Bloggang.com : SIMAKHA : เรื่องสั้น : เรื่องของตุ่น

เรื่องสั้น : เรื่องของตุ่น

..... วันนี้อากาศร้อนจริง ฉันคิดอย่างหงุดหงิดในขณะที่หยุดยืนมองออกไปยังบรรยากาศภายนอกตัวอาคารสำนักงาน มันสว่างมากจนฉันต้องหรี่ตามอง ที่สัมผัสได้คือเปลวแดดที่ไหวระริกอยู่ภายนอกนั้น

..... ให้ตายเถอะ ฉันไม่อยากแม้แต่จะก้าวท้าวออกไปให้พ้นชายคานี้ด้วยซ้ำ ฉันเดินวนไปวนมาแล้วก็หยุดยืนที่จุดเดิมอย่างตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรดี ฉันยังไม่อยากกลับเข้าไปในห้องทำงานด้านหลังที่เปิดเครื่องปรับอากาศที่แสนจะเย็นฉ่ำ เพราะตอนนี้ฉันรู้สึกรังเกียจ และก็เบื่อหน่ายผู้ชายทั้งหลายในห้องทำงานนั่น เค้าทำกับฉัน เหมือนฉันไม่มีชีวิตจิตใจ พวกนั้นต่างมองฉัน เหมือนฉันเป็นตัวประหลาดมาจากนอกโลก ด้วยสายตาประหลาดที่เจ้าพวกนั้นส่งมา ทำให้ฉันต้องอดทน ฉันไม่เคยตอบโต้ หรือแสดงอาการอะไรที่แสดงให้ผู้ชายพวกนั้นรู้ว่าฉันไม่พอใจ พวกนั้นคงคิดว่าฉันจะไปทำอะไรพวกนั้นได้ เพราะเค้ามีกันมากกว่า เมื่ออยู่ในห้องทำงานนั้น พวกเค้ามักพูดคุยเรื่องเดียวกัน เรื่องที่ฉันฟังแล้วไม่เคยเข้าใจ แต่ฉันก็ไม่เคยเรียกร้องให้พวกเค้าพูดในส่งที่ฉันสามารถเข้าใจได้ เพื่อที่ฉันจะได้มีส่วนร่วม เพราะฉันคิดอยู่เสมอว่าพวกเค้าไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตา

..... ฉันไม่ได้คิดไปเอง ว่าพวกเค้าไม่เห็นฉันอยู่ในสายตา แต่การกระทำของพวกเค้า เป็นการแบ่งแยกอย่างชัดเจนว่าฉันไม่ใช่พวกเค้า เวลาพวกเค้าคุยสรวลเสเฮฮา เวลาที่พวกเค้าออกไปทานอาหารร่วมกัน เค้ามักจะส่งสัญญาณให้กันแล้วออกจากห้องทำงานไป พร้อมทั้งปิดไฟ ตามที่ทางสำนักงานขอความร่วมมือตามมาตรการประหยัด โดยไม่ได้สนใจเลยว่าฉันยังอยู่ในห้องนั้นหรือเปล่า ฉันมักจะเป็นคนสุดท้ายที่ออกจากห้องทำงานเสมอ เมื่อเดินไปถึงห้องอาหาร ฉันไม่เคยได้ร่วมโต๊ะอาหารกับพวกนั้น ฉันได้แต่นั่งมองพวกนั้นอยู่ห่างๆ มีบ้างที่ฉันกล้าพอที่จะส่งเสียงเพื่อเรียกร้องความสนใจจากพวกนั้นท่ามกลางเสียงพูดคุยที่ดังอยู่เซ็งแซ่ พวกนั้นให้ความสนใจฉันแค่หันมามองเพียงไม่นานเค้าก็หันไปสนใจกับอาหารตรงหน้าเค้าตามเดิม แม้แต่เสียงตอบหรือทักทายกลับก็ไม่มี บ่อยครั้งที่ฉันถอยออกจากห้องอาหารนั้นไปเงียบๆ โดยที่ไม่มีใครทันสังเกตด้วยซ้ำว่าฉันไม่อยู่แล้ว

..... จากเรื่องที่ฉันเผชิญมาทั้งหมด น้อยนักที่จะมีใครทนได้ ฉันยังอดแปลกใจตัวเองไม่ได้เลยว่าฉันทนผ่านเรื่องราวเหล่านี้มาได้อย่างไร แต่ความอดทนย่อมถึงจุดขีดสุดเข้าสักวัน ฉันทนไม่ได้แล้ว เหตุการณ์เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา มันทำให้ฉันทนอยู่ในห้องนั้นไม่ได้อีกต่อไปแม้แต่วินาทีเดียว ฉันเดินออกจากห้องนั้นจนแทบจะเรียกได้ว่าวิ่งออกมา พนักงานสาวๆ ในสำนักงาน ต่างมองฉันด้วยความงุนงง ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเธอเหล่านั้นก็ได้แค่มอง สายตาที่พวกเธอส่งมามีทั้งสงสัย ทั้งงงงัน บางคนก็มองด้วยสายตาชนิดที่ฉันแปลไม่ออกว่าเจ้าของรู้สึกอย่างไรกันแน่

..... เมื่อคืนที่ผ่านมาฉันนอนไม่หลับ เพราะอะไรนะเหรอ ก็เค้านะซิ ผู้ชายคนนั้นที่ฉันรัก เค้าไม่อยู่ ฉันบอกตามตรงว่าฉันคิดถึงเค้า เมื่อเค้าไม่อยู่ชีวิตฉันเหมือนกับขาดอะไรไปสักอย่าง จากที่ฉันมักจะได้สิทธิพิเศษให้เข้าไปนั่งอยู่ในห้องทำงานเค้าได้ตลอดเวลาโดยไม่มีใครกล้าไล่ บางครั้งฉันได้เข้าร่วมประชุมสำคัญๆ พร้อมกับเค้าในห้องทำงานส่วนตัวเย็นฉ่ำ เค้ามักจะเหลือบแลสายตามายังฉันเสมอ ซึ่งฉันไม่พลาดที่จะเงยสบตาเค้า เหมือนบอกให้เค้ารู้ว่า สบายใจเถอะ ฉันจะอยู่ที่นี่ อยู่เคียงข้างเค้าเสมอ

..... ตั้งแต่เมื่อวานตอนบ่าย ฉันเห็นเค้าเรียกหาคนขับรถให้เข้าพบ และด้วยระยะเวลาไม่นานหลังจากนั้น เค้าก็ออกเดินทางไปไหนสักแห่ง ฉันรู้ว่าเค้ามีเรื่องให้ต้องจัดการอยู่เสมอ เค้าเดินทางบ่อยฉันไม่เคยเรียกร้องที่จะตามเค้าไป ทั้งๆ ที่ฉันอยากจะไปกับเค้าในทุกหนทุกแห่ง ฉันอยากไปยืนเคียงข้างกับเค้าในทุกที่ที่เค้าย่ำไป แต่ฉันก็ไม่ได้ทำ ฉันได้แต่ยืนส่งเค้าอยู่ที่หน้าอาคารด้วยสายตาละห้อย เค้ายังมีแก่ใจมองตอบฉัน พร้อมกับอำลาฉันด้วยฝ่ามือที่แสนจะอบอุ่น ค่อยๆ บรรจงลูบหัวฉัน

“เป็นเด็กดีนะ”

ฉันชอบจังเวลาที่เค้าทำแบบนี้ ทุกครั้งที่เค้าพูดกับฉัน เสียงทุ้มๆ ของเค้า ทำให้รู้สึกได้ถึงความอบอุ่น ฉันไม่อยากจากเค้าเลย

..... เมื่อเค้าไม่อยู่ ทำเอาฉันแทบประสาทเสีย ฉันพยายามอย่างยิ่งที่จะข่มตาให้หลับ แต่มันก็ยากเหลือเกิน ฉันพยายามอยู่นาน จากนั้นฉันจึงตัดสินใจลุกออกจากที่นอน ค่อยๆ เดินออกไปหาเพื่อนที่หน้าทีวี ที่ตั้งเอาไว้บริเวณห้องโถงใกล้กับห้องครัว ฉันใช้เวลานั่งอยู่หน้าทีวีที่ฉันไม่สนใจด้วยซ้ำว่าในทีวีกำลังมีละครเรื่องอะไร หรือว่าเค้าพูดเรื่องอะไรกัน ฉันปล่อยให้เสียงเหล่านั้นผ่านหูไป อย่างไม่สามารถจับความได้

..... ไหนๆ ก็นอนไม่หลับ ก็คิดซะว่าอยู่เป็นเพื่อนแม่ครัวจนกว่าเธอจะเตรียมเครื่องปรุงสำหรับทำอาหารให้พนักงานในวันรุ่งขึ้นจนเสร็จก็แล้วกัน การที่ฉันนั่งเฝ้าอยู่หน้าทีวีแบบนี้ ทำให้รู้ว่า เมื่อแม่ครัวเตรียมเครื่องปรุง ไม่ว่าจะเนื้อสัตว์ ผัก ต่างๆ เรียบร้อยแล้ว เธอจะนำของพวกนั้นเก็บเข้าตู้เย็นขนาดใหญ่ เก็บกวาดครัวที่เธอรับผิดชอบจนสะอาดเป็นที่น่าพอใจแล้ว เธอจะเริ่มไล่ปิดไฟทีละดวง ทีละดวงจนเกือบหมด เหลือไว้แต่ตรงที่หน้าทีวีที่ฉันนั่งอยู่ เธอเป็นผู้หญิงแก่ ตัวเล็กๆ ที่แสนจะใจดี เธอมักจะมีอาหารรอบดึกเตรียมไว้ให้ฉันเสมอ เธอมักจะพูดกับฉันเหมือนกับฉันเป็นเด็กตัวเล็กๆ เสียงของเธอมักจะสูงๆ ต่ำๆ ไม่ค่อยสม่ำเสมอ วันไหนเธออารมณ์ดีเธอก็ชวนฉันคุย บางวันเธอก็ร้องเพลงให้ฟัง ฉันคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ใจดีที่สุด ต่างจากเจ้าพวกผู้ชายที่ฉันต้องเจอทุกเช้าในห้องทำงานนั่น

..... จากเมื่อคืนที่ฉันไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ ทำให้เมื่อเข้ามาในห้องทำงานนี้ได้เพียงพักเดียว ฉันก็ง่วงจนตาจะปิด ฉันทิ้งตัวลงนอนโดยไม่สนใจว่าเจ้าผู้ชายพวกนั้นจะทำหน้าอย่างไร ฉันกำลังเคลิ้มจะหลับ ฉันก็ถูกแกล้ง ตัวฉันถูกเขย่าเบาๆ พร้อมทั้งเรียกชื่อฉัน จากนั้นแรงเขย่าก็เพิ่มมากขึ้น ฉันพยายามยกหัวขึ้นมองว่าใครกันที่มาเขย่าตัวฉัน ฉันอยากบอกเค้าเหลือเกินว่าฉันง่วง ง่วงมาก ขอฉันหลับเถอะ จากนั้นฉันก็วางหัวลงที่เดิม แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล จากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยความรำคาญอย่างที่สุด ฉันจำได้ว่าเป็นเสียงของพนักงานชายคนหนึ่งในห้องนี้แหละ เค้ากำลังเรียกหาใครโหวกเหวกอยู่ ฉันแสนจำรำคาญเสียงนั้นจัง ฉันทำได้แค่ลืมตาขึ้นมามองอีกครั้ง ฉันกำลังเห็นเจ้าของเสียงนั่นยืนท้าวเอว ปากก็สั่งคนที่เข้ามาใหม่ปาวๆ ตาก็มองฉันนิ่งอยู่ อย่างหงุดหงิด รำคาญใจ

“ตัวเหม็นแต่เช้าเลยนังตุ่น ไม่รู้ไปนอนคลุกอะไรมา ใครอยู่ข้างนอกเรียกแม่บ้าน พาหมา ไปอาบน้ำที เหม็นจะตายอยู่แล้ว”

“อ้าว...ไปไหน ... ได้ยินคำว่าอาบน้ำแค่เนี้ยะ วิ่งปรูดเชียวนะแก ... หมาอะไรวะชอบห้องแอร์ ไม่ชอบอาบน้ำ”

Create Date : 24 ตุลาคม 2551

Last Update : 25 ตุลาคม 2551 10:13:36 น.

16 comments

Counter : 844 Pageviews.

ง่า...ขึ้นต้นดูเศร้า ๆ ตอนจบไหงเป็นสารคดีสัตว์โลกไปซะแว้ว...

อุตส่าห์จะลุ้นหาทางออก เจอมุขคุณอุ๋มเข้าซะได้...

โดย: ลิตช์ (Litchi

) วันที่: 24 ตุลาคม 2551 เวลา:19:38:32 น.

เพิ่งรู้ว่าน้องอุ๋มชอบงานเขียนด้วย

แต่..นังตุ๋นเนี่ยเหมือนคุณสามีเลยแหละ

คือชอบห้องแอร์ แล้วก็ไม่ชอบอาบน้ำ

(บางทีนะ)...

โดย: จ๋าคนดี

วันที่: 24 ตุลาคม 2551 เวลา:20:30:03 น.

มาเยือนครับ

โดย: พริกดิบ (พริกดิบ

) วันที่: 24 ตุลาคม 2551 เวลา:21:10:27 น.

แวะมาทักจ้า...
เมนต์ก่อน เดี๊ยวกลับขึ้นไปอ่านเรื่องสั้นหน่อย
เป็นไงบ้าง สบายดีนะคะ

โดย: naragorn

วันที่: 25 ตุลาคม 2551 เวลา:1:10:20 น.

คิดอยู่แล้วเชียวค่ะว่าต้องเป็นน้องหมา
ตั้งแต่อ่านเจอคำว่า...เจ้านายของฉัน...

จำไม่ได้แล้วว่าเคยอ่านเจอจากที่ไหน
ที่บอกว่า...น้องหมาเค้าจะไม่คิดว่าเราเป็น "เจ้านาย" หรอกค่ะ
แต่จะคิดว่าเราเน "สมบัติ" ชิ้นหนึ่งของเค้ามากกว่า
เหอ...เหอ...

โดย: ธาร นาวา

วันที่: 25 ตุลาคม 2551 เวลา:1:45:24 น.

ขอบคุณค่ะคุณลิตช์, คุณจ๋า มาอ่านแล้วก็ให้กำลังใจเสมอเลย

ขอบคุณคุณพริกดิบที่มาเยือนค่ะ เดี๋ยวแวะไปเยี่ยมบ้าง

คุณ naragorn เค้าจะรอให้ตัวเองมาอ่านแล้วกัน

ขอบคุณ คุณธาร นาวา เรื่องน้องหมาค่ะ ... แบบว่าไม่ค่อยรู้จักน้องหมาดีเท่าไหร่ค่ะ ไม่เคยมีไว้ในครอบครองกะเค้าสักตัว เอาไว้งานหน้า จะเขียนอะไร จะพยายามหาข้อมูลเยอะๆ ดีกว่าเนาะ