ตอนที่ 1

เพล้ง !!!!!
เสียงแก้วที่ตกกระทบพื้น  จนลูกแก้วสโนว์บอลกลายเป็นเศษเล็กเศษน้อยกระจายเต็มพื้น  สิ่งที่หลุดจากมือเรียวลงไปไม่เพียงแค่ทำให้เกิดเสียงดัง  แต่ยังทำให้เจ้าของลูกแก้วใจสั่นอย่างหาเหตุผลไม่ได้  และเสียงดังที่เกิดขึ้นอีกเช่นกันได้เรียกความสนใจจากคนในบ้านให้มาสนใจเธอด้วย
“เกิดอะไรขึ้นน่ะแก้ว”  เสียงของก้อยพี่สาวของเธอดังมาก่อนที่ตัวจะมาถึงห้องนอนของน้องสาว


“อ๋อ...สโนว์บอลน่ะพี่ก้อย  มันหลุดจากมือแก้ว  ก็เลยแตกละเอียดเลย”
“หยิบขึ้นมาจ้องมันอีกล่ะสิ  เมื่อไหร่แก้วจะเลิกจ้องไอ้ลูกบอลนี้สักทีฮึ” เสียงพี่สาวที่แสดงความท้อใจเมื่อเห็นอาการเดิม ๆ ของน้องสาวเวลาที่เจ้าหล่อนคิดว่าไม่มีใครเห็น
“ก็แค่หยิบมาดูเฉย ๆ น่ะพี่ก้อย  มันสวยดี”

“อย่ามาโกหกเลยนะแก้ว  พี่เห็นแก้วจ้องลูกบอลนี้แล้วก็ถอนใจเฮือก  เฮือก  มากี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว  แก้วน่าจะเลิกคิดถึง  เลิกทำร้ายตัวเองเพราะอิศได้แล้วนะ  รู้ทั้งรู้ว่าเขามีแฟนแล้ว”
“อิศน่ะ  เขามีแฟนมาเป็นสิบสิบแล้วมังคะพี่ก้อย  แต่ก็ไม่เคยเห็นลงเอยกับใครสักที”
“และแก้วก็เจ็บทุกครั้งที่เขามีแฟนใช่มั้ย” พี่สาวต่อความทันที
“แถมยังเป็นคนช่วยเหลือให้เขาจีบคนนั้นคนนี้จนสำเร็จ  ในขณะที่ตัวเองเจ็บปวดปางตาย”
“ไม่มากมายขนาดนั้นไหรอกพี่ก้อย  ธรรมดาแหละเป็นเพื่อนกันมาตั้งยี่สิบกว่าปี  พอเพื่อนมีแฟนเราก็รู้สึกเหมือนคนถูกทิ้งเป็นธรรมดาแหละ”
“แต่มันไม่ธรรมดา  เพราะแก้วไม่ได้รู้สึกว่าแค่เพื่อนถูกทิ้ง  แต่แก้วรู้สึกว่าตัวเองอกหักไปเลย”

“แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นอีก  ทำไมวันนี้ได้เอาลูกแก้วขึ้นมาเล่นอีก”
“วันนี้อิศไปรับแอรินมาที่บ้านค่ะ  เขาจะพาคนรักมาให้ครอบครัวเขารู้จักค่ะ” 
น้ำเสียงที่กอแก้วพยายามสะกดไม่ให้สั่นแต่ทำได้ไม่ดีเท่าที่ควร  ถึงแม้เสียงจะไม่สั่นแต่มันก็แผ่วลงเรื่อย ๆ พร้อมกับน้ำตาที่พาลจะไหลออกมาจนเธอต้องเงยหน้าขึ้นมองเพดานเพื่อไล่ให้มันไหลกลับเข้าไป

กิ่งก้อยเดินเข้าไปโอบกอดน้องสาวเอาไว้ก่อนจะปลอบโยนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ตัดใจซะนะน้องรัก  มันนานมากเกินไปแล้วนะที่แก้วทำเพื่ออิศมาโดยตลอด  และแก้วเองก็เจ็บปวดมานักต่อนักแล้ว  แต่อิศก็ไม่เคยรับรู้ว่าแก้วรู้สึกยังไง”
“แก้วจะพยายามค่ะพี่ก้อย  แก้วจะเป็นเพื่อนที่ดีของอิศเท่านั้น  ถ้าอิศมีความสุข  แก้วก็น่าจะยินดีกับเพื่อน  มีความสุขไปกับเพื่อนใช่มั้ยคะ”
“มันก็คงต้องเป็นแบบนั้น  พี่เชื่อนะว่าสักวันแก้วจะทำได้เพราะแก้วก็ทำมาโดยตลอดแล้ว”

ก่อนที่สองพี่น้องจะได้คุยกันไปมากกว่านี้  เสียงโทรศัพท์มือถือของกอแก้วก็ดังขึ้น และเป็นเสียงที่เธอจำได้ดี  เป็นเสียงโทรศัพท์ของคนพิเศษคนเดียวที่เธอตั้งไว้  และเธอรู้แล้วว่าถึงเวลาที่เธอจะต้องยิ้มเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดอีกครั้ง 

เมื่อเธอรับโทรศัพท์ชายหนุ่มบอกว่าพาแฟนสาวมาถึงบ้าน  ใจหญิงสาวเริ่มสั่นไหว  ร่างกายสะท้านเจ็บปวด  จนระงับอาการสั่นของร่างกายไว้ไม่ได้ ดวงตาคู่สวยพร่าพรายด้วยน้ำตา  เมื่อเธอเก็บเศษลูกแก้วที่แตกละเอียดจึงทำให้เศษแก้วบาดมือไปหลายที่  เมื่อเธอจัดการกับบาดแผล  และอาการของร่างกายที่แสดงออกมาถึงความรวดร้าวได้แล้ว  เธอจึงเดินข้ามไปยังบ้านที่เธอวิ่งเข้าออกมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กจนถึงปัจจุบัน  และกอแก้วเองยังไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันว่า  หากอิศรามีแฟนหรือแต่งงานจนพาเข้าบ้าน  เธอจะยังคงเดินเข้าออกบ้านหลังนี้ได้อีกหรือเปล่า

ทันทีที่ร่างสูงโปร่งเดินผ่าน ประตูรั้วเข้าไป  ชายหนุ่มที่แต่งตัวด้วยชุดลำลองแบบสุภาพ  กางเกงสแลคสีเข้มตัดกับเสื้อยืดคอโปโลสีอ่อนก็เดินตรงรี่เข้ามาที่หญิงสาว  พร้อมกับคว้ามือของเธอขึ้นมากุมทันที  คนที่จับมือมีแต่ความรู้สึกตื่นเต้น  ในขณะที่คนถูกจับมีแต่ความร้าวราน

“แก้ว...แก้วช่วยเราหน่อยนะ  แก้วก็รู้ว่าเราไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้าบ้านนอกจากแก้ว  เมื่อเช้าเรายังไม่บอกแม่เลยนะว่าจะพาแอรินมาบ้าน  แก้วอยู่เป็นเพื่อนเราหน่อยนะ” เสียงนุ่ม ๆ ออดเพื่อนสาวพร้อมกับจับมือหญิงสาวเขย่าไปมาเหมือนเด็กร้องขอสิ่งที่ตัวเองต้องการจากผู้ใหญ่

กอแก้วบิดมือออกจากการเกาะกุมของอิศราเพราะเธอเหลือบไปเห็นสายตาของแอรินที่มองมาที่เธอแบบไม่ไว้ใจ
“ปล่อยมือเราก่อนเถอะอิศ  โน่น...เห็นไหม  แอรินจ้องใหญ่แล้วนะ”  หญิงสาวเตือนเพื่อนรักเบา ๆ ให้เขาปล่อยมือเธอ แต่ใจของกอแก้วไม่ได้คิดที่จะอยากปล่อยมือออกจากการเกาะกุมดั่งที่ร่างกายแสดงออกเลย  มือนุ่ม ๆ ที่เธอกำลังสัมผัสนี้  เธอเคยมีความสุขทุกครั้งที่เขาเกาะเกี่ยวเอาไว้กับเธอ
“แก้วต้องสัญญากับเราก่อนว่า  วันนี้จะอยู่เป็นเพื่อนเราทั้งวัน  เผื่อแม่ไม่ปลื้มแอริน  แก้วจะได้ช่วยพูดไง”
 
หญิงสาวจ้องไปที่หน้าคมคายของเพื่อนรัก  นี่เขาจะรู้บ้างไหมว่าคำพูดของเขาแต่ละคำถ้ามันบาดได้เหมือนมีด  มันคงบาดเธอจนแผลเหวอะหวะไปทั่วกายแล้ว  แค่ความเจ็บปวดที่รู้ว่าเขาจะพาคนรักเข้าบ้านไม่พอ  ยังต้องมานั่งทนให้เห็นภาพบาดตาบาดใจเข้าไปอีก  กอแก้วเองสงสัยมาโดยตลอดว่าทำไมอิศราไม่เคยรับรู้ความรู้สึกของเธอ  ในขณะที่คนรอบข้างคนอื่น ๆ รับรู้ได้หมดว่าเธอรู้สึกยังไงกับเขา  ไม่ว่าจะเป็นคุณประไพพรรณแม่ของเพื่อนเธอเอง  พ่อของเธอและพี่สาว  เพื่อน ๆ ในกลุ่มอีกทุกคนรู้ว่าเธอรู้สึกพิเศษกับเพื่อนคนนี้กันหมด  แต่เจ้าตัวไม่รู้หรือไม่ยอมรับรู้กันแน่นะ

“ได้สิ  แต่ว่าถ้าป้าไพไม่มีปัญหาอะไร  เราขอตัวนะ”
อิศราพยักหน้ารับตามเงื่อนไขก่อนจึงปล่อยมือออกจากมือเรียว  และทั้งสองเดินมาสมทบที่ที่มีหญิงสาวอีกคนยืนอยู่ก่อนจะเดินเข้าบ้าน 

กอแก้วเดินนำหน้าคนทั้งสองโดยไม่สนใจคนข้างหลัง  เธอพยายามซ่อนความเจ็บปวดที่เหมือนหนามแหลมทิ่มแทงเอาไว้ภายใน  ทำตัวให้ร่าเริงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นในขณะที่สองคนข้างหลังพูดคุยกันเบา ๆ พอได้ยินกันแค่สองคน
“รู้สึกว่าแก้วคุ้นเคยกับบ้านนี้มากเลยนะคะอิศ  ดูสิเดินไม่เหลียวหลังเลย”  แอรินกล่าวถึงเพื่อนรักของคนรักคล้ายคนไม่พอใจ
“อ๋อ...แก้วเขาวิ่งเล่นกับผมมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ  เราเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากนี่  แอรินก็รู้”
“ค่ะ...รู้ว่าเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก  แต่ไม่เคยรู้ว่าสนิทกันทั้งบ้านแบบนี้”
“ก็บ้านของแก้วอยู่ติดกับบ้านผมเอง  พ่อกับพี่สาวของแก้วผมก็รู้จักดี  บ้านเราสองหลังเป็นมิตรกันดีน่ะ  พ่อของแก้วเป็นข้าราชการผู้ใหญ่นะ  และพ่อผมก็เสียแล้ว  ผมก็เลยนับถือท่านเป็นพ่ออีกคน  พอ ๆ กับที่แก้วเสียแม่ไป  แก้วก็นับถือแม่ผมเป็นแม่เหมือนกันมั้ง” 

อิศราเล่าความสัมพันธ์ของบ้านสองบ้านให้คนรักฟังโดยที่ไม่ได้เห็นสีหน้าขี้ระแวงของคนที่เดินข้าง ๆ เพราะเขาเข้าใจว่าแอรินไม่ใช่เพื่อนสนิทในกลุ่ม เขาจึงอยากให้เธอรู้จักตัวเขา  ครอบครัวเขาและครอบครัวของเพื่อนสนิท  โดยที่เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาเล่ามา  ทำให้คนรักระแวงคลางแคลงใจในความสัมพันธ์ของคนสองคน 

ภายในบ้านเมื่อกอแก้วเดินเข้าไปถึงเป็นคนแรกและคุณประไพพรรณที่กำลังง่วนอยู่หน้าตู้อบเงยหน้าขึ้นมาเห็น  หญิงวัยกลางคนเดินตรงมาที่หญิงสาวที่เธอรักประดุจลูกสาว 
“อ้าว...แก้วมาแล้วเหรอ  อิศไปหาหนูหรือเปล่า  เมื่อเช้าป้าเห็นแต่งตัวขับรถออกไปด้วย  ได้ยินเสียงรถเข้าบ้านแล้วนะแต่ยังไม่เห็นตัวคน  ป้ากำลังอบขนมอยู่จ้ะ  เพิ่งหัดทำสูตรที่ได้มาใหม่จากเพื่อน  หนูมาช่วยป้านะ”
ประไพพรรณพูดชวนคุยไปเรื่อย ๆ เช่นทุกครั้ง  ช่วงเวลาวันหยุดเธอและเพื่อนของลูกชายจะช่วยกันทำขนมตามสูตรใหม่ ๆ ที่ได้มาแล้วช่วยกันชิม  ช่วยกันกิน  หากวันไหนขนมอร่อยคนที่จะถูกตามมากินอีกก็คือ  ก้อยและคุณผดุง  จนที่บ้านนี้หลายครั้งกลายเป็นปาร์ตี้เล็กๆ ไปเลย

ก่อนที่กอแก้วจะได้ตอบผู้อาวุโส  สองคนที่เดินตามหลังก็เข้ามาถึงก่อน
“อ้าว...นั่นไงตาอิศมาแล้ว  แล้วมีเพื่อนมาอีกคนเหรอ”
“ครับคุณแม่...”
“แอริน  นี่คุณแม่ผมครับ” ชายนุ่มแนะนำมารดาให้คนรักรู้จัก
“คุณแม่ครับ  นี่แอรินเพื่อนผมครับ” อิศรายังไม่กล้าบอกมารดาว่าแอรินเป็นคนรักที่เขาจะพามารู้จักและเหตุนี้ทำให้แอรินไม่พอใจกับตำแหน่งที่อิศรายังไม่อยากเปิดเผย
“แล้วหนูนี่ทำงานที่เดียวกันกับลูก ๆ หรือเปล่า” คุณประไพพรรณรับไหว้ก่อนถามกลับพร้อมกับพยักเพยิดหน้าไปทางกอแก้วด้วย

อิศราและกอแก้ว  หลังจากเรียนจบทั้งสองได้เข้าทำงานในบริษัทที่ประไพพรรณเป็นหุ้นส่วน  แต่ประไพพรรณเองเห็นว่าอิศรายังเด็กและด้อยประสบการณ์จึงไม่ให้ลูกชายอยู่ฝ่ายบริหาร  อยากให้เรียนรู้ประสบการณ์อื่น ๆ ไปก่อน  ทั้งสองคนจึงได้เป็นเพื่อนร่วมงานกันอีกเช่นเคย
“เปล่าหรอกครับ  แอรินทำงานอยู่บริษัทอื่น  แต่ก็อยู่ใกล้ ๆ กัน”
“อ้าวเหรอ...แล้วรู้จักกันได้ยังไง” คุณประไพพรรณยังคงซักต่อเพราะเธอรู้สึกว่าคน ๆ นี้ต้องเป็นคนพิเศษของลูกชาย ซึ่งเธอไม่เคยคิดมาก่อนเพราะเห็นว่าลูกชายมีเพื่อนหญิงแค่คนเดียวคือกอแก้ว  แต่ตอนนี้ลูกชายกลับพาผู้หญิงอีกคนเข้าบ้าน  เธอในฐานะแม่จึงต้องกลั่นกรองก่อน

“เอ่อ...เราเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเดียวกันครับ  ก็เลยได้รู้จักกัน” 
อิศราไม่ยอมบอกที่มาที่ไปที่คนสองคนมีโอกาสได้รู้จักกัน เพราะเขาไม่อยากให้มารดารู้ว่าแอรินเข้ามาจีบเขาก่อน  และเขาเห็นว่าแอรินเป็นคนสวย  เป็นดาวมหาวิทยาลัย  เขาจึงให้ความสนใจอยู่บ้าง  แต่ตลอดเวลาที่เรียนมหาวิทยาลัย  เขาเองก็สนุกสนานกับกลุ่มเพื่อนจึงไม่ค่อยได้สานต่อความสัมพันธ์กับแอริน  และเพิ่งมีโอกาสมาพบกันอีกทีหลังจากที่เรียนจบอกมาแล้ว  และแอรินก็ยังคงเข้ามาพูดคุยกับเขาอีกครั้ง ซึ่งเขาเองเห็นว่าตอนนี้ยังไม่ได้มีใครเป็นตัวเป็นตน  จึงอยากลองคบดู

“ไปสิเข้าครัวกัน  แม่กำลังอบขนม  มาช่วยกันไหม”
คุณประไพพรรณยุติการซักประวิติไว้ก่อนและชวนทุกคนเข้าร่วมวงทำขนม  เธอคิดว่ายังมีเวลาพิจารณาเพื่อนของลูกคนนี้ได้อีกทั้งวัน
ตลอดเวลาที่สามคนช่วยกันทำขนม  อิศราก็ขยันเอาใจแอรินแต่ก็ไม่ลืมที่จะเอาใจใส่เพื่อนรักเหมือนกับทุก ๆ ครั้งที่กอแก้วมาทำขนมกับแม่ของเขา  แต่ความรู้สึกของสองสาวกลับแตกต่างกันออกไป

คนหนึ่งรู้สึกว่าคงสูญเสียเพื่อนรักไปจริง ๆ ความเจ็บปวดวิ่งพล่านไปทั่วกายเมื่อเธอเห็นอิศราขยันเอาใจแอริน  น้ำตาพาลจะหยดเอาเสียดื้อ ๆ ก็หลายครั้ง  กอแก้วเงียบจนผิดปกติจนคุณประไพพรรณเองก็รู้สึกได้  แต่ก็เข้าใจว่าเพราะอะไร  เพราะเธอเองก็พอจะรู้ว่ากอแก้วรู้สึกกับลูกชายของเธอมากกว่าคำว่าเพื่อน  แต่เธอก็ไม่เคยคิดที่จะกีดกันหรือคัดค้านเพราะกอแก้วเป็นเด็กดีในสายตาผู้ใหญ่มาตลอด


ส่วนอีกหนึ่งสาว  ถึงแม้อิศราจะเอาใจใส่เธอ  แต่ก็เห็นเขาไม่ลืมที่จะพูดคุย  หยอกล้อ  ป้วนเปี้ยนอยู่รอบกายของเพื่อนสนิทอย่างกอแก้ว  ทำให้แอรินยิ่งระแวงความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่มากขึ้น  เมื่อสบโอกาสที่ได้อยู่ด้วยกันสองคน  แอรินจึงถามกอแก้ว
“แก้ว...แก้วมาที่บ้านนี้บ่อยเหรอ”
กอแก้วหันมาจ้องหน้าของแอรินเพื่อค้นหาความนัยของคำถามก่อนจะพยักหน้าและตอบเบา ๆ
“ใช่...ก็มาเกือบทุกวันแหละ  มาทานข้าว  ทำขนม  ทำการบ้าน  ท่องหนังสือ  ก็มาตั้งแต่เด็กแล้ว”
“ถ้าอิศมีแฟนแล้ว  แก้วยังจะมาบ้านนี้อีกไหม”
“ทำไมถามแบบนั้นล่ะ  ถึงอิศมีแฟนแต่อิศก็ยังเป็นเพื่อนแก้วนะ  ทำไมแก้วจะมาไม่ได้”

กอแก้วพอจะรู้ความนัยแห่งคำถาม  ทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา  บ้านที่เธอมาแต่เล็กแต่น้อย  เธอมาก่อนที่ผู้หญิงคนี้จะรู้จักกับอิศราด้วยซ้ำ  แถมที่เธอมีโอกาสรู้จักกับผู้ชายคนนี้ก็เพราะเธอแนะนำให้รู้จัก  เมื่อผู้หญิงคนนี้พูดเหมือนไล่เธอ  ไม่อยากให้เธอมา  กอแก้วจึงรวนแอรินด้วยคำตอบ
“หรือแอรินคิดว่า  ถ้าแอรินเข้าบ้านนี้แล้วจะไม่ยอมให้แก้วคบกับอิศอีก ถ้าคิดแบบนั้นแก้วจะได้บอกเลิกเป็นเพื่อนอิศก็ได้” 
กอแก้วเชื่อว่าหากเธอบอกอิศราไป  ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าคนที่จะไม่ได้เข้าบ้านนี้อาจเป็นแอรินแทนที่จะเป็นเธอก็ได้

“ไม่ใช่แบบนั้น  แต่เรารู้สึกว่าอิศน่ะสนิทกับแก้วเกินไป  เมื่ออิศคิดจะคบกับเราเป็นแฟน  เราก็อยากให้อิศมองเรา  ดูแลเราบ้าง  ไม่ใช่แบ่งปันให้เพื่อนมากกว่าให้แฟนตัวเอง”
“ก็ได้  เดี๋ยวเราจะเป็นคนไปเอง” 
กอแก้วเข้าใจแจ่มชัดถึงความระแวงที่แอรินมีต่อเธอ  ทำให้เธอตัดสินใจที่จะให้ความสัมพันธ์ของเพื่อนรักกับคนรักไม่มีปัญหา  เธอจึงยินยอมที่จะเป็นฝ่ายเดินออกจากชีวิตของคนทั้งสองเพื่อให้เพื่อนของเธอมีความสุข  กอแก้วจึงเดินไปลาเจ้าของบ้านโดยอ้างว่าเธอมีธุระกับพี่สาว

“ป้าไพคะ  วันนี้แก้วคงอยู่ร่วมทีเบรกกับป้าไพไม่ได้นะคะ  แก้วจะไปธุระกับพี่ก้อยค่ะ”
“อ้าวเหรอลูก...ป้านึกว่าหนูว่างทั้งวัน”
“พอดีพี่ก้อยจะออกไปซื้อของขวัญวันเกิดให้คุณพ่อค่ะ  เราเลยจะไปช่วยกันเลือก”
“เออ...จริงสินะ  ใกล้วันเกิดของคุณพ่อแล้วสิ  ช่วงปลายฝนต้นหนาว  บางปีฉลองวันเกิดท่ามกลางสายฝน  บางปีมีลมเย็นแผ่ว ๆ มา  สนุกกันล่ะ  ปีนี้ไม่รู้จะเป็นยังไงนะ  ไปเถอะลูกเอาไว้วันหลังเราค่อยมาทำเค้กวันเกิดให้คุณพ่อกัน”
ก่อนที่กอแก้วจะเดินออกจากบ้าน   อิศราซึ่งเธอไม่รู้ว่าเขาเดินออกไปไหนก็เดินสวนเข้ามา

“แก้วจะไปไหน”
“แก้วจะกลับบ้านแล้ว  จะออกไปข้างนอกกับพี่ก้อย”
“ไปไหน  วันนี้ไม่มีโปรแกรมนี่  เมื่อวานเรายังคุยกับพี่ก้อยอยู่เลยว่าบ่าย ๆ จะมาดื่มน้ำชากัน”
“พอดีชวนกันไปหาของขวัญวันเกิดให้พ่อน่ะ และอีกอย่างแก้วก็บอกอิศแล้วว่าถ้าป้าไพกับแอรินไม่มีปัญหาเราก็จะกลับ  นี่ก็เห็นดี ๆ อยู่  เข้ากันได้  ไม่น่ามีปัญหานะ”
“เออ...ถ้าแก้วมีธุระก็กลับเถอะ  เราอยู่กับแอรินกับคุณแม่ได้”

กอแก้วรู้สึกตีบตันในลำคอขึ้นมาทันทีที่อิศราอนุญาตให้เธอไปได้  ทุก ๆ ปี ทั้งอิศราและกิ่งก้อย  ทั้งสามคนจะช่วยกันหาของขวัญวันเกิดให้คุณพ่อของเธอ  ไปช่วยกันเลือก  ช่วยกันซื้อ และช่วยกันออกไอเดียในการจัดงานวันเกิดเล็ก ๆ ให้กับคุณพ่อทุกปี  แต่ปีนี้เขาอนุญาตให้เธอไปกันเองสองคนกับพี่สาว  โดยไม่แสดงความคิดเห็นกับสิ่งที่เคยทำร่วมกันทุกปี
 
กอแก้วก้มหน้าซ่อนน้ำตาที่กำลังเอ่อท้นเพราะความน้อยใจ  ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอเชื่อว่าอิศราน่าจะเห็นความรู้สึก  เห็นความรักของเธอที่มีต่อเขาบ้าง  แต่สุดท้ายเธอก็ได้คำตอบว่า เขาไม่เคยเห็นเธอในสายตาเลย  เธอไม่เคยได้เป็นคนสำคัญของเขาเลย  มีแต่เขาเท่านั้นที่เป็นคนสำคัญในหัวใจของเธอไม่สร่างซา  ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
 
แต่วันนี้เธอคงต้องหวนกลับไปคิดถึงคำเตือนของพี่สาวที่บอกว่า  เธอเจ็บมามากแล้วเพราะผู้ชายคนนี้  คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ  เธอควรตัดใจจากเขาได้แล้ว  แต่ขอนะพี่ก้อย  แก้วขอเวลาอีกสักนิด  เวลาที่แก้วเพาะบ่มความรักมันเนิ่นนานจนแก้วเองก็จำไม่ได้ว่าแก้วรักอิศตอนไหน   จะให้แก้วตัดใจเลิกรักเขาภายในเวลาอันสั้นแก้วคงยังทำไม่ได้  แต่แก้วจะพยายาม  แก้วจะไม่ให้ตัวเองต้องเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว...หรือนี่คือถึงเวลาที่เธอต้องสะบั้นหัวใจตนเองให้แตกสลายไปเหมือนกับเจ้าสโนว์บอลลูกนั้น   ลูกบอลที่เธอเชื่อว่าผู้ชายคนนี้เป็นเจ้าของร่วมกับเธอและวันนี้มันก็สลายหายไปแล้ว  ฤา  หัวใจของเธอก็จะต้องเป็นเช่นนั้น       

Create Date : 04 สิงหาคม 2553
Last Update : 4 สิงหาคม 2553 0:16:37 น.		0 comments
Counter : 328 Pageviews.
Share Tweet