เมื่อสองวันก่อน ผมนึกอยากดื่มกาแฟที่บ้านที่โต๊ะไม้ตัวโปรด

สายวันเดียวกัน ผมได้กลับไปที่นั่นจริงๆ


"ทำไมเสียงเป็นแบบนี้ละฮะ" ผมถามไถ่เธอ

เราคุยกันทุกเช้า ผมจะต้องได้แหย่เธอก่อนผมเริ่มงานทุกวัน

ผมชอบเสียงหัวเราะของเธอ แต่ไม่ใช่เช้าวันนั้น


ผมหันหลังกลับที่พักทันที แจ้งข่าวกับที่ทำงานว่าจะหายหัวไปหนึ่งวัน

โทรเคลียร์งานสั้นๆกับคนที่ทำงานด้วยกันระหว่างทางกลับ

สำหรับผม เรื่องงานรอได้


ตลอดทางกลับบ้าน ผมจินตนาการถึงแต่เรื่องร้าย ๆ จนต้องด่าให้ตัวเองตั้งสติดีๆ

ผมโล่งใจระดับหนึ่ง เมื่อโทรถามอีกครั้งกับพี่ พี่บอกว่าเธออยู่ที่ศูนย์การแพทย์แล้ว

ตอนที่ผมเจอเธอ เธอดูซีดเซียวบนเตียงสีขาวสะอาด

ผมรู้สึกแย่กับกลิ่นยาฆ่าเชื้อที่นี่ ผมไม่ชอบกลิ่นโรงพยาบาล

ไม่มีใครอยากเห็นคนที่ตัวเองรักนอนบนเตียงที่นี่



"แหม อยากมานอนเล่นนอกบ้านนี่เอง" ผมแหย่เธอเบา ๆ หลังจากถามไถ่อาการและคุยกับหมอ

เธอยิ้มแบบเหนื่อย ๆ ผมกอดเธอเบา ๆ บอกเธอว่าไม่เป็นไรแล้ว

เธอกลัวมาก ผมรู้ดี ผมก็กลัวเช่นกัน

แม่ไม่อยากเดินไม่ได้ แม่บอกอย่างนั้นเสมอ

stroke หากเกิดขึ้นแล้ว มันร้ายแรงได้ถึงชีวิต พวกเราจึงไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง ครั้งแรกนับว่าเราโชคดีที่ตรวจเจอได้ทัน


"ไม่มีงานเหรอลูก ?" เธอยังห่วงใยถาม

ผมส่ายหัว บอกเธอว่าไม่มีอะไรที่สำคัญที่ต้องทำ

ผมคุยกับหมออีกครั้งก่อนพากันกลับบ้าน ช่วงนี้คงต้องติดตามอาการกันอย่างใกล้ชิด



กินข้าวเที่ยงด้วยนะลูก เธอกำชับอย่างนั้นก่อนหลับไป

ผมเอง ชงมื้อเที่ยงมาหนึ่งแก้ว นั่งบนโต๊ะไม้ตัวเดิมหน้าบ้าน

"หลับสบายเลยนะเอ็ง" ผมบ่นไอ้หมาดำตัวอ้วนที่บ้าน มันผงกหัวขึ้นมามอง ก่อนจะนอนต่อ

ผมว่า ไอ้แบ็คมันนอนวันละเกือบยี่สิบชั่วโมงได้ นี่ถ้าวันหนึ่งมีสี่สิบแปดชั่วโมง มันก็คงนอนสักสี่สิบสี่ชั่วโมง


ผมจิบกาแฟแก้วที่เพิ่งชง มันขมจางๆ

กาแฟแก้วนี้ ผมไม่ได้คาดหวังว่าจะดื่มมันที่นี่ในวันนี้ มันกระทันหันเกินไป

ปกติหากผมจะเข้าบ้าน ผมจะหาซื้ออุปกรณ์กินกาแฟมาก่อน เพราะพี่สาวไม่ดื่มกาแฟ

อย่างดีก็จะมีผงกาแฟที่พี่ชายกับพี่สาวอีกคนซื้อมาทิ้งไว้ แต่ไม่มีครีม

ทุกคนกินกาแฟดำ ส่วนผมไม่ชอบกาแฟดำ

คราวนี้ก็เหมือนเดิม ผมไปคุ้ยเขี่ยในครัว มุมที่เก็บซองกาแฟของพวกเรา

มันเป็นมุมที่ บ่ายๆแล้ว พวกขี้ยาอย่างพวกเราก็จะควานหา

มีกาแฟ มีน้ำตาล ผมมองหาครีมเทียม แล้วก็เจอมันหนึ่งซอง


ผมหัวเราะเบาๆ กับซองครีมเทียมนั้น

มันมีชื่อผมเขียนอยู่บนซองนั้นด้วยปากกาสีน้ำเงิน

ดูจากซองแล้ว พี่คงไปหยิบมาจากมื้อเช้าของสายการบินไหนแน่ ๆ คงนึกถึงผม มีผมคนเดียวที่ร้องหาครีมเทียมเวลาจะกินกาแฟที่บ้าน

น่ารักใช่ไหมฮะ พี่สาวผม

ผมค่อยๆฉีกซองมัน เติมลงในกาแฟของผม และผมก็ดื่มมันด้วยหัวใจที่เต็มอิ่ม




แม่ยังคงหลับอยู่ ผมนั่งเอกเขนกอ่านหนังสือไปเรื่อยที่โต๊ะหน้าบ้าน

กลิ่นกาแฟ ผสมกับกลิ่นดอกปีบจากต้นหน้าบ้านลอยกรุ่น

ไอ้แบ็คมันก็ยังหลับสบายอยู่เช่นกัน ให้ตายเหอะ มันกรนด้วยฮะ

รึว่าหมาถ้าอ้วนแล้วจะกรน ? ต้องลดน้ำหนักบ้างแล้วนะเอ็ง



พี่สาวกลับมาตอนเย็น พี่บอกให้ทอดไข่ให้แม่ก่อนเพราะพี่อาจจะมาช้า

ทำไมต้องเป็นไข่ทอด ก็เพราะผมทำได้ดีอยู่อย่างเดียวน่ะสิฮะ

ผมมองหายอดผักหวานข้างบ้าน ทั้งๆที่ฝนตกมากแต่มันก็ยอมออกยอดเขียวเท่าไรเลย

เป้าหมายจึงกลายเป็นตำลึงที่เลื้อยอยู่แถวนั้น

"ใส่ใบตำลึงเหรอลูก" แม่ถามตอนแวะมาดูผมในครัว พร้อมยกจานกับข้าวอื่นมาให้อุ่นด้วย

ผมไล่แม่ออกไปข้างนอก บอกว่ารอกินไข่ทอดฝีมือผมนะ แต่ดูท่ามันจะเค็มนะแม่

แม่หัวเราะกับสีไข่ที่ตีแล้ว ที่ผมเติมซอสลงไปค่อนจะเยอะ

ไม่เป็นไร แม่ว่างั้น

แม่บังคับให้ผมกินข้าวเย็นก่อนกลับ

เออ .. ไข่เจียวมันอร่อยกว่าที่ผมคิดแฮะ



ไว้วันเสาร์มานะฮะ ผมกอดเธอแน่นๆ ก่อนกลับ

เธอกอดผมแน่นเช่นกัน อกอุ่นๆ นี้ มีคนบอกผมว่า ให้รีบกอดซะก่อนที่จะไม่มีให้กอด


อืมม .. นั่นสินะ

Create Date : 19 กันยายน 2552
Last Update : 19 กันยายน 2552 8:14:51 น.		18 comments
Counter : 815 Pageviews.
Share Tweet