Bloggang.com : A-Chee : Me and my mastiff…. เปิบพิศดารสไตล์หมาเบลล์

Me and my mastiff…. เปิบพิศดารสไตล์หมาเบลล์

เช้าวันอาทิตย์อากาศสดใส เราร่าเริงใจเพราะพรุ่งนี้จะได้กลับไปเที่ยวกรุงเต้บ

กิจวัตรยามเช้าเริ่มต้นเป็นปกติด้วยการแต่งตัวลวก ๆ โทรม ๆ เพื่อพาหมาเบลล์ออกไปเดินเล่น สูดอากาศยามเช้าและให้หมาเบลล์ปล่อยทุกข์ตามสนามหญ้าทั่วไปก่อนที่จะกลับมากินอาหาร

หมาเบลล์ก็ร่าเริงดี แววตาแจ่มใส แกว่งหางตุ๊กติ๊กเดินตามเราออกจากอพาร์ทเม้นท์โดยดี

วันนี้ตั้งใจจะเดินไปไกลกว่าเส้นทางเก่านิดหนึ่ง เพราะเราไม่ต้องรีบกลับมาอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน จุดหมายปลายทางอยู่ที่ลานหญ้ากว้างหลัง Kemicentrum มหาลัยลูนด์

สนามหญ้ากว้าง ๆ โล่ง ๆ ไม่มีคนเดินผ่านไปมาในระยะใกล้ ไม่มีถนน นาน ๆ ถึงจะมีจักรยานขี่ผ่านมาในระยะ 300 เมตร

เราปล่อยหมาเบลล์ออกจากโซ่ให้มันเดินไปเดินมาตามสบาย เบลล์เดินสูดกลิ่นกระต่ายไปเรื่อย ๆ ระหว่างนั้นก็เก็บอึกระต่ายกินเพื่อเป็นการเสริมโปรตีนไปด้วย อืมมมมม อร่อย

สักพักก็เห็นหมาเบลล์คาบอะไรวิ่งผ่านหน้าแว่บไป เราเล็ง ๆ ดูก็เห็นว่าเป็นถุงมือทำงานครึ่งหนังครึ่งผ้าเก่า ๆ ขาด ๆ ข้างหนึ่ง หมาเบลล์ฟัดถุงมือไป ๆ มา ๆ ท่าทางน่าสนุก

เราเริ่มเบื่อเลยตัดสินใจว่าเดินกลับบ้านดีกว่า ปากก็ร้องเรียกหมาเบลล์ นังเบลล์หันมามองหน้าแม่มัน ทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ แล้วก็ลุกขึ้นวิ่งหนี ปากก็คาบถุงมือเก่า ๆ ข้างนั้นไปด้วย วิ่ง ๆ หยุด ๆ ปากก็เคี้ยว ๆ ๆ ถุงมือ และในที่สุด นรกก็มีจริง

นังเบลล์มันตัดสินใจกลืนถุงมือเน่า ๆ ข้างนั้นเข้า เอื๊อกใหญ่ต่อหน้าต่อตาเรา

เราแหกปากร้อง Noooooooooooooooooo! ลั่นลาน Kemicentrum ได้ความรู้สึกว่าตัวเองเป็นนางเอกหนังสยองขวัญที่กำลังจะถูกตัวร้ายโรคจิตปาดคอ

แต่สายไปเสียแล้ว ถุงมือหายวับไปกับตา

ส่วนนังเบลล์ก็นั่งพุงห้อย ตาหวานมองหน้าเราเป็นเชิงถามว่า …แหกปากทำไมอ่ะมอมมี่…

ความคิดเราวิ่งพลุ่งพล่านอยู่ในหัว

ตายหอง ตายสยอง กลืนถุงมือผ้าแบบนี้เข้าไปมันไม่ย่อย ปล่อยทิ้งไว้มีหวังอุดลำไส้ พอไส้เน่าก็ต้องผ่า

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!

ถ้าต้องผ่าจริง ๆ ใครจะดูแลหมาเบลล์ พรุ่งนี้เช้าแม่มันป๊ามันจะหนีไปเที่ยวเมืองไทยกันหมด

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!

จะให้ทิ้งตั๋วเรือบิน (ซื้อแบบถูกสุดไง เปลี่ยนไม่ได้ คืนไม่ได้ ฟ้าถล่มดินทลายยังไงก็ต้องบิน ไม่งั้นต้องทิ้งตั๋วฟรี ๆ ) ทิ้งวันพักร้อนอยู่เฝ้าหมาเบลล์

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!

ไหนจะค่าโรงบาลอีก หมดตูดไม่ต่ำกว่า 15000 แน่ ๆ รอบนี้

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!

คิดได้ดังนั้นก็รีบกดโทรศัพท์มือไม้สั่นไปหาพ่อหมา

..เธอ เธอ โทรไปโรงบาลหมา จองเวลาเดี๋ยวนี้เลย อีหมาเวรมันแด๊กถุงมือเน่า ๆ เข้าไปข้างนึง เกิดอุดไส้ ผ่าไม่ทันขึ้นมาละก็ตายสถานเดียว…

พ่อหมาฟังเงียบ ๆ อยู่อึดใจแล้วร้องออกมาคำเดียว ..Jävla skit!..

เราลากหมาตัวแสบจ้ำกลับบ้านแบบไม่ลืมหูลืมตา นังหมายังทำหน้าอินโนเซ้นท์เดินลากขา แกว่งหางตุ้งติ้ง ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้อีก

โรงพยาบาลสัตว์ Lund เปิดรับคนไข้ (ต้องเรียกว่าหมาไข้ซิเนอะ) ตอนแปดโมง เรารีบตาลีตาเหลือกขับรถไปตั้งแต่เจ็ดโมงสี่สิบห้า

ไปถึงคนแรก ประตูโรงพยาบาลยังไม่เปิด หันไปมองนังหมาที่นั่งอยู่ข้างหลัง หมาเบลล์สบตาแม่มันพร้อมกับส่งสายตาหวานซึ้ง

…มอมมี่ หนูหิวข้าว…

แปดโมง ประตูโรงบาลเปิด Vet technician ออกมาต้อนรับ แล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้น

เราก็เล่าให้ฟัง ส่วนนังหมาก็ทำหน้าน่ารัก เอาตัวใหญ่ยักษ์เข้าไปเบียดกับ technician เผื่อว่าเขาจะมีขนมแบ่งให้กินไง

ลงทะเบียนเสร็จเรียบร้อย เทคนิเชียนก็เข้าไปตามสัตว์แพทย์มา สอบถามอาการแล้วก็พาหมาเบลล์ไปชั่งน้ำหนัก

เราภูมิใจมากที่จะบอกว่าน้ำหนักหมาเบลล์รวมถุงมือเน่า ๆ ข้างที่กลืนเข้าไปเมื่อกี้อยู่ที่ 46 กิโลนะครับท่าน

ใครที่คิดจะรังแกแม่หมาก็กรุณาคิดให้ดี ๆ ก่อน ไม่งั้นเราจะปล่อยหมาเบลล์ไปล้มทับจริง ๆ ด้วย

หมอหมาถามว่านังหมามันกลืนถุงมือเข้าไปตอนไหน มีใครเห็นหรือเปล่า

เราตกใจเลิ่กลั่ก จำเวลาไม่ได้ ประมาณเจ็ดโมงมั้ง ฝาชีเงยหน้าจากโทรศัพท์มือถือตอบด้วยความมั่นใจ เจ็ดโมงสิบแปดนาที เพราะเธอโทรหาฉันตอนนั้นพอดี

หมอบอกว่าแบบนี้ไม่ยาก เพราะยังผ่านมาไม่ถึงชั่วโมง ถุงมือยังค้างอยู่ในกระเพาะอาหาร เดี๋ยวให้กินอาหาร ฉีดยากระตุ้นกระเพาะอาหารเข้ากล้ามเนื้อหนึ่งเข็ม ไม่เกินสิบนาทีรับรองนังหมาแหวะหมดตัวแน่

แต่ถ้ากลืนไปแล้วเกินหนึ่งชั่วโมงอาจต้องมีลุ้นเรื่องผ่าตัด เพราะถุงมือมันผ่านกระเพาะอาหารเข้าไปอยู่ในระบบลำไส้แล้ว

สรุปว่าเรามาทันเวลาพอดี

เทคนิเชียนเอาหนังสือพิมพ์มาปู ๆ ที่พื้น แล้วก็เอาอาหารกะละมังใหญ่มาล่อนังหมาตะกละ

หมาตะกละไม่รอช้า รีบกิน รีบกลืนราวกลับกลัวว่าเราจะไปแย่งมันกิน หมั่นไส้นัก

สิบนาทีผ่านไปไวเหมือนโกหก ยาฉีดเริ่มออกฤทธิ์ นังเบลล์เริ่มทำเสียงอ้อก ๆ แอ้ก ๆ แล้วก็ขย้อนของที่กินไปในอดีตออกมาเป็นระยะ ๆ

เราก็ทำตัวเป็นแม่แสนดี รีบเอาไม้เขี่ย ๆ ดูว่าไอ้ถุงมือเวรข้างนั้นมันออกมาด้วยหรือเปล่า

ในที่สุด

กรี๊ดด วี๊ดดด วิ๊ววววว

ได้ไปพักร้อนเมืองไทยแล้วตรู 5555555++++

ถุงมือค่ะ ถุงมือ มันออกมาแล้ว

แต่นังหมามีธุระต้องขย้อนของเก่าออกไปเรื่อย ๆ จนกว่ายาจะหมดฤทธิ์ เราสองคนก็ย้ายหนังสือพิมพ์ไล่ตามหมาเบลล์ไปเรื่อย ๆ

สุดท้ายหนังสือพิมพ์หมดกอง เราก็ใช้ถุงดำรองใต้ปากหมาเบลล์ มอง ๆ ไป แล้วนึกถึงภาพตัวเองตอนกินมาการิต้าเกินโควต้าเหมือนกัน 55555555+

ผ่านไปประมาณยี่สิบนาที หมาเบลล์ก็เริ่มสงบ คงหมดแรงด้วยเพราะนอนหมอบราบอยู่บนพื้นห้องตรวจ

คุณหมอเข้ามาดูและบอกว่ากลับบ้านได้แล้ว แต่อย่าเพิ่งให้ข้าวให้น้ำกิน เพราะยายังไม่หมดฤทธิ์ร้อยเปอร์เซ็น ถ้ากินอะไรเข้าไปอีกก็จะขย้อนออกมา

พ่อหมาเดินไปจ่ายตังค์ ส่วนนังหมาสะบัดหัวไป ๆ มา ๆ จนน้ำลายกระเด็นว่อนไปทั่วคลีนิค ทำไมวันนี้มันช่างสกปรกซกมกเหลือเกินวุ้ย

จ่ายค่าเสียหายไปเหนาะ ๆ 2000 ยังไม่รู้ว่าจะเคลมประกันได้เท่าไร วันนี้วันอาทิตย์ Folksam ปิดเสียด้วย

แต่ก็เอาเหอะ นังหมาปลอดภัย ไม่ต้องถูกวางยาสลบ ไม่ถูกผ่าท้อง ไม่ต้องทำแผล

แค่นี้แม่หมาก็ดีใจจะแย่อยู่แล้ว

พรุ่งนี้เราจะเอาหมาเบลล์ไปฝากโรงแรมหมาค่ะ หวังว่ามันคงไม่ไปเคี้ยวกลืนอานม้าของเขาเล่นเป็นของว่างไปหมด

หมาอะไรก็ไม่รู้ ตะกละจริง ๆ

รูปนี้เพิ่งถ่ายตะกี้นี้เองจ้ะ

หลังจากขย้อนของเก่าจนหมดตัว นังหมาก็มานอนหมดแรงบนโซฟาทำหน้าน่าสงสารแบบนี้

ถึงจะตะกละแค่ไหน มอมมี่ก็รักหนูนะจ๊ะ นังหมาเน่า

Create Date : 02 สิงหาคม 2552

Last Update : 2 สิงหาคม 2552 16:18:36 น.

0 comments

Counter : 1407 Pageviews.