Story of the Day : January 2011

19/01/11 ... Story of the day

ย้าย Story of the day มาอัพกันใน FB ดีกว่า เพื่อความสะดวก รวดเร็ว และง่าย สำหรับคนขี้เกียจอย่างอิฉัน 555

ช่วงนี้หยุดเหมือนไม่ได้หยุดเลยค่ะ เดือนนี้ช่วงต้นเดือนบินเยอะ พอหยุดก็กลับกรุงเทพ กลับมาก็บินอีก นี่ก็พึ่งกลับมาจากมิวนิค ไปนอนดมหมอนมา 14 ชั่วโมง (- -")

ไฟลท์นี้กลับมาตัวแทบพรุน ... เจอหัวหน้าช่างจิก! คุณเธอจิกได้ทุกเรื่อง จิกตั้งแต่เข้าห้องประชุม ยันกลับมาถึงอาบู้ ชีก็ยังจิก ถ้าอิฉันได้อยู่ชั้นประหยัดคงจะไม่พรุนเท่านี้ แต่นี่ดั๊นโชคดี ได้ทำงานอยู่ชั้นธุีรกิจ เลยได้อยู่ใกล้ชี หันซ้ายก็จิก หันขวาก็จิก ทำอะไรก็จิกว่างั้น ... แถมไฟลท์ทั้งไป ทั้งกลับเต็มอีก T_T ดีที่นักบินดี เลยโอเคหน่อย


แล้วช่วงนี้เป็นอะไรกับคนอินเดียก็ไม่รู้ มีปัญหาได้เกือบทุกไฟลท์

ไฟลท์แรก - เป็นคนเสิร์ฟในชั้นธุรกิจ ตอนเช้าผู้โดยฯ บอกว่าจะกินอาหารก่อนเครื่องลง 1 ชม. พอถึงเวลา อิฉันก็เข้าไปถามว่าจะกินอะไร ฮีก็บอกมา อิฉันก็ทวน พอเอามาเสิร์ฟ ตาลุงมานั่งไล่ถามว่าอันนั้นอะไร อันนี้อะไร จนอิฉันปรี๊ดจะแตก

ผู้โดยฯ : What is this?
อิฉัน : Chocolate cereal with low fat milk
ผู้โดยฯ : What is this? (ชี้ไปที่จานอีกอัน)
อิฉัน : White Toast with Croissant
ผู้โดยฯ : What is this (ชี้ไปที่แก้ว)
อิฉัน : Tea that you ordered!

เลยเอาไปเล่าให้หัวหน้าฟัง ด้วยความที่งงว่า ตรูทำอะไรผิดรึเปล่าว่ะ ลุงแม่มถึงมาถามอย่างนี้ คำตอบที่หัวหน้าให้คือ

Because he is INDIAN. ... จบข่าว

แถมหัวหน้ายังมาด่าด้วยว่า นี่เธอบินมากี่ปีแล้วเนี๊ยะ แค่นี่ไม่น่ามาถาม (- -")


อีกไฟลท์ : เจอคนอินเดีย เชิดใส่ ขออะไรไม่เคยพูด please หรือ thank you เลย นึกว่าฮีเป็นกับทุกคน เลยส่งน้องคนไทยไปเสิร์ฟ แต่ฮีพูดดีกับน้องคนไทยซะงั้น T_T

สงสัยชาติที่แล้วไม่ได้ทำบุญกับคนอินเดีย



วันนี้ได้หยุดหนึ่งวัน ก่อนจะไปบินต่อ ว่าจะนอนพักผ่อน ซักผ้า เก็บห้องซะหน่อย กลายเป็นว่าต้องเข้าออฟฟิต! เซ็งจริงๆ

เมื่อกี้พึ่งอัพบล็อคพาชิมไป ท้องเริ่มร้องแล้ว หนีไปนอนก่อนดีกว่า ไว้มาบ่นใหม่ค่า ^^




20/01/11 ... เก็บของ แพ็คกระเป๋า

เมื่อคืนกว่าจะได้หลับก็ตีสามกว่าๆ ที่อาบู้ แล้วต้องตื่นสิบโมงเข้าออฟฟิต ที่ต้องเข้าก็เพราะอิฉันใส่กางเกงไปทำงาน ก็ตั้งแต่ข้อเท้าพลิกผ่านมาสี่เดือนแล้ว ยังไม่หายเลย แถมพอทำงานยิ่งปวด คงเพราะยืนนาน แล้วแรงดันบนเครื่องด้วย หมอเลยแนะนำให้ใส่ที่รัดข้อเท้า

แล้วที่บริษัทนี้ ชุดไปทำงานสำหรับผู้หญิงต้องใส่กระโปรงเท่านั้น พออิฉันต้องใส่ที่รัดข้อเท้า หมอเลยออกใบให้ใส่กางเกงได้ และด้วยความไม่รู้ ไปบินโดยที่ไม่มีการ approve จากคนใหญ่โตในออฟฟิต (- -") ใส่มาจะสี่เดือนอยู่แล้ว พึ่งมีหัวหน้ามาบอกว่าต้องไปให้เค้าเซ็นต์

อิฉันเลยต้องใช้วันหยุดอันน้อยนิด เข้าออฟฟิต แล้วนี่ขนาดเมลล์มาบอกชีแล้วว่าจะเข้าไปหา ยังต้องไปนั่งรอซะสองชั่วโมง พอเจอหน้า ยังมาถามอีก ... นี่เธอมาหาัฉัน นัดไว้รึเปล่า พอบอกว่าเมลล์มานัด แล้วเธอบอกให้เข้ามาหาวันนี้ ชีเลยเงียบปากไป ... ชริ ทำเป็นโวยวาย ขอโทษสักคำก็ไม่มี! แถมยังบอกอีกว่า นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่จะเซ็นต์เอกสารเรื่องนี้ให้แล้ว ถ้าอาการอิฉันยังไม่ดีขึ้น จะไม่ให้บิน จะให้ทำงานภาคพื้นดินในตำแหน่งอะไรก็ได้ที่ว่าง ... แป่ววววว แล้วอย่างนี้อิฉันจะทำยังไง? ช่วงกลางเดือนกพ.พักร้อน สงสัยต้องไปฝังเข็ม หรือทำยังไงก็ได้ให้ข้อเท้าหายซะที ไม่งั้นแย่แน่ๆ

วันนี้ต้องหลับเร็ว เพราะพรุ่งนี้มีบินแต่เช้าตรู่ แต่ไฟลท์นี้ไม่บ่นค่ะ เพราะขอไป จริงๆ ขอไปอยู่แบบ 60 ชั่วโมง แต่ดันให้แค่ 40 ชั่วโมง แต่ก็ดีกว่าไม่ได้เลยใช่ไหมคะ ไปที่นี่ค่า




อาจจะไม่ได้อัพรูป อัพวีดีโอในนี้นะค่ะ ใครอยากตามไปเที่ยวเร็วๆ ก็เข้าไปใน FB ของแนนได้เลย

ไปแล้วค่ะ ฝันดีนะค่า ^^




21/01/11 ... First time in Seoul

มาถึงเกาหลีตั้งแต่เมื่อคืนแล้วค่ะ พรุ่งนี้ตอนบ่ายก็กลับแล้ว T_T

ไฟลท์นี้เหมือนมาพักร้อนเลยค่ะ เพราะไฟลท์ขามาโล่งมากกกกก ผู้โดยฯ ประมาณหกสิบคนเห็นจะได้ ไฟลท์แปดชั่วโมง ลูกเรือเลยแฮปปี้ไปตามๆ กัน มาถึงก็ได้พัก 40 ชั่วโมง ก่อนทำไฟล์ทกลับอาบู้ ... เลิฟไฟลท์นี้มากๆ


แต่ตอนนี้เวลา 40 ชั่วโมงกำลังจะหมด ... เวลาช่างผ่านไปไวจริงๆ


เป็นครั้งแรกที่มาเกาหลีหลังจากได้ฟังจากคนนั้นที ดูรูปจากคนนี้ที เห็นใครไปเที่ยวก็อยากไป อยากเห็น อยากรู้ว่าประเทศนี้เป็นยังไง ทำไม๊ ทำไมเค้าถึงชอบมากัน

ตอนนี้เข้าใจแล้วค่ะว่าทำไม ... บรรยากาศดีดี การเดินทางสะดวก ของกินถูกปาก ของช้อปละลานตา (โดยเฉพาะเครื่องสำอาง!)

ถึงแม้คนที่นี่จะดีก็ดีใจหาย จะร้ายก็ร้ายสุดโต่ง หาตรงกลางไม่ค่อยมี แล้วก็ชอบเดินชนเป็นปกติจิต แต่อิฉันก็ยังชอบและก็อยากกลับมาอีก


คราวนี้ที่มาไม่ได้เน้นอะไรมากมายเพราะมาครั้งแรก อยากจะทำทุกอย่าง แต่เวลาและอากาศไม่อำนวย อากาศไม่ค่อยหนาวเลยค่ะ แค่ประมาณ -10 เท่านั้น T_T ... วันนี้เลยชิลล์ๆ กินบ้าง ถ่ายรูปบ้าง ช้อปบ้าง

พรุ่งนี้เหลือเวลาอีกครึ่งวัน ว่าจะเข้าไปที่เมียงดง เข้าไปเก็บตกซะหน่อยก่อนกลับ

ใครอยากเห็นรูปกับวีดีโอ เข้าไปในหน้า FB ของแนนได้เลยนะค่ะ ฝันดีค่า ^^




23/10/11 ... เก็บตก @ เมียงดง

วันสุดท้ายที่โซล มัวแต่แต่งหน้าทำฮาวทู เลยตกรถบัสรอบแรกที่ไปเมียงดงเลย T_T

แต่ก็ดี เพราะระหว่างรอเวลา่รถรอบต่อไป ก็เก็บกระเป๋า เพราะว่าจะไปช้อปปิ้งจนถึงเวลาปลุกเลย กลับมาจะได้ไม่ต้องรีบ

กว่าจะไปถึงก็ 11.30am นัดกับพี่ขิง (พี่สาวผู้น่ารัก) เหมือนเดิม ไปถึงก็เพิ่มพลังกินข้าวกันก่อน แล้วก็เดินช้อปในเวลาแค่หนึ่งชั่วโมง อิฉันเข้าร้านนั้น ออกร้านนี้ อย่างสนุกสนาน พร้อมกับเงินที่บินหายไป 5555

ดีที่ตกรถ ไม่งั้นเสียเงินเยอะกว่านี้อีกแน่ๆ


นี่ก็ได้หยุดสามวัน ได้พักผ่อน เก็บของ ซักผ้า แล้วก็จะได้เริ่มเอาเครื่องสำอางที่ซื้อมา มารีวิวซะที

ตารางคราวๆ ของเดือนหน้าออกแล้ว เหมือนจะได้บินไป - กลับตลอดเลย ... เฮ้อ! สงสัยต้องสวดมนต์ ทำบุญเยอะๆ ซะแล้ว




27/01/11 ... Hello SYDNEY!

วันหยุดมันผ่านไปไวจริงๆ นะค่ะ ได้หยุดสามวัน หลังจากกลับจากเกาหลี ยังไม่ทันทำอะไรเลย โดนเรียกมาบินซิดนีย์อีกแล้ว ไฟลท์ก็แม่เจ้า! สุดยอดมากๆ เต็มมาก เต็มทั้งลำ ถ้าขี่คออิฉันได้คงขี่แล้ว ไม่ได้นั่ง ไม่ได้กิน ไม่ได้ฉี่ T_T

ไฟลท์ซิดนีย์ส่วนใหญ่มักจะเป็นผู้สูงอายุเดินทางกันเป็นคู่บ้าง เดี่ยวบ้าง น่ารักบ้าง เรื่องมากบ้าง ไฟลท์นี้เจอหมดค่ะ น่ารัก นิสัยดี เรื่องมาก บ่นมาก กินน้อย กินเยอะ แถมแบบน่ารำคาญ ปนน่าสงสารด้วย

ความที่คนสูงอายุมักจะหลงๆ ลืมๆ ลืมทางบ้าง ลืมที่ตัวเองพูดบ้าง

คือผู้โดยฯ นางนี้ชีเข้ามาโวยวายในครัวว่า รอคนมาถามว่าจะกินอะไรมาเป็นชั่วโมงแล้ว แต่ไม่เห็นมี แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้กิน ก็เลยอธิบายกันไปว่า ชั้นธุรกิจที่นี่ จะไม่เข้าไปรบกวนผู้โดยฯ ถ้าผู้โดยฯ หิวหรืออยากได้อะไรก็ให้เรียก ให้บอก นั่นหล่ะค่ะ การเริ่มต้นเริ่อง

Nobody told me!

ชีเริ่มบ่น
- ไม่มีใครว่าต้องเรียกถ้าหิว แล้วฉันจะรู้ได้ยังไง
- ไม่มีใครบอกว่าเครื่องลงกี่โมง แล้วฉันจะรู้ได้ยังไง
- ไม่มีใครบอกให้เสียบหูฟังถึงจะได้ยินเสียงทีวี แล้วฉันจะรู้ได้ยังไง
- ฯลฯ

แรกๆ ขำนะค่ะ แต่พอเริ่มเยอะ เริ่มรำคาญ เพราะชีบ่นได้ทุกดอก แล้วทุกดอกที่ชีบ่นต้องเริ่มต้นด้วย ... Nobody told me! (- -")

บ่นกับลูกเรือ ลูกเรือก็บอกให้ทำใจคนมีอายุก็อย่างนี้หล่ะ รับผิดไม่เป็น ต้องโยนให้คนอื่นก่อนตลอด ... ถ้าอิฉันแก่แล้วจะเป็นอย่างนี้ไหมเนี๊ยะ กลัวจริงๆ


จริงๆ ไม่คิดว่าจะโดนเรียกมาบินเลยนะค่ะเนี๊ยะ ตอนแรกในตารางเป็นสแตนบาย ยังปาร์ตี้แหนมเนืองอยู่บ้านเพื่อนอยู่เลย ตารางดั้นเปลี่ยนตอนกลางคืน แล้วรถมารับแต่เช้าตรู่ นอนไปได้แค่สามสี่ชั่วโมงเอง แถมตารางใหม่ออกด้วย ตอนแรกตื่นเต้นมาก เพราะขอวันหยุดไว้ก่อนพักร้อน แล้วขอไฟลท์บินกับเพื่อนด้วย

สรุปตารางออกมาสามลอนดอน (- -")

ไม่รู้ว่าอิฉันมี British Passport ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้ตัวเลยจริงๆ 5555 แล้ววันหยุดที่ขอไปสามวันก็ได้แค่สองวัน ไฟลท์ที่ขอบินกับเพื่อนก็ไม่ได้ ... ตารางเดือนหน้าปวดใจมากๆ แต่ก็ยังดีที่เค้ายังให้บิน จริงไหมคะ?

นี่ก็ห้าโมงเย็นซิดนีย์แล้ว ว่าจะออกไปข้างนอก แต่เริ่มขี้เกียจ เดี๋ยวค่อยออกพรุ่งนี้เช้าก่อนกลับ

ไปละค่ะ ไว้มาบ่นใหม่ ^^




 

Create Date : 02 กุมภาพันธ์ 2554
0 comments
Last Update : 2 กุมภาพันธ์ 2554 3:18:18 น.
Counter : 1169 Pageviews.


Molly_Nanny
Location :
Abu Dhabi United Arab Emirates

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 9 คน [?]




foursquare

สงวนลิขสิทธิ์พรบ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2539 ห้ามผู้ใดละเมิดไม่ว่าการลอกเลียน หรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของข้อความใน Blog แห่งนี้ไปใช้ ทั้งโดยเผยแพร่และเพื่อการอ้างอิงโดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร จะถูดดำเนินคดีตามที่กฏหมายบัญญัติไว้สูงสุด
Group Blog
 
<<
กุมภาพันธ์ 2554
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728 
 
2 กุมภาพันธ์ 2554
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add Molly_Nanny's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.