Bloggang.com : weblog for you and your gang
บล็อกนิยายหวานสดใสของพิมพ์นรายินดีต้อนรับทุกท่านค่ะ^^
มนตร์จันทร์พันภพ บทที่๔
๔.
มาส ตื่นได้แล้วลูก มานอนอะไรตอนตะวันทับตา โบราณท่านถือนักหนา ไม่ให้นอนตอนนี้...ลูกคนนี้นี่
วรรณวลีเอ็ดอึงเมื่อเข้ามาในห้องแล้วเห็นลูกสาวนอนหลับสนิท ไม่มีทีท่าว่าจะยอมตื่นง่ายๆ เธอเรียกจนพิมลมาสงัวเงียรู้สึกตัว แล้วจึงบ่นตามหลังมาเบาๆ
คนบนเตียงขยับตัวลุกขึ้นนั่ง สองมือถูกเจ้าตัวยกขึ้นขยี้ตา ภาพเหตุการณ์ที่วัดเชลียงเมื่อครู่หายไปหมด ตอนนี้เธอกลับมาที่ห้องนอนของตัวเองเรียบร้อยแล้ว
ทุกอย่างเป็นความฝันเสมือนจริง อีกแล้ว
มาสเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ค่ะ อากาศน่านอนจังเลยนะคะคุณแม่
น่านอนก็ยังนอนไม่ได้จ้ะ อย่าลืมสิ แม่อุตส่าห์ทำกับข้าวตั้งหลายอย่างต้อนรับหนูกลับมาบ้านเราทั้งที ยังไงก็ต้องไปกินข้าวกับพ่อแม่ก่อนจ้ะ อะไรกัน กลับมาปุ๊บก็จะนอนเลย อีกหน่อยก็อ้วนกันพอดี
มาสอยากอ้วนกว่านี้อีกหน่อยค่ะคุณแม่ จะได้อวบอิ่ม
อะไรกัน มีแต่คนเขาอยากผอมบางอย่างเรากันทั้งนั้น นี่มาแปลก อยากอวบ วรรณวลีมองลูกสาวขำๆ
ก็คนสมัยโบราณเขาชอบคนอวบๆ มีน้ำมีเนื้อหน่อยไม่ใช่หรือคะ คนสมัยก่อนไม่ชอบผู้หญิงผอมแบบบางอย่างพวกเราตอนนี้สักหน่อย
พูดอะไรของลูกกัน คนสมัยก่อนอะไรลูกมาส แม่ไม่เห็นเข้าใจเลย วรรณวลีงงกับคำพูดของลูกสาว และเหมือนว่าฝ่ายนั้นก็เพิ่งรู้สึกตัว ร่างเล็กสะดุ้งน้อยๆ มองเธอหน้าตาตื่น
เอ่อ...ไม่มีอะไรค่ะคุณแม่ มาสก็...พูดไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้นเองค่ะ
จริงน่ะ? มารดายังไม่อยากเชื่อ
จริงสิคะ
แต่แม่ว่าไม่จริงมั้ง....นั่นแน่ะ แอบไปมีแฟนเอาไว้แล้วไม่ยอมบอกแม่หรือเปล่าเนี่ย ไม่ได้เลยนะ รักใครชอบใครก็ต้องพามาแนะนำให้พ่อกับแม่รู้จักนะจ๊ะ
โอยๆ ไม่มีจริงๆ ค่ะคุณแม่ พิมลมาสโบกมือว่อน รีบก้าวลงจากเตียงเข้าไปซุกกอดมารดาไว้แน่น ออดอ้อนออเซาะ โถ...ถ้ามาสมีคนพิเศษ มาสต้องรีบแนะนำให้คุณพ่อคุณแม่รู้จักอยู่แล้วละค่ะ ใครรักมาสก็ต้องรักครอบครัวมาสด้วยสิคะ มาสไม่ทำอะไรให้คุณพ่อคุณแม่ต้องผิดหวังแน่นอนค่ะ
จริงน่ะ วรรณวลีหรี่ตา กลั้นยิ้มขันมองลูกสาว เห็นพิมลมาสพยักหน้ายืนยันแข็งขัน
จริงที่สุดในสามโลกเลยค่ะ
โอเคๆ งั้นก็ไปล้างหน้าล้างตาเถอะจ้ะ เดี๋ยวจะได้ไปทานอาหารพร้อมหน้าพร้อมตากันเสียที
มื้ออาหารที่บ้านมื้อแรกที่ได้รับประทานพร้อมหน้าพร้อมตากันนั้น ยังคงอบอุ่น มีความสุขเหมือนเช่นแต่ก่อน ครอบครัวของเธอเป็นครอบครัวเล็กๆ ที่สมาชิกทุกคนรักใคร่กลมเกลียวกัน โดยเฉพาะบิดาและมารดา แต่ก่อนพิมลมาสเคยเห็นพ่อรักแม่อย่างไร ทุกวันนี้ท่านก็ยังคงรักกันหวานอบอุ่นไม่เสื่อมคลาย
เธอเคยแอบถามมารดา ว่ามีเคล็ดลับอะไรในการมัดใจพ่อ แต่แม่ก็บอกง่ายๆ แค่ว่า...
ไม่รู้สิจ๊ะ แม่เห็นพ่อแล้วก็รู้สึกรัก ผูกพันกับเขาเลย แม่กับพ่อไม่ต้องใช้อะไรมาก..แค่คิดถึงอีกฝ่ายเสมอ ไม่ทำให้คนที่เรารักต้องเจ็บก็เท่านั้นเองจ้ะ
พิมลมาสไม่เข้าใจสิ่งที่มารดาบอกนัก เธอไม่รู้ว่าเจ้าความรู้สึกที่สามารถรักและผูกพันกับใครสักคนตั้งแต่แรกพบเป็นอย่างไร
ความรู้สึกแค่ชั่วแรกที่เห็นหน้ากัน มันรุนแรงมากพอจะส่งผลไปทั้งชีวิตได้จริงๆ น่ะหรือ
หญิงสาวหวนนึกไปถึงพี่พัน ชายหนุ่มหน้าคมในความฝันของเธอ... ความรู้สึกทุกครั้งที่ได้เห็นเขานั้นแสนประหลาด
อย่างกับได้พบเจอคนสนิทคุ้นเคย...คนที่แค่ได้เห็นหน้าก็ดีใจจนแทบน้ำตาไหล
อ้อ พรุ่งนี้ท่านพระครูที่วัดพระปรางค์ ท่านจะจัดพิธีทอดผ้าป่า หาเงินมาดูแลวัดน่ะ พ่อกับแม่ไปงานนี้ด้วย หนูไปด้วยกันนะมาส
ภัทรเอ่ยบอกลูกสาว ทำเอาพิมลมาสอึ้ง ตาโต
ตายจริง มาสยังไม่ได้เตรียมชุดเลยนะคะ
แม่เตรียมไว้ให้แล้วจ้ะ วรรณวลีรีบบอกให้ลูกสาวคลายใจ
ค่อยยังชั่ว ขอบคุณค่ะคุณแม่ พิมลมาสค่อยยิ้มออกมาได้อย่างโล่งอก บางทีก็อดเกรงใจมารดาไม่ได้ ท่านคอยดูแลเธอทุกอย่างเสมอเลย
งั้น...พรุ่งนี้เช้ามืด มาสช่วยคุณแม่ทำกับข้าวไปถวายพระที่วัดด้วยนะคะ
ได้จ้ะ แต่ว่า...มาขอช่วยแม่เองอย่างนี้ ห้ามตื่นสายละ ไม่งั้นมีปรับจริงๆ ด้วย
วรรณวลีสัพยอก ทำเอาลูกสาวหน้าบึ้งไปเล็กน้อยอย่างเสแสร้ง
โธ่...มาสก็แค่ตื่นสายบ้าง นิดหน่อยเองค่ะ แค่นี้ก็ต้องแซวด้วย
ไม่หน่อยละมั้งจ๊ะ บางวันแม่ต้องปลุกเราเป็นชั่วโมง กว่าจะยอมตื่น หลับลึกน่ากลัวนะเราน่ะ
วรรณวลีตำหนิไม่จริงจังนัก นั่นเพราะอาการหลับลึกปลุกไม่ยอมตื่นของลูกสาวนั้นเป็นเมื่อสมัยที่เพิ่งกลับมาจากไปเที่ยววัดพระปรางค์วันแรกๆ แต่หลังจากนั้นแล้วพิมลมาสก็ไม่เคยมีอาการดังว่าอีก
ที่เหลือให้เห็นบ่อยๆ ก็จะมีเพียงหลับลึกธรรมดา เขย่าตัวปลุกไม่กี่อึดใจก็ตื่น
เดี๋ยวนี้ไม่หลับอย่างนั้นอีกแล้วค่ะ คุณแม่วางใจได้
จ้า หนูไม่เป็นอย่างนั้นอีก แม่ก็ดีใจ
วรรณวลียิ้มละไมให้ลูกสาว รู้สึกดังที่เอ่ยบอกเอาไว้ทุกประการ...
เธอแทบขาดใจตอนที่เห็นลูกสาวหลับไม่ยอมตื่น ตอนนั้นถึงขั้นพาตัวพิมลมาสไปส่งโรงพยาบาล แต่คุณหมอก็ยังช่วยอะไรไม่ได้ เพราะเด็กน้อยมีอาการเหมือนอย่างคนปกติทั่วไปที่หลับลึก ถึงคุณหมอจะยืนยันอย่างนั้น หัวใจคนเป็นแม่ก็อดหวั่นไหวไม่ได้อยู่ดี กังวลไปสารพัด กลัวว่าลูกรักจะเป็นอันตรายอะไร ยิ่งพิมลมาสเพ้อถึงแต่ พี่ชายๆ วรรณวลีก็ยิ่งร้อนใจ
ลูกฝันถึงสิ่งใด พี่ชายไหนกัน...แน่นอนว่าเธอไม่ได้เก็บความสงสัยเอาไว้ ทันทีที่พิมลมาสฟื้น วรรณวลีก็รีบสอบถามจากลูกน้อย และคำตอบที่ได้ก็คือ...
พี่ชายที่วัดพระปรางค์ไงคะคุณแม่...พี่ชายที่เอาน้องหมีมาคืนหนู...เอ๊ะ จริงด้วย น้องหมีของหนูหายไปไหนละคะคุณแม่
เอ๊ะ...แม่ไม่เห็นน้องหมีของหนู ตั้งแต่เมื่อวาน ตอนที่เรากลับจากวัดแล้วนะจ๊ะ วรรณวลีงุนงง ท่าทางของพิมลมาส ดั่งว่าลูกรักยังตื่นไม่เต็มที่ ดูเจ้าตัวมึนงงอย่างไรชอบกล
ไม่จริง...ก็หนูรับน้องหมีมาจากมือพี่ชายแล้วชัดๆ ทำไมน้องหมีหายไปอีกละคะ...ฮึก...
โอ๋ๆ อย่าร้องจ้ะ ลูกมาสคนเก่ง เดี๋ยวคุณแม่ซื้อน้องหมีตัวใหม่ให้แล้วกันนะจ๊ะ
ไม่เอา...มาสจะเอาน้องมีตัวนั้น คุณแม่พามาสกลับไปตามหาน้องหมีนะคะ นะๆ
มือป้อมๆ เล็กๆ ดึงชายกระโปรงเธอเอาไว้ แววตาที่มองมาออดอ้อนเว้าวอน น่าสงสารจนคนเป็นแม่หรือจะทนใจแข็งอยู่ได้
ก็ได้จ้ะ ถ้ามาสสัญญากับแม่...ว่าจะไม่หลับลึก ทำให้แม่ตกใจอีก...แม่จะพามาสไปหาน้องหมีที่วัดพระปรางค์ ตกลงไหม?
ตกลงค่ะ
เด็กน้อยยิ้มแป้น หน้าบาน ให้สัญญาทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเองบ้าง
วันรุ่งขึ้นวรรณวลีก็พาลูกไปที่วัดพระปรางค์อีก เทียวเดินหาหมีน้อยของพิมลมาสไปทั่ว แต่ก็ต้องคว้าน้ำเหลว พบแต่ความว่างเปล่า วันนั้นเธอตัดสินใจขับรถแวะเข้าไปหาซื้อตุ๊กตาตัวใหม่ทำจากไหมพรมให้ลูกสาวที่ในเมือง นั่นเองพิมลมาสจึงค่อยๆ ลืมหมีน้อยตัวเดิมที่หายไปอย่างไร้ร่องรอยของเจ้าตัวได้
พร้อมกันนั้น อาการหลับลึกจนน่ากลัวของลูกรักก็หายไปด้วย จนทุกวันนี้
แต่วรรณวลีก็ยังไม่เคยรู้เลย ว่า พี่ชาย ที่พิมลมาสบอกว่าเคยเห็นเขาที่วัดพระปรางค์จนต้องเก็บเอามาฝันถึงนั้น คือใครกันแน่
ก็ในวันที่เธอวิ่งตามลูกสาวไปที่ริมแม่น้ำยมนั้น เธอไม่เห็นใครเลยนี่นา นอกจากพิมลมาสที่ยืนอยู่ใต้ต้นปีบต้นนั้นแต่เพียง ลำพัง
หลังจากทำพิธีส่งมอบกองผ้าป่าสามัคคีซึ่งมีบิดาและมารดาของเธอเป็นเจ้าภาพฝ่ายฆราวาสเสร็จเรียบร้อยแล้ว พิมลมาสในชุดเสื้อคอกลมแขนสั้นลุลายลูกไม้สวยงามเข้ากันกับผ้าซิ่นทอมือลายสวย ก็เดินเล่นไปที่ข้างๆองค์พระปรางค์ ซึ่งบริเวณนี้ติดกับริมแม่น้ำยม ค่อนข้างสงบ ไม่พลุกพล่านนัก เป็นการฆ่าเวลาระหว่างที่รอบิดามารดาคุยกับท่านเจ้าอาวาสอยู่บนกุฏินั่นเอง
แม่น้ำยมยามนี้ออกเป็นสีแดงคล้ำขุ่น น้ำน้อยไม่มากแต่ก็ไหลแรงฉิว ต้นไม้ใบหญ้าเขียวขจีริมตลิ่งทำให้รู้สึกสดชื่น
เท้าเรียวก้าวไปเรื่อยๆ เมื่อแลเห็นต้นไม้ใหญ่เบื้องหน้า ก็อดคิดไปถึงเมื่อครั้งอดีตไม่ได้
ตรงนั้นเคยปลูกต้นปีบ แต่ปัจจุบันกลายเป็นต้นไม้ยืนต้นชนิดอื่นไปแทนเสียแล้ว...กาลเวลาเนิ่นนาน ผันเปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่มีสิ่งใดที่หยุดนิ่งหรือคงทนเป็นนิจนิรันดร์
แม่หนู ดูดวงหน่อยไหม
เสียงทักถามดังขึ้นเยื้องมาจากทางด้านหลัง พิมลมาสสะดุ้งน้อยๆ กะพริบตาปริบๆ ตื่นจากภวังค์ความคิดที่ล่องลอย แล้วหันไปเผชิญหน้ากับชายชราผมสีดอกเลาในชุดนุ่งขาวห่มขาวทั้งตัว
ใบหน้าของฝ่ายนั้น คุ้นตาจนหญิงสาวหลุดเสียงอุทาน
พราหมณ์โกษา!
เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่านะ ลุงคุ้นหน้าหนูชอบกล ผู้อาวุโสเองก็นิ่วหน้าเขม้นมองหญิงสาวเช่นกัน
เราพบกันเมื่อวานตอนหัวค่ำไงคะ ที่คุณป้าพาพี่พันไปหาคุณลุงที่วัด...เอ่อ... พิมลมาสชะงัก เหลือบมองไปที่ยอดปรางค์วัดพระปรางค์แล้วก็เย็นสันหลังวูบ
ใช่สิ เมื่อวานเธอแค่ฝันไปเท่านั้นเองนี่นา!
ถ้าอย่างนั้น ทำไมหมอดูที่ดูดวงไห้พี่พันในความฝันของเธอ ถึงหน้าเหมือนกับคนที่อยู่ต่อหน้าตอนนี้อย่างกับเป็นคนคนเดียวกันเลยละ!
หนู เป็นอะไรหรือเปล่า หนู...
เปล่าค่ะ หนูไม่ได้เป็นอะไร คือ...หนู...หนูจำคนผิดน่ะค่ะ ขอโทษนะคะคุณลุง พิมลมาสสะดุ้งเพราะเสียงเรียกของผู้อาวุโส ใบหน้าอ่อนเยาว์เผือดซีด มีรพิรุธจนฝ่ายตรงข้ามต้องหรี่ตา
จำผิดอะไร หนูเรียกชื่อลุงถูกเผ็งเลยนะ
ลุงชื่อ...โกษาหรือคะ เสียงเธอแหบแห้ง แทบสิ้นแรง ทว่าเมื่อคุณโกษาพยักหน้าหงึกๆ ยืนยันเท่านั้น พิมลมาสก็รู้สึกได้ว่าพื้นหญ้าใต้ฝ่าเท้าเธอมันโคลงเคลงไปมา
นี่มันบังเอิญเกินไปไหม!?
เราเคยรู้จักกันมาก่อนใช่ไหมเนี่ย ผู้อาวุโสยิ่งมองอีกฝ่ายก็ยิ่งรู้สึกเช่นนั้น
เอ่อ...อ๋อ ค่ะ เราคงเคยเจอกันที่วัดนี้ละค่ะ กลับมาอยู่บ้านทีไร หนูก็แวะมาทำบุญที่นี่กับครอบครัวเสมอค่ะ พิมลมาสกลบเกลื่อน นั่นเองชายชราจึงค่อยคลายใจ
มิน่า...ลุงก็มาดูดวงแถวนี้เป็นประจำเหมือนกัน ถึงว่า ทำไมคุ้นหน้าหนูจัง...ว่าแต่หนูเถอะ ดูดวงไหม ลุงคิดไม่แพงนะ
เอ่อ...ไม่ดีกว่าค่ะ หญิงสาวส่ายหน้า ปฏิเสธเสียงแผ่ว ทว่ากลับต้องสะดุ้งเพราะเสียงตามมาของอีกฝ่าย
ทำไมละ อย่าบอกว่าหนูไม่เชื่อเรื่องพวกนี้นะ ลุงรู้ว่าหนูเชื่อ
พิมลมาสเหลือบมองสบตาเรียวรีที่ดูฝ้าฟางของคุณโกษา บางอย่างในแววตาของผู้สูงวัย ที่ทำให้เธอนิ่งอึ้ง พูดไม่ออกไปชั่วอึดใจ
คุณลุง...ดูดวงจากวันเดือนปีเกิดหรือคะ...
ใช่ แต่ถ้าจะให้แม่นจำจริงๆ รู้เวลาเกิดด้วยก็ยิ่งดี ไม่ตอบเปล่า แต่คุณโกษายังเตรียมหยิบสมุดบันทึกส่วนตัวขึ้นมาพร้อม
หนูเกิดวันที่...
เดี๋ยวก่อนๆ ไปหาที่นั่งก่อนเถอะ ใต้ร่มไม้ตรงโน้นก็ได้ ลุงมีผ้าปูมา ไม่ต้องกลัวสกปรก
คุณโกษาบอกแล้วก็เดินนำหน้าพิมลมาสไปที่โคนร่มไม้ใหญ่ไม่ไกลกันนัก จัดแจงรื้อกระเป๋าย่ามใบโตของตัวเอง หยิบเอาผ้าผืนหนึ่งมาปูรองนั่ง แล้วกวักมือเรียกหญิงสาว
พิมลมาสตามเข้าไปนั่งพับเพียบเรียบร้อยต่อหน้าผู้สูงวัย จากนั้นการดูดวงก็เริ่มต้นขึ้น โกษานำวันเดือนปีเกิดของเธอไปคำนวณในสมุดบันทึกส่วนตัวของเขา ครู่ต่อมาใบหน้าเหี่ยวย่นก็ขมึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ
ดวงหนูนี่ จะได้พบคู่แท้ที่ตามกันมาทุกภพชาติ...อ้อ พบกันแล้วนี่...พบกันมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วด้วย
คะ พิมลมาสงงกับสิ่งที่คุณโกษาเอ่ยมา ใครกันคะ หนูไม่เห็นจะมีใครเลยนี่คะ
มีสิ มีแล้วแน่ๆ หนูรู้จักเขามาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ดวงบอกชัดมากๆ ลุงไม่มีทางดูผิดหรอก
แต่หนูยังไม่มีแฟนจริงๆ นะคะ พิมลมาสยืนยันแข็งขัน ทว่าผู้อาวุโสตรงหน้ากลับย้ำมั่นใจยิ่งกว่า
นึกดีๆ เถอะ หนูเจอเขาแล้วแน่ๆ หนูอาจจะไม่รู้ตัว...หรือไม่ก็ อาจยังไม่เชื่อ
หมายความว่ายังไงคะ ทำไมหนูจะ ไม่เชื่อ ละ พิมลมาสยิ่งงง
ดวงของหนูบอกชัด ว่าความรักของหนูจะมีอุปสรรค...อุปสรรคสำหรับหนู อาจไม่เหมือนคนทั่วไป เพราะอุปสรรคของหนู มีสาเหตุมาจากฝ่ายชาย คนรักของหนูจะเกี่ยวข้องกับเรื่องเหนือธรรมชาติ...เหมือนจะเป็น...
เป็นอะไรคะคุณลุง พิมลมาสถามกระชั้น ร้อนรนโดยไม่รู้ตัว
...เป็นคนพิเศษ...ไม่เหมือนคนทั่วไป
ไม่เหมือนยังไงคะ
เป็นคนที่...เหมือนอยู่ระหว่างความเป็นกับความตาย...กาลเวลา แปลกมากจริงๆ
คุณโกษาเองก็ประหลาดใจไม่น้อย ไม่เคยพบเจออะไรที่แปลกอย่างนี้มาก่อนเลย ตลอดชีวิตของการเป็นหมอดู เสียดาย...ถ้าได้ดวงของเขามาคงจะดี จะได้ดูละเอียดได้มากกว่านี้ แต่เอ...ดวงของคนลักษณะนี้ เหมือนว่าลุงเคยเห็นที่ไหนนะ...
คุณโกษาทำท่าครุ่นคิด ดวงของชายที่ก้ำกึ่งอยู่ระหว่างความเป็นและความตายเช่นนี้...ช่างคุ้นอย่างไรชอบกล
ขณะที่ชายสูงวัยครุ่นคิด นิ่งเงียบไป พิมลมาสเองก็กำลังคิดถึงใครคนหนึ่งเช่นกัน
คนที่เธอเจอเขาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก และฝันเห็นเขาเสมอมากระทั่งตอนนี้...หากจะถามหาผู้ชายที่เธอคุ้นเคยที่สุด ก็คงไม่มีใครเกินไปกว่า พี่พัน อีกแล้ว...
แต่จะเป็นได้อย่างไรกัน ในเมื่อพี่พันมีชีวิตอยู่แต่ในความฝันของเธอ ตัวตนตอนแรกของเขาที่เธอเจอ บางทีก็อาจไม่ใช่ความจริง เพราะกระทั่งคุณแม่ก็ยังบอกเองว่าท่านไม่เห็นใครเลย นอกจากเธอที่ยืนอยู่ใต้ต้นปีบคนเดียว
พี่พันอาจเป็นแค่จินตนาการที่เธอสร้างขึ้นมาเอง...เป็นแค่คนในฝันที่ไม่มีตัวตน!
อย่าเพิ่งกังวลให้มากไป...ทุกอย่างมีทางแก้ทั้งนั้น...หนูต้องมีสติ จำไว้ ชะตาของหนูมีความผูกพันกับพระจันทร์...ชื่อของหนู ก็มีความหมายเกี่ยวกับ พระจันทร์ด้วยนี่นะ
จริงเหรอคะ
จริงสิ ดวงของหนูมันบอกชัด ถ้าตั้งชื่อตรงตามดวงเกิด จะมีส่วนช่วยแก้เคล็ดเสริมดวงได้...ถ้าพ่อแม่ของหนูเขาให้คนรู้เรื่องพวกนี้ช่วยตั้งชื่อหนูให้...หนูถึงต้องมีชื่อ ที่มีความหมายเกี่ยวข้องกับ พระจันทร์ ไงละ
พิมลมาสอ้าปากค้าง เบิกตาโต ไม่อยากเชื่อ
หนูชื่อ พิมลมาสค่ะ แปลว่าพระจันทร์จริงๆด้วย... หญิงสาวยอมรับเสียงอ่อย
ดีแล้ว...นั่นละ ทุกสิ่งในชีวิตของหนู จะเกี่ยวพันกับพระจันทร์...อีกไม่นานจะมีเรื่องสำคัญบางอย่างเกิดขึ้น เป็นเรื่องที่เกี่ยวพันกับชีวิตของหนูโดยตรง หนูจะเสียของรักหรือไม่ ก็อยู่ที่วันนั้น...ระวังให้ดีละ
พิมลมาสชาหนึบทั้งร่าง ลืมหายใจไปชั่วขณะกับคำเตือนน่าประหวั่นของชายชราตรงหน้า
ถึงขั้นเสียของรักเลยหรือคะ ทำไมรุนแรงอย่างนั้นละ ไม่มีวิธีไหนพอจะแก้ไขได้เลยหรือคะคุณลุง
มันอยู่ที่ตัวหนูเอง ว่าพยายามมากพอหรือเปล่า...ดวงของหนูบอกชัด ว่าถ้าหนูพยายาม มันอาจมีการเปลี่ยนแปลง
คุณโกษามองสาวใสหน้าหวานแอร่มอย่างอ่อนโยน เห็นใจในชะตากรรมที่ยากลำบากของเธอ เขาเห็นคนมาก็เยอะแล้ว แต่ไม่มีใครดูจะต้องยากลำบากขนาดนี้เลย
ชะตาของมนุษย์เรา สามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลานะหนู...ไม่ใช่ว่าดวงมายังไงแล้วเราจะต้องสิ้นหวัง หมดอาลัยตายอยากท้อกับชีวิต ชะตาคนเราดีขึ้นได้ ด้วยความตั้งใจของเรานี่ละ ลุงเห็นมาหลายคนแล้ว...เชื่อสิ
เขาปลอบโยน พร้อมรอยยิ้มอบอุ่น ใบหน้าเผือดซีดของพิมลมาสค่อยมีเลือดฝาดกลับมาอีกหน
ขอบคุณคุณลุงมากค่ะ เธอยกมือไหว้อีกฝ่าย รู้สึกซาบซึ้ง ก่อนจะรีบเอ่ยถาม คุณลุงคิดค่าดูหมอเท่าไหร่หรือคะ
ไว้ก่อนก็ได้ โน่นแน่ะ แม่หนูหรือเปล่า สงสัยจะมาตามหนูแล้วละ
คุณโกษาพยักพเยิดไปที่เบื้องหลังหญิงสาว พิมลมาสหันมองตามก็แลเห็นสตรีสูงวัยร่างท้วมเจ้าเนื้อสวมเสื้อผ้าลูกไม้นุ่งผ้าซิ่นลายสวยหรูประณีต เดินมุ่งตรงมาที่เธอ
ไม่ใช่ค่ะ หนูไม่รู้จัก อุ้ย ตายแล้ว!!
พิมลมาสพรวดพรวดลุกขึ้นเพราะสาวใหญ่คนนั้นก้าวตรงมาไม่เท่าไหร่ก็หยุดกึ้ก ซวนเซไปมาทำท่าเหมือนจะหกล้ม
หญิงสาวลุกจากที่นั่งอยู่ วิ่งปราดเข้าไปหาสตรีสูงวัยคนนั้น และเข้าไปช่วยรั้งร่างอวบไว้ได้ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะล้มกลิ้งลงไปกับพื้นหญ้านุ่ม แต่ถึงอย่างนั้น น้ำหนักที่มากกว่าของผู้อาวุโสก็ทำให้หญิงสาวถึงกับทรุด เธอต้องกัดฟัน ค่อยๆ ผ่อนร่างของสาวใหญ่ลงนอนกับพื้นหญ้าให้นิ่มนวลที่สุด
คุณป้า เป็นยังไงบ้างคะ!
พิมลมาสรีบหยิบยาดมในกระเป๋าสะพายของตัวเองมาจ่อรอที่ปลายจมูกของคนเป็นลม ครู่หนึ่งฝ่ายนั้นก็สะลึมสะลือ ปรือตาขึ้นมองมาอย่างงุนงง
ทว่าไม่กี่อึดใจหญิงสาวอีกคนก็วิ่งตามมาพร้อมตะกร้าหวายว่างเปล่าในมือ
อ๊าย ตายแล้ว คุณนายขา!!
เสียงกรีดร้องของผู้มาใหม่ดังลั่น เรียกความสนใจของผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นได้ในทันที
ไม่ช้าผู้คนก็กรูกันเข้ามาช่วยเหลือ จัดแจงปฐมพยาบาลให้คนป่วย เจ้าหน้าที่ของทางวัดจัดแจงช่วยอุ้มสาวใหญ่ กลับเข้าไปปฐมพยาบาลต่อที่ศาลาอีกด้านหนึ่ง ซึ่งพิมลมาสมิได้ตามไปด้วย
มาถึงตรงนี้ คุณป้าคนนั้นคงปลอดภัยแล้ว เธอตามเข้าไปก็คงช่วยอะไรไม่ได้
หญิงสาวหันกลับไปทางเดิมเพื่อจะจ่ายค่าดูหมอให้กับชายชรา แต่ก็ต้องแปลกใจ เพราะผู้อาวุโสเดินดุ่มๆ ไปอีกทางหนึ่งแล้ว
คุณลุง เดี๋ยวสิคะ หนูยังไม่ได้จ่ายค่าดูหมอเลยนะคะ เธอขยับตัวจะรีบวิ่งตามเขาไป ทว่าเสียงหนึ่งเรียกพิมลมาสเอาไว้
มาส จะไปไหนลูก เราจะกลับกันแล้วนะจ๊ะ
คุณแม่... หญิงสาวหันขวับกลับมามองมารดาสลับกับโกษา สับสนจนวรรณวลีต้องหัวเราะขำ
เป็นอะไรลูกมาส ทำไมทำหน้าอย่างนี้ละ
คือมาส...เดี๋ยวมาสมานะคะคุณแม่ พิมลมาสตัดสินใจ แต่พอหันกลับไปทางคุณโกษาอีกที ร่างของชายชราก็หายไปเสียแล้ว
หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ หน้าเหลอ ผิดหวังวูบ
จะไปไหนกันจ๊ะ มีอะไรหรือเปล่า ทำไมทำหน้าจ๋อยอย่างนี้ละลูก วรรณวลีงุนงงกับท่าทางผิดปกติไปมากของลูกรัก ดูเถอะ จ๋อย คอตกน่าสงสารเชียว
เปล่าค่ะ ไม่มีอะไรค่ะคุณแม่ พิมลมาสตัดบทเสียงอ่อย ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมผู้อาวุโสจึงต้องเดินหนีเธอด้วย
แต่ก็เถอะ มาวัดครั้งหน้าคงได้เจอเขาอีก ถึงตอนนั้นค่อยจ่ายค่าดูหมอให้ก็คงได้
หญิงสาวหมุนตัว เดินกลับไปที่ด้านหน้าวัดพร้อมกับมารดา
-------------------------
-------------------------------------------------
Create Date : 02 ธันวาคม 2556
Last Update : 2 ธันวาคม 2556 18:21:55 น.
Counter : 711 Pageviews.
6 comments
Share
Tweet
***คุยต่อจากคราวที่แล้วค่ะ ^^
ขอบคุณ คุณ sakeena ค่ะ
แฮ่ๆ ขอเวลาอีกนิ้ดนะคะ ยังไงหนูมาสกับพี่พันต้องได้พบกันแน่ๆค่ะ อิอิ ^^
ขอบคุณ คุณ nako ค่ะ
มาต่อให้แล้วค่าาา ขอโทษที่หายไปนานนะคะ
ขอบคุณ พี่มนต้นไม้ ค่ะ
ขอบคุณพี่มนมากค่ะ ตามมาให้กำลังใจหนูด้วย อิอิ >//////<
ขอบคุณพี่หมูน้อยค่ะ
เรื่องนี้ยังอีกนานค่ะ ยังแก้ทัน ถ้าพบตรงไหนบอกได้เลยนะคะ ขอบคุณพี่สาวมากๆเลยค่าาาา ^/////^
ขอบคุณ คุณ nasa ค่ะ
อิอิ ใครจะไปโลกไหน ต้องรออีกนิ้ดดดดนะคะ เดี๋ยวจะเฉลยปแล้วค่าาา
ขอบคุณ น้อง แนทค่า
ขอบคุณมากค่ะ น่ารักมาก จุ๊บๆๆๆ ^^
----------------------------------------
-------------------------------------------
*****ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามานะคะ ต้องขออภัยคนอ่านทุกท่านด้วยนะคะ เพราะว่าเรื่องนี้คงลงได้ประมาณ 18 ตอนค่ะ ลงครบทั้ง 20 ตอนไม่ได้ ด้วยเหตุผลบางประการ ต้องขออภัยทุกท่านอย่างยิ่งเลยค่ะ >////<
ขอบคุณทุกๆการติดตามนะคะ
ษาค่ะ
------------------------
โดย:
พิมพ์นรา
วันที่: 2 ธันวาคม 2556 เวลา:18:43:01 น.
ไม่ได้อ่านตั้งนาน คิดถึงค่ะ แต่งงๆ แทนนางเอกเราหน่อยว่าตอนนี้อยู่ชาติไหนกันแน่ ผลุบๆ โผล่ๆ กันจริงๆ
โดย: nasa IP: 110.78.149.60 วันที่: 2 ธันวาคม 2556 เวลา:21:16:19 น.
จะมีเรื่องไรเกิดขึ้นน๊า
โดย: nako IP: 49.230.142.76 วันที่: 2 ธันวาคม 2556 เวลา:21:28:58 น.
หายไปนานนึกว่าทิ้งกันไปแล้ววววว
คุณป้าคนนั่นคือใคร อย่าบอกนะว่าคือคุณแม่พี่พัน
โดย: sakeena IP: 124.122.165.66 วันที่: 3 ธันวาคม 2556 เวลา:8:55:08 น.
สองตอนนี่มัน intersect กันอยู่นะ
โดย: พี่หมูน้อย IP: 202.28.248.42 วันที่: 4 ธันวาคม 2556 เวลา:17:19:22 น.
งานหนังสือที่ผ่านมาที่มช ได้หนังสือพิมพ์นารามาสองเล่มล่ะ เล่มเก่าเล่ม(ที่อ่านแล้วในเน็ทนานมากแล้ว ที่นางเอกเป็นนักสืบขี้งกน่ะ--แต่หนังสือใหม่นะจ๊ะ มิใช่มือสอง) เล่มใหม่เล่ม(อ่านแล้วเหมือนกันที่นางเอกแสนดี พระเอกแกล้งความจำเสื่อมพิมพ์กับพิมพ์คำ ยังไม่ได้อ่านใหม่เลย ยังอยู่ในห่อพลาสติค)
อ่านด้านหลังแล้วค้นพบว่ามีอีกหลายเล่มเลยที่ยังไม่มี และยังไม่ได้อ่าน แสดงว่าเขียนออกมาเยอะนะเนี่ย แต่พี่ต้องทำลิสท์หนังสือแล้วล่ะ พี่ซื้อหนังสือซ้ำเยอะเลย จำไม่ค่อยได้ว่ามีหรือยัง คือส่วนใหญ่อ่านแล้ว จำเรื่องได้ แต่จำไม่ได้ว่ามีที่บ้านหรือเปล่า เฮ้อ
อิเล่มเก่านั่นก็คิดแล้วคิดอีก แต่พี่จะไปประชุมที่กรุงเทพไง เลยรีบซื้อ กลับมากลัวไม่ทัน หนังสือหมด ฯลฯ ดีนะที่ซื้อกลับมาพบว่าที่บ้านยังไม่มีหรอก แล้วก็พลาดที่ตัดสินใจไม่เอาไปสองสามเล่ม พบว่ากลับมาแล้วหนังสือหมดไปแล้ว เซ็ง
ที่เชียงใหม่นี่เขาไม่ได้เอามาเยอะ ปกละไม่กี่เล่ม ยิ่งเก่าๆนี่สงสัยจะเอามาเท่าที่มี พิมพ์คำนี่บางเรื่องมี 2 เล่ม เจอปุ๊บต้องคว้าปั๊บ อิอิ
โดย: พี่หมูน้อย IP: 202.28.248.42 วันที่: 9 ธันวาคม 2556 เวลา:14:12:50 น.
ชื่อ :
Comment :
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
พิมพ์นรา
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 20 คน [
?
]
Group Blog
<<
ธันวาคม 2556
>>
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
2 ธันวาคม 2556
มนตร์จันทร์พันภพ บทที่๔
All Blog
หนึ่งใจนิรันดร บทที่ ๑๘ (ลงเป็นตอนสุดท้ายนะคะ^^)
หนึ่งใจนิรันดร บทที่ ๑๗
หนึ่งใจนิรันดร บทที่๑๖
หนึ่งใจนิรันดร บทที่ ๑๕
หนึ่งใจนิรันดร บทที่ ๑๔
หนึ่งใจนิรันดร บทที่ ๑๓
หนึ่งใจนิรันดร บทที่ ๑๒
หนึ่งใจนิรันดร บทที่ ๑๑
หนึ่งใจนิรันดร บทที่ ๑๐
หนึ่งใจนิรันดร บทที่ ๙
หนึ่งใจนิรันดร บทที่ ๘
มนตร์จันทร์พันภพ บทที่ ๗ (ขอเปลี่ยนชื่อเป็น "หนึ่งใจนิรันดร" นะคะ)
มนตร์จันทร์พันภพ บทที่๖
มนตร์จันทร์พันภพ บทที่๕
มนตร์จันทร์พันภพ บทที่๔
มนตร์จันทร์พันภพ บทที่๓
มนตร์จันทร์พันภพ บทที่๒
มนตร์จันทร์พันภพ บทที่๑
Friends Blog
Doungtawan
ป้ามด
fluffyboy101
N_BEE810
เนยสีฟ้า
ammataya
wilmington
ธรารินทร์
เม-ดา
คีตภา
wayo
ลันเตา...
หมาดำล่องหน
หินสีม่วง
Webmaster - BlogGang
[Add พิมพ์นรา's blog to your weblog]
Link
Bloggang.com
Pantip.com
|
PantipMarket.com
|
Pantown.com
| © 2004
BlogGang.com
allrights reserved.
ขอบคุณ คุณ sakeena ค่ะ
แฮ่ๆ ขอเวลาอีกนิ้ดนะคะ ยังไงหนูมาสกับพี่พันต้องได้พบกันแน่ๆค่ะ อิอิ ^^
ขอบคุณ คุณ nako ค่ะ
มาต่อให้แล้วค่าาา ขอโทษที่หายไปนานนะคะ
ขอบคุณ พี่มนต้นไม้ ค่ะ
ขอบคุณพี่มนมากค่ะ ตามมาให้กำลังใจหนูด้วย อิอิ >//////<
ขอบคุณพี่หมูน้อยค่ะ
เรื่องนี้ยังอีกนานค่ะ ยังแก้ทัน ถ้าพบตรงไหนบอกได้เลยนะคะ ขอบคุณพี่สาวมากๆเลยค่าาาา ^/////^
ขอบคุณ คุณ nasa ค่ะ
อิอิ ใครจะไปโลกไหน ต้องรออีกนิ้ดดดดนะคะ เดี๋ยวจะเฉลยปแล้วค่าาา
ขอบคุณ น้อง แนทค่า
ขอบคุณมากค่ะ น่ารักมาก จุ๊บๆๆๆ ^^
----------------------------------------
-------------------------------------------
*****ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามานะคะ ต้องขออภัยคนอ่านทุกท่านด้วยนะคะ เพราะว่าเรื่องนี้คงลงได้ประมาณ 18 ตอนค่ะ ลงครบทั้ง 20 ตอนไม่ได้ ด้วยเหตุผลบางประการ ต้องขออภัยทุกท่านอย่างยิ่งเลยค่ะ >////<
ขอบคุณทุกๆการติดตามนะคะ
ษาค่ะ
------------------------