"เอ้าลุง ดื่มไม่ได้หรอกนะ"ผมพึมพำบอกเจ้าของแขนสีเขียวเบาๆผมคงวางเเก้วกาแฟใกล้กระถางแกไปหน่อย เลยดูเหมือนว่า ลุงแกจะสนใจกาแฟในแก้วผมแม่สาวโฮยายังคงดูหยิ่งเงียบเหมือนเดิม จริงๆแล้วเธอมีน้ำอดน้ำทนกับผมมากพอๆกับลุงกระบองเพชรเลยทีเดียวริมหน้าต่าง ระเบียงห้องแคบ ๆ คงเป็นที่ ๆ ผมชอบที่สุดที่จะเริ่มวันใจกลางเมืองใหญ่อย่างนี้ ผมไม่ได้ฝันอะไรมากมายค่าใช้ชีวิตที่นี่ราคาแพงมาก แพงจนหลายคนจำต้องกดความต้องการของตัวเองลง และปรับตัวและใจให้เข้ากับสิ่งที่เป็นจริงผมเอง แม้ไม่ได้ต้องการอะไรมากมาย แต่บางครั้งก็ออกจะเพ้อเข้าหาวัตถุนิยมไปมากบ้างเหมือนกันอยากได้ อยากมี .. อืมม ผมก็เป็นนะ คนธรรมดานิเนาะผมนั่งจิบกาแฟ มองตึกสีทึมข้างหน้าไปเรื่อย ตึกนั้นตึกนี้ชาวตึกกำลังเริ่มงาน ผมยังคงเถลไถลอยู่ผมนึกถึงโต๊ะไม้หน้าบ้าน บางวันผมก็นึกอยากพาลุงกระบองเพชร สาวโฮยา และเพื่อนร่วมระเบียงกลับไปที่นั่นที่นั่นสงบกว่าที่นี่เยอะ "อยู่ด้วยกันไปก่อนนะลุง" ผมกระซิบบอกแกเบาๆจริงๆลุงแกไม่ใช่ของผมหรอก เจ้าของแกมาฝากลืมไว้นานแล้วลืมจนผมอุ๊บอิ๊บเอาว่า ลุงเป็นสมาชิกห้องผมไปแล้วสาวโฮย่าอีก เป็นอีกหนึ่งกระถางที่ฝากลืมสมาชิกฝากลืมกับต้นอดทนอีกสามต้น เรายังคงมีชีวิตไปพร้อม ๆ กันใจกลางเมืองใหญ่ อย่างน้อยก็มีอีกมุมหนึ่งที่ผมพอใจ
... : ) ...