"ไปกินกาแฟกัน"

เสียงนี้กลับมาแล้ว หลังจากหนึ่งปีผ่านไป

เธอคล้ายแสงแดดในฤดูฝน ที่เป็นที่เฝ้ารอแต่บางครั้งก็จัดจ้าเกินไป


อาทิตย์แรก ผมยังปรับตัวไม่ถูกนักกับสภาพอากาศที่เปลี่ยนไป

หรือว่าที่ผมเป็นหวัดเพราะเหตุนี้ ?

ผมได้รับแสงแดดมากเกินไป หลังจากอยู่ในภาวะอึม ๆ ครึม ๆ มานาน ?

เอ้ย .. คนเราจะเป็นหวัดเพราะได้รับความรักและใส่ใจมากเกินไปได้อย่างไรกัน ?

ผมคงยังปรับตัวไม่ถูกนั่นเอง



ใกล้มากไป ก็ร้อน

ไกลมากไป ก็หนาว

เรากำลังหาระยะทางที่พอดี

นี่ขนาดเราเป็นเพื่อนกัน เรายังต้องการระยะห่างที่พอดี

ข้อดีของการเป็นเพื่อนกันคือ แม้มันยังไม่ดีพอและเราทำพลาดไป เราพร้อมจะให้อภัยและปล่อยมันไปได้อย่างรวดเร็ว

เพราะว่ารักนั่นเอง ผมว่านะ

เธอบ่นว่าอยากได้เครื่องทำกาแฟสักเครื่อง

เธอไปเดินดูกับเพื่อนอีกคนแล้วก็ยังไม่เจอที่ถูกใจ

ผมยังนึกอยู่ว่า เธอจะได้ใช้มันคุ้มหรือไม่ หากได้มันมาในราคาที่สูง คุณภาพดี แต่ไม่ยอมใช้

ท้ายสุด เธอก็อาจจะจบลงที่ร้านกาแฟกับผมเหมือนเคย

อืมม .. แต่นั่นก็คือทางเลือกของเธอ



ส่วนผม ยังคงดื่มกาแฟทุกเช้าด้วยเครื่องทำกาแฟเครื่องเดิมที่ไปซื้อกับเธอ