เรื่องสั้น : คุณเชื่อพรหมลิขิตแค่ไหน “อรุณสวัสดิ์” ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ พร้อมกับพ่นลมหายใจออกจากปาก หลังจากลืมตามองสำรวจเพดานด้วยอาการช่างใจอยู่พักหนึ่ง หึ .. แล้วอากาศที่ร้อนอ้าวรอบตัวผมก็ชนะ ผมค่อยๆ โงหัวขึ้น แต่ก็ยังนั่งทำหน้ามึนอยู่บนเตียงต่ออีกพัก เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางนิ่งอยู่บนโต๊ะข้างเตียงมาดู สงบนิ่ง ไม่มีสัญลักษณ์แสดงข้อความเข้า ไม่มีสัญลักษณ์แสดงสายเรียกเข้าที่ไม่ได้รับ มีเพียงข้อความปรากฏอยู่หน้าจอสั้นๆ “Sun 14 Feb 2010 – 08:05 Am” "อะไรวะ คิดว่าสายกว่านี้ซะอีก นี่เพิ่งแปดโมงเช้า" ผมคิด วันนี้คงเป็นวันที่หลายคนเฝ้ารอคอยมาทั้งปี “วันวาเลนไทน์” แต่สำหรับผม มันก็คือวันธรรมดาๆ วันหนึ่ง ไม่มีอะไรตื่นเต้น อ้อ อาจจะพิเศษอยู่หน่อยตรงที่ปีนี้มันตรงกับวันตรุษจีนด้วย ผมสะบัดหัวอีกสองสามที แล้วขยับลงจากเตียงคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ โดยหวังว่าการได้อาบน้ำ จะช่วยให้ล้างอะไรๆ ในหัวผมออกไปบ้าง...อย่างน้อยก็ความเหงา ... เหงา ... เออวะ อย่างน้อยการอยู่กับความเหงาแบบนี้ก็ทำให้ผมได้ทำความรู้จักกับมันมากขึ้น และตอนนี้ผมมั่นใจว่าผมรู้จักกับมันอย่างดีทีเดียว วันนี้อากาศค่อนข้างร้อน โลกมันเปลี่ยนแปลงไปแล้วจริงๆ แม้แต่เมืองที่ใครต่อใครกล่าวขวัญเรื่องอากาศเย็น อย่างเชียงใหม่ ที่ผมอยู่นี่ อากาศเริ่มร้อนตั้งแต่กลางเดือนกุมภาพันธ์ เมืองที่ขาดเสน่ห์ของตัวเองไป "อากาศหนาว" มันค่อยๆ ห่างหาย ห่างไกลจากเมืองนี้ไปทุกทีแล้ว แต่คิดดูอีกที มันก็ดีเหมือนกัน เพราะผมสามารถเลี่ยงการอาบน้ำอุ่น พักการใช้เครื่องทำน้ำอุ่นที่ติดไว้ใช้ได้ปีละไม่ถึง 2 เดือน ไม่ต้องมาคอยลุ้นว่าไฟจะดูดไหม สายดินมันยังทำหน้าที่ของมันเต็มที่หรือเปล่า ผมชอบความรู้สึกเวลาอาบน้ำที่สุด เพราะมันเป็นช่วงเวลาที่ทำให้ผมรู้สึกว่าชีวิตมีอิสระจากทุกสิ่ง ทั้งจากสภาพอากาศที่ร้อนของเมือง อิสระจากความสกปรกที่หมักหมมอยู่ในตัวผม และแน่นอนอิสระจากความรู้สึกที่ผมรู้จักดีนั่นนะ... “ทำอะไรต่อดีวะ” ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ ขณะที่ยังใช่มือไล่ๆ เขี่ยไปตามเสื้อแต่ละตัวในตู้เสื้อผ้า ก่อนจะหยิบเสื้อยืดสีทึมตัวเก่าที่ผมใส่บ่อยๆ ติดมือออกมา เพราะไม่รู้จะทำอะไรต่อดี ยังไม่มีจุดหมายสำหรับวันนี้ ทั้งที่ตื่นแต่เช้าเพราะอากาศที่ร้อนขึ้นจนฝืนทนนอนต่อไม่ไหว ขยับไปนั่งประจำหน้า Notebook ตัวเก่ง สมบัติชิ้นเดียวที่ดูเป็นของมีค่าอย่างเดียวในห้องผม ผมล๊อกอินเข้าสู่หน้า Webpage ที่ผมเป็นสมาชิกด้วยความเคยชิน คลิกเข้าสู่หน้าแรกเพื่อดูความเคลื่อนไหว ข่าวคราวต่างๆ ที่เพื่อนแต่ละคนมาทิ้งข้อความแสดงสถานะไว้ “วันแห่งความร๊ากกกกกกกกกกกก......” ผมเห็นข้อความนี้เด่นหราอยู่บนสุดของสถานะล่าสุดทั้งหลาย อัพเมื่อ 1 นาทีที่แล้ว เห็นยังไม่มีใครไปแสดงความคิดเห็นต่อท้าย ผมเลยพิมพ์ตอบไป “แล้วงายยยย ... รักกันเข้าไป” ผมคลิกส่งความเห็นแล้วเปลี่ยนไปไล่ดูสถานะเพื่อนๆ คนอื่นบ้าง วันนี้ค่อนข้างเงียบแฮะ สงสัยไม่มีใครว่างมานั่งเฝ้าคอมเหมือนผม แล้วเมื่อผม F5 เพื่อ Reload หน้าแรกนี้อีกครั้งก็เห็นเจ้าของสถานะเค้ามาตอบด้วย “ที่ไม่มีใคร... T_T เหงาจัง ... เป็นคนไร้คู่ ... ฮึกฮึกก” ผมอมยิ้มให้กับข้อความตอบที่ผมเห็นอยู่ตอนนี้ เค้าว่ากันว่า พวกที่ก๋ากั่นในบอร์ด ในบล็อกแบบนี้นะ อย่าให้เจอตัวจริงเชียว ... เงียบสนิท แต่เอ ... เค้าอาจจะกำลังรู้สึกไม่ค่อยดีอยู่จริงๆ ก็ได “ไม่มีใครเกิดมาเป็นคู่ ยกเว้นแฝดครับ มันก็เป็นธรรมดา ไม่เห็นเป็นอะไรเลยครับ ไม่มีคนรักในวันแห่งความรัก ผมก็มองว่ามันเป็นแค่วันธรรมดาวันหนึ่งที่เราให้ความสำคัญกับมันแล้วมันก็ผ่านไป รักมีตั้งเยอะแยะครับ บนโลกใบนี้ เราถูกสร้างให้ตามหาและ พร้อมที่จะรักกับอะไรบางสิ่งอยู่แล้ว ทุกที่มีรักครับ ขอให้รักบังเกิด กับทุกคนนะครับ ดอกกุหลาบไม่ได้สวยเฉพาะวันแห่งความรัก แต่สำหรับผมดอกกุหลาบยังคงสวยอยู่ในทุกวัน” “ชอบจัง ประโยคที่บอกว่า “กุหลาบไม่ได้สวยเฉพาะวันแห่งความรักนะ” ... “ผมคิดแบบนั้นจริงๆ” “ความรักอยู่รอบตัวเราใช่ไหม” “คิดว่าเป็นแบบนั้นครับ ถ้าคุณลองมองไปรอบๆ ตัวและสังเกตดีๆ คุณอาจจะเห็นเป็นภาพเป็นชอร์ต เป็นเรื่องราวต่างๆ หลากหลาย เหมือนหนังสั้นหลายๆ เรื่อง อยู่รอบตัวเต็มไปหมด” ทุกครั้งที่ผมใส่ความคิดเห็นลงไป ทิ้งระยะรอสักพัก แล้วรีโหลดหน้านี้ ผมจะได้เห็นข้อความตอบกลับมาเสมอ มันทำให้ผมเพลิดเพลิน และเริ่มสนุกกับการพูดคุยกับคนในนั้นแล้วซิ “เชื่อเรื่องพรมลิขิตไหมคะ” “ผมว่ามัน 50%-50% นะ ... 50% สำหรับพรมลิขิต อีก 50% สำหรับคนลิขิต” “วันนี้อยากออกไปดูหนัง ... พร้อมกับใครสักคนไหม” “เอางั้นเลย ... หุ หุ” “ก็ลองดูไงคะ กำลังพยายามทำส่วนที่เป็น 50% ที่สมควรทำอยู่” “หืมมม” “ฉันเชื่อเรื่องพรมลิขิตค่ะ บางครั้งพรมลิขิตแต่ขีดให้เราได้พบกัน แล้วจากนั้น เราคงต้องกำหนดด้วยตัวเราเอง … จริงไหม” ผมกำลังนึกถึงคำพูดของเพื่อนผมคนหนึ่ง “กูว่าพรหมลิขิตมีจริงนะมึง กูว่ากูเจอแล้ว สักวันถ้ามึงได้เจอแล้วจะรู้เอง” ผมได้แต่ยิ้ม พร้อมกับคลิกเข้าไปในส่วนของกล่องข้อความที่ใช้เป็นช่องทางในการติดต่อเป็นการส่วนตัว ... “บางทีมันอาจจะมีจริงๆ ก็ได้ว่ะ ไอ้พรหมลิขิตเนี่ย” ... ขอบคุณแรงบันดาลใจ "ต้น-ปฐมกฤษณ์" ... ขอบคุณวาเลนไทน์ ขอบคุณของไหว้ตรุษจีน ... ขอบคุณแฟนของเพื่อนทั้งหลาย(จีบเพื่อนฉันหมด)   Create Date : 17 กุมภาพันธ์ 2553 5 comments Last Update : 17 กุมภาพันธ์ 2553 16:51:06 น. Counter : 934 Pageviews. Share Tweet

ทักทายตอนบ่ายๆ จ้า   โดย: หาแฟนตัวเป็นเกลียว 17 กุมภาพันธ์ 2553 15:38:33 น.

... ขำล๊อกอินแขกแก้ว 1 มากมาย "หาแฟนตัวเป็นเกลียว"   โดย: SIMAKHA 17 กุมภาพันธ์ 2553 15:46:22 น.

คนเรารอพรหมลิขิตอย่างเดียวคงลำบากนะคะ เราว่า บางทีพรหมคงเหนื่อยบ้างนะ ช่วยงานเค้ากันบ้างเถอะ   โดย: kadomed IP: 119.31.121.87 17 กุมภาพันธ์ 2553 20:06:42 น.

แวะมาอ่านจ้า   โดย: Bluejade 17 กุมภาพันธ์ 2553 22:21:46 น.

บางที...นี่อาจจะเป็นพรหมลิขิต ที่ถูกกำหนดไว้เพื่อเราก็เป็นได้ ใครจะรู้ ว่าแล้วเสาร์-อาทิตย์นี้เราก็ควรจะออกไปดูหนังบ้างดีกว่า เผื่อจะเจอใครสักคน ^^   โดย: ธาร นาวา 18 กุมภาพันธ์ 2553 0:50:15 น.