจร่างกาย

แล้วผม จึงกลายเป็นผู้โดนทิ้งให้หงอยเหงาไปโดยปริยายครับ แถมยังมาเจอช่วงยุ่งสุดๆ ของบริษัท เพราะเป็นช่วงปิดงบรอบไตรมาสสุดท้ายของบริษัทพอดี ผมเลยไม่ได้ไปเซอร์วิสอาใจแม่ยายสุดที่รักของผมเลยครับ T_____T

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดความคิดของผม ผมรีบหยิบขึ้นมาดูเห็นชื่อคนโทรเข้าแล้ว ผมก็ยิ้มกว้างออกมาโดยอัตโนมัติครับ ‘ก้องบดินทร์ของผมเอง’ ^______^

ผมรีบกดรับโทรศัพท์ด้วยเสียงระรื่นโดยไม่ต้องมีการปั้นแต่งเลยแม้แต่น้อย

“ฮัลโหล...ก้อง”

“ฮัลโหล...พี” เสียงหวานส่งมาตามสาย ทำให้ใจผมชุ่มชื่นจริงๆ

“คร้าบบ...ที่รัก” ผมส่งเสียงที่เต็มไปด้วยความรักกลับไป

เสียงคนปลายสายเงียบชะงักไปครู่หนึ่ง ผมล่ะนึกภาพหน้าของคนน่ารักออกเลยว่าใบหน้าเค้ากระตุกวูบด้วยคำเรียกของผม ผมอมยิ้มให้กับความเงียบที่แสนน่ารักนั้น แล้วก็ได้ยินเสียงหวานๆ ตอบกลับมา เมื่อตั้งสติได้

“พี...วันนี้คุณจะมารับผมที่บ้านพี่แก้วมั้ย...วันนี้ผมจะกลับบ้านแล้วนะ”

“จริงเหรอก้อง...งั้นเดี๋ยวผมไปรับนะ...กี่โมงดี” ผมรีบตอบไปด้วยความกระตือรือร้นอย่างสุดฤทธิ์ ไม่มีปกปิดซัดนิดเดียว

เมื่อนัดเวลากันเรียบร้อย สรุปว่าผมต้องไปรับก้องช่วงหัวค่ำ ก้องอยากส่งแม่เข้านอนก่อน ผมก็โอเคจะได้รีบเคลียร์งานให้เสร็จด้วย ก้องก็ทำท่าจะวางสาย

ผมรั้งก้องไว้ก่อนที่ก้องจะกดวาง “ก้องครับ...เดี๋ยว”

“หืม...มีอะไรเหรอพี”

ผมส่งเสียงที่คิดว่าหวานที่สุดให้คนรัก “อยากเจอเร็วๆ จังเลย...ก้อง”

อึ้งไปชั่วครู่ “อ่ะ...อืม...รู้แล้วน่ะพี...แค่นี้นะ” เสียงเหวี่ยงเขินตะกุกตะกักกลับออกมาอีกแล้วครับ พร้อมกับการกดตัดสาย แต่กลับทำให้ผมยิ้มกว้างอย่างหุบไม่ได้ ไม่มีอะไรจะมาทำให้ผมขุ่นใจได้ตอนนี้ เพราะว่าวันนี้ผมจะได้เจอก้องแล้ว ดีใจจัง ^^

ตกเย็นผมไม่รอช้า รีบบึ่งรถไปรับก้องก่อนเวลาที่นัดกันไว้ โดนพี่แก้วกับพี่ปอแซวไปตามระเบียบ แหะแหะ แต่ก็ดีนะครับผมจะได้มีเวลาเอาใจคุณแม่ยายผมก่อนนอนด้วย นับว่าเป็นการมาที่คุ้มจริงๆ

เมื่อถึงเวลากลับ ขึ้นรถได้ก้องก็ชวนผมคุยเรื่องผลการตรวจของคุณแม่ให้ผมฟังอย่างละเอียด ซึ่งผมก็ตั้งใจฟังนะ เรื่องของแม่ยายของผมทั้งคนนี่

อ่ะ..อ่ะ...โอเคๆ ผมยอมรับก็ได้ ผมไม่ค่อยได้ฟังถึงเนื้อหาโดยละเอียดเท่าไหร่หรอกครับ ผมสนใจแต่ใบหน้าน่ารักนั่น กำลังพูดจาเจื้อยแจ้ว หลากหลายอารมณ์ถูกส่งผ่านใบหน้า คิ้วสวยนั้นขมวดหากันนิดๆ ตอนพูด บอกตรงๆ ครับ ทุกอย่างบนหน้าของก้องดึงความสนใจผมไปจากเนื้อหาที่ก้องพูดซะหมด ตอนเวลาที่ผมไม่ได้มองถนนน่ะนะ

และแล้วรถก็จอดลงที่ลานจอดรถที่คอนโดของผม เรามาถึงบ้านแล้ว

------------------------------------------------------------

วันนี้ผมรู้สึกว่าพีพูดน้อยแฮะ ปกติเวลาเจอกันเค้าจะต้องเจื้อยแจ้ว หยอกล้อผมนี่นา แต่วันนี้เค้าไม่ค่อยพูด เอ้ะ หรือว่าผมพูดมากเกินไป แต่เค้าก็ไม่ได้มีท่าทีเบื่ออะไรนา เอาแต่มองหน้าผมพยักหน้าหงึกหงักบ้าง แล้วก็อมยิ้มเท่านั้นเอง

หรือว่าเราไม่ได้เจอกันนานเกินไป เค้าเลยเริ่มรู้สึกห่างเหิน!!!

รถจอดที่ลานจอดรถแล้ว ผมสะบัดหัวเล็กน้อยก่อนเดินลงจากรถ คิดไปคิดมาแล้วรู้สึกว่าตัวเองเพ้อเจ้อแล้วครับ มันจะเป็นอย่างนั้นได้ยังไงกันเล่า ก้องเอ้ย -_-“

ผมเดินลงจากรถแบบยังไม่ค่อยแน่ใจว่าคนข้างๆ เป็นอะไรรึเปล่า เดินขึ้นลิฟต์พร้อมกันพีก็ยังไม่พูดอะไรซักคำ จนผมชักเริ่มหวั่นใจแล้วนะ พีเดินไปไขประตูห้องเงียบเชียบ ยังไม่พูดอะไร ผมได้แต่เดินตามเข้าไปในห้อง

เมื่อก้าวเข้ามาในห้องผมได้ยินเสียงประตูปิดลง ไฟในห้องยังไม่ได้รับการเปิด ผมที่เดินเข้ามามองไม่เห็นอะไร เลยชนเข้ากับร่างคนตรงหน้าพอดี คนตรงหน้าจับแขนผมไว้สองข้างเบาๆ

“พี…” ผมร้องเรียกออกไปในความมืด

เสียงผมยังไม่ทันขาดคำ ผมรุ้สึกได้ถึงแรงของสองมือดึงผมเข้าไปในอ้อมกอด มือของเค้าสองข้างโอบรอบตัวผมไว้ แล้วกระชับอ้อมกอดแน่น แน่นมาก จนผมเริ่มหายใจไม่ออก

ผมเริ่มส่งเสียงอู้อี้ “พี...หายใจไม่ออก” อ้อมกอดนั้นคลายลงเล็กน้อย เล็กน้อยจริงๆ แต่ผมก็ไม่ได้ผลักไสอ้อมกอดนั้นแต่อย่างใด

พีไม่พูดอะไรเลยอยู่พักนึง แต่ผมได้ยินเสียงสูดลมหายใจลึกๆ ออกมาจากใบหน้าของเค้าที่กดอยู่บนไหล่และคอของผม เหมือนพยายามสูดกลิ่นของผมเข้าไปให้มากที่สุด
เค้าเริ่มกอดผมนานไปแล้วนะ เสียงหัวใจผมเริ่มเต้นแรงและรัว จนกลัวเค้าจะได้ยิน ถึงผมจะรู้สึกสบายในอ้อมกอดของเค้าก็เถอะ แต่ถ้าเค้ากอดผมนานกว่านี้ หัวใจผมต้องระเบิดแน่ๆ

ผมกำลังตั้งท่าจะเหวี่ยง แต่กลับได้ยินเสียงพูดของคนข้างๆ กระซิบข้างหูผมก่อนที่ผมจะทันอ้าปากพูดอะไร

เสียง....ที่แผ่วเบา...ราวกับจะกระซิบให้ผมฟัง...แค่คนเดียว...ในโลก....

คิดถึง

หัวใจผมกระตุกวูบเมื่อได้ยินคำนั้น ใบหน้าร้อนผ่าวเหมือนมีใครฉีดเลือดขึ้นไปบนใบหน้า

ผมค่อยๆ ยกมือกอดตอบคนตรงหน้า กอดกระชับแน่นเหมือนเราไม่ได้เจอกันมานานแสนนาน (5 วันมันก็นานแล้วนะผมว่า) แล้วผมก็ส่งเสียงกระซิบข้างหูให้เค้ากลับไป

“คิดถึง...เหมือนกัน”

พีกระชับอ้อมกอดครั้งสุดท้ายแล้วคลายอ้อมกอดออก แต่ใบหน้ายังอยู่ในระยะที่ผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเค้า ใบหน้าเค้ายังคงอ้อยอิ่งไม่ถอยห่างไปจากผม

สัมผัสของริมฝีปากของพี กดแผ่วเบาที่ข้างแก้มผม ใจผมเต้นแรงมาก แต่ก็รู้สึกว่าคนข้างๆ ก็ใจเต้นแรงไม่แพ้กัน ผมเอียงหน้ารับสัมผัสข้างแก้มอย่างเต็มใจ

เมื่อเค้าถอยหน้าออกไป ไฟก็ถูกเปิดขึ้น ผมปรับสายตาสักพัก แล้วมองเห็นว่าเค้ายืนยิ้มเจ้าเสน่ห์แบฉบับของคุณพีรวิชญ์อยู่ตรงหน้า

“ผมคิดถึงคุณจังเลยก้อง” พูดด้วยท่าทางหยอกล้อเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยน ผมล่ะโล่งอกจริงๆ (นี่เราคิดมากไปมั้ยเนี่ย -_-)

“พี...ที่หลังอย่าทำให้ผมตกใจสิ....เปิดไฟแล้วค่อยคุยกันก็ได้” ผมก็เหวี่ยงตามประสา ของคนไม่รู้จะพูดอะไรล่ะครับ

“โธ่...ก้อง...ก็ผมทนคิดถึงคุณไม่ไหวนี่นา...จะเปิดไฟผมว่ามันยังเสียเวลาไปเลยนะ” คนตอบทำหน้าตายตอบมาหน้าตาเฉย

“พี...อย่ามาเวอร์...” พูดจบผมก็เดินหนีจะเข้าห้อง

“ก้อง...ก้อง...เดี๋ยวสิ...จะไปไหนละคร้าบ” ไม่พูดเปล่า คนพูดเอาสองแขนมาโอบรอบเอวผมไว้จากด้านหลัง แล้วรั้งตัวผมเข้าไปในอ้อมกอดอีกครั้ง

“พี...ผมจะไปอาบน้ำ...จะนอนแล้ว...เหนื่อย” ผมเหวี่ยงกลับ แต่ก็แอบระแวงในใจว่าเค้าจะปล่อยผมไปง่ายๆ รึเปล่า

“อืม...ก้องงั้นเดี๋ยวผมไปอาบด้วย” ว่าแล้วเชียวครับว่าต้องมามุขนี้ -_-"

“ไม่ต้องมาเนียนเลยพี...ปล่อยผม”

“อาบทีละคนมันช้านะก้อง....อาบด้วยกันนี่แหละเร็วดี...ที่สำคัญ...ผมไม่อยากอยู่ห่างคุณเลยนะ...เราห่างกันมา 5 วันแล้วนะ...ผมคิดถึงคุณนะก้อง...น้า...น้า” ลูกอ้อนมาเป็นชุดเลยครับ

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ “อ่ะ...อ่ะ...ครับๆ คุณพีคร้าบ...ก็ได้ๆ”

คนฟังยิ้มกว้าง ตาเป็นประกาย แล้วก็กึ่งลากกึ่งจูงผมเข้าห้องน้ำไปแทบจะทันที

สรุปว่าวันนี้ผมจะได้พักผ่อนมั้ยครับเนี่ย =_=

------------------------------จบตอน--------------------------------------

เขียนแนวนี้แล้วรู้สึกว่าจะไม่ค่อยเวิร์คชิมิคะ แบบว่ารู้ตัวก่อนเลยอ่ะ บอกกันหน่อยเน้อ ^^

Create Date : 19 พฤษภาคม 2553 Last Update : 19 พฤษภาคม 2553 13:32:25 น. Counter : 591 Pageviews.		10 comments
Share Tweet