Kong's thought ตอน เช้าวันหยุด

ผมตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดที่แยงเข้ามามุมห้องสะท้อนเข้าดวงตาของผม ทำไมผมรู้สึกชาที่แขนข้างนึงก่อนที่จะลืมตาซะอีก อ่อ...นอนตะแคงทับแขนข้างนึงของตัวเองน่ะเอง ถึงว่าแขนชาไปหมดทั้งแถบ -_-"

ผมพยายามจะพลิกตัวขึ้นมานอนหงายแทน แต่ทำไมมันพลิกไม่ไปแฮะ เหมือนตัวโดนล็อคด้วยอะไรซักอย่าง จึงลืมตาเอี้ยวไปมองด้านหลัง แล้วก็เห็นแขนคนบางคนล๊อคกอดตัวผมไว้แน่นนี่เอง แถมเวลาที่ผมจะขยับออกไป แขนนั้นยิ่งกระชับผมมากขึ้นอีกต่างหากครับ -_-"

หันมามองภาพตรงหน้าอีกที เห็นแผ่นอกภายใต้เสื้อยืดตัวบางของคนบางคนอยู่ชิดใบหน้า แนบชิดซะจนเหลือเพียงช่องว่างเล็กๆ พอให้ผมหายใจได้เท่านั้นเอง

ผมอมยิ้มน้อยๆ พร้อมพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ...จริงๆ เลยน้า ไม่ว่าก่อนนอนผมจะจำได้ว่าตัวเองนอนลงในท่าไหน ทำไมตอนเช้าที่ตื่นมาผมต้องตื่นมาอยู่ในท่านี้แทบจะทุกเช้าเลยแฮะ (ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบนะครับ ^^)

ผมยกแขนของผมสอดเข้าไปโอบตอบข้างตัวของอีกฝ่าย แล้วกระชับกอดให้แน่น พร้อมกับซุกหน้าเข้าไปที่อกของอีกฝ่ายเหมือนผมต้องการความอบอุ่นจากเค้า...เท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ...

คนตรงหน้าเหมือนจะรู้สึกตัวเล็กน้อย จึงกระชับอ้อมกอดตอบผมแน่นด้วยเช่นกัน ผมแอบได้ยินเสียงในลำคอของคนข้างๆ เบาๆ ไม่รู้ว่าเจ้าตัวตื่นแล้วหรือว่าเป็นเพียงเสียงละเมอ

ผมยิ้มให้กับแผ่นอกของเค้าอีกครั้ง แล้วสูดหายใจเอากลิ่นหอมธรรมชาติของคนข้างๆ ผมเข้าไปเต็มปอด กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ผมรัก ได้กลิ่นทีไรเหมือนเลือดสูบฉีดทำให้สมองปลอดโปร่ง และหัวใจเต้นดีจริงๆ

ผมกอดเค้าอยู่สักพัก ตักตวงเวลาแห่งความอบอุ่นในตอนเช้าไว้เต็มอิ่ม แล้วค่อยๆ ถอยตัวออก มืออ้อมไปแกะมือของเค้าออกจากตัวผม ตอนแรกเค้าครางในลำคอเหมือนไม่ค่อยพอใจที่รู้สึกถึงการแกะมือออกของผม แต่ว่าก็ยอมให้ผมถอยตัวออกมาอย่างเสียไม่ได้

ผมแทบจะหลุดหัวเราะเมื่อผมถอยมายืนมองเห็นอาการขมวดคิ้วน้อยๆ ของคนบนเตียง ‘นี่...จะต้องนอนให้กอดตลอดเลยรึไงเนี่ยพี!!’ -_-"

ผมเดินไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำ กะว่าจะไปทำอาหารเช้าให้คนนอนขี้เซาซะหน่อย วันนี้เป็นวันหยุดของทั้งผมและพีทั้งที นานๆ ทีจะได้หยุดพร้อมๆ กัน วันนี้ก็ให้เป็นวันสบายๆ ละกัน ^_^

ผมเดินเข้าครัวทำโจ๊กหมูใส่ไข่ที่พีชอบ ผมไม่ได้ทำอาหารเช้าแบบละเมียดขนาดนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ เดี๋ยวนี้ยุ่งๆ กันซะจน ทานแต่ขนมปังปิ้งหรือแซนวิชประจำเลย

เมื่อตั้งโต๊ะอาหาร เอาหม้อใส่โจ๊กพร้อมทัพพีมาวางเรียบร้อย มองนาฬิกา 9.30 น. อื้ม...เป็นเวลาที่ดีสำหรับทานอาหารเช้าในวันหยุด คนขี้เซาตื่นรึยังน้า

ผมเดินเข้าไปในห้องนอน มองไปที่เตียงก็หลุดหัวเราะกับภาพที่เห็น พีนอนตะแคง ทั้งแขนทั้งขาพาดเกาะก่ายกอดหมอนข้างแน่น ทำเหมือนอย่างกับหมอนข้างเป็นผมอย่างงั้นแหละ สงสัยเค้าจะติดกับการที่ต้องมีอะไรในอ้อมกอดจริงๆ นะเนี่ย

ผมเดินลงไปนั่งข้างเตียงฝั่งที่ผมนอน ก้มตัวลงไปมองคนที่นอนอยู่ใกล้ๆ ลงหายใจพียังดังสม่ำเสมอ ผมมองใบหน้าคมกำลังหลับ เปลือกตาปิดสนิท มองไล่ลงไปที่จมูกโด่งคม และริมฝีปากบางที่เผยออ้าน้อยๆ

ผมไม่รู้ตัวจริงๆ นะ ว่าทำไมใบหน้าผมมันถึงเคลื่อนเข้ามาใกล้กับพีมากขึ้นเรื่อยๆ ผมรู้สึกตัวอีกที หน้าผมก็ห่างกับใบหน้าคมๆ นั้น แค่ปลายนิ้ว ผมอมยิ้มให้กับคนตรงหน้า เพิ่งรู้ว่าการนั่งมองคนรักกำลังหลับนี่มันมีความสุขอย่างนี้นี่เอง ถึงว่าผมชอบตื่นขึ้นมาเห็นพีจ้องผมตอนนอนหลับอยู่เรื่อย ถ้าถามผมตอนนี้ผมก็นั่งมองเค้าหลับได้ทั้งวันเหมือนกันล่ะครับ แหะแหะ

ผมตัดใจปลุกคนตรงหน้า ผมเอื้อมมือไปจับแขนพี แล้วเขย่าเบาๆ

“พี...ตื่นได้แล้ว...มาทานข้าว”

“อืมมมม....” เสียงคนงัวเงียครับ มาพร้อมกับการขมวดคิ้วเข้ม แสดงอาการหงุดหงิด

“พี...ตื่นได้แล้ว”

“ก้อง....วันนี้วันหยุดไม่ใช่เหรอ...ขอนอนอีกหน่อยนะ” แน่ะ...ยังจะมีต่อรอง

“พี...วันหยุดก็ต้องทานข้าวเช้า...ทานอาหารให้เป็นเวลาสิ...เดี๋ยวค่อยกลับมานอนใหม่ก็ได้...ผมทำอาหารไว้ให้แล้ว...ลุกมากินเร็ว”

คนนอนอยู่ไม่พูดอะไรมากครับ มีแต่เสียงครางงัวเงีย แล้วก็อาการบิดขี้เกียจ ผมรู้แล้วว่าการปลุกของผมได้ผล เพราะถ้าพีเริ่มขยับตัวแบบนี้เมื่อไหร่ แสดงว่าเค้าตื่นแล้วละครับ แล้วไอ้อาการแบบนี้ของพี มันก็น่ารักน่ามอง หลุดแปลกจากภาพคุณพีรวิชญ์สุดเท่ที่เค้าชอบทำประจำ ผมละชอบจริงๆ >_<

ระหว่างที่ผมคิดอะไรเพลินไปหน่อยไม่ทันตั้งตัว สองแขนแข็งแรงก็รวบตัวผมจนผมเสียหลักนอนลงบนเตียง เข้าทางให้คนที่นอนอยู่ดึงเข้าไปกอดซะงั้น -*-

“เฮ้ยย...พี” ผมโวยวายตามประสา

กลายเป็นว่าตอนนี้ผมมานอนให้เค้ากอดเหมือนท่าเดิมแล้วล่ะครับ -_-"

“ขอนอนต่ออีกหน่อยนะครับ....ที่รัก” เสียงนุ่มหวานกระซิบข้างหูผม ทำให้ผมใจสั่นอีกแล้วนะ

“พี...ไม่เล่นนะ...ลุกเดี๋ยวนี้เลย” ผมสะบัดตัวเล็กน้อย แบบไม่จริงจังเท่าไหร่ให้หลุดจากอ้อมกอดของเค้า

“อืม...สบายจัง...นิ่มกว่าหมอนข้างอีก” คนข้างๆ ดันทำหูทวนลมกับคำพูดของผม แถมยังเปลี่ยนเรื่องไปอีกซะได้

“บ้า...” เขินจนคิดคำอื่นไม่ออกล่ะครับ

“ไม่ใช่นิ่มอย่างเดียวนะ...ยังหอมอีกต่างหาก” พูดไม่พูดเฉยๆ ครับ เค้าดันกดจมูกลงบนข้างแก้มของผม สัมผัสนั้นห่างจากริมฝีปากผมไปนิดเดียว พอเค้าถอนหน้าออกไปหน้าผมก็แดงไปทั้งหน้าแล้วครับ -///-

“ฮึ้ยยส์...พี” ผมพูดกับคนตรงหน้า ที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เค้าตื่นเต็มตาแล้วล่ะครับ แถมยังลืมตาจ้องผมเขม็งอีกต่างหาก

ผมจ้องเค้าด้วยสายตาดุๆ กลับไป เหมือนจะเตือนว่า ‘ถ้ายังเล่นอีกนะ...คอยดูสิ’ แต่ตาหวานๆ นั่นก็ยังจ้องผมแบบสื่อความหมายลึกซึ้งกลับมาไม่ลดละ จนผมต้องเป็นคนหลบสายซะเองจนได้ =_=

ซักพักเค้าก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหวานๆ เหมือนเดิม...และก็ทำให้ผม...ใจเต้นทุกครั้ง...เหมือนเดิม

“อยากตื่นมาเห็นหน้าคุณทุกเช้า...อย่างนี้ไปตลอดชีวิตเลย...ก้อง” เค้าพูดพร้อมกับส่งสายตาละลายหัวใจให้ผมมาอีกแร้ว

ผมก็เขินสิครับ เขินมาก แล้วทำไมปากผมมันถึงยิ้มกว้างไปเองอย่างนี้เนี่ย แถมยังรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าว และรู้ว่าหน้าต้องแดงไปจนถึงหูแล้วแน่ๆ >////<

ผมอ้าปากอยากจะเหวี่ยงแก้เขินกลับไป แต่ทำไมไม่ยักกะมีเสียงอะไรออกจากปากผมเลยแฮะ ก็มันนึกไม่ทันนี่ครับว่าจะเหวี่ยงอะไรดี

คนตรงหน้ายิ้มอวดเขี้ยวสวยให้ผม ทำเอาใจผมสั่นอีกครั้ง ผมแพ้ให้เค้าอีกแล้ว เอาเถอะ ก็ยอมให้คนคนเดียวนี่แหละน้า...คุณพีรวิชญ์

พีไม่รอช้า ฉวยโอกาสที่ผมพูดอะไรไม่ออก เอียงหน้าเข้ามาใกล้...แล้วใช้ริมฝีปากของเค้า...บรรจงเตะที่ข้างแก้ม...ไล้มาถึงเปลือกตา...ปลายจมูก...แล้วค่อยๆ เลื่อนลงมาแตะเบาๆ...ที่ริมฝีปากบนของผม...

สัมผัสนั้น...นุ่มนวล...อ่อนโยน...ทำเอาผม...แทบลืมหายใจ...

โดยไม่รู้ตัว แขนสองข้างของผมก็กอดโอบกอดร่างเค้าตอบกลับไป

แล้วสิ่งที่ผมคิดอยู่ในหัวก็ดันหลุดออกไปกลายเป็น...เสียงกระซิบ...แผ่วเบา...บอกความรู้สึกให้คนตรงหน้า...

“รักจังเลย...”

ผมรู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงตัวเองพูดออกไปครับ...หน้าผมแดง...แล้วเมื่อหันไปมองเห็นหน้าเค้า...พีก็มีหน้าตาตกใจและหน้าก็แดงไม่แพ้กัน....นี่ผมทำอะไรลงไปครับเนี่ย >_<

ไม่นานนักคนตรงหน้าก็ยิ้มกว้าง ปากแทบฉีก หน้าตาแสดงอาการดีใจอย่างเห็นได้ชัด ส่วนผมก็หน้าตาเหวอเลยครับ สายตาหลุกหลิก ทำอะไรไม่ถูก ทำไมผมพลาดอย่างนี้เนี่ย หลุดปากออกไปได้ยังไง ไม่น่าเลยนะก้องบดินทร์ -////-

พีดึงผมเข้าไปกอดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก แล้ว...กระซิบคำที่ผมได้ยินทุกครั้ง...ก็ชื่นใจทุกครั้ง

“รักเหมือนกันนะครับ...ก้อง...รักที่สุดเลย”

แล้วอารมณ์เขินของผมก็หายวับ แทนที่ด้วยรอยยิ้มกว้าง และสัมผัสกอดตอบพีแน่น ผมรู้ว่าคำพูดบอกรักมันทำให้เรารู้สึกดีแค่ไหน ผมก็ได้รับจากพีมาตลอดแหละ แต่ว่าไม่ค่อยได้เป็นคนให้เท่าไหร่ ก็แบบว่า...มันเขินจริงๆ นะครับ...นี่ถ้าคราวนี้ผมไม่เคลิ้มซะจนหลุดปากออกมา พีก็คงไม่ได้ยินคำว่ารักจากปากผมหรอก...ก็มันอายนี่นา

เมื่อเราสองคนคลายกอดออกมา ใบหน้ายังคงอ้อยอิ่งไม่ห่างจากกัน พียิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แล้วก็เหมือนจะเริ่มชวนคุย

“ก้อง...ทำอะไรเป็นอาหารเช้าเหรอ” คำถามก็ธรรมดานะ แต่ทำไมผมรู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้

“อ๋อ...พี...ผมทำโจ๊กหมูของโปรดคุณน่ะ...ไปทานสิ...เดี๋ยวหายร้อนหมด”

“อืม...ผมว่าเอาไปแช่เย็นก่อนดีกว่ามั้ย”

“ทำไมล่ะพี” ผมยังงงอยู่

“ผมว่าเราเก็บไว้ทานเป็นมื้อกลางวันดีกว่านะ...เพราะว่าตอนนี้ผม...คงทานข้าวเช้าเป็นอย่างอื่นแทนแล้วล่ะ” ผมรู้สึกไปเองรึเปล่าผมว่าสายตาเค้ามันวิบวับชอบกล

“อะไรอ่ะพี...มีอย่างอื่นกิน...ด้วย...เหรอ” ผมพูดไป ปลายๆ ประโยคเริ่มรู้ว่าเค้าจะหมายความว่าอะไร ตาผมโตขึ้นด้วยความตกใจทันที

แต่ไม่ทันที่ผมจะตั้งตัวหรอกครับ แขนแข็งแรงก็กอดล็อคผมไว้แน่น ไม่ให้ผมขยับไปไหนได้อีกต่อไปแล้ว

แม้แต่โจ๊กยังไม่ได้เอาไปเข้าตู้เย็นเลยครับ -*-

แล้วมันจะเสียมั้ยครับเนี่ย เฮ้ออออออออออออ....

-------------------------จบตอน-----------------------------------

เขียนแล้วรู้สึกว่ามันเนือยๆ ไปมั้ยคะ ไม่ค่อยโฮกเนอะ ก้ออย่างที่บอกค่ะ อ่านแก้ขัดกันไปก่อนนะคะ ทุกคน แต่รู้สึกว่าจะยาวแฮะ เอิ้กกกกกกๆ เอาน่าๆ อ่านๆ กันหน่อยละกันนะคะ << ตกลงว่ามันบังคับคนอ่านชิมิ ก๊ากกกกกกกกกก

Create Date : 31 พฤษภาคม 2553 Last Update : 31 พฤษภาคม 2553 11:01:19 น. Counter : 713 Pageviews.		5 comments
Share Tweet