ปลงๆๆๆๆๆและปลง ขณะนี้ เวลา 17.10 นาที เพื่อนร่วมงานกลับบ้านไปหมดแล้ว ทีละคนๆ เรายังไม่อยากรีบกลับ วันนี้รู้สึกอยากเดินกลับบ้านคนเดียว อยากคิดอะไรๆสงบๆ คนเดียวสักพัก เดือนนี้เป็นเดือนโลกแตกของเราจริงๆ มีแต่เรื่องนะ แต่คิดในแง่ดี ก็เป็นเรื่องที่ทำให้แกร่งขึ้น มีภูมิคุ้มกันความเจ็บปวดขึ้น ในโลกนี้ ไม่มีอะไรที่สวยหรู รายเรียบ สะดวกสบายเสมอไปหรอก เราได้ยินคำแบบนี้มาตลอดชีวิต แต่เราจะไม่เข้าใจมัน ถ้าเราไม่เจอปัญหา ปัญหา มันก็เหมือนลม ผ่านมาแล้ว แล้วมันก็ผ่านไป เดือนนี้ -พบว่าแฟนมีผู้หญิงอื่น เป็นทุกข์มากเหมือนกัน เพราะรับไม่ไหว คิดจะตัดแล้ว ก็เสือกตัดไม่ขาด ยังไงๆเสีย เค้าก็มีอยู่ดี ผู้ชายพออยู่ไกลก็อย่าหวังว่าเค้าจะซื่อสัตย์ ตอนนี้เราเริ่มเฉยๆกับการที่เค้ามีคนอื่น ตอนแรกก็คิดว่า ตัวเองทุกข์ใจ เสียใจ ระแวง แต่พอไม่ค่อยได้คุยกัน ไม่สนใจว่าเค้าจะโทรมาหรือไม่โทร และเราก็ไม่คิดว่าจะโทรไปอยู่แล้ว ตอนแรกจะเป็นจะตาย โทรหาคนนั้นคนนี้ที โทรไปหาครอบครัวเค้า ทำเรื่องงี่เง่าทุกที ก็คิดได้เอง จะวิ่งเต้นไปทำไม ถ้าเค้ายังต้องการเรา เค้าก็มาหา หาหนทางติดต่อเราเอง ถ้าเค้าไม่ ก็คือไม่ เราก็โอเค จบไป ไม่โทรหาใครอีก จนเค้าโทรมาเอง โทรมาเราก็คุย คุยกปกติ คิดว่า ควรจะเฉยๆแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ทำไมเพิ่งมาคิดได้นะ ก็ดีกว่าคิดไม่ได้ สนใจตัวเองดีกว่าที่จะสนใจเค้าหว่ะ ไม่มีประโยชน์ ทุกเดือน เค้าจะส่งเงินเข้า เอทีเอ็ม ที่เค้าฝากให้เราถือ แต่เดือนนี้เรารู้แล้ว ว่าเค้าไม่ซื่อสัตย์กับเรา คราวนี้ เค้าเลยกลัวเราไม่ซื่อสัตย์บ้างละมั้ง เลยไม่ได้ส่งเงินมาทางเรา เค้าจัดการส่งเงินให้ที่บ้านเอง ก็ตามใจเค้า เราก็ไม่ได้ถาม เดาเอาเอง ก็เงินเค้า เค้าอยากทำอะไร ก็ตามใจ เราเองก็ไม่ชอบหรอก เรื่องเงินๆทองๆ มันทำให้เสียความรู้สึกกันได้ ทั้งๆที่เราไม่เคยโกงเค้านะ ที่ทำงาน ก็ริบหรี่ ไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง วันก่อนโดนประเมินไม่มีชิ้นดี ร้องไห้ในห้องประชุม แล้วหัวหน้าเห็นเราเล่นเนทในเวลางานอีก ดับอนาถ ไม่ได้เกิด เค้าให้เวลาแก้ตัว 3 เดือน อืมม์ ก็จะทำตัวให้ดีขึ้นอย่างที่เค้าต้องการ แต่ก็จะหางานใหม่ด้วย เกลียดหัวหน้าหว่ะ แต่ออกปุปปัป อย่างใจคิดไม่ได้ มีภาระ ผ่อนบ้าน หนี้สินจิปาถะ พ่อก็ใช่ว่ามีเงินมากมาย ก็อยู่ไปเถอะ เค้าไล่ออกค่อยว่ากัน ตั้งแต่นี้ไป จะไม่คิดมากเรื่องเลาซาน เราจะมีชีวิตใครชีวิตมัน ที่ไม่ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องอีก แค่คุยกันธรรมดาเหมือนเพื่อนกัน เค้าก็อยู่กับคนอื่นแล้ว เราก็อย่าไปอินอะไรมากมายกับเค้าเลย มองดูคนอื่นก็ดี แต่ถ้าไม่มีก็มองดูตัวเองก็พอ เรื่องหนี้ ก็ใช้ๆไป ประหยัดเข้าไว้ เรื่องครอบครัว พ่อ ก็ปลงซะ ทำใจ เรื่องงาน ก็ปลงเช่นกัน ทำให้ดีที่สุด ไม่ให้ใครมันมาว่าได้ ไปเที่ยวบ้าง หาเวลาให้ตัวเองผ่อนคลาย ไปไหนดีหน้อ อยากไปนะ แต่พอคิดถึงการเดินทาง คนเยอะก็เซ็งทันที เกลียดคนเยอะๆ เฮ้อ...................................... หาเวลาไปบวชชีสักวัน 2 วันก็ดี มีแต่พูด ไม่เคยได้ไปเร้ยยยยย หาวันไปดีกว่านะ   Create Date : 30 กันยายน 2552 2 comments Last Update : 30 กันยายน 2552 17:29:17 น. Counter : 640 Pageviews. Share Tweet

แวะมาทักทายค่ะ อย่าคิดมากเลย เราก็เคยเป็น ความรักไม่เป็นดังใจ งานน่าเบื่อ ภาระเยอะ แต่มันผ่านไปหมดแล้ว กว่าจะผ่านไปได้ ก็ไม่ได้ง่ายนักนะ ต้องใช้เวลา ที่จะไปปฏิบัติธรรมก็ดีนะ เพราะตอนนี้เราก็ชอบ แต่ดูใจตัวเองก่อนว่า นิ่งพอประมาณไหม ไม่งั้นอาจจะเครียดตอนไปปฏิบัติจริง ๆ แล้วจะแวะมาคุยอีกนะ   โดย: มานีชูใจ 30 กันยายน 2552 20:11:45 น.

ที่สุดแล้วทุกชีวิตต้องอยู่ลำพัง มนุษย์จะทนอยู่กับความโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาได้มากหรือนานสักแค่ไหนกัน มนุษย์ทนดื่มกินความฝันและร่องรอยของความทรงจำได้จริงหรือ ความเจ็บปวดรวดร้าวนั้นทรมานก็จริง แต่บางคนก็ยอมร่วมหัวจมท้ายและมีความสุขกับมันอย่างยอมจำนน หรืออย่างรื่นเริงชื่นใจในที่สุด คนบางคนยอมโดดเดี่ยว หรือเลือกจะอยู่เพียงลำพัง คนบางคนขลาดกลัวความโดดเดี่ยว และเลือกที่จะไม่อยู่คนเดียว แต่สุดท้ายก็ต้องอยู่เพียงลำพัง คนสองคนอยู่ด้วยกัน แต่คนหนึ่งคนใด ก็ยังโดดเดี่ยวอยู่ดี คนบางคนดื่มกินความโดดเดี่ยวจนสาสม สาแก่ใจ และชาชิน......... บ่อยครั้งที่ความโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงา แปลงร่างพรางพร่า เป็นหยาดย้ำตาหยดร้อน ตอนที่ความเคว้งคว้างมันลุกคืบกระทืบเต้นอยู่กลางใจ แล้วพากันบดเนื้อชีวิตจนหมองไหม้แหลกยับไปกับตา โมงยามที่คอยเฆี่ยนตี และตักเตือน....ชีวิตนี้สั้นนัก! เพียงชั่วกระพริบลมหายใจ และใบไม้ปลิดขั้ว..... เราก็จะไม่ได้เห็นหน้ากันอีก...ไม่ได้พบกันอีก....กับใครบางคน เราเฝ้าถามตัวเองในมุมความปวดร้าวอยู่เสมอว่า...... เราจากกันชั่วชีวิตแล้วจริงๆ หรือนี่...เราไม่ได้พบกันอีกแล้วชั่วชีวิตใช่ไหม มันเป็นความรู้สึกที่ปวดร้าวเกินทน ถ้าต้องอยู่ไป...อย่างโดดเดี่ยวตลอดชีวิต...กับชีวิตที่ไม่มีวันจะมีใครได้เลย เราจะทุกข์ทรมานไปไม่รู้สิ้นสุด หรือเราจะยอมรับและมีความสุขกับมัน เราจะจำนนเอาอย่างหน้า....หรือจำยอมเอาอย่างหลัง บางคนเลือกที่จะมีใคร และให้ใครบางคนเดินเข้ามาในชีวิต ทดแทนและชดเชย ต่อเติมและตักตวง ความรัก หรือที่สุดแล้วอาจแค่ความใคร่ เพื่อแลกเอากับอะไรที่คิดว่าใช่ กราดเกี้ยวกับอารมณ์ปรารถนาที่ไม่รู้อดรู้อิ่ม ฉกฉวยความเป็นคนและอิสระภาพของเขาไปวันแล้ววันเล่า และหลอกตัวเองว่านั้น และ มัน คือ “ความรัก” ท้ายที่สุดแล้วเปลี่ยวเหงาและว่างเปล่าสิ้นดี เมื่อโมงยามแห่งความอดทนของใครคนหนึ่งคนใดสิ้นสุดลง และโมงยามแห่งการจากพรากเริ่มออกเดินทาง ผ่านคน ผ่านใคร่ ผ่านใคร ผ่านครั้ง....กี่ร้อย กี่หน กี่คน กี่ครั้ง ที่สุดแล้ว....ทุกชีวิตล้วนต้องอยู่เพียงลำพัง ข้อมูลจาก //variety.teenee.com/foodforbrain/18049.html   โดย: เอื้องผึ้งจันทร์ผา 1 ตุลาคม 2552 9:05:07 น.