" … วันอังคารไปนั่งกินข้าวหน้าเป็ดสามย่านกับเพื่อนที่ lab สั่งหน้าเป็ดไม่เอาหนังไปสอง ไปกันสี่คน เราได้คนแรก สั่งปุ๊บได้ปั๊บ เพราะข้าวหน้าเป็ดสำเร็จรูป แค่ตักข้าวใส่ เป็ดวาง น้ำซอสราด กินหมดคนแรกตามเคย กินหมด นั่งคุยไปเรื่อย ๆ สับเพเหระ เรื่องงาน เรื่องโน่นเรื่องนี่ สิบนาทีผ่านไป ยังไม่มีใครได้อาหารตามที่สั่ง ยี่สิบนาทีผ่านไป ทุกอย่างยังเหมือนเดิม เราเริ่มรู้สึกว่ามันนาน คิดว่าในโต๊ะก็น่าจะรู้สึกเหมือนกัน เพื่อนเราเริ่มเงียบ เราน่ะ อิ่มเเล้วนะ เเต่เห็นเเล้วยังเเอบเซ็งเเทน นานเเล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครทวงนะ ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ถึงได้มีทยอย ๆ มาส่งที่โต๊ะอย่างสองอย่าง พออาหารเค้ามากัน เราก็นั่งดูเพื่อน ๆ กินกันไป ระหว่างนั้น ก็นั่งคิดอะไรเพลิน ๆ ไง คิดไปถึงตอนที่เริ่มหัดทำกับข้าวใหม่ ๆ ที่โน่น ทำใหม่ ๆ ใช้เวลานาน กว่าจะหยิบจับโน่นนี่ เกินครึ่งชั่วโมงแน่นอน เกินชั่วโมงก็มีบ่อยนะ ทีนี้พูดถึงความหิว ก็พอกัน ปกติเราเนี่ย ก่อนทำกับข้าว ก็จะหิวนำมาก่อนแล้ว ประมาณว่าไม่หิวก็ไม่ทำ ตอนนั้นนะ หิวเป็นชั่วโมง แต่ไม่คิดอะไร ตอนนี้รอแค่ครึ่งชั่วโมง แถมยังอิ่มแล้วด้วยนะ ยังเเอบเซ็งเเทนเพื่อนขึ้นมาได้อีก นึกได้เเล้วเเปลกดี เลยคิดต่อ ว่าเเล้วทำไมเราต้องเซ็ง คิดไปคิดมา เลยคิดออก เราเซ็งเพราะเรารอ ถ้าไม่รอก็ไม่เซ็ง ครึ่งชั่วโมงไม่นานนะ แต่ดันไปรอมัน มันเลยนาน พอนานก็เซ็ง แถมอาหารก็ไม่ได้มาเร็วขึ้น ก็คล้าย ๆ กับการขับรถไปต่างจังหวัดไกล ๆ ขับใหม่ ๆ เอาเเต่นับกิโล เมื่อไหร่มันจะถึง พอไปถึงก็เหนื่อย เซ็งกับเรื่องไม่สำคัญ โง่แท้ ๆ … "