..........ฤดูร้อนในคืนท้องฟ้ามืดมิดไม่มีแสงดาวเมฆฝนตั้งเค้าดำทะมึน ถนนเปลี่ยวช่วงเวลา 23.00 น. ระหว่างทางมุ่งหน้าสู่สนามบินนาริตะ

เหมราชกำลังพาปลายมีนาเดินทางไปยังสนามบินเพื่อให้ทันเวลาเครื่องบินวีไอพีเช่าเหมาลำกำลังจะบินออกจากน่านฟ้าตามกำหนดเวลาไว้ไม่เกินเที่ยงคืนเขาขับรถโฟร์วีลสีดำแล่นมาด้วยความเร็ว เห็นแสงไฟในระยะไกล...เป็นแสงไฟจากหน้ารถไม่ใช่ท้ายรถ ซึ่งสวนทางในช่องจราจรเลนเดียวกันจึงชะลอความเร็วค่อยแล่นเข้าไปไม่ไกล เห็นรถยนต์จอดเรียงกันสามคันปิดถนนเต็มเลน

สองข้างทางขนาบข้างด้วยสมุนยากูซ่าคุ้นหน้ากันดีลูกน้องของรูกินั่งมอเตอร์ไซค์นับสิบคันจอดเรียงรายกันเป็นแถว

รถยนต์คันอื่นที่ขับมาคันหลังในระยะห่างต่างพากันชะลอและหยุดจอดรถ สังเกตการณ์อย่างงุนงงไปตามกัน

“เฮ้ย!ข้างหน้าเขามีประท้วงอะไรกันวะถึงปิดถนน”

เสียงคนขับรถที่ตามมาข้างหลังตะโกนถามแต่ไม่มีใครตอบ

แสงไฟหน้ารถส่องประจันหน้ากันทำให้เห็นผู้ที่เดินโดดเด่นมายืนตรงหน้ารถคันกลาง ฮายาโตะ!

“ส่งตัวปลายมาให้ฉันฉันไม่ยอมปล่อยปลายไปกับนาย ฮิกกี้...”

เสียงตะโกนก้องท้องถนน

เหมราชลดกระจกรถโฟร์วีลที่ตนขับแล้วตะโกนโต้ตอบกลับไป

“ไม่มีทาง!นายนั่นแหละถอยไป ไม่งั้นโดนฉันชนแน่ฮายาโตะ...”

“อย่าชนพี่ฮายนะพี่ฮิกกี้”

ปลายมีนาตกใจรีบร้องห้ามปรามเสียงหลงมันน่ากลัวใจมิใช่น้อยชายหนุ่มข้างกายและชายหนุ่มเบื้องหน้านั่นมีลูกกล้าลูกบ้าบิ่นต่างคนต่างเป็นคนจริงยิ่งน่ากลัว

“เฉยเหอะปลายฉันแค่ขู่...”

ถึงว่าอย่างนั้นในระยะห่างกันแค่สิบเมตรเหมราชเร่งเครื่องออกตัว ใจจริงไม่มีเจตนาจะชนหรือคิดทำร้ายให้บาดเจ็บเขาตั้งใจเบรกในระยะกระชั้นกะจะทำให้ฮายาโตะตกใจ จะได้กระโดดหนีเอาตัวรอดเชื่อในฝีมือการขับรถของตนเองว่าไม่ผิดพลาดแน่ ระยะแค่นี้ไม่ชนใครตายอยู่แล้วแต่เขาวัดใจฮายาโตะผิดไป!

ฮายาโตะกางแขนหลับตา... อย่างไรเสียเขาจะไม่มีทางถอยหนีแน่นอน ตายเป็นตาย!

“เอี๊ยดดด...”

เสียงเบรกแหลมปรี๊ดเสียดแทงเข้าไปถึงขั้วหัวใจเล่นเอาปลายมีนาใจเสีย และเห็นฮายาโตะโดนชนเข้าหน้าท้องน้อยอัดกระแทกสะท้อนทำให้หน้าหงายแผ่นหลังกระทบกับกระโปรงหน้ารถยนต์ที่อยู่ด้านหลัง

“พี่ฮาย!พี่ฮิกกี้หยุด...”

เธอร้องห้ามอีกครา

เพราะว่าหลังจากนั้นฮิกกี้ยังคงค่อยขับเคลื่อนตัวรถต่อไปข้างหน้าอีกอย่างช้าพาให้ดันร่างฮายาโตะอัดติดกับรถยนต์ด้านหลังซึ่งไม่มีคนขับและดับเครื่องเข้าเกียร์ว่างอยู่แล้ว

“อ้ากกก...”

เสียงร้องลั่นจากฮายาโตะไม่ต้องบรรยายถึงความเจ็บ!เมื่อโดนบีบบดเบียดจากด้านหน้ารถโฟร์วีลอัดเข้ากับกันชนหน้ารถยนต์คันหลังจนกระทั่งรถคันหลังค่อยเลื่อนถอยหลังไปตามแรงที่ดันมา...

“หยุดนะพี่ฮิกกี้...พอได้แล้วทำพี่ฮายเจ็บนะ จะฆ่าให้ตายรึไง นี่แน่ะ...”

ว่าพลางเธอใช้สันมือสับแขนข้างที่กำลังจับพวงมาลัยรถ

ทำให้เหมราชต้องหยุดเคลื่อนตัวรถไปข้างหน้าและถอยจากร่างกายของฝ่ายตรงข้ามออกมาหน่อย

เท่านั้นไม่พอปลายมีนาเป็นห่วงอาการบาดเจ็บฮายาโตะจึงรีบเปิดประตูรถลงไปเพื่อดูอาการคนที่ตนแน่ใจแล้วว่า ณ ขณะนี้หัวใจได้รักไปแล้วอย่างมากมายที่สุดในโลก

“พี่ฮายเจ็บมากไหม”

ปลายมีนาเข้าประคองและกอดซบในอ้อมอกตกใจกลัวเขาจะเป็นอะไรไป น้ำตาร่วงด้วยความห่วงใยแทบใจจะขาด

“แค่ก...แค่ก... พี่ยอมตาย แต่ไม่ยอมปล่อยปลายไป”

อาการจุกเจ็บจนไอทำให้เสียงพูดออกมากระท่อนกระแท่นและในนาทีนั้นได้ตะโกนเสียงดังสั่งพวกสมุนยากูซ่าอีกครั้ง

“จับตัวผู้หญิงไปขึ้นรถพวกเราออกรถเร็ว”

ในเดี๋ยวนั้น!ร่างบางของปลายมีนาแทบปลิวไปกับชายร่างกายใหญ่โต

อิจินั่นเองเข้ามาลากตัวเธอเข้ารถผลักให้นั่งเบาะหลัง

ขณะเดียวกับฮายาโตะเปิดประตูรถอีกด้านเข้ามาเบียดให้เธอนั่งตรงกลาง

“บรืน...บรืน... บรืน...”

เสียงดังกระหึ่มจากมอเตอร์ไซค์นับสิบคันพากันเร่งเครื่องเคลื่อนตัวตามรถคันนำหน้า

ซึ่งคนขับรถนั้นคือรูกิ! เขาขับถอยหลังกลับรถอย่างรวดเร็วจนข้อมือที่หมุนพวงมาลัยแทบเคล็ดเพราะรีบขับหนีเหมราชผู้เคยชนะแข่งรถเป็นแชมป์อันดับหนึ่งของญี่ปุ่น

มอเตอร์ไซค์ต่างแซงรถเหมราชไปจนหมดสิ้นทุกคัน

“นึกเหรอว่าจะหนีพ้นเชอะ! ฝีมือขับรถมันคนละชั้นกัน รูกิ...”

เหมราชว่าแล้วไม่ยั้งมือกระชากเกียร์เท้ากระแทกคลัตช์เข็มไมล์ตีกันแทบหลุดกระเด็นออกจากหน้าปัดวัดความเร็วโฟร์วีลโดยควบคุมของเขาพุ่งไปใกล้ถึงกับจี้ก้นมอเตอร์ไซค์หลายคันของพวกสมุนยากูซ่าให้เป็นที่น่าหวาดเสียว

ใครขยาดหวาดกลัวกว่าก็รีบหลีกทางปล่อยให้รถเหมราชแซงไป

จนกระทั่งท้ายรถยนต์คันที่รูกิขับโดนเหมราชขับจี้หนีไม่ทันกันชนท้ายโดนกระแทกเกิดเสียงดัง...

“เปรี้ยง...เปรี้ยง... เปรี้ยง...”

โดนกระแทกสองสามครั้งกันชนท้ายก็ทิ้งรถ... ร่วงปลิวหายไปไหนไม่บอกไม่กล่าว

ถึงคราวเหมราชขับเบียดบี้ตีคู่ขนาบข้างหวังให้รถเสียหลักแวะออกนอกเลนลงข้างทาง

ถึงตอนนี้มอเตอร์ไซค์ของพวกลูกสมุนยากูซ่าต่างขับห่างไม่มีใครกล้าขับตามมาใกล้เพราะได้เห็นประกายไฟเกิดจากข้างรถเสียดสีกันอย่างกับไฟพะเนียงแตกเสียงกระแทกกระทบกันดังเป็นระยะๆ สลับกันไปตลอด

หลังจากโฟร์วีลทำท่าขับปาดหน้ามาเรื่อยตลอดเส้นทางทำให้รูกิต้องหักพวงมาลัยเลี้ยวหนีจนข้อมือเมื่อยเคล็ดขัดยอกมาเยอะแล้วสุดท้ายรูกิมีเหตุต้องจอดเมื่อกระจกมองข้างหลุดกระเด็นด้วยโดนโฟร์วีลกระแทก

ที่น่าตกใจ!ปลายมีนาเห็นเหมราชเปิดท้ายรถของเขา

เขาลากค้อนปอนด์เดินมาเหวี่ยงเข้าด้านข้างทำให้กระจกรถแตกแล้วเลยไปโดนอิจิซึ่งหลบได้ไม่พ้นโดนช่วงปลายค้อนปอนด์ความมืดทำให้ไม่ทันคำนวณความเสียหาย ไม่ทราบศีรษะจะแตกหรือห้อเลือดปูดโนกันแน่แต่ที่แน่นอนคืออิจิโดนเหมราชดึงกึ่งลากกระชากแขนลงจากเบาะหลังให้ออกไปนอกรถ

ถึงตอนนี้เธอมองเหมราชไม่เห็นความเท่ห์เห็นแต่ธาตุแท้ที่โหดร้ายน่าหวาดกลัว สมกับที่น้องสาวของเขาที่ชื่อ ‘เดหวา’มักเรียกเขาว่า ‘อสูร’ แทนที่จะเรียก ‘พี่ฮิกกี้’อย่างที่เธอเรียก นี่นะหรือคือคู่หมั้นคนดีของเธออนาคตจะต้องแต่งงานกันอย่างนั้นนะหรือ เทียบไม่ได้เลยกับฮายาโตะคนที่แสนอบอุ่นอ่อนโยนและรักเธอยิ่งเยี่ยงชีวิตจิตใจ

ฮายาโตะโอบกอดร่างกายปลายมีนาไว้อย่างหวงแหนยึดมั่นจะไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือไปอีกเด็ดขาด

ในขณะเหมราชเอื้อมมือข้างหนึ่งเข้ามายึดยื้อถือดึงข้อมือหญิงสาว

แต่ฮายาโตะยกขาข้ามไปถีบแขนเหมราชให้หลุดพ้นไป

“เอาตัวปลายคืนมาถ้ายังดื้อไม่ยอมส่งคืนโดยดีนายได้ตายแน่”

พลางอ้อมไปด้านข้างฮายาโตะเงื้อค้อนจะฟาดข้างรถ...

แต่รูกิจับแขนไว้ก่อนชกเข้าท้องกึ่งกะบังลมทำให้เหมราชตัวงอ พอหยุดยั้งไว้ได้ชั่วครู่ประเดี๋ยวเดียวคู่ต่อสู้กลับเหวี่ยงค้อนปอนด์กวัดไกว รูกิต้องหลบมาหลบไป แล้วเสียจังหวะโดนเตะกระเด็นหน้าคว่ำกระแทกตัวถังรถทางด้านข้างคนขับ

เหมราชเหวี่ยงค้อนปอนด์ตีรูกิอีกหน!

แต่อีกฝ่ายหลบพ้นค้อนปอนด์พลาดไปโดนกระจกรถด้านข้างคนขับแตกเป็นเม็ดกระจกกระจายเกลื่อน

“เฮ้ย! หยุดฮิกกี้...”

คำสั่งจากปลายกระบอกปืนรุ่นยอดนิยมที่ทหารอเมริกันใช้ในกองทัพสหรัฐ!ฮายาโตะควักออกจากในเสื้อแจ็กเก็ตยีน หลังพาปลายมีนาลงจากรถมาด้วยกัน

“หา!นั่นแบเร็ตต้าของปลายใช่ไหมพี่ฮาย...”

ปลายมีนาถามประหลาดใจปืนของสะสมของเธอที่หายไปหาเท่าไรไม่เจอ ที่แท้โดนฮายาโตะเก็บเงียบเสียเรียบร้อยแล้วคราวนี้นำออกมาใช้เสียเองเธอได้รับคำตอบรับโดยการพยักหน้าจากฮายาโตะ

“เอาซี่...อยากจะยิงก็ยิง ไม่ว่ายังไงฉันจะต้องพาปลายกลับเมืองไทยไปแต่งงานกันนายไม่มีทางรั้งปลายไว้ให้อยู่กับนายได้หรอก คุณคล้ายเกลียดนายอย่างกับอะไรดี...ปีศาจ”

เหมราชใจกล้าท้าทายไม่กลัวปืนของจริงจากฮายาโตะทั้งรู้ว่าอานุภาพมันร้ายแรง

นึกแล้วปลายมีนาขำไม่ออกเมื่อเผชิญหน้าอสูรที่เรียกศัตรูคู่แข่งความรักว่า ‘ปีศาจ’เขาเรียกตามพ่อของเธอซึ่งรังเกียจเดียดฉันท์ฮายาโตะเพียงเพราะมีนิสัยค่อนข้างก้าวร้าวบ้างในบางครั้งและคบเพื่อนเป็นยากูซ่า

“เรารักฉันเราเป็นของกันและกัน มีแต่เพียงเราเท่านั้น ปลายอย่าไปกับคนอื่น...”

ฮายาโตะยื่นหน้ายื่นตาว่ากระทบเหมราชว่าเป็นคนอื่น

แม้กระนั้นเหมราชก็อยู่ในฐานะคู่หมั้นของปลายมีนาสำหรับตัวเขาแล้วการปล่อยว่าที่เจ้าสาวไปให้ชายอื่นถือเป็นการเสียหน้าอย่างมากเขาจะไม่ยอมปล่อยปลายมีนาไปให้ฮายาโตะต่างคนต่างแรงร้ายทะนงตนด้วยกันทั้งคู่ด้วยชั้นเชิงฝีมือการต่อสู้ต่างไม่มีใครเป็นรองใคร

“หน้าที่ลูกกตัญญูคือต้องแต่งงานตามแต่พ่อแม่จัดหาให้เป็นคนไทยต้องงานกับคนไทยอยู่แผ่นดินไทย พ่อของปลายมีลูกก็เหมือนตายจากกันมีเพียงปลายเท่านั้นเป็นความหวังเดียวของพ่อ อย่าดับความหวังท่านพ่อของปลายนับวันแต่จะแก่ชราน่าสงสาร”

“เฮอะ...น่าสงสาร? ช่างพูดออกมาได้ พ่อของปลายเมียมีมากมายเกลื่อนเมืองอย่างนั้นนะหรือน่าสงสาร”

ฮายาโตะว่าประชดแถมแค่นยิ้มเยาะต่อหน้าเหมราช เขาเองไม่ลงรอยกับพ่อของปลายมีนาหรือพ่อตานัก

“ต้องแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักกันนั่นไม่ใช่หน้าที่ลูกกตัญญูหรอกปลายจะไม่มีความสุขไปตลอดทั้งชีวิตของปลายนะ”

ประโยคหลังพูดกับเธอที่เขาแสนรักเป็นทั้งคำเตือนอันอ่อนโยนห่วงใยและเต็มไปด้วยความรักใคร่อาลัยอาวรณ์อย่างยิ่ง

ปลายมีนามีจุดอ่อนที่พ่อของเธอเองไม่ว่าพ่อจะเลวร้ายในสายตาของใครแต่พ่อก็รักเธอมากและฝากความหวังไว้ในตัวเธอเพียงคนเดียว ณตอนนี้พ่อของเธอไม่มีใครที่จะหวังพึ่งได้อีกแล้วจำตัดใจจากคนรักเพราะต้องเลือกข้างพ่อ...

“ปล่อยปลายไปเถอะพี่ฮายถึงจะยิงพี่ฮิกกี้ตาย พ่อของปลายจะยิ่งไม่ยอมรับพี่ฮาย พี่ฮายจะติดคุก...ไม่มีใครได้อะไร ความรักของเราปลายจะจดจำฝังใจไม่ลืม จะเก็บรักไว้กับใจจนวันตายเรื่องความรักของเราเป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่เป็นคู่ผัวเมียกันลาก่อนพี่ฮายที่รักของปลาย”

ว่าแล้วรีบผละจาก...เดินไปขึ้นรถโฟร์วีลไม่ให้ใครได้เห็นน้ำตาไม่ว่าน้ำตาจะหลั่งไหลไปปริมาณมากมายเท่าไรต่อให้ร้องไห้ให้ตายก็ไม่มีวันได้อยู่เป็นคู่ครองกันได้แต่ทนทุกข์เหงาเศร้าใจอาลัยอาวรณ์ยามต้องจากลา...

เหมราชขับรถโฟร์วีลพาปลายมีนาจากไป...

แต่ฮายาโตะไม่ยอมตัดใจไม่มีปลายมีนาชีวิตของเขาไม่สามารถทนอยู่ได้

‘ลูกชายมหาเศรษฐีมีอำนาจร่ำรวยล้นฟ้าฝั่งมหาสมุทรเมืองอาทิตย์อุทัย อยากได้เมียไม่อยากเสียของรักให้ใครอยากได้ก็ต้องเอามาให้ได้...’

คิดดังนั้นตัวเขาคนเดียวไม่สนคนจะติดตามมาหรือไม่ขับรถที่ผุพังจากการโดนกระหน่ำด้วยค้อนปอนด์ติดตามรถโฟร์วีลไปจนใกล้แล้วพยายามขับตีคู่

แต่เหมราชเร่งเครื่องหนี

ฮายาโตะยิ่งเร่งเครื่องเร็วแรงสุดสปีดหมายจะหยุดรถโฟร์วีลที่คันใหญ่กว่าแรงกว่า โดยการขับปาดหน้าปล่อยให้รถทั้งคู่ชนกัน!

ชั่วพริบตา...รถยนต์คันนั้นที่บอบช้ำยับย่อยอยู่แล้วโดนโฟร์วีลที่แล่นอย่างเร็วแรงจัดชนแล้วงัดเสยพลิกตีลังกาสองสามตลบก่อนจะสงบแน่นิ่ง... ทิ้งสภาพพังยับเยินรถทั้งคันกับอีกคนทั้งคนที่ติดอยู่กับซากรถ!

..........ช่วงรายงานข่าวด่วนรอบดึกเวลาเที่ยงคืนสถานีโทรทัศน์ญี่ปุ่นรายงานข่าวอุบัติเหตุรถยนต์ชนกันประชาชนได้รับชมรับฟังจากต่างสถานที่

“เกิดอุบัติเหตุรถยนต์ชนกันบนท้องถนนที่มุ่งหน้าสู่สนามบินนาริตะรถโฟร์วีลสีดำทะเบียนxxxx ชนรถเก๋งทะเบียน0000พลิกคว่ำ สภาพรถเก๋งพังยับมีผู้ติดอยู่ในซากรถเพียงคนเดียวเป็นชาย ทราบชื่อ นายฮายาโตะ มัทสึมูระเป็นลูกชายไฮโซเจ้าของกลุ่มบริษัทอสังหาริมทรัพย์ตระกูลดัง มัทสึมูระเป็นคู่แฝดนายแบบเซเลบหนุ่มไอด้อลขวัญใจสาว ไฮยาโตะ มัทสึมูระขณะงัดรถเก๋งนำร่างออกมาผู้ป่วยมีอาการสาหัสแพทย์ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจเนื่องจากไม่สามารถหายใจด้วยตัวเองส่วนคนขับรถโฟร์วีล ชื่อ นายเหมราช อัครมาตย์ เป็นหนุ่มไทยลูกครึ่งญี่ปุ่นอาการปลอดภัยนั่งมากับคู่หมั้นสาวชาวไทยมีอาการเป็นลมหมดสติตรวจพบเพิ่งตั้งครรภ์ได้ห้าสัปดาห์พบทะเบียนสมรสในกระเป๋าสะพาย ชื่อ นางปลายมีนา มัทสึมูระ สมรสแล้วกับนาย ฮายาโตะ มัทสึมูระนายเหมราชไม่ทราบมาก่อนว่านางปลายมีนาได้จดทะเบียนสมรสแล้วและกำลังตั้งครรภ์ขณะเกิดเหตุรถเก๋งของนายฮายาโตะเป็นฝ่ายจงใจขับปาดหน้ารถต่างแล่นมาด้วยความเร็วทำให้เบรกไม่ทันจึงเสียหลักเกิดอุบัติรถชนกันซึ่งก่อนหน้านั้นทั้งคู่มีปัญหาเรื่องชู้สาวกันอยู่แล้ว”

สถานที่: ประเทศไทยแหลมเทวา

เวลาตีสอง...ชายหนุ่มรูปงามนาม รามมินทร์ธรรพ์ วินทรารังสรรค์ ชื่อเล่น เจมส์กำลังนั่งเช็คเมล์และเล่นเฟชบุ๊กไปพร้อมกับติดตามข่าวสารจากประเทศญี่ปุ่นผ่านระบบโซเชียลเน็ตเวิร์คพรุ่งนี้ยามเย็นสถานที่แห่งนี้ถูกจองไว้สำหรับจัดงานเลี้ยงฉลองแต่งงานระหว่างเพื่อนรักของเขาทั้งสองคือเหมราชและปลายมีนาแจกันดอกไม้หรูหราขนาดใหญ่ตั้งพื้นได้รับการประดับประดาด้วยดอกไม้นานาพันธุ์หลากหลายสีสันสวยงามราคาแพง

“เพล้ง! ....”

แจกันดอกไม้ขนาดเล็กข้างบานหน้าต่างจู่ๆ ตกลงมาแตกกระจาย ส่งเสียงดังทำให้ผู้ที่นั่งโต๊ะตรงนั้นต้องตกใจ

“แปลกจัง...หล่นมาได้ยังไง”

ริมฝีปากอิ่มรำพึงกับตัวเองดวงตาสวยสองชั้นหวานซึ้งมีอันต้องเปลี่ยนเป็นสงสัยหันไปมองวิเคราะห์ต้นเหตุพอเดาได้ว่าเกิดจากโดนสายลมแรงพัดผ่าน แต่ตัวเขายังไม่ได้ลุกไปเก็บทำความสะอาดแจกันดอกไม้หันกลับมาจดจ่อกับข่าวอุบัติเหตุรถของเพื่อนรักทั้งสองคนชนกันอย่างแรงทำให้เขาต้องตกใจมาก!

“ฮาย...นายจะตายไหม! ขออย่าให้เป็นเช่นนั้นเลยอย่างนั้นพรุ่งนี้ที่นี่คงไม่มีงานแต่งงานแล้วสินะ”

สถานที่:บ้านตระกูลมัทสึมูระ

“คุณฮายแอบจดทะเบียนสมรสกับนางนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่ฉันอยากจะบ้าตาย แล้วเด็กในท้องนั่นลูกใคร”

เสียงสาวเซรินลูกสาวบ้านตระกูลนากายามะโวยวายลั่นด้วยหัวเสียกับเรื่องที่ไม่รู้มาก่อนโมโหหึงหวงในฐานที่ตนเป็นว่าที่คู่หมั้น!

แต่ตอนนี้ไม่มีใครสนใจคำพูดของเจ้าหล่อนคุณเคนทาโร่ผู้เป็นพ่อและคุณอากาเนะผู้เป็นแม่ห่วงใยความเป็นความตายของลูกชายมากกว่าสิ่งอื่นใดสองสามีภรรยาต่างกุมกำบีบมือกันแน่นจ้องตากันทั้งสีหน้าซีดเผือดไร้เลือดฝาดไปด้วยกัน

“พ่อ...ถ้าพี่ฮายหายใจเองไม่ได้ต้องอาการหนักมาก จะรอดหรือ...”

ไฮยาโตะถามเสียงอ่อยเขาไม่ค่อยชอบแฝดผู้พี่นักแต่ความเป็นพี่น้องยังมีอยู่ให้นึกเป็นห่วงขึ้นมาด้วยเหมือนกันกับพ่อแม่ของเขา

ครู่ต่อมา... แอนนาผู้เป็นแม่นมได้เข้ามาหาพวกเขาพร้อมทั้งน้ำตา โดยมีชินยะผู้สามีประคองพามา

“ฉันจะเป็นลม...คุณฮายอาการหนักสาหัสมาก ขอให้ฉันไปเยี่ยมด้วยคนนะคะ ฉันทนฟังข่าวอยู่บ้านไม่ไหว”

สถานที่: สนามบินนาริตะ

คุณคล้ายพิพัฒน์ได้ดูข่าวด่วนรอบดึกไม่เคยรู้ว่าลูกสาวตนแอบไปจดทะเบียนสมรสตอนไหน และที่สำคัญกำลังท้อง!อุตส่าห์เตรียมงานเตรียมการอย่างดีจะให้แต่งงานกับคู่หมั้นที่หาไว้ให้ลูกสาวถึงกับเข่าอ่อนทรุดทั้งร่างทอดกายลงนั่งพิงพนักเก้าอี้มันเหมือนหมดทั้งแรงกายและแรงใจ ไม่เหลืออะไรให้ใครเฝ้าคอย...