ตอนที่ ๑๔ ร้ายทั้งคู่

ธารารินเห็นรถนำเข้าสีขาวจอดอยู่ในที่นาของเธอใกล้บริเวณทางเข้าก็นึกสงสัยเธอไม่คุ้นทะเบียนรถ และยังไม่รู้จักใครถึงขั้นจะแวะมาเยี่ยมเยียนกันได้โดยเฉพาะคนที่มีรถแพงหูดับขับในละแวกนี้

“รถใครกันคะนั่น หรูเชียวมาแต่เช้าด้วย” บุษบาเปรยโดยไม่คาดหวังคำตอบ เพราะคิดว่าหญิงสาวเองก็คงไม่รู้เช่นกัน

“อาจจะหลงทางมาก็ได้ค่ะ”หญิงสาวคาดเดาแล้วขับรถเข้าไปจอดใต้ร่มไม้ข้างรถยุโรปคันงาม

บุษบาหิ้วตะกร้าของสดที่ไปจ่ายตลาดมาเพื่อตุนไว้ในตู้เย็นสำหรับทำกินกลางวันและเผื่อมื้อต่อๆ ไปด้วย ขณะที่ธารารินหิ้วกระติกน้ำแข็งเดินตามกันไป

แขกผู้มาเยือนกำลังยืนคุยกับสองสามีภรรยาที่ช่วยกันขุดหลุมรอลงหน่อกล้วยหอมซึ่งคาดว่าวันนี้น่าจะแล้วเสร็จ เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวแต่งกายสุภาพด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงตัดเย็บราคาแพง รองเท้าหนังแบรนด์ดัง ดูแล้วไม่น่าใช่คนแถวนี้

“นั่นคุณแธมมาพอดี”จินดาชี้มือมาทางสองสาว

ชายหนุ่มหันกลับมา นอกจากขับรถแพงและแต่งตัวดีแล้วเขายังมีใบหน้าที่หล่อเหลาจนเกือบจะเรียกได้ว่าเพอร์เฟ็กต์ธารารินรู้ทันทีว่าใบหน้านี้ ‘ขาด’ อะไร เมื่อชายหนุ่มส่งยิ้มอย่างสุภาพมาให้แต่รอยยิ้มนั้นไปไม่ถึงดวงตา

“สวัสดีครับคุณแธม ธนพครับ ผมรู้มาว่าที่ดินสวยๆผืนนี้เป็นของคุณจึงมีข้อเสนอดีๆ มาให้ ไม่ทราบว่าเราจะคุยกันตรงไหนดีครับ”

เขาแสดงตัวว่ารู้จักอดีตนางเอกสาวสุดฉาวอย่างธารารินดีและไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาราวสวรรค์ปั้นแต่ง เมื่อยื่นข้อเสนอให้ใครก็มักจะสำเร็จเสร็จสิ้นปิดจ๊อบอย่างสวยงามทุกรายไปธนพจึงเป็นชายหนุ่มที่มีความมั่นใจล้นเหลือ ยามพูดจาก็ฉะฉาน น้ำเสียงน่าฟังยากที่ใครจะปฏิเสธได้ง่ายๆ

“พูดตรงนี้ก็ได้ค่ะฉันไม่มีความลับต้องปกปิดใครอีกแล้ว”

หญิงสาวส่งยิ้มให้เขาอย่างนุ่มนวลแต่รอยยิ้มนั้นกลับดูมั่นคง หนักแน่นเหมือนไม่มีอะไรจะมาสั่นคลอนได้อีกทั้งยังเว้นระยะห่างทางสังคมกับธนพด้วยการเรียกตัวเองว่า ‘ฉัน’ แทนชื่อเล่นอย่างที่มักจะใช้กับคนอื่นๆ ยกเว้นเฉพาะกับฌอนเพราะภาษาอังกฤษไม่นิยมแทนตัวเองด้วยชื่อ มีแต่ ‘ไอ’ กับ ‘ยู’ เท่านั้น

ท่าทางอ่อนหวานแต่ไม่เหลาะแหละของหญิงสาวทำให้ธนพต้องเป็นฝ่ายเกรงแต่นักพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ผู้ประสบความสำเร็จในอาชีพอย่างเขาจะมาหวั่นไหวกับแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆที่ตกอับเพราะข่าวฉาวได้ยังไง แบบนั้นก็เสียชื่อธนพหมด

“ได้ครับ ถ้าคุณว่าอย่างนั้น”ชายหนุ่มผงกศีรษะเล็กน้อย โปรยยิ้มหว่านเสน่ห์แล้วว่าต่อไป “ผมเห็นว่าที่ดินแถวนี้สวยมากโดยเฉพาะผืนของคุณแธมค่อนข้างราบเรียบแถมอยู่ติดลำห้วย มองไปด้านหนึ่งเห็นสายน้ำมองไปอีกด้านก็เจอภูเขา บรรยากาศดี วิวสวย ใกล้ชิดธรรมชาติสุดๆ แถวนี้เหมาะจะทำรีสอร์ตและแหล่งท่องเที่ยวมากๆคุณคิดอย่างงั้นมั้ยครับ”

“เห็นด้วยกับที่คุณพูดมาเกือบทั้งหมดค่ะ”ธารารินตอบยิ้มแย้ม

อีกฝ่ายยังคงมีรอยยิ้มในหน้าเมื่อต่อบทสนทนา“ตรงไหนที่คุณแธมไม่เห็นด้วยครับ”

“การทำรีสอร์ตและแหล่งท่องเที่ยวไงคะถ้าคุณเอาที่ดินไปทำรีสอร์ตทำแหล่งท่องเที่ยวซะแล้ว เกษตรกรแถวนี้จะทำมาหากินอะไรกัน”

“เรื่องนี้คงต้องคุยกันยาวนิดนึงครับแต่ผมพอจะสรุปสั้นๆ ให้ฟังได้ เมื่อมีที่พักอาศัย มีแหล่งท่องเที่ยวก็ย่อมมีการจ้างงาน แค่เปลี่ยนจากทำเกษตรกรรมที่ได้กำไรเพียงน้อยนิดต่อปี มาเป็นงานที่มีรายได้ประจำเช่น แม่บ้าน แม่ครัว คนดูแลสวน คนขับรถ หรือแม้แต่เปิดร้านขายของที่ระลึกชาวบ้านแถวนี้ก็ไม่ลำบากแล้วครับ ไหนจะเงินเก็บก้อนโตจากการขายที่ดินได้อีกผมว่าชาวบ้านมีแต่ได้กับได้ ต่อไปเมื่อแถวนี้พัฒนาขึ้น ชาวบ้านแถวนี้แหละที่จะได้รับประโยชน์สูงสุดข้าวปลาอาหารต้องขายได้ราคาดีกว่าตอนนี้แน่นอนเป็นการเพิ่มมูลค่าให้สินค้าด้วยนะครับ เงินทุนหมุนเวียนก็จะหลั่งไหลเข้ามาไม่ได้ขาดผมว่าดีกว่าการก้มหน้ารอฝนฟ้ากำหนดโชคชะตาของพวกเขาซะอีก”

ธารารินยิ้ม บอกเสียงนุ่มนวลว่า“คุณพูดเหมือนนักพัฒนาอสังหาริมทรัพย์เลยนะคะ”

รอยยิ้มของเขาเจื่อนลงเล็กน้อย แต่เพียงอึดใจเดียวก็สามารถกอบกู้มันขึ้นมาใหม่ได้“ผมคงปิดบังเรื่องนี้กับคุณแธมไม่ได้ คุณพูดถูกครับ เจ้านายผมสนใจที่ดินแถวนี้มากโดยเฉพาะผืนที่เป็นของคุณเหมาะจะสร้างรีสอร์ตมาก ผมไปคุยกับเจ้าของที่ดินแปลงอื่นมาแล้วดูเหมือนพวกเขาจะสนใจไม่น้อย แต่ก็ยังลังเล ถึงคุณแธมจะเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่แต่คุณก็เป็นคนดัง เคลื่อนไหวทำอะไรทีชาวบ้านรู้กันทั่ว สนใจไปหมด ถ้าคุณตกลงขายเจ้าของที่ดินแถบนี้คงไม่ลังเลที่จะเอาอย่างเจ้านายผมกระซิบมาว่าจะให้ราคาที่ดินผืนนี้มากกว่าของคนอื่นห้าเปอร์เซ็นต์ครับ”

ประโยคสุดท้ายชายหนุ่มโน้มตัวเข้ามาใกล้เพราะต้องหรี่เสียงให้เบาลงเพื่อให้เรื่องนี้เป็นความลับระหว่างเขากับเธอเท่านั้น หากแพร่งพรายออกไปให้ชาวบ้านรับรู้อาจเกิดความไม่พอใจและเรียกร้องให้ได้ราคาเท่ากันก็ได้

หญิงสาวยังคงยิ้มให้เขาอย่างนุ่มนวลย้อนถามว่า “รีสอร์ตกับสนามกอล์ฟเหรอคะ ถึงต้องการที่ดินมากมายขนาดนั้นลำพังที่ดินของฉันก็สี่สิบไร่แล้วยังจะเอาของชาวบ้านอีก”

“ก็หลายๆ อย่างครับเจ้านายผมอยากให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวครบวงจร ทั้งรีสอร์ต สนามกอล์ฟสตูดิโอกลางแจ้ง มีหลายช่องทางในการเพิ่มมูลค่าให้ที่ดินคุณแธมน่าจะเข้าใจเรื่องพวกนี้ได้ไม่ยาก”

“ค่ะ ก็พอนึกภาพออก ฉันเคยอยู่ในสังคมแบบนั้นมาก่อน”

“งั้นคุณคงตัดสินใจง่ายขึ้น”

ชายหนุ่มยิ้มกว้าง ตาวาวนั่นทำให้ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาดูน่าเกลียดลงในทันทีสำหรับธาราริน

“ค่ะ ง่ายขึ้นมาก”

“งั้นผมจะร่างสัญญาให้คุณอ่านก่อนถ้าคุณพอใจ เราก็เซ็นสัญญาซื้อขายกันเลย แต่ถ้ามีอะไรไม่พอใจตรงไหนผมจะช่วยคุยกับเจ้านายให้ครับ”

คราวนี้ธารารินยิ้มหวานอย่างนางเอกเจ้าบทบาทที่ประทับใจผู้คนมาแล้วเรือนแสนเรือนล้านแต่ธนพคงไม่ชอบสักเท่าไหร่ แม้เธอจะใช้น้ำเสียงสุภาพดุจเดิมก็ตาม “ฉันไม่ขายค่ะคุณไม่ต้องร่างสัญญาให้เสียเวลาหรอก ฉันไม่มีวันขายที่ดินที่คุณตายกให้เพื่อแลกกับเงินไม่ว่าจะเท่าไหร่ จริงอยู่ที่เราจำเป็นต้องใช้เงินในการดำรงชีวิตแต่เงินไม่ใช่คำตอบของทุกอย่างเสมอไป ถ้ายังมีผืนดินทำกิน ขยันอดทนยังไงก็ไม่อดตายหรอกค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ ฉันมีอย่างอื่นที่สำคัญกว่าต้องทำลาก่อนค่ะ”

แล้วเธอก็เดินเลยเขาไปโดยไม่หันกลับมามองอีกเลยทำเอาบุษบาอึ้งงัน อ้าปากค้างอย่างนึกไม่ถึง

อย่าว่าแต่ปฏิเสธความต้องการของใครเลยธารารินไม่เคยแสดงความคิดเห็นของเธอเองต่อหน้าใครด้วยซ้ำแม้แต่เรื่องส่วนตัวหญิงสาวก็ไม่เคยปริปากพูดแม้กับพี่เลี้ยงที่อาจจะเรียกได้ว่าเป็นคนสนิทที่สุดใกล้ชิดยิ่งกว่ามารดาแท้ๆ ก็ว่าได้ แต่วันนี้หญิงสาวกลับปฏิเสธได้อย่างเด็ดขาดและมั่นใจ...ในทันทีโดยไม่ต้องใช้เวลาครุ่นคิดราวกับเป็นครั้งแรกที่บุษบาได้รู้จักคุณหนูของเธอจริงๆ

ธนพมองตามหญิงสาวไปอย่างไม่พอใจเขาไม่เคยถูกใครปฏิเสธโต้งๆ แบบนี้มาก่อน ส่วนใหญ่หากไม่ตกลงในครั้งแรกก็จะออกอาการลังเลหรือบางทีก็ไม่กล้าตัดรอนตรงๆ จึงอ้อมแอ้มบ่ายเบี่ยงถ่วงเวลาแต่สุดท้ายก็จะถูกเขาเกลี้ยกล่อมจนสำเร็จไม่เคยมีใครเมินเฉยต่อเสน่ห์ดึงดูดใจของเขาได้ แล้วยิ่งเป็นเธอ อดีตดาราสาวตกอับท้องไม่มีพ่อ เธอกล้าดีอย่างไร!

ชายหนุ่มก้าวตามหญิงสาวไปอย่างคนไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ง่ายๆ“เดี๋ยวก่อนสิครับคุณแธม ผมรู้นะว่าตอนนี้คุณกำลังลำบากทำไมคุณไม่เลือกทางที่ง่ายสำหรับตัวคุณเอง อย่างน้อยก็ถือว่าเห็นแก่ลูกก็ได้คุณคิดว่าการเป็นชาวไร่ชาวสวนคือสิ่งที่ลูกคุณต้องการงั้นเหรอครับ”

กว่าบุษบาจะตั้งตัวได้และตามมาทันธนพก็พูดทุกอย่างออกมาหมดแล้ว ธารารินหันกลับมาเผชิญหน้าเขาด้วยรอยยิ้มนุ่มนวลเฉกเช่นเดิม

“ใครบอกคุณเหรอคะว่าฉันกำลังลำบาก”

“ผมเห็นในข่าวมีคนถ่ายรูปคุณที่โรงพยาบาล น่าจะใช้กล้องมือถือถูกๆรูปไม่ชัดนักแต่ก็ดูออกว่าเป็นคุณทำไมคุณไม่ขายที่ดินผืนนี้แล้วหนีไปอยู่ต่างประเทศกับหนุ่มต่างชาติคนนั้นซะล่ะครับผมว่าแบบนั้นน่าจะดีกับลูกคุณมากกว่า”

“นี่คุณ!ใครขอให้ออกความเห็นไม่ทราบ มาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลยนะ ที่นี่ไม่ต้อนรับ”บุษบาออกปากไล่ โกรธจนตัวสั่นที่ผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งกล้าเอาข่าวซุบซิบบ้าๆนั่นมาใส่หูธาราริน เธอเห็นข่าวแล้วแต่ก็ไม่คิดบอกหญิงสาวเกรงจะไม่สบายใจและกระทบเด็กในท้อง

“พี่บุษคะ ใจเย็นก่อนเถอะค่ะแธมไม่เป็นไร พี่บุษเอาของไปเก็บก่อนนะคะ ให้แธมคุยกับเขาเองดีกว่า”หญิงสาวไกล่เกลี่ยและเอื้อมมือมาลูบแขนบุษบาหวังให้ใจเย็นลง

“เราอยู่ของเราดีๆก็เอาเรื่องร้อนใจมาให้ ยังจะไปคุยดีกับเขาอีกเหรอคะ”

“พี่บุษคะ”ธารารินมองพี่เลี้ยงด้วยแววตาขอร้องบุษบาจึงยอมสงบและเดินล่วงหน้าไปที่กระต๊อบก่อน

“คุณคิดว่าปิดหูปิดตาจากข่าวแล้วจะไม่มีผลกระทบอะไรกับชีวิตเหรอครับ”ธนพได้ที รีบเจาะประเด็นให้ลึกลงไปอีก

“เท่าที่รู้ตอนนี้ก็ไม่มีนะคะฉันสบายดี ไม่ได้ลำบากอย่างใครๆ คิด”

ชายหนุ่มแสร้งถอนใจเสียงดังสีหน้าคล้ายเห็นอกเห็นใจธารารินเสียเต็มประดา “คุณเป็นคนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีผมยอมรับเลย แต่ถึงจะพูดแบบนี้ ผมก็เชื่อไม่ลงหรอกครับว่าคุณสบายดีพ่อของเด็กไม่รับผิดชอบ ปล่อยให้คุณรับกรรมอยู่คนเดียว ตอนนี้ก็คงมีแต่ฝรั่งเท่านั้นที่ไม่สนใจเรื่องพรรค์นี้และยอมรับได้คุณน่าจะถือโอกาสพาลูกหนีไปอยู่ในสังคมที่ดีกว่านี้นะครับ”

หญิงสาวถอนใจแผ่วเบาไม่รู้จะอธิบายให้ธนพเข้าใจได้ยังไงว่าเธอไม่ได้ลำบากจริงๆ ตอนนี้เธอสบายใจสบายกายยิ่งกว่าตอนที่เป็นนางเอกชื่อดังเสียอีก ไม่ต้องเสียเวลาแต่งหน้าทำผมคราวละนานๆทุกวัน ไม่ต้องกลับมาล้างเครื่องสำอางหนาเตอะออกจากหน้าก่อนจะนอนได้ไม่ต้องฝืนใจทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ ที่สำคัญ...พ่อของลูกเธอก็อยู่ที่นี่แล้วใครบอกว่าเขาไม่เหลียวแล เขาขอโอกาสอยู่ในชีวิตของเธอกับลูกด้วยซ้ำไปหากจะมีอะไรที่ทำให้เธอเป็นทุกข์อยู่บ้างก็คงเป็นเรื่องแม่ เธอยังรู้สึกผิดเสมอที่ทอดทิ้งแม่มาแบบนั้น

“เห็นไหมคุณกำลังเศร้าและเป็นทุกข์ ผมว่านี่เป็นโอกาสดีที่คุณไม่ควรมองข้ามนะครับ”ธนพเห็นสีหน้าหม่นหมองของอดีตนางเอกสาวก็คิดว่าเธอเริ่มลังเลแล้วโดยปกติมนุษย์มีธรรมชาติที่ชอบเรียกร้อง เรียกร้องความสนใจ ความสงสาร ความรักการปลอบประโลม ธารารินเองก็คงไม่ต่างจากทุกคน

“คุณไม่เข้าใจอะไรเลยต่างหากกลับไปซะเถอะค่ะ ฉันขอยืนยันว่าไม่ขายที่ดินผืนนี้และจะไม่หนีไปไหนอีก ถ้าไปฉันก็จะไปเพราะฉันต้องการอย่างนั้น ไม่ใช่หนี” ธารารินตัดบทเพราะมองไม่เห็นประโยชน์ที่จะเสียเวลาอธิบายคนใกล้ตัวที่สุดอย่างบุษบา เธอยังแทบจะไม่บอกอะไรเลยมีพักนี้แหละที่เริ่มรู้จักแบ่งปันความคิดให้พี่เลี้ยงรับรู้บ้าง แม้จะไม่ทั้งหมดแต่เธอก็รู้สึกว่าตัวเองมีบางอย่างที่เปลี่ยนไป

“เอาเถอะครับ ไม่หนีก็ไม่หนีคุณจะใช้คำพูดยังไงก็ได้ แต่ผมขอยืนยันให้คุณทบทวนเรื่องนี้อีกทีเจ้านายผมอยากช่วยคุณจริงๆ”

หญิงสาวสะดุดหูกับประโยคสุดท้ายของเขา“เจ้านายคุณคือใครคะ ทำไมต้องอยากช่วยฉัน” ทั้งที่ฉันไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือ...

“คุณคงจะเคยได้ยินชื่อท่านก้องเกียรติมาบ้างนะครับท่านเป็นอดีตรัฐมนตรีที่ผันตัวมาเป็นนักลงทุนในอสังหาริมทรัพย์เมื่อหลายปีก่อนท่านเอ็นดูคุณมาก ท่านอยากให้โอกาสกับลูกคุณ”

คิ้วของธารารินขมวดเข้าหากันไม่มีทางที่เธอจะจำชื่อนี้ไม่ได้ ชายวัยหกสิบเศษที่ส่งคนมาเชิญเธอไปเที่ยวปารีสกับเขาเป็นเวลาสองสัปดาห์แต่ถูกมารดาของเธอปฏิเสธไปด้วยเหตุผลที่ว่า ท่านรวยและมีชื่อเสียงมากก็จริงแต่มีภรรยาแล้วแถมยังแก่มากด้วย ขืนยอมให้เธอคบหาก็จะถูกผู้คนนินทาว่าหวังรวยทางลัดด้วยการเป็นเมียน้อยชื่อเสียงนางเอกดังที่สั่งสมมากว่ายี่สิบปีก็จะมัวหมอง เธอยังสาวและสวยมากสักวันต้องมีโอกาสเจอผู้ชายที่เพียบพร้อมเหมาะสมยิ่งกว่านี้แน่

หลังถูกปฏิเสธไปในคราวนั้นท่านผู้อาวุโสก็ยังไม่ละความพยายาม ยังเพียรส่งของมากำนัลในโอกาสต่างๆและพยายามชวนหญิงสาวออกไปข้างนอกด้วยอีกหลายครั้ง ซึ่งรู้กันดีว่า ‘การไปข้างนอก’ไม่ได้หมายความตรงตัวมีนักแสดงสาวหลายคนที่ไม่รุ่งในอาชีพการงานแล้วหันไปหารายได้จากการตอบรับคำเชิญในลักษณะนี้จากชายผู้มั่งคั่งและมีชื่อเสียงอีกหลายคนในประเทศ

ธารารินเป็นหนึ่งในนักแสดงสาวที่ได้รับคำเชิญจากผู้ชายหลายคนหลากอาชีพ แต่ธารทองคาดหวังในตัวลูกสาวมากกว่าตำแหน่งเมียเก็บ เมียน้อยหรือนางบำเรอของผู้ชายเหล่านั้น หญิงสาวจึงยังอยู่รอดปลอดภัยในปราการเปลือกหอย รอคอยให้เจ้าชายรูปงามมารับตัวไปเป็นราชินีและมีความสุขดั่งเทพนิยาย

“ฝากไปเรียนท่านด้วยนะคะว่าฉันขอบพระคุณแต่ขอรับไว้ด้วยใจ ฉันไม่เดือดร้อนลำบากอะไร ขอท่านได้อย่าห่วงเลย สวัสดีค่ะ”

ธารารินตัดบทอีกครั้งแต่ธนพยังไม่ยอมให้เธอไปไหนได้

“คุณแธมครับ ลองคิดดูให้ดี”

หญิงสาวชักจะหมดความอดทนบ้างเหมือนกันแต่ก่อนที่เธอจะตัดสินใจว่าต้องยุติการสนทนานี้ด้วยวิธีไหนก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังหึ่งมาแต่ไกล คล้ายเสียงรถแต่ไม่ใช่รถยนต์แล้วคำตอบก็โผล่เข้ามาในรัศมีดวงตา

ฌอนกำลังขับบิ๊กไบค์ตรงมาทางนี้!

ธนพหันไปตามเสียงหึ่งๆที่ดังเข้ามาใกล้แล้วก็ต้องเบิกตาโตเมื่อบิ๊กไบค์คันนั้นพุ่งตรงเข้ามาด้วยอาการส่ายหน้าฉวัดเฉวียนเหมือนคนขับคุมรถไม่อยู่ยิ่งพ่อฝรั่งตัวโตแหกปากขอทางเหมือนกำลังตกใจถึงขีดสุดเขาก็เข้าใจว่าฝ่ายนั้นขับรถไม่แข็ง ด้วยความกลัวจึงพยายามเบี่ยงตัวหลบ แต่รีบร้อนไปหน่อยเพราะบิ๊กไบค์กำลังจะถึงตัวจึงเสียหลักตกจากคันนาลงไปในทุ่งข้าวหงายหลังขาชี้ฟ้า หมดสภาพหนุ่มหล่อในทันที

โชคร้ายที่ในทุ่งข้าวนั้นมีแอ่งน้ำเล็กๆหลงเหลือจากการสูบน้ำใส่ที่ดินสองไร่สำหรับปลูกกล้วยหอม เนื่องจากดินแห้งจึงต้องทำให้ดินอ่อนเสียก่อนเพื่อจะได้ขุดหลุมง่ายขึ้นทำให้ชุดแพงที่สวมมาเลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปหมด โดยเฉพาะเชิ้ตสีขาวไม่รู้ว่าซักแล้วจะขาวสะอาดเท่าเดิมไหม

“โทษทีนะคุณ ผมไม่ชินทาง เป็นอะไรมากมั้ยลุกไหวรึเปล่า?” ฌอนตะโกนถามเป็นภาษาอังกฤษ

ตอนนี้เขาจอดรถบนคันนาอย่างเรียบร้อยส่วนตัวเองลงมายืนเท้าสะเอวมองผู้ชายแปลกหน้าที่ยศวินแปลจากคำบอกเล่าของสองสามีภรรยาว่ามาติดต่อขอซื้อที่ดินผืนนี้ ธารารินปฏิเสธไปแล้วแต่อีกฝ่ายยังตื๊อไม่เลิก แถมยังเดินตามแม่ของลูกเขาต้อยๆแบบนี้ ใครจะยอม

ยศวินเองก็คงเป็นห่วงหญิงสาวเช่นกันจึงตั้งท่าจะตามมาแต่ฌอนจับบ่าอีกฝ่ายไว้และบอกว่า

‘เรื่องสกปรกแบบนี้พี่ทำเอง!’

แล้วเขาก็ขึ้นคร่อมบิ๊กไบค์คันใหม่เอี่ยมที่เพิ่งจิกยศวินให้พาไปถอยมาสดๆร้อนๆ กะเอาไว้ขับไปหาธารารินที่บ้านเช่า เผื่อเธอต้องการคนขับรถกระบะ หรือความช่วยเหลืออื่นๆที่พี่เลี้ยงไม่สามารถช่วยได้ ยามหญิงสาวท้องแก่ใกล้คลอด เขาจะสบายใจมากกว่าเมื่อมีพาหนะส่วนตัวและสามารถไปหาเธอได้ทุกเวลาที่ต้องการ

ฌอนแกล้งขับรถไม่แข็งเพื่อจะทำให้อีกฝ่ายตกใจและกระโดดหลบตกคันนาไปให้เจ็บตัวนิดๆหน่อยๆ จะได้รีบกลับไปเสีย ดูเหมือนวิธีนี้จะได้ผลดีทีเดียว ชายหนุ่มยิ้มแฉ่งสีหน้าเบิกบานสุดๆ ไม่เหมือนคนสำนึกผิดแม้แต่น้อย

“คุณขับรถไม่คล่องแล้วขับขึ้นมาบนคันนาทำไม”ธนพบ่น สีหน้าหงุดหงิดเต็มที เพราะเสื้อผ้าเลอะหมด พอลุกยืนจึงใช้มือปัดเสื้อผ้า แต่มือที่ค้ำยันร่างกายเพื่อลดแรงกระแทกก็เปรอะไปด้วยโคลนยิ่งทำให้ชุดเปื้อนมากกว่าเดิมอีก

หนุ่มต่างชาติยักไหล่ “ก็ผมพยายามฝึกฝนเส้นทางยิ่งวิบากยิ่งสร้างคนเก่ง คุณไม่คิดอย่างงั้นเหรอ”

ธนพยิ่งมีสีหน้าไม่พอใจธารารินเห็นว่าเป็นโอกาสดีจึงรีบตัดบท

“เสื้อผ้าคุณเลอะหมดแล้วฉันว่าคุณกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ดีกว่าค่ะ”

“แค่นี้เหรอ แล้วไอ้ฝรั่งนี่ล่ะคุณไม่ตำหนิอะไรเขาเลยเหรอ” ธนพโวยเป็นภาษาไทย

“เขาก็บอกคุณแล้วนี่คะว่าขอโทษเขากำลังพยายามฝึกฝนตัวเองอยู่” หญิงสาวตอบซื่อๆ ท่าทางเชื่อคำพูดฌอนจนหมดใจ

ธนพกัดฟันฮึ่มฮั่ม แต่แล้วก็นึกบางอย่างได้หันไปจ้องฌอนก่อนพยักหน้าเหมือนรับรู้ “นี่เองสินะครับ ฝรั่งที่เป็นข่าวกับคุณ ดูๆไปเขาก็หน้าตาดี ท่าทางไม่เลวเลยนี่นา”

ชายหนุ่มเปลี่ยนท่าทีจากอริมาเป็นมิตรเพราะหวังผลส่วนฌอนได้แต่ยักไหล่ ไม่รู้ไม่ชี้เพราะฟังภาษาไทยไม่ออก ถ้ารู้สึกนิดว่าอีกฝ่ายบอกว่าเขาแค่‘หน้าตาดี’งานนี้คงมีรายการแกล้งรอบสองแน่

ยศวินตามมาสมทบในจังหวะนั้นรีบถามไถ่ธารารินก่อนว่าเป็นอะไรหรือไม่ ท่าทางห่วงใยชัดเจนจนธนพเริ่มสับสน

“นั่นใครอีกล่ะครับ”เขาโพล่งถามตรงๆ

“ผมเป็นเกษตรอำเภอที่นี่ครับชื่อยศวิน คุณน่าจะรีบขึ้นมาก่อน ต้นข้าวหักเสียหายไปเยอะเลย กว่าจะโตมาเท่านี้คนปลูกใช้เวลาเป็นเดือนๆ”

คนถูกตำหนิว่าทำลายต้นข้าวรู้สึกไม่พอใจที่เกษตรอำเภอหนุ่มเป็นห่วงต้นข้าวมากกว่าคนทั้งที่ตัวเขาเลอะและอาจมีแผลด้วยก็ได้ แต่เมื่อมองธารารินแล้วไม่มีท่าทางจะว่ากล่าวหรือตักเตือนยศวินบ้างเลยจึงหุบปากไว้แล้วก้าวขึ้นมาบนคันนาในที่สุด

หากฌอนเข้าใจภาษาไทยคงปรบมือรัวๆ ให้‘น้องชายไม่รักทึกทักเอง’คนนี้ พร้อมเสียงชื่นชมไม่ขาดปากกับมาดนิ่มๆแต่เชือดเฉือนด้วยถ้อยคำได้สะใจ แต่ในเมื่อเขาไม่เก็ตจึงเอ่ยขึ้นเป็นภาษาอังกฤษแทน“คุณควรรีบกลับนะ ชุดเลอะดูไม่ได้เลย ที่สำคัญตอนผมขับบิ๊กไบค์เข้ามาไม่รู้มันไปเฉี่ยวรถคุณด้วยรึเปล่า โทษที แบบว่ามือใหม่น่ะครับ”

What the hell!

ธนพแทบอยากตะโกนใส่ไอ้ฝรั่งหน้าโง่แต่ทำได้เพียงสบถในใจเพราะฌอนตัวสูงและหนากว่าเขามาก

สุดท้ายจึงรีบขอตัวกลับแต่ยังไม่วายย้ำว่า “ลองคิดดูให้ดีนะครับคุณแธม แล้วผมจะกลับมาอีก”

คล้อยหลังธนพไปแล้วยศวินจึงถามฌอนว่า“นี่คุณไปเฉี่ยวรถเขาด้วยเหรอ”

ฌอนมุ่นคิ้ว สีหน้าไม่พอใจนัก “เปล่าแต่เสียดายที่ไม่ได้ทำ”

“ฌอนคะ” ธารารินเรียกเขาเสียงเข้ม

ชายหนุ่มยิ้มกว้าง คิดว่าเธอจะขอบคุณ

“รถนี่อะไรกันคะ” หญิงสาวมองเจ้ามอเตอร์ไซค์คันเบ้อเริ่มที่จอดเด่นเป็นสง่าอยู่กลางคันนา

“ก็...บิ๊กไบค์ไงผมนึกว่าคุณรู้อยู่แล้ว”

“ฉันรู้ค่ะว่าเป็นบิ๊กไบค์แต่ของใครล่ะคะ”

“ของผมเอง” ฌอนยิ้มอวดฟันขาว

ธารารินหันไปมองหน้ายศวิน “คุณยศพาฌอนไปซื้อเหรอคะ”

ชายหนุ่มยิ้มบางๆ “ครับ เขาอยากได้”

หญิงสาวนิ่วหน้ามองสองหนุ่มด้วยความแปลกใจ

หรือเธอจะเข้าใจผิดคิดไปเองว่ายศวินสนใจ ถ้าเขาสนเธอจริงจะถูกคอกับฌอนขนาดนี้เลยหรือ คงไม่ใช่...

“เผื่อเขาอยากใช้ไปทำธุระส่วนตัวไปเที่ยว ไปไหนต่อไหน หรืออาจจะไปจากที่นี่เลย ผมว่ามันก็สะดวกดีนะครับ”เกษตรอำเภอหนุ่มเสริมด้วยภาษาไทย

ธารารินหันมาสบตาเขา รอยยิ้มของยศวินบอกให้รู้ว่า...เธอไม่ได้คิดไปเองหรอก

“เฮ้ๆ ผมอยู่ตรงนี้นะช่วยพูดอังกฤษหน่อย อย่าเล่นโกงด้วยภาษาที่รู้กันแค่สองคนสิ”ฌอนโวยวายและตำหนิคู่แข่งตรงๆ

ยศวินยิ้มกริ่ม ยอมพูดภาษาที่ฌอนเข้าใจด้วย“ช่วยไม่ได้ ทีใครทีมันนะพี่ชาย”

ฌอนหน้าบึ้ง ทำเสียงฮึ่มฮั่มในลำคอ

ได้...คอยดูเขาเล่นโกงบ้างก็แล้วกัน!

เสียงของยศวินแม้ถูกหรี่ให้เบาแต่ธารารินก็พอได้ยิน หญิงสาวขบริมฝีปาก หน้านิ่วคิ้วขมวด

แปลว่าร้ายทั้งคู่ละสินะ!

_______________________________________________

จบไปอีกตอนค่ะตอนนี้ควรไปถึงเรื่องสร้างบ้านค่ะ แต่เขียนไปเขียนมาพื้นที่ไม่พอ ตัดจบไปก่อนเนาะแหะๆ

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่ะขอให้หนุกหนานจ้า จุ๊บๆ

ปล.ใครจะไปงานหนังสือปีนี้แวะไปลุ้นกิ๊ฟ 500 บาทสำหรับซื้อหนังสือจาก สนพ. สถาพรบุ๊คส์ ที่เพจรตาได้นะคะ ^___^

***การโหลดอีบุ๊กต้องสมัครสมาชิกก่อนนะคะ (คิดว่า) แล้วก็กดโหลดได้เลยสำหรับเรื่องที่เปิดให้โหลดฟรี อย่างเรื่อง มนตร์มธุรส ตอนพิเศษ ก็ลิงค์นี้ค่ะ

https://www.mebmarket.com/ebook-19014-%E0%B8%A1%E0%B8%99%E0%B8%95%E0%B8%A3%E0%B9%8C%E0%B8%A1%E0%B8%98%E0%B8%B8%E0%B8%A3%E0%B8%AA-%E0%B8%95%E0%B8%AD%E0%B8%99%E0%B8%9E%E0%B8%B4%E0%B9%80%E0%B8%A8%E0%B8%A9

ถ้าเป็นสมาชิก meb อยู่แล้วก็เสิร์จหานิยายจากนามปากกา รตา ก็ได้ค่ะ เรื่องที่โหลดฟรีจะมีบอก เป็นแถบสีฟ้า

Create Date : 22 มีนาคม 2560		4 comments
Last Update : 22 มีนาคม 2560 12:30:52 น.
Counter : 1088 Pageviews.
Share Tweet