ปัญหาเกี่ยวกับการใช้ถ้อยคำ ซึ่งมีความหมายคลาดเคลื่อน เลือนกลายแปลกออกไปตามกาลสมัย

ตัวอย่างสำคัญ คือ คำว่า “ปฏิบัติธรรม” ซึ่งมีความหมายที่แท้   ควรได้แก่  การนำเอาธรรมไปใช้ในการดำเนินชีวิต หรือการดำเนินชีวิตตามธรรม    แต่ปัจจุบัน   มักเข้าใจคำนี้ในความหมายว่า เป็นการฝึกอบรมขั้นหนึ่งระดับหนึ่งโดยเฉพาะ  ซึ่งมีลักษณะเป็นรูปแบบ และทำไปตามแบบแผนที่ได้กำหนดวางไว้   

ที่กลายไปอีกคำหนึ่ง ก็คือ คำว่า “ศึกษา” ที่มาคู่กับ “ปฏิบัติ” เป็น ศึกษา และปฏิบัติ  ความจริง แต่เดิมนั้น ศึกษา หรือ สิกขานั่นแหละ คือ ตัวแท้ของการปฏิบัติ หรือ เป็นตัวการปฏิบัตินั่นเอง เพราะสิกขา ได้แก่ ศีล สมาธิ ปัญญา ซึ่งเป็นเรื่องของการปฏิบัติฝึกหัดอบรม โดยเฉพาะการเจริญปัญญา หรือ ทำให้เกิดปัญญา  ย่อมเป็นการปฏิบัติระดับสูงสุด ซึ่งจะทำให้บรรลุผล คือ ปฏิเวธ

ต่อมา คำว่า ศึกษา คงถูกใช้ในความหมายของการเล่าเรียน  อาจถึงกับเล่าเรียนโดยไม่ต้องคิด หรือ คิดอย่างเลื่อนลอย คิดฟุ้งซ่านไป ไม่มีหลักไม่มีระเบียบ  คำว่า “ศึกษา” จึงมีความหมายกลายมาเท่ากับคำว่า “ปริยัติ”

(พุทธธรรม หน้า 1149)

ดำเนิน ก. เดิน, ไป, ราชาศัพท์ใช้ว่า เสด็จพระราชดำเนิน ทรงพระดำเนิน; ให้เป็นไป เช่น ดำเนินงาน ดำเนินชีวิต.


 

สมมติ เห็นเขาโพสต์กันว่า "บรรลุธรรม"  ก็ดี  "ตนบรรลุธรรม"  แล้วก็ดี   ลองค่อยๆถาม เขาบรรลุธรรมอะไร  ธรรมที่เขาบรรลุน่ะ  ธรรมอะไร

บรรลุ   ถึง, สำเร็จ