Bloggang.com : พรรณวรดา : คนข้างใจกับผู้ชายข้างตัว ...3

คนข้างใจกับผู้ชายข้างตัว ...3

- 3 -

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...
“เชิญครับ”
เสียงอนุญาตดังลอดออกมาจากห้องตรวจโรค หญิงสาวในชุดเขียวเสื้อคลุมขาวหมุนลูกบิดผลักประตูเข้าไปตามเสียง
“จ๊ะเอ๋...แม่ให้เอานี่มาฝาก” ณัฐรดายื่นถุงกระดาษไปวางตรงหน้าเจ้าของเสียงก่อนจะเดินไปยืนกอดอก หลังพิงที่เตียงตรวจโรค
“มิวนี่เอง...นึกว่ามีคนไข้ แล้วนี่อะไรน่ะ?” หมอหนุ่มหยิบถุงกระดาษที่วางอยู่เบื้องหน้าตน
“สำหรับนายก็มีแต่ของกินแหละ จะเป็นอย่างอื่นได้ยังไง”
ฮ่า ฮ่า ฮ่า “รู้ทัน เออ...ธีร์เจอพี่กันย์นะ มิวเจอรึยัง?”
“เจอกันแล้ว...วันนี้...และก็จะมาชวนด้วยแหละ” เสียงตอบแผ่วลงเล็กน้อยก่อนจะปรับให้เป็นปกติได้
“ชวนใคร? ไปไหน? ทำอะไร?”
“พี่นัทธ์กับพี่กะ...เอ่อ...เขา นัดกินข้าวกัน พี่นัทธ์เก๊าะเลยให้มาชวนธีร์ด้วย”
“เป็นไงมั่ง?” หมอหนุ่มหน้าตี๋พยักหน้ามาที่คนที่ยืนพิงอยู่ที่เตียงตรวจ
“อะไร?” พยาบาลสาวทำหน้างงกับคำถามของเพื่อน
“เจอพี่กันย์แล้วเป็นไงมั่ง?”
“ไม่มีอะไร...ปกติดี” คำตอบ ‘ไม่มีอะไร’ แต่หญิงสาวก้มหน้า เท้าข้างหนึ่งเขี่ยไปมาบนพื้น
“แน่ใจ?” เสียงถามกลับสูงขึ้นอย่างคนที่ไม่แน่ใจว่าคำตอบที่เพื่อนตอบมาคือคำตอบที่ถูกต้อง
“เอ๊ะ...แล้วธีร์จะให้เป็นยังไงล่ะ จะให้เราร้องห่มร้องไห้ เสียใจ กลัว อาย...หรือว่าธีร์ต้องการให้เราเป็นแบบไหน?” น้ำเสียงสูง สายตาขุ่นจ้องหน้าเพื่อนอย่างต้องการเอาเรื่อง
“เออ...เออ พอแล้ว ๆ ไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไร” หมอเพื่อนรักโบกมือก่อนจะยุติการซักเพื่อนสาวลง
“แล้วที่ชวนเนี่ยไปวันไหน ต้องดูก่อนนะว่าติดเวรหรือเปล่า”
“วันเสาร์ ช่วงบ่าย ๆ เพราะเราต้องกลับมาขึ้นเวรดึก”
“อืม...ถ้างั้นได้ วันเสาร์เวรเช้า ร้านไหน?”
“เดี๋ยวพี่นัทธ์โทรมาบอกอีกที”
ก๊อก...ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่ผู้ช่วยพยาบาลหน้าห้องตรวจจะผลักประตูเข้ามา
“ขอโทษนะคะคุณหมอ น้องมิว...หมอคะมีคนไข้ค่ะ” ผู้ช่วยแจ้งให้แพทย์ทราบก่อนจะหันไปยิ้มให้หญิงสาวที่ตนเองสนิทสนมด้วยอีกคนเพราะพยาบาลสาวกับหมอธีระสิทธ์เป็นเพื่อนสนิทที่ทุกคนในโรงพยาบาลรู้จักดี
“อืม...รอเดี๋ยวนะคุณตุ๊ก”
“อย่าให้พี่ตุ๊กคอยเลยนะธีร์ หมดธุระแล้ว เราไปนะ...อย่าลืมกินให้หมดล่ะ เดี๋ยวแม่รู้แม่จะเสียใจที่ลูกชายคนโปรดกินไม่หมด”
“ฝากบอกแม่ว่า แม่จะไม่มีวันเสียใจ...ของโปรดมีรึจะให้รอดไปได้”
“เราก็ว่างั้น ของกินเป็นศัตรูกับธีร์เสมอ ต้องกำจัดให้สิ้นซาก...” ณัฐรดาแซวเพื่อนก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้อง
“โอเค...เจอกันเย็นนี้ที่อีอาร์1นะ” แพทย์ธีระสิทธิ์พูดไล่หลังก่อนที่ร่างบางจะพ้นประตูออกไป

วิ๊ว วิ๊ว วิ๊ว เสียงไซเร็นดังกึกก้องเข้ามาส่งสัญญาณให้ผู้ปฏิบัติงานเตรียมพร้อมรับผู้ป่วยฉุกเฉินที่จะเข้ามาพร้อมกับรถคันที่ส่งเสียงมาก่อน แพทย์เวร พยาบาลและเจ้าหน้าที่ทุกคนลุกมายืนรอรับผู้ป่วยที่หน้าประตูห้องฉุกเฉิน ในขณะที่เจ้าที่หน้าที่เวรเปลวิ่งไปเข็ญรถเข็นนอนมารอรับผู้ป่วยลงจากรถ
“หนักคนหนึ่ง ธรรมดาคนหนึ่ง” เสียงเจ้าหน้าที่จากรถฉุกเฉินตะโกนแจ้งเจ้าหน้าที่ที่กำลังรอรับผู้ป่วยก่อนที่ร่างที่เต็มไปด้วยเลือดอาบทั่วตัว จะถูกยกขึ้นมาที่รถนอนที่จอดเทียบรถฉุกเฉินทันที่ที่จอดสนิท
“CPR”2
พยาบาลสาวแจ้งต่อเจ้าหน้าที่ทุกคนหลังตรวจผู้ป่วยอย่างคร่าว ๆ พบว่าผู้ป่วยหยุดหายใจและหัวใจหยุดเต้นแล้ว และการช่วยชีวิตอย่างเร่งด่วนภายใต้ทีมที่เต็มไปด้วยความชำนาญก็เกิดขึ้นภายในห้องแคบ ๆ นั้น โดยแพทย์เวรเตรียมใส่ท่อช่วยหายใจและมีพยาบาลอีกคนเตรียมอุปกรณ์ยื่นให้ พยาบาลอีกหนึ่งคนกำลังแทงน้ำเกลืออย่างขะมักเขม้น และมีพยาบาลชายร่างใหญ่กำลังปั๊มหัวใจคนที่นอนนิ่งบนรถเข็น
“อะดรีนาลินสอง3 อาโทรปีนหนึ่ง”4
สิ้นเสียงคำสั่งยาจากแพทย์ ผู้ป่วยที่นอนบนเตียงก็ได้รับยาทันทีจากพยาบาลคนที่แทงน้ำเกลือเสร็จ
การช่วยฟื้นคืนชีพดำเนินไปเรื่อย ๆ เสียงคำสั่งยาจากแพทย์มีเพิ่มเข้ามาเป็นระยะ ๆ ไม่ขาดตอนจวบจนเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงหัวใจของผู้ป่วยที่นอนบนเตียงกลับมาเต้นเป็นปกติแต่ยังไม่สามารถหายใจได้เอง จึงต้องใช้เครื่องช่วยหายใจแทนและต้องส่งผู้ป่วยเข้าห้องไอซียูเพื่อให้การดูแลอย่างใกล้ชิดต่อไป
“เฮ้อ! เหนื่อยนะแต่ก็ดีที่วันนี้มิวมาขึ้นเวรที่นี่ ค่อยยังชั่วหน่อย” นายแพทย์ธีรสิทธิ์ซึ่งเป็นแพทย์เวรห้องฉุกเฉินนั่งแปะลงที่เก้าอี้ตรวจหลังจากสั่งการรักษาผู้ป่วยอีกคนให้ไปเอ็กซเรย์เสร็จ
“พูดไป...คนอื่นก็เก่งเหมือนกัน” พยาบาลสาวที่เป็นคนที่รู้ใจเพื่อนกล่าวตำหนิเพื่อนเบา ๆ
“ก็ไม่ได้ว่าคนอื่นไม่เก่งแต่บอกว่ามิวรู้ใจธีร์ที่สุดแค่นั้นเอง”
“อืม เปิดใจสอนคนอื่นด้วยนะ ถ้ามิวไม่ขึ้นเวรคนอื่นจะได้ช่วยได้เต็มที่และมันมีประโยชน์สำหรับผู้ป่วยมากที่สุดด้วย”
“คร๊าบบบ...คุณเพื่อนที่น่ารัก แล้วเมื่อกี้ให้ยาอะไรคนไข้ไปมั่ง เดี๋ยวเราเขียน order5หน่อยจะได้ส่งชาร์ทขึ้นไปให้ไอซียู”
ณัฐรดาทวนชื่อและจำนวนของยาที่ได้รับคำสั่งการรักษาทั้งหมดให้หมอหน้าตี๋ร่างอวบที่มีแต่สั่งแต่ไม่ยอมจำว่าตนเองสั่งอะไรไปเพื่อให้เขียนลงในใบสั่งการรักษาก่อนส่งแฟ้มประวัติผู้ป่วยให้เจ้าหน้าที่ไอซียู
“อีกคนที่มาด้วยกัน ผลเอ็กซเรย์เป็นยังไงมั่ง?” แพทย์ธีระสิทธิ์หันมาถามเพื่อนเมื่อตรวจผู้ป่วยอีกสองคนที่เข้ามานั่งรอในช่วงระหว่างที่ช่วยชีวิตเสร็จ
“กระดูกไหปลาร้าหัก จะให้รายงานหมอออร์โธ6เลยไหม?” ณัฐรดาแจ้งผลเอ็กซเรย์ก่อนจะถามแพทย์เวร
“ใครเป็นเวรออร์โธวันนี้” แพทย์เวรอีอาร์ถามขึ้นหลังจากได้รับรายงาน
“หมอกันย์ครับ”
ชื่อแพทย์เวรออร์โธที่ วุฒิ...พยาบาลชายคนเดียวประจำเวรในวันนี้ตอบคำถามแพทย์เวร ส่งผลให้พยาบาลสาวหัวหน้าเวรชะงัก และหันหน้าไปส่งสายตาอ้อนวอนกับนายแพทย์ธีร์เล็กน้อย
“อ้อเหรอ...ถ้างั้นต่อโทรศัพท์เลย เดี๋ยวผมคุยกับหมอกันย์เอง” แพทย์เวรแจ้งให้วุฒิติดต่อนายแพทย์กันย์และรายงานอาการผู้ป่วยด้วยตนเองเมื่อเข้าใจสายตาขอความช่วยเหลือจากเพื่อนสาว เนื่องจากปกติแล้วพยาบาลหัวหน้าเวรจะมีหน้าที่รับผิดชอบรายงานอาการผู้ป่วยต่อแพทย์เวรแต่ละแผนกเอง แต่ครั้งนี้เพื่อนอุตส่าห์ส่งสายตาขอความช่วยเหลือคนอย่างเขาหรือจะไม่ช่วยเพื่อน ทันทีที่รายงานอาการผู้ป่วยและรับ order จากนายแพทย์กันย์เสร็จจึงหันมาแจ้งให้พยาบาลทราบ
“ ทำแผล และใส่ Figure of eight7 ให้ Admit8 สังเกตอาการรอหมอกระดูกวันพรุ่งนี้”
เมื่อได้รับคำสั่งการรักษาผู้ป่วยที่นั่งบนรถเข็นนั่งก็ได้รับการดูแลตามคำสั่งการนั้นทันที
“คุณต้องขึ้นไปนอนสังเกตอาการที่ชั้น 6 นะคะ ถ้ามีอาการปวดมากแจ้งพยาบาลที่ตึก แล้วจะมียาแก้ปวดให้ รอพบหมอกระดูกวันพรุ่งนี้” ณัฐรดาแจ้งผู้ป่วยให้ทราบถึงแนวทางการรักษาทั้งหมดหลังจากทำแผลเสร็จแล้วก่อนให้เวรเปลส่งผู้ป่วยไปที่ตึกผู้ป่วย
“พยาบาลครับ ผมมีเงินไม่พอค่านอนโรงพยาบาลหรอกครับ ผมขอกลับบ้านได้ไหม?” ผู้ป่วยแจ้งความประสงค์ต่อพยาบาลเมื่อรู้ว่าตนเองจะต้องนอนพักในโรงพยาบาล
“อ๋อ...กรณีของคุณเราสามารถเบิกค่ารักษาพยาบาลได้จาก พรบ.รถ ขั้นต่ำหนึ่งหมื่นห้าพันบาท และส่วนเกินจากนั้นเราสามารถเบิกกรณีฉุกเฉิน 72 ชั่วโมงจากประกันสังคมได้อีกอยู่แล้วค่ะ คุณไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายนะคะ อีกอย่างคุณนอนโรงพยาบาลแค่นี้ค่าใช้จ่ายคงไม่แพงขนาดนั้นหรอกค่ะ” ณัฐรดาแจ้งให้ผู้ป่วยทราบสิทธิ์ทั้งหมดก่อนยิ้มน้อย ๆ และถามผู้ป่วยถึงการส่งข่าวหาญาติ
“คุณต้องการติดต่อญาติหรือว่าแจ้งให้ญาติทราบไหมคะ?”
“โอ้เหรอครับ...ผมต้องการติดต่อภรรยาผมครับ นี่เบอร์โทรของเธอ กรุณาติดต่อให้ผมได้ไหมครับ”
“ได้ค่ะ ขอเวลาสักครู่นะคะ”
“ขอบคุณครับ”
ผู้ป่วยได้รับการส่งไปนอนพักที่หอผู้ป่วย 6 ทันทีที่ติดต่อส่งข่าวให้ญาติรับรู้จากการช่วยเหลือจากโรงพยาบาล

“อย่างมิวเนี่ย ให้ไปเป็นฝ่ายประชาสัมพันธ์หรือแผนกต้อนรับของโรงพยาบาลก็น่าจะดีนะ” แพทย์เวรแซวขึ้นหลังจากเห็นเธอดูแลผู้ป่วยไม่ขาดตกบกพร่องสักเรื่อง
“ไม่เอาหรอก เราชอบเป็นพยาบาลมากกว่า”
“เอ้อ...แต่ดูท่าจะเป็นพยาบาลหัวหน้าเวรไม่ได้แล้วนะเพราะไม่กล้ารายงานเคสให้แพทย์รู้แบบนี้ ขอลดตำแหน่งซะก็น่าจะดี แล้วก็อย่าลืมค่าทำหน้าที่แทนซะล่ะ”
ณัฐรดาทำตาค้อนให้แพทย์เวรเล็กน้อย “ถ้าเป็นหมอเวรคนอื่นเราก็ไม่มีปัญหาหรอก”
“ไหนบอกว่าไม่มีอะไร ปกติไง...ถ้าปกติทำไมเป็นแบบนี้”
“เออ...ขอเวลาหน่อยแล้วกัน ตอนนี้มันยังใหม่อยู่ ขอเวลาปรับใจสักแป๊บ แล้วจะไม่ให้ธีร์ลำบากอีกแล้ว หรือถ้าทำไม่ได้ก็จะเลิกส่งเวรอีอาร์ก็แค่นั้นเอง ง่ายมาก” ณัฐรดาหาทางออกในอนาคตไว้หากว่าเธอไม่สามารถที่จะทนรับสภาพที่ต้องติดต่อกับ...เขาคนนั้น...ได้ แต่เธอมั่นใจว่าเธอจะทำได้ และจะไม่ให้เขามามีอิทธิพลต่อหัวใจเธอนานมากนัก แค่ที่ผ่านมาเธอก็เจ็บปวดมากพอแล้ว
“แล้ววันที่นัดกินข้าวกันคิดว่าจะไปได้อย่างมีความสุขเหรอ?”
“ธีร์รู้ใช่ไหมว่า ต่อให้สิ่งนั้นมีพิษร้ายมากแค่ไหน ถ้าเราโดนมันบ่อย ๆ ร่างกายก็จะชินกับมันจนสุดท้ายเราก็จะทนพิษนั้นได้เอง มิวก็จะให้มันเป็นแบบนั้นแหละ รับรองว่าจะไม่วิ่งหนีทุกครั้ง เราจะให้มันชินกับสิ่งที่มันทำให้เราเจ็บปวด สุดท้ายแล้วมันก็จะทำอะไรเราไม่ได้” ณัฐรดาสบตาหมอหน้าตี๋แสดงความมุ่งมั่นในจิตใจให้เพื่อนเห็น
“ธีร์เป็นกำลังใจให้ แล้วอย่าลืมอีกคนซะล่ะ...พี่นัทธ์” ธีระสิทธิ์เดินมาตบไหล่เพื่อนเบา ๆ เป็นการแสดงการให้กำลังใจก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะตรวจรอผู้ป่วยคนต่อไป ในขณะที่ณัฐรดาเองไม่พูดอะไรอีกเพียงแต่รับรู้ได้ด้วยใจว่าทั้งธีระสิทธิ์และนัทธ์เป็นคนที่คอยอยู่เคียงข้างและเป็นกำลังใจให้เธอตลอดมา รวมทั้งในเวลานี้ด้วย

และแล้ววันที่จะได้รับพิษเพื่อสร้างเกราะป้องกันหัวใจวันแรกก็มาถึง ณัฐรดาเดินทางออกจากหอพักพยาบาลไปยังร้านอาหารกึ่งผับพร้อมกับนายแพทย์ธีระสิทธิ์ ไฟแสงสีส้มส่องสลัวพอมองเห็นทางเดิน เสียงเพลงเบา ๆ ส่งให้บรรยากาศดูเศร้าสร้อยยิ่งขึ้นไปอีก เบื้องหน้าหญิงสาว ชายหนุ่มสองคนนั่งอยู่โต๊ะมุมในสุด ชายหนุ่มคนหนึ่งกวักมือเรียกมาทางเธอกับเพื่อน ในขณะที่อีกคนเอี้ยวตัวตามมือของอีกฝ่าย เมื่อเธอเดินเข้าไปถึงชายหนุ่มทั้งสองคนลุกขึ้นยืนพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้สองตัวให้เธอกับหมอธีร์
“มาถึงช้าไปครึ่งชั่วโมงนะ ที่นี่ไม่ใช่กรุงเทพฯ ด้วย ห้ามอ้างรถติด” นัทธ์ล้อคนที่เพิ่งนั่งลงข้างตัว
“ไม่ใช่ความผิดผมนะพี่นัทธ์” หมอหน้าตี๋รีบออกตัวก่อนคนจะเข้าใจผิด
“อ้าว...งั้นเหลือจำเลยคนเดียว แสดงว่าเป็นความผิดของมิวล่ะสิที่มาสายครั้งนี้” นัทธ์หันหน้าไปทางหญิงสาวที่เพิ่งนั่งลงด้านตรงข้าม
“ตื่นสายนิดหน่อยค่ะ ลงเวรดึกมาเลยนอนเพลิน เดี๋ยวนอนไม่พอก็แย่เพราะวันนี้ขึ้นเวรดึกอีก มิวคงอยู่ได้ไม่นานนะคะเพราะเดี๋ยวกลับไปขึ้นเวรดึกอีก” ณัฐรดาตอบข้อข้องใจก่อนจะแจ้งให้ทุกคนทราบ
“ไม่เป็นไร พี่ก็อยู่นานไม่ได้ ต้องไปเข้าเวรเหมือนกัน ตอนนี้ให้หมออื่นอยู่เวรแทน” คนที่นั่งเงียบเพิ่งเอ่ยปากออกมาครั้งแรก
“อ้าว...วันนี้พี่กันย์ติดเวรด้วยเหรอครับ?” ธีร์ถามขึ้นทันทีที่กันย์พูดจบ
“ก็ที่โรงพยาบาลนายน่ะแหละ ขอแลกเวรกับหมอเวรแล้ว เขาอยู่ให้ได้แค่เที่ยงคืนพี่เลยต้องไปนอนเวรเองจากเที่ยงคืนถึงเช้า ก็ไม่น่ามีปัญหานะ จากนี่ไปเราก็มีเวลาตั้งสามสี่ชั่วโมง กินอิ่มถมเถไป ก็แค่กินข้าวเฉย ๆ”
“งั้นก็รีบสั่งอาหารได้แล้วจะได้ไม่เสียเวลา มิวจะสั่งอะไร คนจะเป็นแม่บ้านในอนาคตจัดการซิ” ธีร์โยนหน้าที่การสั่งอาหารให้หญิงสาวคนเดียวในกลุ่ม
“จะกินอะไรกันล่ะ สำหรับมิวขออะไรก็ได้กับข้าวสวยสักจานก็พอ” หญิงสาวแจ้งความจำนงก่อนจะโดยนกลองกลับคืนไปเพื่อเธอจะไม่ต้องทำหน้าที่สั่งอาหาร
“ได้เลย ธีร์ถนัดอยู่แล้วเรื่องสั่งอาหาร” ธีระสิทธิ์รับทำหน้าที่ที่ถนัดทันที
“น้อง...พี่ขอผัดขี้เมาทะเล ขอเป็นแบบซุปเปอร์เดอลุกซ์เลยนะ วงเล็บให้พ่อครัวรู้เลยว่า...จานใหญ่ ๆ ส่วนพี่นัทธ์คะน้าเนื้อน้ำมันหอย ของผมต้มยำรวมมิตรรสแซบ ส่วนของกลางทานได้ทุกคนคือ ไข่เจียวแหนมและเพื่อสุขภาพของทุกคนผมขอนำเสนอน้ำเปล่าครับ” ธีระสิทธิ์สั่งอาหารกับบริกรที่ยืนรอรับรายการอยู่แล้ว
“ธีร์สั่งยังกับเป็นรายการอาหารที่ค่ายตอนที่เราออกค่ายเลยนะ ไม่เหมือนมากินที่ร้านอาหารเลย” นัทธ์แสดงความเห็นก่อนจะถามหญิงสาวที่นั่งตรงข้ามเบา ๆ “น้องมิวกินได้ไหม ถ้าไม่อยากกินผัดขี้เมาแล้วก็สั่งอย่างอื่นได้นะครับ”
“ได้สิคะ ไม่เห็นแปลกตรงไหน มันเป็นปกติที่มิวเคยกินอยู่แล้ว จะกินเข้าไปอีกก็ไม่เห็นเป็นไร” หญิงสาวคิดในใจแค่เพียงว่า อะไรที่มันตอกย้ำเธอจะทำให้รู้เห็นว่าที่จริงแล้วมันไม่สามารถทำให้เธอเจ็บปวดได้อีก ‘พิษจะป้องกันพิษ’ ได้เอง ก่อนเธอจะหันหน้าไปถามคนที่นั่งข้าง ๆ “แล้วพี่กันย์ล่ะคะ ยังกินได้อยู่หรืเปล่า หรือว่าชอบกินอย่างอื่นแล้ว?”
น้ำเสียงคล้ายเยาะหยันของหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ทำให้นายแพทย์กันย์มองหน้า ตาสบตาในความมืดสลัว เขาอยากรู้นักว่าเธอรู้สึกเช่นไรกับคำพูดที่เปล่งออกมานี้ เมื่อเขาไม่สามารถอ่านความรู้สึกจากดวงตาคู่สวยนั้นได้ จึงตอบออกไปเสียงดังชัดเจน
“พี่ไม่เคยลืมทุกสิ่งที่พี่ชอบและรัก อะไรที่พี่เคยฝังใจก็ยังคงเก็บไว้ที่เดิม” เสียงตอบที่ฟังได้ชัดเจนนี้ไม่เพียงแค่ทำให้ณัฐรดาใจกระตุกเท่านั้นยังทำให้ทั้งนัทธ์และธีร์สงสัยในความนัยน์แห่งคำพูดนั้นด้วยเช่นกัน
อาหารที่สั่งถูกลำเลียงมาวางที่โต๊ะซึ่งช่วยให้บรรยากาศที่เริ่มมาคุหลังการโต้คารมของสองหนุ่มสาวจบลง
“กินข้าวครับ กินข้าว ผมหิวมาก ทุกคนอย่าเพิ่งโมโหหิวนะครับ อาหารพร้อมแล้ว ลงมือได้เลย” ธีระสิทธิ์ออกอาการสนุกสนานรีบชวนทุกคนกินข้าวก่อนเพื่อคลี่คลายบรรยากาศที่ตึงเครียด

ไกลสุดไกลแสนไกล แต่ใจไม่ไกลหัวใจ คือเกลียวสัมพันธ์มั่นไว้ คือใยแห่งความรักกัน...เพลงที่ดังขึ้นมีผลให้มือที่กำลังตักอาหารสองคู่ชะงัก ก่อนจะค่อย ๆ ตักอาหารเข้าปาก อาการของหนุ่มสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามไม่รอดพ้นสายตาของวิศวกรหนุ่ม สิ่งเหล่านี้กลับมาทิ่มแทงหัวใจเขาอีกครั้ง สิ่งที่คาดคิดไว้ว่าจะลบความทรงจำที่เลวร้ายให้หญิงคนที่ตนรักเลือนลาง ณัฐรดาไม่เคยลืมผู้ชายคนนี้แม้ว่าจะไม่ได้พบกันเหมือนกับชื่อเพลงที่กำลังดังเข้าหูอยู่ในขณะนี้
...ไกลสุดไกลแสนไกล แต่ใจใกล้ใจใกล้เธอ คงเกลียวสัมพันธ์เสมอ แม้เราจะไม่พบกัน....
เสียงเพลงที่จบลงยังคงชัดเจนในใจของหมอหนุ่มตาคม เขาอยากบอกคนข้าง ๆ อยากบอกว่าไม่เคยลืมเลย อยากบอกว่าฝังติดตรึงอยู่ในหัวใจแต่จะเอ่ยออกมาได้อย่างไรในเมื่อเป็นคนทำลายรักนั้นลงไปกับมือ
“พี่กันย์ครับ เจอกับก้อยบ้างไหม?” ธีระสิทธิ์ถามข่าวถึงเพื่อนอีกคนที่เขาคิดว่าเป็นเหตุให้ความรักของกันย์และณัฐรดาสิ้นสุดลง
“ก้อยทำงานที่โรงพยาบาลที่พ่อเป็นหุ้นส่วนอยู่กรุงเทพฯครับน้องธีร์” หมอหนุ่มตาคมตอบคำถามแต่ไม่ได้ให้ความกระจ่างกับอีกหลายคนที่กำลังรอฟังคำตอบ
“ทำไมพี่กันย์ไม่ทำงานที่งานนั่นล่ะครับ”
“พี่ต้องมาใช้ทุนที่นี่ไงล่ะ”
เฮ้อ...
“ถอนหายใจทำไมธีร์?” นัทธ์ถามขึ้นเพราะเสียงถอนหายใจที่เหมือนคนแกล้งทำมากกว่าจะถอนเองตามธรรมชาติ
“ผมไม่มีความสามารถ จับไม่ได้ ไล่ไม่ทัน”
คำตอบทีได้มาทำให้คนสามคนต่างก็รู้อยู่แก่ใจว่าหมายความอย่างไร โดยเฉพาะกันย์ซึ่งรู้ว่าคนถามต้องการอะไร แต่เขาไม่จำเป็นต้องตอบให้ใครรู้เรื่องในตอนนี้...คนเดียวที่เขาอยากให้รู้มากกว่าใครอื่นทั้งหมดก็คือคนที่นั่งข้าง ๆ
สามหนุ่มหนึ่งสาวนั่งฟังเพลง พูดคุยกันร่วมสองชั่วโมงก่อน ซึ่งปฏิกิริยาที่มีต่อเพลงแต่ละเพลงทำให้นักสังเกตุการณ์อย่างธีระสิทธิ์รู้สภาวะระหว่างเพื่อนสาวและหมอรุ่นพี่ได้ดี ในขณะที่นัทธ์เองก็ต้องคอยควบคุมสีหน้า แววตาและความเจ็บปวดเอาไว้ให้ลึกที่สุดเพราะเขาให้สัญญากับหญิงสาวเอาไว้ว่า ‘พี่จะเป็นเพื่อนที่อยู่ข้าง ๆ ในยามที่มิวเหงา อ้างว้าง เมื่อไหร่ที่พร้อมจะรับพี่เข้าไปแทนที่ใครบางคน พี่ก็พร้อมจะเป็นคนดูแลทั้งตัวและหัวใจของมิวให้ดีที่สุด’
“สี่ทุ่มกว่าแล้ว มิวคงขอตัวกลับนะคะ ต้องไปเตรียมตัวขึ้นเวร” ณัฐรดาทำลายความเงียบเพราะเธอพอจะรู้ว่าตนเองน่าจะเป็นสาเหตุให้เกิดบรรยากาศแบบนี้
“ใช่สินะ ถ้างั้นกลับกันเลยไหมมิว แล้วพี่ ๆ จะกลับเลยไหมครับ” ธีระสิทธิ์สนับสนุนเพื่อนทันที
“พี่ก็จะกลับไปโรงพยาบาล ถ้าธีร์อยากอยู่ต่อก็ได้นะ พี่ไปส่งมิวให้เพราะยังไงก็ต้องกลับโรงพยาบาลเหมือนกัน”
“ไม่เป็นไรครับ ผมก็อยากกลับเหมือนกัน”
ก่อนที่ธีระสิทธิ์จะได้ทำหน้าที่เป็นสารถีให้เพื่อนสาว ปรากฏว่ามีเสียงโทรศัพท์มือถือเข้ามาแจ้งเหตุฉุกเฉินที่บ้านของหมอหนุ่มหน้าตี๋จนทำให้เขาต้องเร่งรีบกลับบ้านและณัฐรดาต้องโดยสารกลับหอพักไปพร้อมนายแพทย์กันย์เพราะคำสบประมาทของเขา ‘ไม่กล้ากลับพร้อมพี่เหรอ’

อีอาร์1 = แผนกอุบัติเหตุฉุกเฉิน
CPR2 = การช่วยฟื้นคืนชีพ
อะดรีนาลิน3 , อาโทรปีน4 = ยาช่วยกระตุ้นการเต้นของหัวใจ
order5 = คำสั่งการรักษา
แพทย์ออร์โธ6 = orthopedic surgeon = แพทย์เฉพาะทางศัลยกรรมกระดูก
Figure of eight7 = การใส่อุปกรณ์ดามกระดูกแบบเลขแปด
Admit8 = การรับเข้ารักษาในโรงพยาบาล

Create Date : 07 พฤศจิกายน 2553

Last Update : 7 พฤศจิกายน 2553 16:11:35 น.

0 comments

Counter : 354 Pageviews.