ก้าวไปในเนปาล : ไปเซอร์เวย์กัน ^^

:: สวัสดีค่ะ มาต่อตอนสามแล้วค่ะ ^^ ::

หลังจากตั๊กเดินทางถึงเนปาลโดยสวัสดิภาพและ ตม ปล่อยให้ตั๊กเข้าเมืองแล้ว
ตั๊กก็ได้ไปเจอกับคุณ KB หรือไกด์ที่ตั๊กติดต่อไว้นั่นเองค่ะ
คุณ KB มาพร้อมกับคนขับรถอีกคน ฮ่าๆๆๆ (อั๊ยย๊ะ เหมือนเป็นคุณหนูมีคนมารับ)

หลังจากพูดคุยกันสักพัก เราก็ขึ้นรถเพื่อไปที่พักกันค่ะ :)
ก่อนมาได้ยินคำร่ำรือว่าคนที่นี่ขับรถกันได้จ๊าบมาก ฮ่าๆ
แอบลุ้นๆ อยู่เหมือนกันว่าจะเป็นไง พอขึ้นรถเท่านั้นแหล่ะได้เรื่องเลย
นึกว่ามาถ่ายหนัง The fast and the furious เข้าโค้งทีใจหายแว๊บบบบบบ ...
ขับเร็ว แอบเบรกไม่บอกไม่กล่าวจนหัวทิ่มบ้างบางครั้ง แต่ไม่ยักกะชน
นานๆ ไปเริ่มรู้สึกสนุกสนานชอบใจ ฮ่าๆๆ จะบอกว่า ดิฟอีกดิฟอีก เดี๋ยวเขาหาว่าโรคจิต ฮ่าๆๆ

เรื่องฮาอีกอย่างของที่นี่ที่ตั๊กชอบมากคือ บนถนนจะมีรถวิ่ง คนเดิน วัววิ่งสบายใจ
พร้อมเสียงแตรและฝุ่นตลบ ว้าววววว .... อะเมซิ่ง ฮ่าๆๆ

ขับรถออกมาสักพักเราก็มาเจอถนนที่เต็มไปด้วยฝุ่น
อารมณ์เหมือนทางลูกรังแถวบ้าน TT.TT เฮ้ยจะพาไปไหนเนี่ย
สักพักก็ถึงบางอ้อ ... อ่อ ทางไปทาเมล

เรามาถึงที่พักแบบงงๆ เหอๆ ตั๊กได้พักที่ Shire Tibet Guest House ค่ะ



สภาพก็น่ารักน่าชัง เนื่องจากตั๊กเป็นคนไม่คิดอะไรมาก
ที่พักประมาณนี้ก็ถือว่าใช้ได้แล้วค่ะ



ในห้องจะมีตู้ เตียง ผ้าห่มและรองเท้าให้ ฮ่าๆ
ตอนเห็นผ้าห่มทีแรก เฮ้ย ทำไมมันหนาจังอ่ะ ห่มไปอึดอัดตายเลย
สักพัก พอเปิดหน้าต่างเท่านั้นแหล่ะ เริ่มรู้ชะตากรรม
มีลมเย็นๆ พัดมาตลอดเวลา แถมอากาศก็เย็นมากๆ ด้วย TT
ร้ายไปกว่านั้น ฝนตกปรอยๆ โอ๊ะ ....
นึกถึงคำพูดของพี่ก้อง ทรงกลดที่ว่า " ฝนมีฤทธิ์ทำให้เหงา " ขึ้นมาเลยค่ะ
แล้วถามตัวเองเบาๆ "มาทำอะไรที่นี่คนเดียวว่ะ ?"



เหงาได้ไม่นาน ก็เริ่มตั้งสติ ฮ่าๆ แกมาเที่ยเว้ย ได้โปรดลงไปข้างล่างเดินเล่นด้วยเถิด

ก่อนไป เราก็ไม่ลืมที่จะ ..... "นับเงิน"



แลกเงินมาประมาณ 20000 กว่าบาท ฮึฮึ
อยากจะบอกว่าทั้งชีวิต ไม่เคยพกเงินเยอะเท่านี้มาก่อนเลยค่ะ
ที่นี่เขาใช้เงินรูปีกันค่ะ ตั๊กเลือกแลกเป็นเงินดอลลามาจากสนามบินที่ไทย
จากนั้นก็แลกเงินรูปีที่สนามบินตรีภูวัน แอบส่องๆ ดูเรท ก็ไม่ต่างกันนะค่ะ
ในทาเมลกับสนามบิน เอาเป็นว่าสะดวกที่ไหนก็แลกที่นั่นเลยค่ะ

พอตั๊กลงมาข้างล่างก็ได้เจอคุณ KB อีกครั้ง
เขามาเพื่อคุยรายละเอียดการเดินทางของพรุ่งนี้
สิ่งที่ตั๊กทำได้คือพยักหน้า หงึกๆ หงึกๆ ฮ่าๆๆๆ
ภาษาอังกฤษอันแสนจะกาก ไม่ได้ช่วยทำให้เกิดประโยชน์แก่ชีวิตเลยแม้แต่น้อย

แล้วหลังจากนั้นเขาก็ขอรูปไปสองรูป เพื่อเอาไปทำ TIM Card กับ Entry Permit ในใจก็อยากขอไปด้วยอ่ะ แต่พูดไม่ออก ฮ่าๆๆๆ
โอ้ย หงุดหงิด หลังจากตอนนั้น ตั้งใจเลยว่า

"ฉันกลับมา ฉันต้องฝึกพูดอังกฤษให้ไฟแลปให้ได้"
หลังจากแยกกับคุณ KB เขาก็บอกว่า เดี๋ยวอีกสี่โมงจะมาใหม่นะ เราก็โอเคค่ะ



หลังจากแยกกัน เราก็ตัดสินใจไปเดินเล่นในย่านทาเมลค่ะ
หลายๆ คนบอกว่า คล้ายกับย่านข้าวสารบ้านเรา
ตั๊กไม่เคยไปถนนข้าวสารเลยไม่รู้ว่ามันประมาณไหน
แต่สิ่งที่รู้ที่ทาเมลคือ ชาวต่างชาติเยอะมากกก อิอิ ตั๊กก็เป็นชาวต่างชาติด้วย
แล้วก็มีร้านพวกร้านหนังสือ ร้านขายของที่ระลึก ร้านขายเสื้อ บลาๆ เยอะมากค่ะ

ตั๊กเดินไปเรื่อยๆ ระหว่างเดินก็พยายามจำทางว่าเราเดินมาจากทางไหน -*-
แผนที่ก็ไม่มี แฮ่ๆ มั่นใจว่าเรามีหน้ามีอาวุธเลยไม่หวาดหวั่นสิ่งใด



แถวนี้เด็กแว้นเยอะมาก บิดมอเตอร์ไซค์ บีบแตรกันสนั่นหวั่นไหว
แรกๆ ก็เฮ้ย เสียงดังจัง นานไปเริ่มชิน ฮ่าๆๆ



ตลอดทางจะมีคนเดินมาทักทายตลอดเลยค่ะ
ถามว่า .....
"มาเที่ยวเหรอ? "
"จะไปไหนบ้าง?"
"มีทัวร์แนะนำเอามั้ย?"
"คุณมาจากมาเลย์หรือเปล่า?"

ฮ่าๆๆ เดินผ่านสิบคน ไม่มีใครคิดว่าตั๊กเป็นคนไทยเลย แงๆ
เขาบอกว่าตั๊กเหมือนคนมาเลย์ แล้วมาพูดมาเลย์กะเราใหญ่เลย เวงกำ
เราก็ได้แต่ยิ้มสยามแล้วบอกว่า มาจากไทยแลนด์ค่าาาา
ก็แอบฮาๆ ดีเหมือนกันค่ะ



เดินไปเรื่อยๆ โอ๊ะ นึกว่าจะพบรัก
ไม่ใช่กับคนในรูปนี้นะค่ะ ฮ่าๆๆๆ เป็นพ่อค้าร้านขายเสื้อ
ส่งยิ้มหวานตาเยิ้มมาเชียว ฮึฮึ เเต่เราสวยเลือกได้ เลยยิ้มหวานแล้วเดินผ่านมาเลย -*-



เดินเล่นพอหอมปากหอมคอ สัมผัสอากาศ ผู้คน ฝุ่นบนถนน เสมหะ แตรรถ
ก็ถึงเวลาอันควรที่เราต้องเดินกลับที่พักแล้ว ^^
ไม่น่าเชื่อ ไม่หลง ฮ่าๆๆ กลับมาได้อย่างปลอดภัย พอกลับมาถึงที่พัก
คนของคุณ KB ก๋มาพาไปหาคุณ KB ที่ บริษัท
เพื่อพูดคุยรายละเอียดกัน คร่าวๆ คือ ตั๊กต้องไปโพคาราคนเดียว
แล้วจะมีไกด์รออยู่ที่นั่น แอบคิดเบาๆ ว่า "เรือ(ฉิบ)หายแล้วหล่ะ ไปไงฟร่ะ"



แต่ไม่ต้องกังวลไป แค่คุยโทรมาในสิบนาที คุณจะได้รับนี่
ตั๋วเครื่องบินขาไป แต่ไม่มีขากลับ กาฎมาณฑุ - โพคารา ฮ่าๆๆๆ
แค่ขึ้นเครื่องจากไทยมาก็สาหัสแล้ว นี่ยังต้องมาขึ้นเครื่องบินในประเทศอีก

หลงจากหายช็อคเรื่องขึ้นเครื่องบิน นี่ค่ะ เอา TIM Card มาโชว์ คริคริ



มีใบนี้เราก็พร้อมรบแล้วค่าาาาาา :)

กว่าจะรู้ตัวก็บ่ายก็เย็นแล้ว ตั๊กไม่มีอะไรทำ เลยขึ้นไปเดินเล่นบนดาดฟ้า



ลมเย็นๆ พัดมา คิดถึงบ้านจับใจเลยค่ะ



ตั๊กตั้งใจรอดูอาทิตย์ตกแรกที่เนปาล ^^



พอได้มองกว้างๆ จากบนดาดฟ้า
ตั๊กเชื่อแล้วว่า ประเทศนี้อยู่ในอ้อมกอดของภูเขาจริงๆ ค่ะ
เพราะไม่ว่าจะมองไปทางไหน ก็มีแต่ภูเขาโอบล้อมเอาไว้
อากาศดีมากๆ จริงๆ ค่ะ แต่อาจจะติดที่บ้านเมืองดูเก่าไปนิด แต่ก็ถือเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งเนาะ



แสงสุดท้ายของวันกำลังจะหายไปแล้ว
คนต่างถิ่นที่มาคนเดียวแบบตั๊ก ไม่มีที่ไป ฮ่าๆๆๆ
ครั้นจะไปลั๊นล๊าข้างนอกก็กลัว เลยตัดสินใจนอนมันซะเลย
ตอนนี้มานึกเสียใจ ไปตั้งไกล ทำไมป๊อดจัง TT



จัดกระเป๋า เตรียมรองเท้า เราพร้อมสำหรับวันพรุ่งนี้แล้ว :)



ทีแรกตั้งใจถอยพาสปอร์ต กระเป๋า รองเท้า เพื่อทริปเวียดนาม
แต่ว่าดันได้มาเนปาลซะก่อน อิอิ



:: เพิ่งผ่านไปสามตอนอย่าเพิ่งเบื่อนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ด้วยนะค่ะ ::

Create Date : 06 พฤศจิกายน 2555 Last Update : 19 มกราคม 2556 17:25:25 น. Counter : 2052 Pageviews.		13 comments
Share Tweet