Bloggang.com : PTNCenter : =i= สุดปลายสะพาน : สุริศร วัฒนอุดมศิลป์ =i=

=i= สุดปลายสะพาน : สุริศร วัฒนอุดมศิลป์ =i=

A time for us,some day there'll be
When chains are torn by courage born of a love that's free
A time when dreams so long denied can flourish
As we unveil the love we now must hide

A time for us,at last to see
A life worthwhile for you and me

And with our love,through tears and thorns
We will endure ad we pass surely through every storm
A time for us,some day there'll be a new world
A world of shining hope for you and me

เสียงเพลงจากกีต้าร์คลาสสิคยังคงดังก้องอยู่ในใจพร้อมกับความหลังมากมาย

ทุกคนมีอดีต ทุกคนมีความหลัง ทุกคนมีความหวังและต้องการเพียงกำลังใจในการต่อสู้ชีวิต

ไม่เคยมีใครเอาชนะความเหงา ไม่เคยมีใครขัดต่อชะตาได้

เช่นเดียวกับปรเมษฐ์และเนรัญ สองหนุ่มที่ต่อสู้และอยู่กับความเหงามาจนชั่วชีวิต
คนหนึ่งต่อสู้เพื่อเป็นที่หนึ่งและการยอมรับจากพ่อ
ส่วนอีกคนต่อสู้เพื่อลบล้างอดีตเลวร้ายที่ตัวเองเป็นผู้่ก่อ
เมื่อทั้งสองมาเจอกันเหมือนได้เติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไปของกันและกัน
เป็นกำลังใจ เป็นที่ระบาย แต่สำหรับผู้ชายสองคนที่จะเป็นมากเกินกว่าเพื่อน ????

"ผมถามอะไรคุณอย่างได้ไหม แล้วช่วยตอบตรงๆด้วยนะ"
"อ๋อ ได้สิครับ"
"เน...คุณชอบผมหรือเปล่า"
"...ถามทำไมเมษฐ์"
"เพราะผมชอบคุณและไม่ได้ชอบแบบเพื่อนด้วย"
"คุณพูดอะไร คุณเป็นเกย์แล้วเหรอ"
"ผมไม่ได้เป็นเกย์และไม่อยากเป็นเกย์ ผมแค่อยากจะแน่ใจว่าสิ่งที่กำลังจะพูดจะไม่ทำร้ายคุึณ"
"...คุณพูดอย่างกับ... เมษฐ์ คุณจะเลิกคบผมเหรอ"
"เปล่า..ไม่ใช่อย่างนั้น ผมแค่อยากให้เราห่างๆกันสักพัก .. คุณต้องเข้าใจนะว่าผมเป็นเกย์ไม่ได้ ผมต้องมีครอบครัว ต้องมีลูก ผมไม่อยาก...."
"โอเค เมษฐ์ ไหนๆมันก็ถึงขั้นนี้แล้วนะผมบอกคุณตามตรงก็ได้ ใช่...ผมเป็นเกย์ ผมแอบชอบคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน"

และหลังจากนั้นทั้งคู่ก็ขาดการติดต่อกันไปแต่ก็ยังดำเนินชีวิตไปอย่างเดินเช่นทุกวัน
แต่ยิ่งห่างกันเท่าไหร่ความคิดถึงก็มากขึ้นไปเป็นเงาตามตัว
เมื่อต้องการกำลังใจมักจะคิดถึงเค้าคนนั้นเสมอ สุดท้ายแล้วต้องยอมรับสภาพและกลับไปเริ่มต้นคบกันใหม่ในฐานะที่มากกว่าเดิม

แต่ความรักมักไม่สวยหรู เมื่อทุกอย่างเหมือนจะไปด้วยดีแต่ก็มีเรื่องราวเกิดขึ้น
เมื่อปรเมษฐ์ถูกจับคลุมถุงชนและตัดสินใจแต่งงาน เนรัญก็ต้องยอมรับสภาพพร้อมหัวใจที่แหลกสลาย
เมื่อเรื่องราวกระทบกระเทือนจิตใจโรคผนังหัวใจรั่วจึงกำเริบขึ้น
ปรเมษฐ์พยายามทุกวิถึทางเพื่อให้เนรัญรอดและใช้ชีวิตอยู่กับเขา ไม่ว่าจะด้วยวิธีการใดขอแค่ให้ต่อลมหายใจของเนเท่านั้น

"ผมชื่อเนรัญ เมตตาลักษณ์ เป็นนักดนตรีครับ ก่อนอื่นผมขอยืนยันว่าสภาพจิตใจของผมปรกติดี และคุณหมอทวีที่อยู่ข้างๆอาจช่วยยืนยันได้...ผมป่วยเป็นโรคเอเอสดี ทุกครั้งที่อาการกำเริบมันจะอึดอัดเหมือนถูกกดน้ำ มันทรมานมากจริงๆ...อีกไม่กี่วันผมจะเข้ารับการผ่าตัด ผมบอกคุณหมอปรเมษฐ์ว่าถ้ารักษาไม่หายได้โปรด...อย่าพยายามปลุกผมให้ตื่นมาทรมานแบบนั้นอีกเลยแต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผมอยากตายนะครับ ยังมีอีกหลายอย่างที่่ต้องทำและยังมีอีกหลายคนที่ผมอยากมีชีวิตอยู่เพื่อเขา ผมมีป้าอยู่เชียงใหม่ ผมมีแม่บุญธรรมเป็นหัวหน้าพยาบาลที่นี่และยังมีคนที่ผมรักที่สุดในชีวิตรอคอยให้ผมตื่นขึ้นมายิ้มให้เขา...

ผมรู้ว่าผมเสนอตัวเองเป็นเคสเมอร์ซี่คิลลิ่งแม้ผมจะพูดแบบนั้นแต่ผมเชื่อเสมอว่าการมีชีวิตเป็นสิ่งมีค่าที่สุด ที่ผ่านมาแม้ผมจะมีชีวิตอยู่โดยไม่รู้ว่าตัวเองจะตายตอนไหน แต่ผมไม่เคยรู้สึกกลัวเลยนั่นเพราะมีคนคนหนึ่งคอยอยู่เคียงข้างผมเสมอ คอยให้กำลังใจและให้ความรักแก่ผม เรารู้ดีว่าจากวันนี้อาจไม่ได้พบกันอีกแล้วแต่ผมกลับไม่กล้าพอที่จะบอกลาเขา...ก็...ผมไม่รู้เลยว่าจะฝืนยิ้มหรือกลั้นน้ำตาได้อีกนานแค่ไหน แต่ทันทีที่ผมหาย ถ้าผมมีโอกาสตื่นขึ้นมาอีกครั้งผมจะพาเขาไปเชียงใหม่ นั่งด่วนนครพิงค์ไปด้วยกันเพื่อบอกรักและบอกลาเขาที่นั่นเป็นครั้งสุดท้ายแต่ถ้าหากทุกอย่างไม่สัมฤทธิผลผมคงต้องกล่าวลาคุณตรงนี้แล้วนะ...ลาก่อนครับสุดที่รักของผม ลาก่อน คนที่เป็นทุกห้วงลมหายใจของผม ลาก่อนนะ...."

บทสรุปความรักมักไม่สวยงามอย่างที่เราฝันไว้เสมอ
ความรักไม่ว่าจะรูปแบบไหนจะชายหรือหญิงมักมีพื้นฐานเดียวกัน
คือความรัก เอาใจใส่ ให้กำลังใจและการดูแลซึ่งกันและกัน
ถ้าวันนี้คุณมีความรักอย่าปล่อยให้โอกาสในการดูแลซึ่งกันและกัน
อย่าปล่อยให้วันคืนผ่านเลยไปเท่านั้นโปรดใช้มันให้คุ้มค่า
เพราะเราไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรกับเรา.........

ปล สำหรับคนพิเศษของผม ขอบคุณสำหรับโอกาสและวันเวลาที่ดี
ขอบคุณสำหรับคำว่าคิดถึง......ผมก็คิดถึงคุณสุดใจเหมือนกัน ^^