............รูปภาพที่ 3.............

รูปสมัยเด็กๆขนาดนี้ นัทมีเหลือแค่รูปเดียว ตอนที่มือบอนเอาสีไประบาย ก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าคิดยังไง ถึงไประบายเล่นซะเลอะเทอะ

เกือบทุกครั้งที่เห็นรูปนี้ความทรงจำมากมาย มักจะหลั่งไหลเข้ามาเหมือนสายน้ำ(ว่าไปนั่น..)
สังเกตุด้านหลังของนัทดีๆ จะเห็นว่าเป็นตู้ขายฟิลม์ (ว่าแต่..กล่องฟิลม์รุ่นเก่าขนาดนี้ คนจะเก่าขนาดไหนล่ะเนี่ย)

ที่บ้านเป็นร้านถ่ายรูปชื่อร้านไทม์อาร์ต อยู่ในตลาดอรัญประเทศ ไม่แค่ถ่ายรูปอย่างเดียวเราเอาทุกอย่าง ไม่ว่าจะขายกล้อง ขายฟิลม์ ถ่ายเอกสาร เคลือบบัตร แม้แต่งานที่ต้องส่งงานผ่านให้คนอื่นทำ เช่นล๊อกเก็ต(หินอ่อน) เคลือบกรอบรูปวิทยาศาสตร์เราก็เอาหมด เข้าข่ายปิดโอกาสคนอื่น ทำมาหากินนะเนี่ยว่าม๊ะ

พูดถึงเครื่องถ่ายเอกสาร จำได้ว่ารุ่นแรกที่ๆบ้านใช้เป็นเครื่องของแคนนอน เครื่องใหญ่มาก กระจกหนาเตอะ เวลาถ่ายออกมาแล้ว ก็ต้องเอามาผึ่งให้แห้ง แถมกลิ่นน้ำยาฉุนมากๆ กระดาษก็สีออกเทาๆ แต่ที่แน่ๆค่าถ่ายแผ่นละ เจ็ดบาท

เผลอแป๊ปๆเครื่องรุ่นเดอะ ก็กลายเป็นเครื่องที่สามารถถ่ายได้ทั้งหน้าหลัง อีกทั้งรวดเร็วทันใจ เวลางานแยะๆจะเซ็งสุดๆ เพราะแม่จะให้นัทไปใช้อีกเครื่องหนึ่งช่วยคนงานถ่าย ไม่งั้นเดี๋ยวไม่ทันไม่ชอบเลยน่าเบื่อมากๆ

ส่วนเครื่องเคลือบบัตร รุ่นแรกๆเนี่ยไม่ต้องพูดถึง ใส่บัตรเข้าไปแล้ว ต้องลุ้นสุดๆ ว่าจะออกมารึเปล่า ไม่งั้นต้องดึง แต่กว่าจะปล่อยออกมา บางทีพลาสติกละลายจน เจ้าของจำบัตรตัวเองไม่ได้อยู่บ่อยๆไป

ทุกวันนี้พอนึกถึงบอกตรงๆว่าเสียดายมาก นี่ถ้าในตอนนั้นเอาใจใส่สักหน่อย วันนี้อาจได้เป็น สิน.ละ.ปิน.เพราะงานขาวดำ ของพ่อละเอียด พิถีพิถัน แต่งฟิลม์ แต่งรูป เสร็จออกมาเนียนมาก มองแทบไม่เห็นรอยขูดรอยแต่งที่รูปเลย แต่ในตอนนั้นไม่ว่า ใจมันไม่ชอบจริงๆ ไม่ว่าพ่อจะพยามถ่ายทอดแกมบังคับยังไง ก็ไม่มีอะไรเก็บไว้ในหัวเลย
แต่ยังดีที่พอจะจำเรื่องหลักๆได้มั่ง มาดูกันดีกว่าว่าทำไมถึงได้น่าเบื่อ

เริ่มแรกเลยก็ต้องมีลูกค้า..แหง๋แหล่ะ หลังจากรู้แล้วว่าต้องการรูป แบบไหน ขนาดไหนแล้ว ก็ต้อนไปห้องแต่งตัว ในนั้นมีเสื้อผ้าให้เปลี่ยนเพียบเลย..หวี แป้ง ลิปสติก มีให้ครบ ห้องผู้หญิง กับห้องผู้ชาย อยู่ใกล้ๆกัน โดยมีอ้างล้างหน้าคั่นตรงกลาง ทีนี้ระหว่างที่รอลูกค้าทำสวย เราก็ไปใส่ฟิลม์กัน(เป็นซองแผ่นไม้) ในห้องมืดมากๆนัยว่ากันแสงเข้าฟิลม์ เข้าไปปุ๊ปต้องตั้งหลักกันแป๊ปนึง ถึงจะพอมองอะไรได้บ้างลางๆ วิธีใส่ฟิลม์ก็ต้องคลำดูรอยหยักที่ขอบฟิลม์เพื่อเช็คว่าด้านในเป็นด้านที่ถูกต้องในการใส่เข้าไปในซอง..ตรงนี้แหล่ะที่ทำผิดพลาดตลอด แล้วเวลาที่ใส่ผิดด้าน รูปจะไม่ติด..ถ้าใครโชคร้ายนัทเป็นคนถ่ายให้ ก็ต้องนัดมาดูว่าจะต้องถ่ายกันใหม่รึเปล่า

เอาฟิลม์ใส่ในกล้องแล้ว ก็มาจัดฉาก จัดแสงตรงนี้ก็มึน เพราะมีหลายจุดมากๆ ด้านข้างทั้งสองด้าน ไหนจะไฟส่องด้านหลังอีก ไม่เคยเข้าใจเลยว่าหลักการเป็นยังไง แต่ก็น๊าทำเป็นขยับจัดซ้ายจัดขวา เหมือนรู้งานสุดๆ..เนียนจนไม่เคยมีลูกค้าจับได้กล้องถ่ายรูปเป็นไม้ตัวใหญ่มากๆ มีล้อเลื่อนและที่ปรับปรับระดับสูงต่ำ ตามต้องการ ได้การแล้วก็มุดหน้าเข้าไปข้างในตลบผ้าลงมาคลุม ปรับความคมชัดของรูป เวลาถ่ายก็บีบที่ลูกยาง โช๊ะเป็นอันเสร็จ เห็นป่ะ..มั่วได้ง่ายจัง


ฟิลม์ถูกส่งไปล้างในห้องมืดหลังบ้าน ช่างที่บ้านชื่อช่างหนำเก่งมากๆ ดูเหมือนว่าจะมาฝึกงานกับพ่อนัทตั้งแต่หนุ่มๆ ชอบเครื่องชั่งน้ำยา เป็นทองเหลืองสวยดี พอล้างฟิลม์แล้วก็เอาไปตากให้แห้ง ถ้าลูกค้าต้องการรูปด่วน ก็ใช้ไฟส่องที่ฟิลม์ให้แห้งเร็วๆ

ได้มาแล้วก็ต้องนำไปแต่งก่อน(ประมาณโฟโต้ชอป..ตอนนี้แหล่ะเนอะ) โต๊ะที่ใช้แต่งฟิลม์มองๆดูคล้ายๆส่วนบนของกล้องถ่ายรูป พร้อมผ้าให้คลุมปิดหัว มีช่องกระจกตรงกลาง สอดฟิลม์เข้าไปเมื่อส่องไฟ เราจะเห็นริ้วรอยต่างๆ ถ้านัทจำไม่ผิดเครื่องมือที่ใช้ด้ามเป็นเหมือนภู่กันแต่ส่วนหัวจะมองคล้ายๆปลายปากกาหมึกซึม แต่ปลายแหลมและก็คม(ตรงนี้นัทอาจจะจำสับสน ถ้าผิดยังไงขออภัยด้วยจ๊า)

หลังจากได้ฟิลม์ที่แต่งเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ถึงเวลานำไปห้องอัดรูปกัน ในห้องที่อัดรูปไฟที่ใช้ในนั้นเป็นไฟสีแดง ส่วนโต๊ะอัดรูปจะมีช่องกระจกให้วางฟิลม์ลงไป นำวางกระดาษที่จะใช้อัดรูป ปิดทับลงไปบนฟิลม์ ปิด เปิดไฟตรงช่องกระจก ตามเวลาเสร็จแล้วก็นำไปใส่ในถาดน้ำยาอัดรูป จำได้ว่าเป็นโต๊ะที่ปูกระเบื้องยกขอบขึ้นมา

เท่าที่จำได้ดูเหมือนว่าใส่ในถาดน้ำยา รอจนรูปขึ้นมาตามต้องการจากนั้นเอาไปใส่ในอีกถาดหนึ่ง(ตรงนี้นัทจำไม่ได้แล้วว่าเป็นน้ำยา รึว่าน้ำเปล่า)แล้วก็นำไปล้างน้ำยาออกด้วยน้ำธรรมดา แล้วก็เอาไปตากให้แห้ง ถ้าเป็นรูปติดบัตรก็นำไปเข้าเครื่องตัด ปั้มชื่อร้าน เขียนเบอร์ฟิลม์ข้างหลังรูป ใส่ซอง เป็นอันเสร็จ

แต่ถ้าเป็นรูปใหญ่ๆ ก็จะนำไปแต่งอีกครั้ง ขั้นตอนนี้แหล่ะที่นัทเสียดายมากที่สุดที่ไม่ได้เรียนรู้ไว้ เครื่องมือที่แต่งมีภู่กัน หลายขนาดให้เลือกใช้ หมึกสีดำเป็นก้อนๆยาว ขนาดเท่ายางลบ ใช้ภู่กันแตะน้ำให้เปียกฝนเอาสีดำที่ก้อนหมีก เทสสีที่ต้องการบนหลังมือ ช่วงใกล้ๆนิ้วโป้ง(อันนี้ก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน น่าจะเป็นเพราะสะดวก) ส่วนรูประบายสี ไม่รู้ว่าเพื่อนๆจะเคยเห็นรึเปล่า มีโอกาสนัทจะลองค้นหามาให้ดู สวยคลาสสิคมากๆเลย

สีที่ใช้ระบายจะเป็นแผ่นกระดาษ สีไล่เรียงไปตั้งแต่สีอ่อน ถึงสีเข้มๆอยู่ในเล่มบางๆ ใช้ภู่กันเปียกน้ำ แต้มไปที่กระดาษ สีจะติดภู่กันขึ้นมา ระบายแล้วต้องรอให้แห้งก่อนลงสีอื่นทับลงไป นอกจากนั้นก็จะมีภู่กันปลายแหลมเหมือนมีด ไว้ใช้ขูดเก็บรอยบนรูป


ในทุกขั้นตอนที่นัทพูดถึง สมัยนี้ไม่คิดว่าจะมีใครทำแบบนี้อีกแล้ว เพราะที่บ้านระยะหลังๆก็ต้องเปลี่ยน มาทำร้านเป็นคัลเลอร์แลป รับล้าง อัดรูปสีแทนเพราะไม่มีใครอยากจะถ่ายรูปขาวดำ เพื่อเก็บเอาไว้ดูอีกแล้ว นอกจากจะใช้ติดบัตรของทางราชการ

ร้านที่ว่านี้ถูกไฟไหม้ไปช่วงนัทอายุประมาณยี่สิบกว่าๆ ต่อจากนั้นไม่นานพ่อก็เสียชีวิต..ทุกวันนี้ก็เลยมีแค่ความทรงจำให้ระลึกถึง ให้เสียดายที่ไม่เอาดีทางนี้ซะตั้งแต่ตอนที่มีโอกาส ..แต่ก็นะใครจะไปรู้ว่าวันนี้เกิดนึกอยากจะเป็นช่างภาพขึ้นมา

Create Date : 19 มกราคม 2552 Last Update : 19 มกราคม 2552 12:47:33 น. Counter : 548 Pageviews.		58 comments
Share Tweet