............รูปภาพที่ 1.............

....วันนี้นัทมีโอกาสได้ค้นรูปเก่าๆขึ้นมาดู ..เลยเกิดความคิดว่าน่าจะเขียนถึงเหตุการณ์ และความทรงจำในรูปนั้นๆเก็บไว้อ่าน..ในยามที่เริ่มจำความอะไรไม่ได้แล้ว...เอ้ย..ม่ายช่ายยย...ในยามที่เริ่ม หมดมุขจะอัพบล๊อกแหล่ะง่ายๆ... เพราะจะพาไปกินๆอยู่อย่างเดียว ทุกๆวันดูจะเสียภาพพจน์นางงามเป็นอย่างมาก...

วันนี้มาประเดิมรูปแรกกันเลย....ขอให้ชื่อว่า...ข้ามากับพระ...





เห็นแล้วรู้ว่าต้องเกี่ยวกับวันลอยกระทงแน่ๆใช่ม๊า....ก็มีกระทงอยู่ในรูปเห็นนี่เนอะ...

จำได้แน่นอนว่าปีนั้นนัทอายุ สิบหก..อิ..อิ ละอ่อนซ้า เห็นทำหน้ายิ้มแบบนั้นน่ะ กลัวมั๊กๆขอบอก...
จะไม่กลัวได้ไงก็เจ้ากระทงที่นัทต้องนั่งน่ะมันอยู่(นึกภาพตามด้วย) บนหลังคาตรงคนขับ ส่วนเจ้ารถที่ว่าเนี่ยเป็นรถสิบล้อ...ประมาณว่าอยากให้นั่งสูงเด่น เป็นสง่า...ไม่ได้สนใจเล้ยว่านางงามน่ะกลัวความสูง

ในเมื่อสูงขนาดนั้น จะขึ้นไปนั่งมันก็ต้องใช้บันไดพาดแล้วปีนขึ้นไป อายมั๊กๆ... เพราะตอนตะเกียกตะกายปีนขึ้นไป ต้องถลกชายผ้าถุงที่ออกแบบมาได้แคบมาก.. แถมด้วยรองเท้าส้นสูงอีกต่างหาก เท่านั้นยังไม่พอ ที่ๆปีนขึ้นเนี่ย มันเกือบจะกลางตลาดแล้วอ่ะ..เครือว่า..มาสาย เค๊าเคลื่อนขบวนกันไปแล้ว...พอพูดมาถึงตรงนี้ ต้องบอกก่อนว่า สมัยเด็กๆนัทขี้อายมากๆ ตอนนี้หน้าหนาขึ้นแยะ..อืม..เวลาทำให้คนเราเปลี่ยนไป จริงๆแฮะ...


เอ๊าต่อๆ...หลังจากที่ตะเกียก ตะกายขึ้นไปจนสำเร็จ เอาล่ะดิกระทงเวิ้งว้าง และก็กว้างมากๆ(ความรู้สึกในตอนนั้น)ที่ให้เกาะ ให้เหนี่ยวอะไรก็ไม่มี

ทีนี้เวลารถออกตัวก็จะกระตุกๆ ก็สิบล้อนี่ย๊ะไม่ใช่บีเอ็มจะได้ออกตัวนุ่มๆ สูงขนาดนั้นก็กลัวจะแย่อยู่แล้ว ยังจะมากระตุกๆ เขยกหน้า เขยกหลังอย่างนี้ด้วย บอกได้คำเดียวว่านางงามหน้าซีดค่ะ ตรงนี้ก็ต้องถือว่าเป็นข้อดี และโชคดีที่ผ่านการโบ๊ะหน้ามาอย่างหนา...

ขบวนก็จะเคลื่อนไปเรื่อยๆตามถนนสายหลักในตลาด...ข้างหลังนัทก็จะมีพี่เลี้ยงนั่งอยู่ข้างหลัง...คอยบอกบทให้ยิ้ม..ค่ายิ้มค่า...กลัวจนฉี่จะราดอยู่แล้วก็ยังต้องยิ้มค่า...และในวันนั้น นัทก็ได้เรียนรู้ว่าอาการยิ้มแล้วเหงือกแห้ง...ค้างติดหุบไม่ลงเนี่ยมันเป็นยังไง...นี่ไม่ต้องมาขำช้าน..นะย๊ะ

เบื่อรึยัง..รูปเดียวเล่าได้เป็นคุ้งเป็นแคว...นี่ดีนะไม่เริ่มเล่าซะตั้งแต่ตอนเค๊ามาติดต่อเข้าประกวด....ต่อๆ..ยังไม่จบ

พอขบวนเคลื่อนเข้ามาจอดเรียงกันในวัด..จ๊าก..ที่แท้หลอกพาเรามาฝังเหรอเนี่ย... ล้อเล่น...ถึงเวลาจะต้องตะเกียกตะกายลงจากหลังคารถได้แล้ว...ขาลงไม่ค่อยกลัวมากเท่าไหร่ เพราะปวดท้องฉี่มากมาย...สถานการณ์ช่วงนี้ขาดหายไปจากความทรงจำของนัท แสดงว่าห้องน้ำคงจะไม่ประทับใจ ถึงจำอะไรไม่ได้เลย

ธุระเสร็จแล้วก็ถึงเวลาขึ้นเวที ตอนนี้แหล่ะที่นัทเพิ่งรู้ตัวว่า ทำแหวนเพชรของแม่หาย..ทุกวันนี้ยังเสียดายไม่หาย เพราะเพชรจากเขมรและน้ำงามมาก ใสแจ๋วแถมเม็ดหย่ายๆทั้งนั้น..ทำเป็นรูปดอกไม้ แต่แปลกแฮะคราวนี้(มีหลายคราว..ไว้ค่อยเล่า)แม่ไม่ยักกะโกรธ สงสัยกลัวเรายิ้มไม่ออก เดี๋ยวตกรอบ..น่าน..คิดได้ซะอย่างนั้น

ได้บอกมั้ยเนี่ยว่านัทเป็นเด็กบ้านนอก...ฉะนั้นเวทีประกวด แน่นอนย่อมไม่หรูเรียบแบบใช้ประกวดมิสไทยแลนด์นะค๊า....แต่สภาพมันคือ ไม้กระดานแผ่นๆมาตอกเรียงกัน มีช่องโหว่ ไว้ให้แอบดูตามร่องข้างล่าง(อันนี้มารู้ทีหลัง)...ว่าแต่วันนั้นนัทใส่กางเกงตูดขาดรึเปล่าเนี่ย..ใครที่แอบดูอยู่วันนั้น บอกมาซะดีๆ

ส่วนเก้าอี้ก็จะเป็นสังกะสีแต่มีพนักพิงหลัง..ถึงจะนั่งเมื่อยก้นมั๊กๆ แต่เรายัง..ยิ้ม

และยิ้ม...เพื่อคะแนนของเรา...
พอถึงตอนเรียกชื่อ..ออกไปเดิน ดั๊นทำส้นรองเท้าติดร่อง...กระมิดกระเมี้ยนดึงอยู่สักพัก..ขึ้นมาได้ รอดตัวไป ไม่ต้องลงไปนั่งยองๆดึงให้เสียมาตราฐานนางงาม...เพลงที่ใช้ก็ต้อง..โฉมเอย..โฉมงาม อร่ามแท้ แลตลึง..น่านแหล่ะ..เดินๆ เลี้ยวกลับ หยุด หมุน ไหว้ ทุกเสต็ปเป๊ะๆ ฝึกมาห้าเดือนงานนี้กะฟันที่หนึ่งแน่นอน...

ยังไม่เฉลย...ว่าผลประกวดเป็นไง..ขอดูเรตติ้งก่อน ว่ามีใครหลงเข้ามาอ่านมั่ง

Create Date : 15 มกราคม 2552 Last Update : 15 มกราคม 2552 7:08:32 น. Counter : 364 Pageviews.		34 comments
Share Tweet