สมัยเป็นนักเรียนประถมปลายถึงมัธยมต้น
ผมอาศัยอยู่บ้านตายาย
มันมีสวนหลังบ้าน
และมีต้นมะปรางต้นหนึ่ง สูงกว่าบ้านหนึ่งชั้นนิดหน่อย
มันจะมีกิ่งไม้แข็งแรงเหมือนเป็นบาร์ห้อยโหนได้โผล่ออกมา
ผมก็เล่นตามประสาเด็ก ห้อยหัวลงมาบ้าง ดึงข้อบ้าง
แต่ตรงนี้ไม่ใช่ประเด็น
บนส่วนยอดต้นไม้ตะหาก
มันมีที่สำหรับวางหนังสือ แบบธรรมชาติ ไม่ได้ไปต่อเติมเสริมอะไรทั้งสิ้นครับ
ถ้าว่างๆผมจะลองวาดออกมาให้ดูดีกว่า
ผมจะใช้เวลาหลังเลิกเรียนหรือ เสาร์อาทิตย์บนต้นไม้ อ่านหนังสือครับ
หนังสือเรียนบ้าง หนังสืออ่านเล่นบ้าง
ไม่รู้ว่าทำไมตอนนั้นถึงชอบอ่านหนังสือขนาดนั้น
บนยอดต้นไม้จะแดดเฉพาะเวลาเที่ยงเท่านั้น
ตอนเที่ยงผมก็ลงไปทานข้าว
เพราะข้างๆต้นมะปรางมีต้นลำไยขนาดใหญ่ บังแดดตอนบ่ายและตอนเช้าให้ครับ
อะไรจะเข้าทางขนาดนั้น
เรื่องนี้ผมแน่ใจว่าไม่มีใครรู้เรื่องนี้มาก่อน แม้แต่พ่อแม่ผม
แต่ผมก็งงนะครับ เวลาผมมาอ่านหนังสือ ทำไมไม่มีคนมาตามหรือเรียกหาผมเลยสักครั้งเดียว???
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
