การ์ตูน <-----เคยรักและเลิกได้มั้ยครับ
อ่านกระทู้ในเฉลิมไทย ว่าด้วยเรื่องของการ์ตูนเก่าๆที่เคยฉายในทีวีครับ เมื่อประมาณหลายปีอยู่ ก็ตัวอย่างการ์ตูนที่เค้ายกมาก็ ยะดามอน พ่อมดน้อยทาลูลูโตะ มูก้าจอมแก่น เซนกิ วาตารุ การ์ตูนช่อง3และ7รวมถึง9 มีหมดครับ ไม่ว่าจะหลังข่าวภาคค่ำ หรือตอนก่อนเช้า
เมื่อก่อนผมก็ดูนะ ตื่นมาตอนเช้าๆ เช้ามาก เพื่อมาดูการ์ตูนอย่างเซนกินี่มาเช้ามากๆ พอนั่งดูเซนกิพวกนี้ปุ๊บก็รอดูช่องเก้าการ์ตูนที่เริ่มด้วยโดเรมอน ดราก้อนบอล เซเลอร์มูน ไยบะ นักเตะหุ่นยนต์อ่ะ พวกนี้ ดูกันหลายภาคมาก ยังไงๆก็จะตื่นมาดูให้ได้ ขาดไปเหมือนกับขาดอะไรไปทั้งวัน และเมื่อดูการ์ตูนก็ต้องติดตามการ์ตูน ตอนนั้น ก็มีทีวีแมกกาซีน ซึ่งตอนนี้ก็ยังมีอยู่ ซื้อมาประจำ จนโดนพ่อว่า เพราะไม่ได้ดูหนังสือเรียนเท่าไหร่
มีช่วงนึงที่พีคมากก ไม่สนใจทบทวนบทเรียน และงานบ้าน ปล่อยให้พ่อกะแม่ทำอย่างเดียวเลยโดนว่าหนักมาก และพ่อก็เอาหนังสือที่ว่าไปทิ้ง เห็นมันโดนทิ้งกับตา เสียใจมากๆตอนนั้น ไยบะเป็นตั้งครบทุกเล่มก็หายไปกับตา เศร้า มากครับ ก็ตอนนั้นพ่อบอกว่าทำไมมีหนังสือเรียนไม่อ่านบ้าง เอาเวลามาหมกมุ่นแต่เรื่องนี้ อนาคตอยู่ตรงไหน เราก็เออตอนนั้นไม่คิดอะไรแล้ว งอนพ่ออย่างเดียว ว่าทำไมจะอ่านไม่ได้เพื่อนก็อ่านกัน
แต่พอมาวันนี้ก็เริ่มเข้าใจพ่ออ่ะว่าทำไมทำแบบนั้นเรียนมันยากจริงๆนะ ต้องตั้งใจมากๆกว่าจะมาถึงจุดนี้ และทุกวันนี้ก็เป็นตามที่พ่อบอกเลยว่า ซักวันมาร์คจะเห็นว่าการ์ตูนพวกนี้เป็นเรื่องปกติธรรมดาไม่ใช่เรื่องสำคัญที่ต้องมาติดตาม หรือตื่นมาดูและไม่ทำอะไรเลย(แย่นะเนี่ย) มันเป็นจริงอ่ะเพราะตั้งแต่ขึ้นมัธยมมันก็เริ่มแล้ว เริ่มไม่แหกตาตื่นมาดูการ์ตูน เป็นแบบนี้คงเพราะการ์ตูนที่ชอบ มันจบไปแล้ว หรือไม่ก็นอนดึกบ่อยครั้ง ตื่นสายและมีเรื่องๆอื่นที่น่าสนใจมากกว่า แล้วเรียนมันมีเรื่องเรียนเยอะเลยลืมการ์ตูนไปเลย อืมจนมาวันนี้ ก็ไม่ได้สนใจมากแล้วครับ
ก็ต่อไปไม่รู้ว่าถ้าแก่กว่านี้ไม่รู้จะยังมีความรู้สึกว่าเคยเป็นเด็กติดการ์ตูนหรือเปล่า เด็กที่ต้องตื่นตี5มานั่งรอเปิดช่อง3 เลยพาลคิดไปถึงเรื่องบางเรื่อง ที่ผู้ใหญ่เค้าทำเหมือนเค้าไม่เคยเป็นเด็ก ผมว่าเค้าเคยครับ แบบเราๆนี่แหละ แต่เค้าอาจลืมว่าเคยมีช่วงเวลาหนึ่งที่สำคัญในชีวิต ช่วงเวลาวัยเด็ก ช่วงเวลาที่เรามีการ์ตูนเป็นเพื่อนทุกๆเช้าวันเสาร์และอาทิตย์
แต่สำหรับใครๆที่ยังขาดมันไม่ได้ ต้องรีบตื่นมาดู ขอยกย่องจริงๆว่า ยังเด็กอยู่นะเนี่ยยยย
ติดตามกระทู้นี้ได้ครับ
//www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A4305562/A4305562.html
Create Date : 23 เมษายน 2549 |
|
11 comments |
Last Update : 23 เมษายน 2549 22:24:40 น. |
Counter : 621 Pageviews. |
|
|
|
แต่ไม่ค่อยได้ดู มีทีวีเครื่องเดียวดูกันทั้งบ้าน เซ็งๆๆๆ
ดูก้อไม่ค่อยปะติดปะต่อ ถ้าชอบสุดก้อโน่น เซ็นต์เซย่า
นานนนนเหลือเกิน ชอบแต่ไม่ค่อยได้ดูอีกนั่นแหละ
เรื่องสุดท้ายที่จำได้ว่าชอบ ก้อ คนเก่งฟ้าประทาน
จำหน้าตัวการ์ตูน แสง สี เสียงไว้จากทีวี
แล้วไปจิตนาการต่อ...ตอนอ่านหนังสือการ์ตูน
ทุกวันนี้ก้อยังเสียดายที่ตอนเด็กๆไม่ค่อยได้ดู
พอจะได้ดู ก้อจะมีเสียงบ่นตามมาอีก
หนังสือการ์ตูนก้อซื้อบ้างแต่ไม่เยอะ
ลูกพี่ลูกน้องโล๊ะมาให้ 2 ลังก้อนั่นแหละครับดูๆกันไป
"จินตนาการ" มันไม่มีมีจากการอ่านตำรา หนังสือเรียนอย่างเดียวซะหน่อย
แต่หัวอก พ่อ-แม่ ใครจะรู้ล่ะครับว่าลูกจะคิดอะไรอยู่
ก้อต้องกลัวไว้ก่อน...
ยิ่งเด็กสมัยนี้มีอะไรให้ทำลับหูลับตาผู้ใหญ่ตั้งเยอะ
เด็กคนไหนที่โตมาได้โดยพ่อ-แม่ ดูอยู่ห่างๆนี่สุดยอดเลยครับ (น้องมาร์คก้อนะจะเข้าข่ายนะ)
แต่ผมเชื่อนะว่าวันนึงมันก้อจะลดๆลงไปเอง
ตามเวลา ตามวัย ตามหน้าที่ความรับผิดชอบหลักๆที่เรามี
และก้อตามความคิดที่โตขึ้น
ทำชีวิตในแต่ละช่วงชีวิตให้คุ้มค่าสมวัยไว้(ถ้ามีโอกาส)
ดูการ์ตูนตอน อายุสัก 50 ก้อคงจะไม่มันส์เท่าตอนเด็กแน่ๆ
ตอนเด็กๆไอ้มดแดงนี้เป็นอะไรที่สุดยอดมาก...
แต่วันคิดถึงวันวานก้อเลยไปซื้อ VCD ไอ้มดแดงมา..
โอ้โฮ production แม่...งแย่ว่ะ ดูแล้วไม่ยักกะสนุก
แต่ก้อรู้สึกดีนะครับที่ครั้งนึงเคยได้ดูตอนที่เรา
ไม่ได้มีหัวมาคิดแยกแยะระดับความบันเทิงแบบทุกวันนี้
สนุก ก้อคือ สนุก