Group Blog All Blog
|
ก้าวไปในเนปาล : จะไปจริงๆ เหรอ ??? สาวหน้าดำนางหนึ่ง พาชีวิตเดินทางมาถึงจุดที่เบื่ออย่างสุดขั้ว ....... "ถ้าได้ไปไหนสักที่ที่ไม่มีใครรู้จักคงจะดี ไปคนเดียว เหงาดี " ...... เธอเป็นแฟนคลับตัวยงของห้อง Blue Planet เข้าดูทุกวัน เช้า เที่ยง บ่าย เย็น จะว่าโชคดีหรือโชคร้าย บอกไม่ถูก เพราะช่วงนั้นห้อง Blue กระหน่ำรีวิวเนปาลกันเหลือเกิน ทันใดนั้นความฝันวัยเด็กปริ่มๆ ของเธอ ก็ผุดขึ้นมาในหัว "ไปเนปาลดีกว่าหว่ะ อยากไปสวัสดีหิมาลัย" เธอบอกตัวเองเบาๆ หลังจากคิดได้แบบนั้น ทุกวันเธอจะเปิดดูรูปเพื่อสร้างความคึก ฮ่าๆๆ จนวันนึง จึงได้ตัดสินใจโทรบอกแม่ "แม่ หนูเบื่องับ จะไปเนปาลนะ" ฮึฮึ ... เธอบอกไปแบบนั้น "อยากไปก็ไป ชีวิตมันสั้น อยากทำอะไรก็ทำ" แม่ของเธอบอกกับเธอ เฮ้ย ทำไม มันง่ายแบบนี้ เธอแอบยิ้ม อยู่ในใจ ... ฮึฮึ ผ่านมาหนึ่งเดือน นางก็จัดแจงทุกอย่างไว้เรียบร้อย ตั้งแต่หาข้อมูลไกด์ หาเส้นทางที่จะไป ทำยังไงจะไม่อดตาย ทำไงจะไม่เหงาตาย สุดท้ายเมื่อทุกอย่างลงตัว เธอจึงโทรบอกแม่อีกครั้ง "แม่หนูจะโทรไปทำประกันชีวิตแล้วนะ ขอเลขบัตรประชาชนแม่หน่อย จะให้เป็นผู้รับผลประโยชน์" นางบอกแม่ไปแบบนั้น "เอ่าจะไป จริงๆ เหรอ " แม่ถามด้วยความช็อค ฮ่าๆๆๆ จากนั้น การซักข้อมูลก็เกิดขึ้น จนสุดท้ายเพื่อคลายความกังวลให้แม่ จากที่กำลังตัดสินใจว่าจะจ้างไกด์ตั้งแต่ตอนนี้ หรือไปหาเอาข้างหน้า ก็ได้ข้อสรุปว่า ต้องติดต่อตั้งแต่ตอนอยู่ไทย ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี จนกระทั่งวันเดินทาง อาการป๊อดแหก ก็มาเยือน เมื่อถามเพื่อนๆ พี่ๆ ทุกคนต่างบอกว่า " แกไม่ต้องไปหรอกหว่ะ " "เฮ้ย จองตั๋วไว้แล้ว ไม่ไปได้ไง" นี่คือคำตอบของเรา แล้วร้อยทั้งร้อยจะบอกว่า "แค่ค่าตั๋วไม่ตายก็หาใหม่ได้ แต่แกไปแกจะรอดมาเหรอว่ะ ไปก็ไปคนเดียว" เพื่อนๆ ทุกคนกล่าวให้พร ช่างเป็นเพื่อนที่น่ารักและน่าเตะในคราวเดียวกัน ตอนที่คิดหนักใจอยู่นั้นขาข้างหนึ่ง มันก็อยู่บนรถทัวร์โคราช กรุงเทพแล้ว "เอาก็เอาหว่ะ ไม่น่าจะเป็นไรหรอก คนอื่นเขาก็ไป" มันเป็นคำปลอบใจที่ดีที่สุดที่หาได้ในตอนนั้น .... แกๆ พรุ่งนี้ไปส่งหน่อยนะ ... สาวคนนั้นไปพักกับเพื่อนสาวใน กทม พร้อมทั้งกล่าวอ้อนวอนให้เพื่อนไปส่ง เนื่องจากคิดว่า ตัวเองเป็นนางเอกมิวสิกวิดีโอหรือเปล่าก็ไม่รู้ เผื่อจะมีช่วงเวลาได้น้ำตาปริ่มๆ กับเขาบ้าง อ่านมาถึงตรงนี้ ทุกคนอาจจะเดาได้ว่านางคนนั้นคือ ตั๊กเอง ฮ่าๆๆๆๆ  :: 1 พฤษภาคม 2555 :: และแล้ววันเดินทางก็มาถึง เราตื่นมาตั้งแต่ตีสี่ เพื่ออาบน้ำแต่งตัว (แบบบ้านๆ) และไม่ลืมที่จะลากเพื่อนสาวออกมจากเตียงด้วย (เป็นเวรกรรมของเพื่อนจริงๆ) เราออกจากห้อง ตอนตีห้าครึ่ง เพื่อจะมาขึ้น Airport link เที่ยวแรกให้ทัน แต่การเดินทางในกรุงเทพ ก็ไม่ได้เป็นดั่งใจไปซะทุกอย่าง สรุปคือเราได้เที่ยวที่ดีที่สุด คือรอบหกโมงครึ่ง  ด้วยความงกสุดชีวิต เราเลยตัดสินใจซื้อแบบ ไป-กลับ ในราคา 150 บาท ตอนที่อยู่บนรถไฟ ประโยคๆ หนึ่ง ก็ได้ผุดขึ้นมาในหัว "ครั้งแรกเกิดขึ้นได้ทุกวัน" ฮ่าๆๆ การขึ้นรถไฟฟ้า Airport link ครั้งนี้เป็นครั้งแรก และวันนี้จะเป็นการได้ขึ้นเครื่องบินครั้งแรก เดินทางไปต่างประเทศครั้งแรก และเป็นการไปเที่ยวคนเดียวครั้งแรก โห ... ทำไมมันเยอะขนาดนี้หล่ะ แล้วจะได้แฟนคนแรกด้วยมั้ย อ่ะ อันนั้น ต้องลุ้นกันต่อไป :P  กรุงเทพที่มองเห็นในวันนี้ มันดูต่างออกไป อาจจะเป็นเพราะ เราได้มองมันก่อนจะเดินทางไกลก็เป็นได้ เราเดินทางมาถึงสนามบินตอนเจ็ดโมงสิบห้า เป็นเวลาที่ถือว่าเร็วมาก ถ้าเทือบกับเวลาเครื่องออกคือ สิบโมงสิบห้า เรารีบเดินมาเช็คอิน และทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี หลังจากนั้น เรากับเพื่อนก็แยกกัน เพื่อนบอกว่า ดูแลตัวเองดีๆ แล้วอย่าลืมกลับมา .... เอิ่มมมม มันให้พรกันอีกแล้วววววว TT ซึ้งมากน้ำตาจะไหล  เพราะเรามาเร็วเกินไป เหอๆ เลยได้มานั่งๆ นอนๆ สำรวจสุวรรณภูมิเล่นสองชั่วโมง ที่นั่งวันนี้ มันดูว่างเปล่า ไม่ใช่เพราะ ไม่มีคนอยู่ แต่เป็นเพราะ มีแต่คนที่เราไม่รู้จัก "เรากำลังจะได้ไปพบโลกอีกใบ ที่ใหญ่ขึ้น เเล้วเราจะได้เป็นแค่คนตัวเล็กๆ คนหนึ่งเท่านั้น" ความคิดนี้อยู่ดีๆ ก็ผุดขึ้นมา ความไม่แน่นอนที่รออยู่ตรงหน้า มันทำให้เราเริ่มกลัว และประหม่า แต่เมื่อมาถึงขนาดนี้แล้ว ยังไงก็จะลองไปดูสักครั้ง  เวลาผ่านไปจนเก้าโมงครึ่ง ก็โดนเรียกขึ้นเครื่อง ... เฮ้ย ใจหวิวมากๆ ไปแล้วจะได้กลับมั้ย แล้วต้องไปเจออะไรบ้าง ทำไมมองไปตรงไหนก็ไม่มีคนรู้จักสักคน ไม่มีแม้แต่คนไทย ทุกอย่างผ่านไป ตอนนี้เราได้มาอยู่บนเครื่องแล้ว ครั้งแรกในชีวิต กับการขึ้นมาอยู่บนเรือเหาะ ฮ่าๆๆ มันตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก เรานั่งตัวเกร็งสุดๆ เพราะกลัวจะร่วงลงไปข้างล่าง แต่สักพัก ก็เริ่มปรับตัวได้ และสิ่งที่เห็นเมื่อมีโอกาสได้มองไปนอกหน้าต่างก็คือ  ว้าววววว ... ตอนนี้เราอยู่บนท้องฟ้า กับการเดินทางที่เร็วกว่า 500 กม/ชั่วโมง
อยากไปเจอโลกใบใหม่บ้าง สักวันจะขอตามรอยไปเนปาลบ้าง ฮิฮิ้ววววว :)
โดย: แฟนlinKinPark
 วันที่: 3 พฤศจิกายน 2555 เวลา:0:38:02 น. เฮ้อ เก่งมาก จริง ๆ ครูยังเข้าใจว่า ตั๊กแตนไปเนปาลกับบริษัททัวร์เสียอีก ช่างกล้าหาญจริง ๆ อ่านเรื่องราวที่เธอเขียนแล้ว ต้องขอนับถือความกล้าหาญและใจถึง ขนาดครูไปเที่ยวหลายสิบครั้งแล้ว ถ้าให้บินเดี่ยวอย่างนี้ ไม่เอาด้วยแน่นอน สมแล้วที่เป็นเด็กยุคใหม่ แล้วจะเข้ามาอ่านต่อนะจ๊ะ
โดย: อาจารย์สุวิมล (อาจารย์สุวิมล
) วันที่: 3 พฤศจิกายน 2555 เวลา:9:14:33 น.ช่างถ่อมตัวว่าเขียนไม่เป็น นอกจากถ่ายภาพสวย การใช้ภาษายังสละสลวยงดงามน่าอ่าน ตกลงแล้วไปถึงชัมบาล่าใหมครับเนี่ย อิอิ
โดย: joblovenuk
วันที่: 3 พฤศจิกายน 2555 เวลา:13:18:03 น.เดินทางปลอดภัยนะคะ ระวังตัวด้วยนะคะไปคนเดียวเนี่ย เป็นห่วงจริงๆเล้ย
 เพิ่งไปดู ซัมบาลา อยากไปเหมือนกันค่ะ เพราะดูแล้วสวยมาก แต่ทางก็ค่อนข้างลำบาก ยังไงก็ขอให้สนุกนะคะ เอารูปสวยๆมาฝากด้วย เมจะติดตามบล๊อกค่าาา  โดย: Mazubato
วันที่: 3 พฤศจิกายน 2555 เวลา:15:34:58 น.ชอบคำนี้ค่ะ "ครั้งแรกเกิดขึ้นได้ทุกวัน"
ตัดสินใจปีหน้าจะไปเนปาลบ้างแล้วค่ะ แล้วจะส่งหลังไมค์ไปขอข้อมูลนะคะ โดย: ann_kikkik
วันที่: 30 พฤศจิกายน 2555 เวลา:10:33:06 น.ตามมาจากริวิวในบลูเพลนเน็ต อยากไปเหมือนกันคะ กำลังบลิ้วอารมณ์ให้จิตใจคึกคัก
โดย: nugam IP: 171.100.181.111 วันที่: 20 มกราคม 2556 เวลา:15:59:03 น.
ลองไปดูค่ะ หนุกหนาน แต่ก็เหงานะ ถ้าไปคนเดียว อิอิ
ขอบคุณที่แวะมานะค่ะ โดย: Nepster
วันที่: 20 มกราคม 2556 เวลา:17:27:12 น. |
Nepster
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [?] สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกๆคนนะค่ะ :) เจ้าของบ้านชื่อตั๊กแตนค่ะ เป็นคนชอบการเดินทาง ชอบอ่านหนังสือ โดยเฉพาะหนังสือเกี่ยวกับบันทึกการเดินทาง ชอบถ่ายรูป แล้วก็ชอบเขียนอะไรเรื่อยเปื่อยด้วยค่ะ มีความฝัน อยากไปเที่ยวรอบโลก อยากมีหนังสือบันทึกการเดินทางของตัวเองสักเล่ม แล้วก็อยากพูดได้หลายๆ ภาษา ฮ่าๆ จริงๆ อยากเป็นล่าม หรือไม่ก็นักแปล สนใจภาษาต่างประเทศค่ะ หุหุ ตอนนี้ Bloggang เป็นเหมือนบ้านไปแล้ว เพราะทำให้ตั๊กแตนได้มีโอกาสแบ่งปันข้อความกับเพื่อนๆ และยังทำให้รู้จักเพื่อนใหม่ และได้ความรู้มากมายด้วยค่ะ ถ้าแวะผ่านมาก็ทิ้งข้อความทักทายกันไว้ได้นะค่ะ :)
Friends Blog
|
|||||||||||||
NEPSTER : Life is a Journey ...
