Bloggang.com : PTNCenter : =i= ปีกนางฟ้า : สุวิชานนท์ =i=

=i= ปีกนางฟ้า : สุวิชานนท์ =i=

ปีกนางฟ้า : สุวิชานนท์ รัตนภิมล

จากนักเขียน สู่ นางฟ้า
จากหัวอกพ่อ สู่ แก้วตาดวงใจ

คำบอกเล่าความรู้สึกจากนักเขียนพ่อลูกอ่อนที่ต้องสูญเสียแก้วตาดวงใจผู้เป็นที่รัก

ไปก่อนวัยอันควร อย่างกระทันหัน

แน่นอนว่าเค้าก็ดำเนินชีวิต ใช้เวลาให้หมุนผ่านไปเหมือนเราๆท่านๆ
ไม่เคยคิดว่าสักวันจะต้องสูญเสียอะไรที่ยิ่งใหญ่โดยไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจ

ใครจะเชื่อว่าเพียงชั่วข้ามคืนจากนางฟ้าตัวน้อยๆ ที่น่ารัก สดใส ร่าเริง
ช่างพูดช่างจา เก่งศิลปะ จะกลายเป็นเด็กหญิงผู้จากไปอย่างไม่หวนกลับ

จากความสูญเสีย กลายเป็นความโศกเศร้า ทุกข์ระทม หมดไร้ซึ่งเรี่ยวแรง
นี่แหล่ะความรัก นี่แหล่ะหัวอกความเป็นพ่อเป็นแม่

" ลูกเอ๋ย ตั้งแต่เราอยู่ด้วยกันมาไม่เคยเลยสักครั้งที่พ่อทำให้ลูกเจ็บ บัดนี้ พ่อต้องยอม
ยอมให้ใครไม่รู้กระทำกับลูกและยังต้องฝากความหวังไว้กับพวกเขา
รอบตัวลูกเต็มไปด้วยเครื่องมือ
ไม่มีใครบอกความจริงแก่พ่อว่าลูกเป็นอะไร
ความจริงที่พวกเขาบอกพ่อ ก็ใช่ว่าพ่อจะเชื่อง่ายๆ พ่อสงสัย พ่อถาม แต่ไม่มีใคร

ตอบได้ว่าลูกเป็นอะไร
ทุกอย่างโกลาหลไปหมด หมอให้พ่อออกมาจากตัวลูก แม่กองอยู่กับพื้น นโมร้องไห้

ตลอดเวลา พ่อรับนโมมาไว้ในอ้อมกอด เราสามคนพ่อแม่ลูกกอดกันกลม
ลูกจะจากเราไปแล้ว พ่อ" เสียงของแม่เป็นเสียงของคนเสียสติ ฟูมฟาย น้ำตาพ่อ

ไหลพรากๆ เรากอดกันกลม จนลืมไปว่าจะมีใครยืนดูละครฉากชีวิตอันเจ็บปวดรวด

ร้าว"

กว่าจะเลี้ยงลูกโตมาได้ยากเย็นแสนลำบากแต่ก็เป็นสิ่งที่พ่อและแม่เต็มใจยอมรับ
กว่าจะใช้ชีวิตให้คุ้มค่า แต่เราก็บอกไม่ได้ว่าจะคุ้มค่าเมื่อไหร่
ชีวิตคนเรามักมีความไม่แน่นอนแวะมาทายทักอยู่เสมอ จะอยู่จะไปเมื่อไหร่เราไม่

สามารถกำหนดรู้ได้
มีหลายคนมักพูดเสมอ "พรุ่งนี้ค่อยทำ" "ไว้วันหลังค่อยบอก" แล้วถ้าหากเวลาไม่

รอคุณจะบอกตอนไหน

"ทุกคนต้องผ่านมาทางนี้ เร็วหรือช้าเท่านั้น สถานที่แห่งนี้อยู่ใกล้ตัวเรามาก แต่เรา

คิดว่ามันยังอยู่ไกลมากเพราะเราไม่ใช่เมื่อวานกับวันนี้ แต่เป็นวันพรุ่งนี้และวันต่อๆ

ไปต่างหาก"

อ่านเรื่องนี้แล้วแอบเศร้า อินไปกับพ่อของน้องวาเม เมื่อลูกจากไปสิ่งที่เหลือไว้มีแต่

ความเศร้าและความทรงจำที่บาดใจ เสื้อผ้า ต้นไม้ ของเล่น ของใช้ รอยยิ้ม

เหตุการณ์ทุกสิ่งทุกอย่างเรียกความปวดร้าวได้ตลอดเวลาโดยเฉพาะอย่างยิ่งความ

รู้สึกของคนเป็นพ่อเป็นแม่ที่หวังจะเห็นลูกเติบใหญ่ได้ดี แต่กลับต้องมาจากไปอย่าง

ไม่มีโอกาสได้กลับมาใช้ชีวิตให้คุ้มค่า มันปวดร้าวทรมาน เกินกว่าจะร้องบอกออก

มาเป็นถ้อยคำใดๆ ได้

ยิ่งอ่านเล่มนี้พร้อมฟังเพลงโปรดไปด้วยน้ำตาแอบรื้นให้ดวงตาน้อยๆได้พอชื้นเรียก

ความหดหู่ได้เป็นอย่างดี

เรายังอยู่ด้วยกันอีกนานแสนนาน
ฉันเชื่อตัวเองเช่นนั้น ถึงได้ปล่อยวันเวลาไปไกล
ควรจะบอกบางคำก็ทำลืมไป
คิดว่าเหลือเวลาเท่าไรก็พอพูดมัน
กว่าจะบอกตัวเองว่าอย่ามั่นใจ
ก็เมื่อในวันที่สาย ที่ไม่มีเธอข้างๆกายกัน
อยากจะบอกคำเดิมที่เธอรอนาน
ฉันก็เหลือแค่เพียงสิทธิ์บอกเธอผ่านสายตา

และทีนี้เวลาที่มีไม่พอสักอย่าง
อยากมีหนทางดึงสิ่งต่างๆย้อนมา
จะกอดเธอไว้จะทำทุกวันให้มีความหมายให้มีค่า
จะไม่ทำให้เธอปวดใจ

ฉัน ไม่มีวันได้เธอคืนมา ฉันขอเวลาแค่บอกคำนั้น
ที่เธอเคยต้องการมันยังทันใช่ไหม
ฉันเสียใจตลอดเวลาที่รักษาเธอไม่ได้ สุดท้าย
อยากให้รู้ว่ารัก

ได้แต่เกลียดตัวเองที่ลืมนึกไป
ว่าโลกมีคำว่าสาย ไว้สะกิดใจให้ฉันรีบทำ
ได้แต่กอดตัวเองกับความทรงจำ
ที่ยิ่งย้ำว่าฉันมันผิดที่ชะล่าใจ

และทีนี้เวลาที่มีไม่พอสักอย่าง
อยากมีหนทางดึงสิ่งต่างๆย้อนมา
จะกอดเธอไว้จะทำทุกวันให้มีความหมายให้มีค่า
จะไม่ทำให้เธอปวดใจ

ฉัน ไม่มีวันได้เธอคืนมา ฉันขอเวลาแค่บอกคำนั้น
ที่เธอเคยต้องการมันยังทันใช่ไหม
ฉันเสียใจตลอดเวลาที่รักษาเธอไม่ได้ สุดท้าย
อยากให้รู้ว่ารัก

ฉันขอได้ไหม แค่บอกคำนั้น (แค่บอกคำนั้นจากใจ)
ที่เธอเคยต้องการมันยังทันใช่ไหม
ฉันรักเธอตลอดเวลา แต่รักษาเธอไม่ได้
เชื่อไหม (สุดท้าย) เวลาไม่เคยพอ

แต่เนื้อหาโดยรวมอ่านแล้วจะงงๆ เกี่ยวกับการลำดับเหตุการณ์อยู่บ้าง
แต่ถ้าพูดถึงความดิบต้องบอกว่าเรื่องนี้เต็มร้อย
เหมือนคนสิ้นไร้หนทางกำลังพร่ำพรรณนาถึงชะตากรรมกับความหลังที่ผ่านมาว่า

มีความสุขเช่นไร
แต่นับจากนี้ไปมันคงไม่มีความรู้สึกอย่างนั้นอีกแล้ว....ไร้ค่า หมดความหมายแต่

ชีวิตก็ต้องยังคงดำเนินต่อไป

แล้วลองย้อนกลับมาถามตัวเองว่าทุกวันนี้ "ใช้ชีวิตคุ้มค่าแล้วหรือยัง"
"ถ้าหากพรุ่งนี้ต้องจากไป ยังมีอะไรที่ยังต้องทำอยู่อีกหรือเปล่า"
ถ้าเราจากไปพร้อมภาระหน้าที่ที่สมบูรณ์ครบถ้วนแล้วเราจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจ

กับสิ่งที่เรายังคงไม่ได้ทำ

ความแน่นอนมักเกิดขึ้นได้ในทุกขณะ
อย่าชะล่าใจว่ายังมีวันพรุ่งนี้ให้เราได้กลับมาแก้ตัว แก้ไข
เพราะฉะนั้นใช้ชีวิตอยู่กับวันนี้ เวลานี้ เพราะบางที พรุ่งนี้สำหรับเราอาจจะไม่มาถึงก็ได้

Create Date : 25 สิงหาคม 2552

Last Update : 23 พฤศจิกายน 2553 1:05:48 น.

9 comments

Counter : 806 Pageviews.

เล่มนี้อ่านแล้วประทับใจจนไม่สามารถจะหาคำพูดมาบรรยายได้

โดย: สายลมอิสระ

วันที่: 25 สิงหาคม 2552 เวลา:6:34:17 น.

ขอบคุณที่แวะไปบ้านค่ะ

น่าสน คงอบอุ่นดีพิลึก

โดย: อิมาอิค่ะ IP: 125.26.218.4 วันที่: 25 สิงหาคม 2552 เวลา:15:17:14 น.

เรื่องนี้ก็น่าสนใจค่ะ

จะหาซื้อ P.S. I hate you ได้มั้ยคะเนี่ย ? หนังสือมันออกมานานมากแล้วอะค่ะ

โดย: หวานเย็นผสมโซดา

วันที่: 25 สิงหาคม 2552 เวลา:16:13:58 น.

ว่าจะเริ่มกลับมาอ่านพวกนิยายแปลแล้วครับ อิอิ

ฝันดีนะครับ

โดย: ไอซ์คุง (ปีศาจความฝัน

) วันที่: 26 สิงหาคม 2552 เวลา:22:01:32 น.

เพราะบางทีเราคิดว่า...
ยังมีวันพรุ่งนี้
ทำให้เราพลาดที่จะทำอะไรหลายๆอย่างเพื่อใคร

โดย: หมูปิ้งไม้ละ 5 บาท

วันที่: 28 สิงหาคม 2552 เวลา:11:10:14 น.

ฮ่าๆ อย่าตกใจแล้วกันครับ อิอิ
//icekung66.hi5.com

โดย: ไอซ์คุง (ปีศาจความฝัน

) วันที่: 28 สิงหาคม 2552 เวลา:16:19:54 น.

ผมได้ซื้อหนังสือชื่อ "พอวา" (มูลนิธิโกมลคีมทอง) ในงานสัปดาห์หนังสือ ทำให้ทราบว่า ดญ.พอวา ลูกสาวคุณสุวิชานนท์เสียชีวิตอย่างกะทันหัน แต่ในหนังสือก็ไม่บอกสาเหตุว่าเสียชีวิตเพราะเหตุใด ในทางจริยธรรมแพทย์ต้องบอกญาติว่าผู้ตายตายด้วยสาเหตุใด ไม่ทราบว่าตอนนี้ทราบหรือยัง ถ้าเป็นโรคที่ถ่ายทอดทางกรรมพันธุ์ จะได้ทราบสาเหตุไม่ให้สมาชิกต้องเจ็บป่วย

โดย: ขอแสดงความเสียใจ IP: 58.10.71.13 วันที่: 15 เมษายน 2553 เวลา:13:37:48 น.

คิดถึงพี่นนท์ไม่ได้อ่านงานพี่นานแล้วที่โคราชไม่มีขายเลย อ๋องอนุรักษ์ราม

โดย: อ๋อง IP: 180.180.163.115 วันที่: 29 เมษายน 2553 เวลา:16:01:18 น.

เพิ่งมีโอกาสได้อ่านและทำความรู้จักกับหนังสือแล้วก็ผู้เขียน ....รู้สึกอบอุ่นดีพิลึก ^^ ยินดีที่ไม่รู้จักนะคะ

โดย: เดือนฉาย IP: 192.168.1.16, 118.173.219.23 วันที่: 8 ตุลาคม 2553 เวลา:11:04:25 น.