พรุ่งนี้...สงกรานต์

ปีใหม่ไทย คนส่วนใหญ่ก็จะมีความสุขที่ได้อยู่กับครอบครัว อยู่กับเพื่อน ญาติ หรือคนที่เรารัก

ปีนี้ เพิ่งเริ่มต้นปี ก็มีเหตุการณ์ตื่นเต้นมากมายเกิดขึ้น

เรื่องใกล้ตัวที่สุด คงเป็นเรื่องแผ่นดินไหว วันที่ 11 เมษายน 2555

ปีนี้...ทางบ้านขอไว้ว่า ขอให้อยู่บ้านนานสักนิดได้ไหม ก็เลยเห็นดีด้วย

เกือบสามเดือนแล้วที่ไม่ได้กลับบ้าน งานยุ่งด้วย และเพื่ออยู่กับคนที่เรารักด้วย

ประจวบกับเทศกาลสงกรานต์ ก็เลยอยากกลับมาดูแล พ่อ-แม่ ให้ดีที่สุด ในขณะที่เราจยังพอทำได้ 

วันที่ 11 เดินทางกลับมาถึงประมาณ 15:00 น. หลังจากที่อาบน้ำเพื่อความสดชื่นก็มานั่งเล่นคอมพิวเตอร์

นั่งไปได้สักพัก รู้สึกว่าเก้าอี้สั่น ๆ เริ่มไม่แน่ใจว่า เป็นเพราะขาเก้าอี้ไม่เท่ากันหรือเปล่า ก็เลยตั้งขาลง เก้าอี้ยังคงสั่นอยู่ ตอนนี้โต๊ะก็เริ่มสั่นด้วย แต่ไม่มาก หลังจากเริ่มรู้สึกแปลก ๆ เอ.. หรือว่า แผ่นดินไหว ก็ไม่น่าจะใช่ เพราะไม่มีลางบอกเหตุเลย.... เริ่มลุกจากที่นั่ง ไปดูรูปภาพที่แขวนผนังว่ามีการสั่นไหวบ้างไหม

ก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติ ในระหว่างนั้นก็เปิดเว็บไปด้วยว่า มีการแจ้งเหตุแผ่นดินไหวบ้างหรือเปล่า ก็ยังไม่เห็น พอลุกขึ้นเดิน แม่ก็ลุกขึ้น แล้วก็ถามมาพร้อม ๆ กันว่า รู้สึกว่าเกิดการสั่นไหว ก็เลยวิ่งออกไปนอกบ้านทั้งคู่ เพื่อที่จะดูว่าตกลงเกิดอะไรกันขึ้น ก็ไม่มีใครให้คำตอบได้

กลับมานั่งที่หน้าคอม ก็เริ่มเห็นข่าวว่ามีแผ่นดินไหว แต่ยังไม่คอนเฟิร์ม

หลังจากนั้น เครือข่ายสังคมออนไลน์... ก็กระหน่ำข่าวสารเรื่องความไม่มั่นใจว่า แผ่นดินไหว หรือไม่  และข่าวก็ประกาศในเวลาถัดมาว่า เกิดแผ่นดินไหวขึ้น 8.6 ริกเตอร์ ....

ใช่แน่แล้ว แผ่นดินไหว และประสบการณ์บนแผ่นดินไหวครั้งแรกในชีวิต

ถามว่า กลัวไหม ตอบได้เลยว่า ... ไม่กลัว แต่..ผลข้างเคียงคือ เวียนหัว เพราะรู้สึกคล้ายกับว่า พื้นดินที่ยืนอยู่เกิดการสั่นไหวตลอดเวลา แบบรู้สึกได้ และมีอาการเหมือนคนเมารถ เมาเรือ

ทานอะไรไม่ค่อยได้ จะอาเจียนอยู่เรื่อย เพลียตลอดเวลา จนกระทั่งถึงเวลานอน

ด้วยความที่มีเหตุการณ์ให้ลุ้นตลอด วันรุ่งขึ้น เมื่อเหตุการณ์ดีขึ้น ก็มีเหตุการณ์อย่างอื่นเกิดขึ้นอีก

แม่...บอกว่า ที่ขอให้อยู่ต่อ เพราะแกจองทัวร์ไว้ แกอยากจะไปเที่ยว ในสถานที่ที่แม่พยายามชวน แต่เราก็ไม่มีเวลาว่างเลย ครั้งนี้ ก็เลยไป เพราะจังหวะและเวลาที่เอื้อ

สิ่งที่มากไปกว่านั้นคือ แม่บอกว่า เมื่อวานนี้ แม่ไปตลาด ตาแม่เริ่มมองภาพไกล ๆ ไม่ชัดแล้ว แม่รู้ตัวมานานแล้วว่า เป็นต้อกระจก เพียงแค่รอว่า จะเป็นเวลาไหนที่จะได้ไปรักษาเต็มที่สักที

ครั้งนี้ แม่ตัดสินใจว่า... เมื่อกลับมาจากเที่ยว แล้วจะไปตรวจตา หมอว่ายังไง ก็จะรักษา โดยไม่ผลัดผ่อนอีก

นี่คงเป็นเหตุผลสำคัญ แม่เป็นคนชอบเที่ยว หลายปีมานี้ แม่ไม่ได้เที่ยวไหนไกล ๆ เลย เพราะ ตาแม่ที่มองไม่ชัด ขาที่เจ็บจนเดินไม่ได้ ... พอรู้สึกแข็งแรงดี แม่ก็เลยอยากไปเที่ยว

วินาทีที่แม่บอก... ใจหายไปเลย ใจหาย เพราะการทำอะไรกับตา สำหรับตัวเองแล้ว เป็นเรื่องที่กลัวมาก

แต่ก็ต้องยิ้มสู้ เพื่อไม่ให้แม่รู้ว่า เรากลัว แม่เองก็เล่าราวกับว่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะคงกลัวว่าลูกจะใจเสีย

แม่..ลูกเป็นห่วงแม่เหลือเกิน ลูกจะพยายามดูแล พ่อและแม่ ให้ดีที่สุด เท่าที่จะทำได้

เพราะยังไง มันคงจะทดแทน ชีวิตและทุกอย่าง ที่เขาให้เราจนถึงวันนี้ไม่ได้หรอก

.... เวลากลับบ้าน ก็มักจะไม่เข้าใจกันกับคนรักเสมอ เขาจะรู้สึกว่า เราไม่มีเวลาให้เขาเลย เขาไม่ใช่คนสำคัญของเรา

เราก็ไม่รู้จะบอกยังไงว่า ทุกวันที่อยู่ด้วยกัน เราให้เวลาทั้งหมดกับเขา หลังจากที่ทำหน้าที่ของตัวเองเรียบร้อยแล้ว

ทำไม เขายังรู้สึกแบบนั้นอยู่อีก เวลาที่อยู่ด้วยกัน ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเลยว่า เขาเป็นคนสำคัญสำหรับเราขนาดไหน

... สามเดือนที่ให้เวลาอยู่ด้วยกัน อยู่ด้วยกันในคืนข้ามปี และทุก ๆ คืน เขาน่าจะรู้ว่าเราให้ความสำคัญกับเขาขนาดไหน หรือเขาอาจจะรู้ แต่เขาต้องการตลอดเวลา 

ขอแค่เวลาที่กลับบ้าน เข้าใจกันบ้าง ยอมรับกันบ้างว่า กลับมาเพื่อดูแลครอบครัว

และเวลาที่อยู่ที่นี่ ก็ต้องทำกิจกรรมกับที่นี่ ยิ่งเวลาที่หลาน ๆ มา ก็จะวุ่นวายกันไปหมด เพราะหลานจะชวนคุย ชวนเล่น ทำให้ไม่ได้คุยด้วย โทรคุยได้น้อยลง จนทำให้เขาน้อยใจอยู่เรื่อย ๆ เราเองก็เหนื่อย เพลียทุกวัน เรี่ยวแรงก็ไม่ค่อยมี อยากคุยให้ได้ยินเสียงสักนิดก็ยังดี แค่ได้บอก ราตรีสวัสดิ์  หรือหลับฝันดี ก็ทำให้อุ่นใจแล้ว

แต่นี่ กลับเป็นชนวนให้เกิดความไม่เข้าใจ การตัดพ้อตลอดเวลา ว่าเขาไม่ใช่คนสำคัญสำหรับเรา และก็เข้า FB นี่เอง ที่ทำให้เขาได้พูดสิ่งที่คับข้องใจของเขาออกมา ... เกลียดเจ้านี้ รู้สึกยังไง ทำไมต้องเผยแพร่ให้คนทั้งโลกรู้ด้วย

อยากบอกให้เรารู้ แล้วคิดบ้างไหมว่าเรา จะรู้สึกยังไง ทั้ง ๆ ที่เคยคุย และเคยสัญญากันแล้วว่า พยายามจะไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น

จะยอมรับและเข้าใจกัน แต่พอห่างกันจริง ๆ เรื่องแบบนี้เกิดทุกครั้งเลย

ช่วยบอกหน่อยเถอะว่า จะต้องทำยังไง ฉันจะต้องทำยังไง ที่ฉันทำได้ เพราะฉันแคร์เธอจนไม่อยากจะทำอะไรแล้ว 

ฉันอยากมีสุขในกับเวลาที่คิดถึงในวันที่ไกลกัน