Kong's thought ตอน เช้าวันหยุด
ผมตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดที่แยงเข้ามามุมห้องสะท้อนเข้าดวงตาของผม ทำไมผมรู้สึกชาที่แขนข้างนึงก่อนที่จะลืมตาซะอีก อ่อ...นอนตะแคงทับแขนข้างนึงของตัวเองน่ะเอง ถึงว่าแขนชาไปหมดทั้งแถบ -_-"

ผมพยายามจะพลิกตัวขึ้นมานอนหงายแทน แต่ทำไมมันพลิกไม่ไปแฮะ เหมือนตัวโดนล็อคด้วยอะไรซักอย่าง จึงลืมตาเอี้ยวไปมองด้านหลัง แล้วก็เห็นแขนคนบางคนล๊อคกอดตัวผมไว้แน่นนี่เอง แถมเวลาที่ผมจะขยับออกไป แขนนั้นยิ่งกระชับผมมากขึ้นอีกต่างหากครับ -_-"

หันมามองภาพตรงหน้าอีกที เห็นแผ่นอกภายใต้เสื้อยืดตัวบางของคนบางคนอยู่ชิดใบหน้า แนบชิดซะจนเหลือเพียงช่องว่างเล็กๆ พอให้ผมหายใจได้เท่านั้นเอง

ผมอมยิ้มน้อยๆ พร้อมพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ...จริงๆ เลยน้า ไม่ว่าก่อนนอนผมจะจำได้ว่าตัวเองนอนลงในท่าไหน ทำไมตอนเช้าที่ตื่นมาผมต้องตื่นมาอยู่ในท่านี้แทบจะทุกเช้าเลยแฮะ (ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบนะครับ ^^)

ผมยกแขนของผมสอดเข้าไปโอบตอบข้างตัวของอีกฝ่าย แล้วกระชับกอดให้แน่น พร้อมกับซุกหน้าเข้าไปที่อกของอีกฝ่ายเหมือนผมต้องการความอบอุ่นจากเค้า...เท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ...

คนตรงหน้าเหมือนจะรู้สึกตัวเล็กน้อย จึงกระชับอ้อมกอดตอบผมแน่นด้วยเช่นกัน ผมแอบได้ยินเสียงในลำคอของคนข้างๆ เบาๆ ไม่รู้ว่าเจ้าตัวตื่นแล้วหรือว่าเป็นเพียงเสียงละเมอ

ผมยิ้มให้กับแผ่นอกของเค้าอีกครั้ง แล้วสูดหายใจเอากลิ่นหอมธรรมชาติของคนข้างๆ ผมเข้าไปเต็มปอด กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ผมรัก ได้กลิ่นทีไรเหมือนเลือดสูบฉีดทำให้สมองปลอดโปร่ง และหัวใจเต้นดีจริงๆ

ผมกอดเค้าอยู่สักพัก ตักตวงเวลาแห่งความอบอุ่นในตอนเช้าไว้เต็มอิ่ม แล้วค่อยๆ ถอยตัวออก มืออ้อมไปแกะมือของเค้าออกจากตัวผม ตอนแรกเค้าครางในลำคอเหมือนไม่ค่อยพอใจที่รู้สึกถึงการแกะมือออกของผม แต่ว่าก็ยอมให้ผมถอยตัวออกมาอย่างเสียไม่ได้

ผมแทบจะหลุดหัวเราะเมื่อผมถอยมายืนมองเห็นอาการขมวดคิ้วน้อยๆ ของคนบนเตียง ‘นี่...จะต้องนอนให้กอดตลอดเลยรึไงเนี่ยพี!!’ -_-"

ผมเดินไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำ กะว่าจะไปทำอาหารเช้าให้คนนอนขี้เซาซะหน่อย วันนี้เป็นวันหยุดของทั้งผมและพีทั้งที นานๆ ทีจะได้หยุดพร้อมๆ กัน วันนี้ก็ให้เป็นวันสบายๆ ละกัน ^_^

ผมเดินเข้าครัวทำโจ๊กหมูใส่ไข่ที่พีชอบ ผมไม่ได้ทำอาหารเช้าแบบละเมียดขนาดนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ เดี๋ยวนี้ยุ่งๆ กันซะจน ทานแต่ขนมปังปิ้งหรือแซนวิชประจำเลย

เมื่อตั้งโต๊ะอาหาร เอาหม้อใส่โจ๊กพร้อมทัพพีมาวางเรียบร้อย มองนาฬิกา 9.30 น. อื้ม...เป็นเวลาที่ดีสำหรับทานอาหารเช้าในวันหยุด คนขี้เซาตื่นรึยังน้า

ผมเดินเข้าไปในห้องนอน มองไปที่เตียงก็หลุดหัวเราะกับภาพที่เห็น พีนอนตะแคง ทั้งแขนทั้งขาพาดเกาะก่ายกอดหมอนข้างแน่น ทำเหมือนอย่างกับหมอนข้างเป็นผมอย่างงั้นแหละ สงสัยเค้าจะติดกับการที่ต้องมีอะไรในอ้อมกอดจริงๆ นะเนี่ย

ผมเดินลงไปนั่งข้างเตียงฝั่งที่ผมนอน ก้มตัวลงไปมองคนที่นอนอยู่ใกล้ๆ ลงหายใจพียังดังสม่ำเสมอ ผมมองใบหน้าคมกำลังหลับ เปลือกตาปิดสนิท มองไล่ลงไปที่จมูกโด่งคม และริมฝีปากบางที่เผยออ้าน้อยๆ

ผมไม่รู้ตัวจริงๆ นะ ว่าทำไมใบหน้าผมมันถึงเคลื่อนเข้ามาใกล้กับพีมากขึ้นเรื่อยๆ ผมรู้สึกตัวอีกที หน้าผมก็ห่างกับใบหน้าคมๆ นั้น แค่ปลายนิ้ว ผมอมยิ้มให้กับคนตรงหน้า เพิ่งรู้ว่าการนั่งมองคนรักกำลังหลับนี่มันมีความสุขอย่างนี้นี่เอง ถึงว่าผมชอบตื่นขึ้นมาเห็นพีจ้องผมตอนนอนหลับอยู่เรื่อย ถ้าถามผมตอนนี้ผมก็นั่งมองเค้าหลับได้ทั้งวันเหมือนกันล่ะครับ แหะแหะ

ผมตัดใจปลุกคนตรงหน้า ผมเอื้อมมือไปจับแขนพี แล้วเขย่าเบาๆ

“พี...ตื่นได้แล้ว...มาทานข้าว”

“อืมมมม....” เสียงคนงัวเงียครับ มาพร้อมกับการขมวดคิ้วเข้ม แสดงอาการหงุดหงิด

“พี...ตื่นได้แล้ว”

“ก้อง....วันนี้วันหยุดไม่ใช่เหรอ...ขอนอนอีกหน่อยนะ” แน่ะ...ยังจะมีต่อรอง

“พี...วันหยุดก็ต้องทานข้าวเช้า...ทานอาหารให้เป็นเวลาสิ...เดี๋ยวค่อยกลับมานอนใหม่ก็ได้...ผมทำอาหารไว้ให้แล้ว...ลุกมากินเร็ว”

คนนอนอยู่ไม่พูดอะไรมากครับ มีแต่เสียงครางงัวเงีย แล้วก็อาการบิดขี้เกียจ ผมรู้แล้วว่าการปลุกของผมได้ผล เพราะถ้าพีเริ่มขยับตัวแบบนี้เมื่อไหร่ แสดงว่าเค้าตื่นแล้วละครับ แล้วไอ้อาการแบบนี้ของพี มันก็น่ารักน่ามอง หลุดแปลกจากภาพคุณพีรวิชญ์สุดเท่ที่เค้าชอบทำประจำ ผมละชอบจริงๆ >_<

ระหว่างที่ผมคิดอะไรเพลินไปหน่อยไม่ทันตั้งตัว สองแขนแข็งแรงก็รวบตัวผมจนผมเสียหลักนอนลงบนเตียง เข้าทางให้คนที่นอนอยู่ดึงเข้าไปกอดซะงั้น -*-

“เฮ้ยย...พี” ผมโวยวายตามประสา

กลายเป็นว่าตอนนี้ผมมานอนให้เค้ากอดเหมือนท่าเดิมแล้วล่ะครับ -_-"

“ขอนอนต่ออีกหน่อยนะครับ....ที่รัก” เสียงนุ่มหวานกระซิบข้างหูผม ทำให้ผมใจสั่นอีกแล้วนะ

“พี...ไม่เล่นนะ...ลุกเดี๋ยวนี้เลย” ผมสะบัดตัวเล็กน้อย แบบไม่จริงจังเท่าไหร่ให้หลุดจากอ้อมกอดของเค้า

“อืม...สบายจัง...นิ่มกว่าหมอนข้างอีก” คนข้างๆ ดันทำหูทวนลมกับคำพูดของผม แถมยังเปลี่ยนเรื่องไปอีกซะได้

“บ้า...” เขินจนคิดคำอื่นไม่ออกล่ะครับ

“ไม่ใช่นิ่มอย่างเดียวนะ...ยังหอมอีกต่างหาก” พูดไม่พูดเฉยๆ ครับ เค้าดันกดจมูกลงบนข้างแก้มของผม สัมผัสนั้นห่างจากริมฝีปากผมไปนิดเดียว พอเค้าถอนหน้าออกไปหน้าผมก็แดงไปทั้งหน้าแล้วครับ -///-

“ฮึ้ยยส์...พี” ผมพูดกับคนตรงหน้า ที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เค้าตื่นเต็มตาแล้วล่ะครับ แถมยังลืมตาจ้องผมเขม็งอีกต่างหาก

ผมจ้องเค้าด้วยสายตาดุๆ กลับไป เหมือนจะเตือนว่า ‘ถ้ายังเล่นอีกนะ...คอยดูสิ’ แต่ตาหวานๆ นั่นก็ยังจ้องผมแบบสื่อความหมายลึกซึ้งกลับมาไม่ลดละ จนผมต้องเป็นคนหลบสายซะเองจนได้ =_=

ซักพักเค้าก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหวานๆ เหมือนเดิม...และก็ทำให้ผม...ใจเต้นทุกครั้ง...เหมือนเดิม

“อยากตื่นมาเห็นหน้าคุณทุกเช้า...อย่างนี้ไปตลอดชีวิตเลย...ก้อง” เค้าพูดพร้อมกับส่งสายตาละลายหัวใจให้ผมมาอีกแร้ว

ผมก็เขินสิครับ เขินมาก แล้วทำไมปากผมมันถึงยิ้มกว้างไปเองอย่างนี้เนี่ย แถมยังรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าว และรู้ว่าหน้าต้องแดงไปจนถึงหูแล้วแน่ๆ >////<

ผมอ้าปากอยากจะเหวี่ยงแก้เขินกลับไป แต่ทำไมไม่ยักกะมีเสียงอะไรออกจากปากผมเลยแฮะ ก็มันนึกไม่ทันนี่ครับว่าจะเหวี่ยงอะไรดี

คนตรงหน้ายิ้มอวดเขี้ยวสวยให้ผม ทำเอาใจผมสั่นอีกครั้ง ผมแพ้ให้เค้าอีกแล้ว เอาเถอะ ก็ยอมให้คนคนเดียวนี่แหละน้า...คุณพีรวิชญ์

พีไม่รอช้า ฉวยโอกาสที่ผมพูดอะไรไม่ออก เอียงหน้าเข้ามาใกล้...แล้วใช้ริมฝีปากของเค้า...บรรจงเตะที่ข้างแก้ม...ไล้มาถึงเปลือกตา...ปลายจมูก...แล้วค่อยๆ เลื่อนลงมาแตะเบาๆ...ที่ริมฝีปากบนของผม...

สัมผัสนั้น...นุ่มนวล...อ่อนโยน...ทำเอาผม...แทบลืมหายใจ...

โดยไม่รู้ตัว แขนสองข้างของผมก็กอดโอบกอดร่างเค้าตอบกลับไป

แล้วสิ่งที่ผมคิดอยู่ในหัวก็ดันหลุดออกไปกลายเป็น...เสียงกระซิบ...แผ่วเบา...บอกความรู้สึกให้คนตรงหน้า...

“รักจังเลย...”

ผมรู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงตัวเองพูดออกไปครับ...หน้าผมแดง...แล้วเมื่อหันไปมองเห็นหน้าเค้า...พีก็มีหน้าตาตกใจและหน้าก็แดงไม่แพ้กัน....นี่ผมทำอะไรลงไปครับเนี่ย >_<

ไม่นานนักคนตรงหน้าก็ยิ้มกว้าง ปากแทบฉีก หน้าตาแสดงอาการดีใจอย่างเห็นได้ชัด ส่วนผมก็หน้าตาเหวอเลยครับ สายตาหลุกหลิก ทำอะไรไม่ถูก ทำไมผมพลาดอย่างนี้เนี่ย หลุดปากออกไปได้ยังไง ไม่น่าเลยนะก้องบดินทร์ -////-

พีดึงผมเข้าไปกอดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก แล้ว...กระซิบคำที่ผมได้ยินทุกครั้ง...ก็ชื่นใจทุกครั้ง

“รักเหมือนกันนะครับ...ก้อง...รักที่สุดเลย”

แล้วอารมณ์เขินของผมก็หายวับ แทนที่ด้วยรอยยิ้มกว้าง และสัมผัสกอดตอบพีแน่น ผมรู้ว่าคำพูดบอกรักมันทำให้เรารู้สึกดีแค่ไหน ผมก็ได้รับจากพีมาตลอดแหละ แต่ว่าไม่ค่อยได้เป็นคนให้เท่าไหร่ ก็แบบว่า...มันเขินจริงๆ นะครับ...นี่ถ้าคราวนี้ผมไม่เคลิ้มซะจนหลุดปากออกมา พีก็คงไม่ได้ยินคำว่ารักจากปากผมหรอก...ก็มันอายนี่นา

เมื่อเราสองคนคลายกอดออกมา ใบหน้ายังคงอ้อยอิ่งไม่ห่างจากกัน พียิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แล้วก็เหมือนจะเริ่มชวนคุย

“ก้อง...ทำอะไรเป็นอาหารเช้าเหรอ” คำถามก็ธรรมดานะ แต่ทำไมผมรู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้

“อ๋อ...พี...ผมทำโจ๊กหมูของโปรดคุณน่ะ...ไปทานสิ...เดี๋ยวหายร้อนหมด”

“อืม...ผมว่าเอาไปแช่เย็นก่อนดีกว่ามั้ย”

“ทำไมล่ะพี” ผมยังงงอยู่

“ผมว่าเราเก็บไว้ทานเป็นมื้อกลางวันดีกว่านะ...เพราะว่าตอนนี้ผม...คงทานข้าวเช้าเป็นอย่างอื่นแทนแล้วล่ะ” ผมรู้สึกไปเองรึเปล่าผมว่าสายตาเค้ามันวิบวับชอบกล

“อะไรอ่ะพี...มีอย่างอื่นกิน...ด้วย...เหรอ” ผมพูดไป ปลายๆ ประโยคเริ่มรู้ว่าเค้าจะหมายความว่าอะไร ตาผมโตขึ้นด้วยความตกใจทันที

แต่ไม่ทันที่ผมจะตั้งตัวหรอกครับ แขนแข็งแรงก็กอดล็อคผมไว้แน่น ไม่ให้ผมขยับไปไหนได้อีกต่อไปแล้ว

แม้แต่โจ๊กยังไม่ได้เอาไปเข้าตู้เย็นเลยครับ -*-

แล้วมันจะเสียมั้ยครับเนี่ย เฮ้ออออออออออออ....

-------------------------จบตอน-----------------------------------

เขียนแล้วรู้สึกว่ามันเนือยๆ ไปมั้ยคะ ไม่ค่อยโฮกเนอะ ก้ออย่างที่บอกค่ะ อ่านแก้ขัดกันไปก่อนนะคะ ทุกคน แต่รู้สึกว่าจะยาวแฮะ เอิ้กกกกกกๆ เอาน่าๆ อ่านๆ กันหน่อยละกันนะคะ << ตกลงว่ามันบังคับคนอ่านชิมิ ก๊ากกกกกกกกกก




Create Date : 31 พฤษภาคม 2553
Last Update : 31 พฤษภาคม 2553 11:01:19 น.
Counter : 796 Pageviews.

5 comments
  

อ่านแล้วคิดตามน้องก้องเพลินไปเลย ^_^

ชอบคุณเกดเขียนให้ก้องพีจู๋จี๋กันค่ะ กุ๊กกิ๊กน่ารักมากๆ^_^
โดย: moonbeam IP: 75.56.195.2 วันที่: 31 พฤษภาคม 2553 เวลา:15:14:26 น.
  
เป็นเช้าวันหยุดที่ แอร๊ยยย มากเลย เลือดจะหมดตัวไหมนี่ ทำไมมันหวานอย่างนี้

น้องก้องบอกรักคุณพีก่อน "รักจังเลย" อยากจิบอกว่าเค้าก็รักตัวเองเหมือนกัน กร๊ากกกกก

คุณพีคะเนียนตลอดเลยน้า เค้าอิจฉาอ่ะได้กอด กอด กอด แล้วก็กอดดดดด น้องก้องตลอด แล้วน้องก้องก็เขิน เขิน เขิน แล้วก็เขินตลอด

โจ๊กเป็นอาหารเช้านะคะคุณพี แต่ให้เก็บไว้ตอนเที่ยง เอามาให้คนอ่านกินดีกว่า เพราะคุณพีกินน้องก้องก็คงอิ่มไปถึงเย็นแล้วคะ

ขอบคุณ เกดจ้ะ ที่แต่งฟิคน่ารักมากๆๆ มาให้อ่าน แค่นี้ก็โฮกแล้วคะ เพราะคนอ่านนะจิ้นไปไกลลลลลลลลล แล้ว
โดย: tipjang วันที่: 1 มิถุนายน 2553 เวลา:11:32:48 น.
  
แอร๊ยย
ตื่นมาก็หวานๆๆๆ
โจ๊กไม่มีใครกสนแล้ว555+
โดย: เอมี่ IP: 96.241.173.13 วันที่: 4 มิถุนายน 2553 เวลา:9:30:13 น.
  
แหมๆ

หวานไม่แคร์สื่อเลยนะ
โดย: แฟนฟิค IP: 112.142.124.181 วันที่: 6 มิถุนายน 2553 เวลา:13:57:26 น.
  
เป็นเช้าวันหยุดที่หวานมากกกก
ฟันไม่แปรงแต่ทนกันได้นะ
เลือดจะหมดตัวมัยเนี้ย..ตายคาคอมแล้วววว
คนอ่านยังเขิลแทนน้องก้องเลยยยย
พี่พีกินน้องก้องแทนโจ๊กเสียแล้วววว
น่าสงสารโจ๊กจังไม่มีใครสน..
โดย: cattechno IP: 114.128.251.57 วันที่: 27 มิถุนายน 2553 เวลา:2:03:37 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

StayOnYourSide
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]



New Comments
พฤษภาคม 2553

 
 
 
 
 
 
1
2
3
4
5
6
8
9
10
11
12
14
15
16
18
20
21
22
23
25
26
27
28
29
30