หาดทรายปลายดาว 01

คุยกันก่อนอัพ

เรื่องนี้อาจจะยังลงไม่ถี่ดังใจเท่าไหร่นะคะ
เนื่องจากช่วงนี้พลอยค่อนข้างบริหารเวลาได้อย่างยุ่งเหยิงมากมาย
555+

ขอเผ่นก่อนจ้า งานรอเพียบเลยวันนี้ ^ ^

Ploy666.




**************

หาดทรายปลายดาว 01
ผู้แต่ง ploy666 (สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย)



ล้อเหล็กกลิ้งครูดบดไปกับรางยาวก่อให้เกิดแรงสั่นสะเทือนส่งผ่านมายังแก้มบางใสที่แนบลงกับกรอบหน้าต่างซึ่งเปิดโล่ง ลมเย็นยามดึกพัดผ่านจากทุ่งหญ้าสองข้างทางกรูเกรียวเข้ามาภายในตู้รถไฟ ความสบายเมื่อหัวค่ำกลายมาเป็นความหนาวจนหลายคนสั่นสะท้านและควานหาเสื้อตัวหนามาใส่ทับ

แต่นั่นไม่ใช่น้ำอิง...

หญิงสาวเพียงกระชับผ้าคลุมไหล่และยิ้มให้กับแสงไฟจากหมู่บ้านห่างออกไปที่เห็นวับแวมดูแพรวพราวเหมือนดวงดาวที่ร่วงหล่นลงมาเกลื่อนพื้นดิน ดวงตาในกรอบโตดำขลับให้ความรู้สึกสงบและเยือกเย็น

ใครหลายคนเคยบอกว่านัยน์ตาคู่เดียวกันนี้สะท้อนความเป็นตัวตนของหล่อนได้ดีกว่าคำนิยามใดๆ

มักไม่มีคำตอบรับหรือปฏิเสธใดๆจากเจ้าตัวนอกจากการหัวเราะแผ่วเบาแกมขัน

“พี่ลงไหนคะ”

เสียงถามจากเด็กสาวร่างอวบที่เพิ่งหย่อนกายลงนั่งข้างๆเมื่อหลายชั่วโมงก่อน ทำให้น้ำอิงดึงตัวเองกลับมาจากภวังค์ความคิดเรื่อยเปื่อยที่มีอยู่

“พี่จะไปสุราษฎร์ฯค่ะ”

“ตาลคิดว่าพี่เป็นคนเหนือซะอีก” สายตาใคร่รู้มีแววพินิจอย่างแปลกใจ

“เป็นคนเชียงใหม่ค่ะ ทำงานที่กรุงเทพฯแต่ยังไม่เคยไปเที่ยวใต้ก็เลยว่าจะลองไปสักที”

“ไปที่ไหนคะ”

ดูเหมือนคำถามที่มาจ่อรอคอยอีกคำกลับถูกยั้งไว้ที่ปากหากแต่ส่งผ่านนัยน์ตาทึ่งจัดมาแทน

น้ำอิงอมยิ้ม

“เกาะพะงันค่ะ...และสำหรับอีกคำถามหนึ่ง พี่ไปคนเดียวค่ะ”

เสียงหัวเราะประสานกันดูสดใสจนเรียกความสนใจจากคนอื่นๆได้พอสมควร แต่ไม่นานนักพวกเขาก็ละสายตาจากไปทิ้งให้น้ำอิงและเพื่อนใหม่ต่างวัยสนทนาต่ออย่างถูกคอ

ตาลเรียกเอาโกโก้ร้อนควันกรุ่นจากแม่ค้ามาสองถ้วยและยื่นส่งให้อีกฝ่ายอย่างเป็นมิตร

ความอุ่นเหล่านั้นชำแรกแทรกซึมเข้าไปในหัวใจของคนที่กล่าวคำขอบคุณ

บางครั้งเพื่อนก็หาได้ง่ายดายจนน่าแปลก...

เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเป็นแม่และลูกสาวที่โงกหลับอย่างเหนื่อยอ่อน น้ำอิงจึงลดเสียงลงเพราะไม่อยากทำลายความสงบเหล่านี้ไป

“ตาลไปลงหาดใหญ่น่ะค่ะ ปิดเทอมพ่อกับแม่เลยเรียกให้กลับบ้าน จริงๆแล้วตาลไม่ได้อยากมาเรียนที่กรุงเทพอยู่กับพวกพี่ชายพี่สาวนี่หรอกนะ แม่น่ะสิที่เกี่ยงว่าโรงเรียนที่นี่ดีกว่า ตาลว่าอะไรๆก็เปลืองเงินไม่เหมือนอยู่บ้านเราหรอก เว้นแต่นั่งรถไฟไกลๆแบบนี้ก็สนุกดีนะคะ พี่ไปเที่ยวแบบนี้บ่อยเหรอคะ”

“หนแรกที่มาไกลขนาดนี้นะ พอดีช่วงนี้ได้หยุดยาว”

คำตอบนั้นบอกในทีว่าคุ้นเคยมาบ้างกับการลุยเดี่ยวแม้จะไม่ห่างบ้านมากนัก

“แต่ตาลไม่รู้จักเกาะพะงันนะพี่ ตาลเคยได้ยินแต่เกาะสมุยเพราะคนไปเที่ยวเยอะ”

“พี่เสิร์ชหามาจากอินเตอร์เน็ตน่ะ แล้วก็มีเพื่อนที่เคยไปเขาบอกว่าทะเลสวย”

ข้อมูลอันน้อยนิดให้ความรู้สึกเหมือนกำลังค้นหาสมบัติลึกลับอันท้าทาย...

“พี่จองทัวร์ไว้หรือเปล่าคะ ที่พักสวยไหม”

“มีรู้สิ พี่ไม่ได้จองอะไรไว้เลย พอนึกอยากมาพี่ก็เก็บของลงเป้ลางานเดินออกจากบ้านมาขึ้นรถไฟที่หัวลำโพงน่ะ ยังไม่ทันได้คิดอะไรมีแค่แผ่นข้อมูลที่ปริ้นท์จากอินเตอร์เน็ตมาแต่ว่าข้อมูลมันหาได้น้อยนะ พี่ว่ามันไม่ดังเท่าเกาะสมุยไง”

สายตาของเด็กสาวบ่งบอกความประหลาดใจแกมชื่นชม

“ตาลไม่เคยเห็นใครมาเที่ยวไกลๆแบบนี้คนเดียว ยิ่งผู้หญิงนะ...”

ประโยคนั้นละไว้ในฐานที่เข้าใจว่าอาจเกิดอันตรายขึ้นได้ง่ายดายในสายตาคนทั่วไป

น้ำอิงไม่ได้ค้าน

สิ่งที่เป็นความเชื่อเหล่านั้นไม่อาจครอบกรงลงมายังหัวใจหล่อนได้เลย

“ตาลถามหน่อยสิว่ามาแบบนี้พี่กลัวไหม”

“ทีตาลยังขึ้นรถไฟกลับบ้านคนเดียวได้เลย”

“มันไม่เหมือนกันสักหน่อย เดี๋ยวตาลลงที่สถานีพ่อก็เอารถมารับแล้ว แต่พี่น่ะไม่รู้ว่าจะไปไหนต่อ...ไปยังไง จะนอนไหนหรืออะไรพวกนี้เลยนี่นา”

“พี่ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะไปเจออะไรบ้าง แต่ไม่คิดเหรอว่ามันน่าสนุกแค่ไหน”

นัยน์ตาพราวระยับสดใสไปด้วยความคาดหวัง

“งั้นถ้าพี่กลับบ้านที่กรุงเทพพี่โทรหาตาลนะ...เดี๋ยวเราไปหาอะไรอร่อยๆกินแล้วคุยกัน” เด็กสาวบอกอย่างกระตือรือร้นที่จะรอฟังเรื่องราวการเดินทางครั้งนี้

น้ำอิงรับคำอย่างไม่เกี่ยงงอน

หญิงสาวหลับๆตื่นๆไปตลอดทางจนลุกมาอีกทีประมาณหกโมงเช้า หล่อนยิ้มกว้างทั้งปากและตาให้กับลำแสงสีส้มของตะวันที่ไต่โค้งฟ้าขณะที่รถไฟแล่นผ่านแม่น้ำตาปี

“อรุณสวัสดิ์สุราษฎร์ธานี...”

เสียงอบอุ่นแผ่วเบากระซิบผ่านสายลมก่อนจางหายไป

สายลมอ่อนโยนที่พัดพาเอาความสดชื่นของผิวน้ำคืนกลับเข้ามาทำให้น้ำอิงหัวเราะให้แก่ตัวเองอีกหนก่อนหันไปบอกลาตาลและเตรียมตัวลงจากรถไฟในไม่กี่นาทีข้างหน้านี้



“ก็บอกแล้วไงว่าให้จองทัวร์มาก็ไม่เชื่อ!”

คำโวยวายดังลั่นจากกลุ่มนักท่องเที่ยวที่ยืนอยู่ละแวกนั้น

น้ำอิงเพิ่งเดินออกจากห้องน้ำหลังล้างหน้าล้างตาเสร็จจึงอดเงี่ยหูฟังไม่ได้

“ก็ยิหวาบอกว่ารู้จักทางไปนี่นา” อีกคนปัดไปให้เพื่อนสาวที่ยืนหน้าเสียใกล้ตัว

“แต่หนก่อนฉันมาสมุยกับที่บ้านเอารถส่วนตัวมานะ เห็นมันไปง่ายๆนี่นา”

คำแก้ตัวเกือบจะใช้ได้หากไม่เพราะอารมณ์ของเพื่อนรายแรกกรุ่นโกรธค่อนข้างมากเนื่องจากยืนถกเถียงกันมาพักใหญ่ หล่อนใช้กระเป๋าถือฟาดใส่ต้นแขนยิหวาที่ยืนหน้าซีดชวนเวทนา

“ไม่ต้องมาพูดเลย เธอนี่มันพึ่งพาอาศัยอะไรไม่ได้สักที ไป...จูน เราไปหารถกันเองก็ได้ กะแค่ไปท่าเรือเฟอร์รี่แค่นี้จะยากเย็นอะไร ที่นี่มันเมืองท่องเที่ยวนะ เรามีเงินซะอย่าง”

สุ้มเสียงวางโตโอ้อวดและถ้อยคำสนทนาเหล่านั้นราวกับมีแรงดึงดูดให้บรรดาคนขับรถรับจ้างละแวกนั้นเดินเตร่เข้ามาสอบถาม ในไม่ช้ากลุ่มของ ‘ขาวีน’ แบบที่น้ำอิงเผลอให้คำจำกัดความไว้ในใจอย่างขบขันก็ถูกรุมล้อมไปด้วยข้อเสนอและเงื่อนไขต่างๆนานาๆจนเลือกไม่ถูกสมใจ

ต่างกับน้ำอิงที่ยกเป้สะพายหลังและกระเป๋าเครื่องคอมพิวเตอร์แบบพกพา เดินไปหาเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ของสถานีรถไฟและถามว่า

“ขอโทษค่ะ จากนี่ถ้าจะต่อรถไปท่าเรือเฟอร์รี่ไปยังไงคะ”

“มาเที่ยวใช่ไหมครับ” เจ้าหน้าที่หนุ่มถามอย่างสุภาพ

“ค่ะ”

เขานึกครู่หนึ่งก่อนบอกตรงๆว่า “มีรถรับจ้างไปหลายคันครับพวกนี้เขารับนักท่องเที่ยวไปส่งที่ท่าเรือทั้งนั้นแล้วแต่ว่าจะไปท่าเรือไหน อย่างที่เห็นมาเรียกคนนี่ก็มีรถสองแถวแล้วก็พวกรถตู้ วินรถเขาจะอยู่ข้างหลังสถานีรถไฟนี่เองถ้าคนเต็มคุ้มค่าน้ำมันเขาก็ออกรถเลย เขารู้เวลาเรือเข้าออกกันทั้งนั้น ส่วนมากเขาจะเหมาราคารวมทั้งค่ารถค่าเรือไปเลยก็ไม่ต่างกันมากเท่าไหร่ แต่ถ้าให้ผมแนะนำก็เป็นรถของบริษัททัวร์เดินเลยไปหน่อยน่าจะดีกว่า”

“รสทัวร์คันใหญ่เหรอคะ”

“ครับ...คุณภาพรถจะค่อนข้างดี แล้วก็มีใบอนุญาตประกอบการท่องเที่ยวถูกต้องตามกฎหมาย”

“ไกลไหมคะ”

คนถามเหลียวเหมือนจะพะวงกับน้ำหนักเป้บนหลังเล็กน้อย

เจ้าหน้าที่รีบบอกว่า “นิดเดียวครับ เดินออกไปด้านหลังพอเห็นถนนใหญ่คุณเลี้ยวไปทางซ้ายมือจะเจอตึกแถว ตรงนั้นมีที่รับจองตั๋วอยู่ลองไปเดินดูก่อนก็ได้ค่อยตัดสินใจ”

หญิงสาวกล่าวขอบคุณด้วยความโล่งอก

พอเดินพ้นรั้วด้านหลังสถานีก็พบว่าเป็นตลาดกลางเมืองใหญ่ที่มีผู้คนยังบางตาเว้นไว้แต่คนขับรถรับจ้างที่กำลังมองหาลูกค้าและส่วนมากจะหมายตาเอาเป้เป็นสัญลักษณ์ของนักเดินทาง

แต่อาการเดินนิ่งไม่สนใจจะมองหาใดๆของน้ำอิงก็ทำให้คนกวักไม้กวักมือเรียกพากันล่าถอยเพราะคิดว่าหล่อนน่าจะเป็นคนต่างถิ่นที่มาอาศัยในพื้นที่เนื่องจากไม่สนใจจะถามไถ่รายละเอียดหรือต่อรองราคาเรียกรถกับใครอีก ปล่อยให้น้ำอิงเดินตัวปลิวออกมาจนถึงถนนใหญ่และมองเลยไปยังซ้ายมือพบตึกแถวอันเป็นที่ตั้งโต๊ะขายตั๋วของรถทัวร์หลายบริษัทดังที่ได้รับข้อมูลจากเจ้าหน้าที่รายเมื่อครู่เอาไว้

สอบถามราคาและชี้ให้ดูรถทัวร์คันใหญ่ของบริษัทครู่เดียวน้ำอิงก็ตอบตกลงจ่ายเงินและฝากเป้ใส่เสื้อผ้าเก็บในท้องรถ เหลือไว้เพียงกระเป๋าสะพายใส่ของมีค่าติดตัวกับโน้ตบุ๊คอีกเครื่องที่ไม่กล้าทิ้งห่างตัว

อย่างน้อยการมาเที่ยวก็ต้องได้งานกลับไปบ้าง...

“น้องจะไปกินข้าวแถวนี้ก่อนก็ได้นะ รถออกตามเวลาในตั๋ว”

“ค่ะ”

ยังเช้าเกินกว่าร้านข้าวอื่นๆในตลาดจะเปิด แต่น้ำอิงก็หาร้านใกล้ๆนั้นฝากท้องจนผ่านไปอีกมื้อหนึ่งได้

สำรองของในกระเพาะจนเพียงพอแล้วน้ำอิงก็กลับมาตั้งหลักยังบริษัททัวร์ที่เดิมเพื่อให้แน่ใจว่าหล่อนจะอยู่บนเมื่อมันเคลื่อนออกโดยไม่ผิดพลาดคลาดเคลื่อนไป

หญิงสาวในเสื้อตัวหลวมสบายและกางเกงยีนทิ้งตัวลงนั่งขัดสมาธิใกล้บันไดหินละแวกนั้นอย่างง่ายๆ

“พี่คนขับให้มาถามว่าจะไปรอบนรถก่อนไหมจะได้เปิดแอร์ให้” ชายหนุ่มร่างผอมเกร็งผิวเข้มแต่ดูแข็งแรงเดินมาถามอย่างเป็นกันเอง

“ไม่เป็นไรพี่ อิงอยู่นี่ได้...ไม่ค่อยชอบแอร์เท่าไหร่น่ะค่ะ”

เขาจะค่อนข้างแปลกใจในประโยคที่ได้ยิน

“นึกว่าร้อน” เจ้าตัวรีบอธิบายต่อว่า “ปกติมีแต่ฝรั่งมาเยอะ พวกนี้เขาไม่ชินกับอากาศบ้านเราก็เลยร้อน ได้ยินว่าน้องจะไปพะงันเหรอ”

“ค่ะ...เห็นในอินเตอร์เน็ต นั่งรถไปท่าเรือนี่ไกลไหมคะพี่”

ชัยลดตัวลงพลางยิ้มกว้าง ดูจะอารมณ์ดีเมื่อเห็นว่าลูกค้ารายนี้กำลังหาเพื่อนคุย สักพักคนขับรถคันอื่นๆก็มายืนเมียงมองใกล้ๆและกลายเป็นร่วมวงสนทนากันอย่างสนิทมักคุ้น

“ไกลที่ไหน ขับรถแป๊บเดียวแต่จะเสียเวลาตรงวนรถไปรับนักท่องเที่ยวกลุ่มอื่นๆด้วยน่ะ” คนขับวัยกลางคนหัวเราะหึๆ

“พี่ยังไม่เคยไปพะงันเลย” ชัยทำหน้าขำกับตัวเอง “แต่เคยไปทางเหนือนะ ตอนบริษัทเขาขาดคนเขาเคยส่งไปช่วยที่สายโน้นบ้างเหมือนกัน ก็สนุกดี แต่แถวบ้านตัวเองเนี่ยยังเที่ยวไม่ทั่วเลย”

“ไม่เสียดายเหรอพี่ ใกล้แค่นี้เองนะ” น้ำอิงอดแหย่เล่นไม่ได้

“คนอื่นเขามาเที่ยวเสียตังค์ เราไปภาคเหนือโน่นขับรถทัวร์ทำงานไปก็เหมือนได้เที่ยวไปด้วย ถึงจะเห็นนิดหน่อยก็เอา...เนอะไอ้ชัย”

ชัยพยักหน้ารับคำลูกพี่อย่างคล้อยตาม ก่อนเสริมว่า

“ไปอยู่ทีก็เป็นเดือนเลยนะ ลูกเมียงี้บ่นไม่ขาดปากถ้าเราไปเที่ยว อันนี้เราไปหาเงินเขาก็ไม่ว่า ให้กลับมาแล้วมีเงินเลี้ยงเขาก็พอ แต่เห็นฝรั่งบางคนมาอยู่ทีละหลายๆเดือนก็มี บางคนกลับมาทุกปีจนคุ้นหน้า”

คนอื่นๆเริ่มแสดงทัศนะเกี่ยวกับการท่องเที่ยวกันอย่างครึกครื้น

น้ำอิงมักตั้งคำถามก่อนจะรับฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ ไม่นานนักพี่อีกคนก็เอาแผ่นพับสถานที่ท่องเที่ยวมากองไว้ให้ หญิงสาวคัดเอาเฉพาะข้อมูลเกาะสมุยออกเก็บไว้แล้วบอกว่า

“เผื่อเปลี่ยนใจขากลับจะได้แวะสมุยไงพี่ ขอบคุณมากค่ะ”

“เสียดายไม่มีพะงันนะ” อีกฝ่ายทำอาการขอโทษขอโพย

น้ำอิงหัวเราะแจ่มใส “แค่นี้ก็เกรงใจแล้วค่ะพี่ เดี๋ยวอิงลองไปเองก็ได้ ยังไงเรือมันก็พาไปถึงเกาะพะงันอยู่แล้วนี่นา”

ใจหล่อนกระหวัดคิดถึงประโยคก่อนหน้านี้ที่กรอกในใบลางานของเจ้านายว่า

...จะพาหัวใจไปลอยทะเล...

ไม่รู้ป่านนี้เฮียอเนกจะของขึ้นแค่ไหนหนอ เพราะลูกน้องคนโปรดไม่อยู่รอให้เซ็นใบอนุมัติซะด้วยสิ

ก็แหม...ทะเลสีฟ้าๆมันกวักมือเรียกอยู่ไหวๆจากภาพถ่ายในอินเตอร์เน็ตนี่นา

ใครกันจะอดใจอยู่!

Create Date : 02 กันยายน 2552		4 comments
Last Update : 21 ตุลาคม 2552 18:37:36 น.
Counter : 454 Pageviews.
Share Tweet