โดย: ทิ .. (Ka - Ti ) วันที่: 17 ธันวาคม 2551 เวลา:19:14:11 น.
มาแล้วฮับป๋ม อิ่มแป้
เม้นต์บล็อก: Journey to the Center of the Earth เห็นปุ๊บมีอย่างเดียวที่นึกถึงคือหนังปีห้าเก้า เพราะเรื่องนี้เพิ่งได้ดูรอบที่สามสิบแปดไปเมื่อไม่นานมานี้เอง (ทีวีที่นี้เอาหนังเก่ามาฉายซ้ำฉายซาก แต่หนูก็ดู ฮ่าๆๆ) ดูแล้วสนุกดี แอฟเฟ็กซ์สมัยเก่ามันจี๊ดจ๊าดได้ใจดี เหมือนหลุดเข้าไปในไทม์แมะชีน เรามีของปีนี้ด้วยนะแต่ยังไม่ได้ดูดองไว้ก่อน คุณดูยังเค้าว่าไม่ค่อยเท่าไหร่
ตะเองชอบมิวสิคบ้านเค้าจริงอ่ะ ใช่มันดูคิกขุน่ารักเนอะ เค้าก็ชอบอ่ะ แต่มันแอบลามกด้วยนิดหนึ่ง.. take her to the Christmas dance maybe now I'll get in her pants...whatever 555... ถ้าเค้าเอามิวสิคน่ารักมาฝาก ตัวเองอย่าลืมที่พูดหล่ะ ว่าจะตบรางวัลอย่างเลิศ เพลงวงนี้เค้าไม่ได้ฟังนานแล้วอ่ะ พอดีจัดไฟลล์ใหม่เลยเอาออกมาฟังอีก แนวนี้ตะก่อนฟังเยอะมากช่วงก่อนเค้าอายุซาวขวบปี๋ ตะเองหาหมอช่วง work hard like a dog น่ะเหรอ แล้วก็อย่าลืม sleep tight like a dog ด้วยหล่ะ
วันนี้ไม่เห็นน้องหล่าเลย สงสัยน้องหล่าเข้าบล็อกไม่ได้เมื่อตอนค่ำ ดีละ น้องหล่าจะได้นอนพักผ่อน ปล่อยให้เอื้อยแก่่ๆทั้งหลายมากวนชาวบ้านแทน 555 ... รีบโกยหิมะออกจากตู้จอมอนะคุณก๊อบ สคส. is on the way แล้ว ^^
... หนังสือของ Jules Verne เนี่ย เราเคยอ่านเล่มนี้กับแปดสิบวันรอบโลก ดูหนังด้วยล่ะ 
เเต่ตัวเองเเต่ตัวเองนี่สุดยอดจิง มันไม่ได้เเปลกันง่าย ๆ เลย นับถือ ๆ 
ยกมือไหว้ผู้สูงวัย 
โด่ว... เมื่อวานยังสั่งน้องเอ็มหาไม้ตีหัวเค้าอยู่เลย แต่ว่าหนูหัวแข็งค่ะ ไม่หน้าสามก็เอาไม่อยู่ เอาละนะ จะเล่าละนะ เรื่องไปเล่นสกีน่ะ ยังอยากฟังป่าว ช่างเหอะ เล่าเลยละกัน ก็ไม่มีไรมากหรอก คือเค้าหัดเล่นสกีครั้งแรกในชีวิตราวสี่ปีก่อน คงคิดภาพตามได้ มาหัดเล่นตอนแก่แล้ว ต้องไปหัดตรงลานทดสอบ หรือที่เรียกว่าลานอุ่นเครื่องรวมกะเด็กๆอ่ะ มีตั้งแต่สามขวบขึ้นไป ร้องไห้กระจองงองแง สองวันแรกเล่นไม่ได้เลยเพราะขาสั่นเจ็บโคตร หัดมันอยู่นั่นแหละทั้งวัน จำได้ว่าวันที่สองหัดแล้วหัดอีกจนเกือบเย็นมันไม่ไหว โมโหตัวเอง จนถึงกับนั่งร้องไห้เลย ประมาณว่าทำไมแค่นี้ก็บังคับตัวเองไม่ได้ แต่หนูก็ไม่ย่อท้อ หัดมันทุกวันแต่ก็ยังไม่กล้าไปเล่นตรงลานจริง เพราะมันสูงชันและกลัวไปตัดหน้าคนอื่นเค้าด้วย ปีปีหนึ่งมีคนขาหักเยอะ ไม่อยากเป็นสาเหตุให้คนอื่นได้รับบาดเจ็บ สรุปปีแรกก็เลยเล่นแค่ลานทดสอบรวมกะเด็กๆ ไปก่อน แต่ก็มีคนแก่คนอื่นมาหัดเหมือนกัน เค้ามาฮึดเอาจริงๆเลยก็ช่วงโอลิมปิคฤดูหนาวปี 2006 ที่อ.ประวัติ นาควัชระ แกร่วมแข่งน่ะ เป็นตัวแทนประเทศไทยคนเดียวที่มาแข่ง เราก็ดูถ่ายทอดสดทางทีวี แกก็แก่นะ ไม่ได้แข่งหวังเหรียญอะไรแต่ก็ยังมาเข้าร่วม คงเพราะใจรัก ปีนั้นเราเลยขึ้นกระเช้าแรกๆก็ยังไม่กล้าเล่นเสาแดง เล่นฟ้ากะเหลืองไปก่อน หลังๆมากล้าบ้าบิ่นมาก จำได้ว่าเล่นลานเสาแดงครั้งแรกหัวคะมำตีลังกาลงมาตลอดทาง แต่ก็ไม่เคยมีไรหักสักอย่าง... ล่าสุดก็ตอนเมษา-พฤษภาที่ผ่านมา เค้าก็ไปเล่นแหละ วันนั้นเสี่ยงมากๆ เพราะเค้าขึ้นเสาแดงบนยอดสุดราวๆ สามพันเมตร ลบ -18 ถึง -20 องศาซี ไม่รู้ลมเท่าไหร่แต่รู้ว่าวันนั้นมองไม่เห็นอะไรเลย ฟ้าปิด หิมะตกตลอด ทุกอย่างตรงหน้าเห็นเป็นสีขาวออกหม่นๆ แม่แต่หลุมเวลาแล่นสกีลงมาก็ไม่เห็น เสาที่เป็นสีๆก็จะเห็นแค่ตอนลงมาถึงใกล้ๆ แต่เค้าได้เลือกแล้วที่จะลงดอยมาด้วยสกีแทนที่จะเป็นกระเช้า จำได้ว่าหัวคะมำสามสี่ครั้งแล้วก็ต้องหยุดพักทุกๆ 2 นาทีที่สกีลงมา ขาสั่นไปหมด ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงแหนะ แต่มันก็เป็นประสบการณ์ที่จะไม่มีวันลืมเลย เพราะหนูคงไม่ทำอีกแล้ว...
ว่าแต่ตะเองน่ะ ขุดตู้ปณ.ออกมาได้เมื่อไหร่ อย่างด่วนนะอย่างด่วน สาวๆรออยูหลายประเทศ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
..
แล้วถ้าสักวัน
มันอยากมาอาศัยร่างมนุษย์ล่ะ .. ??
กี๊ด .. ไม่อยากจะคิด ..
ต่อไปมันคงจะมาครองโลก ..
..