Bloggang.com : Molly_Nanny : ความโชคดีมันไม่จีรังยั่งยืน

ความโชคดีมันไม่จีรังยั่งยืน

... หลังจากได้ไปนอนเล่นโตรอนโต้มาสองคืน ก็ต้องตื่นจากความฝันมาเผชิญกับโลกแห่งความจริงอันแสนโหดร้าย ...

พึ่งกลับมาจากการไปนอนดมหมอนที่โจ’เบิร์ก ... เหมือนเบื้องบนจะรู้ว่าถึก ถึงให้ทำไฟล์นรกเยี่ยงนี้ ... เริ่มจากตัวไฟล์เองที่ออกตอนกลางวันกว่าจะถึงก็ค่ำ นอนยังไม่ทันจะเริ่มฝันก็ถูกจิกขึ้นมาให้มาทำงานกลับ ให้ทำงานน่ะไม่ว่า แต่แบบว่าขอนอนเยอะๆ เต็มๆ ได้ป่ะ หน้าเนี๊ยะ! เหี่ยวแล้ว เหี่ยวอีก

... มาต่อด้วยผู้โดยฯ เข้าใจนะค่ะว่าท่านจ่ายเงินมา แต่แบบว่าขอหายใจ ขอกินข้าว กินน้ำบ้างได้ป่าว คือผู้โดยฯ ไฟล์นี้ดื่มจัดมากกกก ขออีกหน่อยมากกกกกจริงๆ ... แบบว่าเบียร์หมด ไวน์แดง ไวน์ขาวหมด โค้กหมด... กินอิฉันได้คงจะกินเข้าไปแล้ว ... ไฟล์แปดชั่วโมง แต่ได้นั่งแค่สิบห้านาทีตอนกินข้าว นอกนั้นก็วิ่งเข้า วิ่งออก ... เอานู่น เอานี่ ... โอ้ แม่เจ้าอยากลงไปดิ้นตาย

มีอีก ด้วยความที่ผู้โดยฯ ดื่มเยอะ ก็เลยหิวมาก หลังจากเสิร์ฟอาหารไปไม่ถึงชั่วโมงก็เดินมาที่ครัวถามหาของกินอีก บอกกินอะไรก็ได้ที่เหลือ เราก็บอกว่าไม่มีเหลือเพราะไฟล์เต็ม ผู้โดยฯ กินหมดแล้ว หล่อนก็ไม่เชื่อเพราะตอนนั้นลูกเรือคนอื่นนั่งกินข้าวอยู่ ... เราก็เลยว่าไม่เหลือจริงๆ อันนั้นเป็นอาหารของลูกเรือไม่ใช่อาหารเหลือของผู้โดยฯ ... หล่อนก็เลยสะบัดตรูดกลับไป ... คือถ้ามีเหลือน่ะ ให้ไปแล้ว เพราะของก็ไม่ใช่ของอิฉัน แถมถ้าเหลือก็ต้องทิ้ง สงสารเด็กตาดำๆ ไม่มีจะกิน ...

ยังไม่จบก่อนเครื่องจะลง มี turbulence รถเข็นอาหารขนาดเล็กล้มใส่ขาซะงั้น ... ช้ำซะ ... เฮ้อ! ซวยกว่านี้มีอีกไหมเนี๊ยะ ...

ขนาดว่าไฟล์นี้บินไปกลับได้เงินน้อยแล้ว อิฉันยังไม่เจียม มีเวลาเดิน Duty Free เห็นเพื่อนซื้อลูกอม บอกว่าอร่อย ก็เลยซื้อตาม เค้าซื้อกันคนละสองสามกระป๋อง แต่อิฉันเหรอ? เลือกไม่ถูกเอารสไหนดี เลยเหมามาซะทุกรส ... จ่ายเงินเสร็จมานั่งงงตัวเอง ซื้อมาทำไมตรู ... กระป๋องละ 150 บาท กินเมื่อไหร่จะหมดเนี๊ยะ ... เจ็ดกระป๋อง ...