"พี่(ชื่อพี่ผม)ฝากกาแฟไว้ให้แน่ะ"
แม่บอกผมเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว


ผมเปิดถุงเม็ดกาแฟบด สูดกลิ่นหอมของมัน
ตักกาแฟสองช้อนพูน ใส่กระดาษกรอง และค่อยๆเทน้ำร้อนผ่าน
ไอน้ำอุ่นๆ ลอยขึ้นแตะจมูกพร้อมกลิ่นกาแฟ
เสียงน้ำสีน้ำตาลค่อยๆหยดลงแก้ว มันฟังดูเป็นทำนองที่เข้าท่าดี

ช่วงหลังที่เครื่องชงกาแฟของผมเสียไป ผมก็เริ่มชงกาแฟแบบตามมีตามเกิด
ผมไม่คิดจะซื้อเครื่องทำกาแฟใหม่ การชงแบบตามมีตามเกิดก็ดีไปอีกแบบ

ผมได้รสชาติกาแฟที่ไม่เหมือนกันสักวันและนั่นก็เป็นข้อดี
บางวันก็ขม บางวันก็จาง บางวันแทบเป็นน้ำล้างแก้วหากผมงัวเงียจนเทน้ำเร็วไป หรือ ใส่ผงกาแฟน้อยไป

ผมว่า มันก็เหมือนชีวิตของผมนี่แหละ
แม้การมีชีวิตที่มีความสุข สงบ เหมือนกาแฟรสชาติดีสักแก้ว จะเป็นชีวิตที่ผมอยากให้เป็น แต่นั่นคือ สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ในทุก ๆ วัน

ผมจึงอยู่กับชีวิตแบบที่มันเป็น
เหมือนกับการอยู่กับกาแฟที่รสชาติไม่คงที่

ผมมองว่า มันเป็นเรื่องปกติ ที่ชีวิตบางช่วง หรือ หลายช่วงของผม จะไม่เป็นปกติสุข


ผมก็แค่อยู่กับมัน เหมือนกับที่ผมดื่มกาแฟ ไม่ว่าจะรสชาติแบบใดก็ตามในทุกๆวัน

เช้าวันอาทิตย์แบบนี้ ในห้องสบายๆแบบนี้ กาแฟกับเพลงเบาๆ มันถือว่าไม่ปกตินักสำหรับผม
ปกติ วันเสาร์-อาทิตย์ของผม จะผ่านไปกับที่บ้าน
ที่บ้าน มันจะเริ่มตั้งแต่เช้าตรู่ มีเสียงคุยเบาๆของพ่อและแม่มาปลุกผมเสมอ

ตั้งแต่พ่ออ่อนแรงไปครึ่งซีกเพราะอุบัติเหตุ พวกผมก็แทบไม่เคยละสายตาจากท่าน
ผมจะนอนในห้องกับพ่อและแม่ หากไม่ใช่ผมก็พี่ชายคนโต หากไม่ใช่พี่ชายคนโต ก็พี่สาว

มันทำให้ผมนึกถึงตอนเด็กๆ ที่นอนมุ้งเดียวกับพ่อและแม่
ก่อนกระเด็นออกมานอนมุ้งเดียวกับพี่ชายที่อายุติดกัน ที่ผมต้องเกาหลังให้ทุกคืนก่อนพี่นอน มีข้อแม้ว่า ร้อยทีพอนะ

เออ ผมเป็นเด็กใจดีจริงๆ เมื่อมองย้อนกลับไป
ไม่รู้เป็นเพราะผมใจดีขนาดนั้นรึเปล่า พี่เลยไม่เคยตีผมเลยสักครั้ง ไม่ว่าผมจะดื้อ จะทำให้พี่เจ็บ หรืออะไร พี่จะแค่ง้างมือไว้อย่างนั้น พร้อมคำขู่ว่า เดี๋ยวเถอะ

มันทำให้พี่โดนพ่อล้อมาถึงปัจจุบัน ว่าพี่ไม่เคยตีน้องเลย ไม่ว่าผมจะดื้ออย่างไร พี่ก็เดี๋ยวเถอะ อยู่นั่นแหละ

โลกนี้มีความรักอยู่หลายแบบ รักแบบที่ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม แบบนี้ น้องคนสุดท้องอย่างผม ก็ได้จากพี่ๆนี่ละ