~~~...เพราะ...เรารักกัน.....8.....~~~
หวัดดีคับแอบเอาเรื่องนี้มาลงอ่ะค้าบคิคิเพราะมะได้เอามาลงนาน คราวนี้เลยลงซะยาวเลยอ่ะ คิดว่าคงชอบกันน้าแฮะแฮะอ่านกันได้เลยค้าบ........................................................................................... .8 .......................................................................................................ผมเดินออกมาจากบ้านของพี่โดม คิดไปถึงว่าป่านนี้พี่เค้าจะอาบนํ้าเสร็จหรือยัง แล้วพี่โดมเค้าจะรู้เรื่องหรือเปล่าที่ผมถูกน้องชายของพี่เค้า มาด่า มาว่าดูถูกผมน่ะ คิดๆดูก็แปลกดี ว่าทำไมพี่ชายกับน้องชายถึงได้มีนิสัยที่แตกต่างกันนักก็ไม่รู้ ผมเดินคิดเรื่องของไอ้บ้านั่นออกมาจนมาถึงปากซอยใหญ่ โดยที่ผมเองก็งงเหมือนกันครับว่าออกมาถูกได้ยังไง ก็ในซอยมันวกวนซะขนาดนั้น ถ้าให้ผมเดินกลับไปที่เดิม ผมเองก็คงกลับไม่ถูกหรอกครับไหนๆผมก็เดินออกมาแล้วนี่ ก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไป จะให้ผมกลับไปบ้านพี่โดม ผมเองก็คงไม่กลับไปแน่แล้วจะให้กลับบ้านของผมเอง ตอนนี้มันก็ไม่มีใครอยู่ ไม่อยากกลับไปนั่งเหงาคนเดียว งั้นถือโอกาสนี้เดินเที่ยวสำรวจไปเรื่อยๆก่อนดีกว่าผมขึ้นแท๊กซี่มาลงที่ๆวัยรุ่นชอบมาเดินเที่ยวกัน เดินดูนั่นดูนี่ไปเรื่อยๆ เพลินจนลืมเรื่องที่เสียใจที่โดนไอ้บ้านั่นมาต่อว่า เดินจนเหนื่อย ก็เริ่มรู้สึกหิว ผมเลยเดินย้อนกลับไปเข้าร้านฟาสต์ฟู๊ดที่ผมเพิ่งจะเดินผ่านมา สั่งของรอสักครู่พอได้แล้วก็เดินมาหาที่นั่ง วันนี้มีคนเยอะมาก ผมมองหาก็ปรากฎว่ามีคนนั่งเต็มหมดทุกโต๊ะ ผมยืนมองอยู่อย่างนั้น กำลังคิดว่าจะทำยังไงดี" น้องๆ มานั่งตรงนี้ก็ได้ครับ " เสียงเรียกผมทางด้านหลัง" เอ่อ....." ผมพูดไม่ออกเมื่อหันกลับมามองเห็นเจ้าของเสียง ที่มองจ้องหน้าผมอยู่ หน้าหล่อๆ เข้มๆ มองแล้วใจหวิวๆเลยน่ะครับ....." มาสิครับ......" พี่ชายคนนั้นบอกยํ้ากับผมอีกครั้ง" เอ่อ...ฮะๆ " ผมกลายเป็นพูดติดอ่างไปโดยไม่รู้ตัว หน้าแดงไปเองโดยอัตโนมัติ เดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะด้านตรงข้ามที่พี่เค้านั่งอยู่" สวัสดีนะครับ พี่ชื่อนิค...นะครับ แล้วน้องชื่ออะไรครับ " พี่นิคบอกชื่อแล้วถามผมบ้าง" ผม...เอ่อผม ใบหม่อน ฮะ " ผมตอบพี่นิค แล้วทำไมผมต้องขาดความมั่นใจด้วยครับไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ก็คงจะเป็นรอยยิ้ม ที่ตลอดเวลาพี่เค้ายิ้มให้ผม ก็รู้สึกดีๆกับพี่เค้านะครับ " อืม ชื่อน่ารักจังพี่ขอเรียกน้องว่าหม่อนสั้นๆแล้วกันนะครับ " พี่นิคพูด" ได้ฮะ " ผมบอก" น้องหม่อนคงจะหิวแล้ว ทานได้เลยครับ ไม่ต้องเกรงใจพี่หรอก " พี่นิคบอก เมื่อเห็นว่าผมยังไม่ได้ลงมือทานของที่วางตรงหน้าเลย" ฮะ งั้นหม่อนขอทานก่อนนะฮะ หิวน่ะฮะ " ผมบอกพี่นิค แปลกใจตัวเองว่าทำไมผมถึงรู้สึกสนิทกับพี่นิคมาก ทั้งๆที่ผมเพิ่งพบพี่นิคเมื่อสักครู่นี้เอง" เชิญตามสบายเลยครับ " พี่นิคพูด แล้วก็ยิ้มให้ผมผมก็เริ่มจัดแจงกับอาหารตรงหน้า หรือว่าจะเป็นเพราะว่าผมหิวหรือยังไงก็ไม่รู้ อาหารตรงหน้าผมว่ามันอร่อยกว่าปกติ ซึ่งผมเองก็กินอาหารฟาสต์ฟู๊ดแบบนี้มาจนนับครั้งไม่ถ้วนแล้วหลังจากอาหารไม่มีหลงเหลือแล้ว ผมเงยหน้าขึ้นก็เห็นพี่นิคมองหน้าผมอยู่ อาหารของพี่เค้าหมดไปแล้ว พี่นิคมองผมแล้วยิ้มให้ เหมือนขำอะไรก็ไม่รู้ พี่นิคค่อยๆเอื้อมมือมาที่หน้าของผม ตอนแรกผมก็จะหลบ แต่พอพี่นิคบอกขอโทษผม แล้วให้ผมอยู่เฉยๆ ผมก็เลยนั่งตัวแข็งแบบนั้น" น้องหม่อนจะเก็บไว้ไปทานที่บ้านเหรอครับ หึหึ..." พี่นิคพูดจบก็ขำผม" อ๊ะ....ปะป่าวฮะ...." ผมพูดไปก็หน้าแดงด้วยเพราะว่าอายที่พี่นิคหยิบเศษอาหารจากมุมปากของผมออกมาให้ผมดู" ฮ่าฮ่า...น่ารักจัง พี่ว่าพี่ชักเริ่มจะชอบน้องหม่อนเข้าให้แล้วสิครับ " พี่นิคบอกผม" แฮะแฮะ....." ผมได้แต่หัวเราะด้วยความเขิน ที่ถูกพี่นิคพูดว่าชอบผมต่อหน้าแบบนี้ แล้วตั้งแต่กลับมานี่ก็เป็นคนที่สอง แล้วนะครับ ที่บอกว่าชอบผม อ้อแถมอีกหนึ่ง ที่มันบอกว่าเกลียดผม แล้วทำไมผมต้องไปนึกถึงไอ้บ้าคนนั้นด้วยนะ" หัวเราะแบบนี้ ให้พี่ชอบได้หรือเปล่าล่ะครับ " พี่นิคพูดรุกผมต่อ" ก็ไม่รู้สิฮะ หม่อนเพิ่งกลับมาอยู่ที่นี่ด้วย ก็ยังรู้จักใครไม่มากน่ะฮะ " ผมบอกตามความเป็นจริง" ให้พี่ทำความรู้จักน้องหม่อนให้นานกว่านี้แล้วกันนะครับ " พี่นิคพูด" อืม...ก็ได้ครับ ดีเหมือนกัน หม่อนจะได้มีคนรู้จักที่ดีเพิ่มขึ้นอีกคน " ผมพูดอย่างเห็นดีด้วย" งั้นพี่ขอฝากตัว กับน้องหม่อน แล้วฝากใจให้ช่วยพิจารณาด้วยคนนะครับ " พี่นิคพูดหยอดผม" ฮะได้ฮะ หม่อนก็ขอฝากตัวเป็นน้องของพี่ด้วยนะฮะ " ผมพูดบ้าง" ยินดีมากๆเลยครับ " พี่นิคพูดแล้วหลังจากนั้นผมกับพี่นิคก็นั่งคุยกันเรื่องต่างๆ เราคุยกันเหมือนว่ารู้จักกันมานาน ผมรู้ว่าไม่ควรไว้ใจคนง่าย แต่ว่าผมเชื่อในความรู้สึกของผมว่า พี่นิคเป็นคนดีคนหนึ่ง ออกมาจากร้านได้ก็เย็นแล้ว แต่ว่าผมยังไม่อยากกลับบ้าน บอกพี่นิคว่าจะเดินดูอะไรอีกสักพักก่อน พี่นิคบอกว่าจะเดินเที่ยวเป็นเพื่อนผมด้วย ผมก็ตอบตกลง อย่างน้อยเดินสองคนก็ดีกว่าเดินคนเดียวน่ะครับ ...................................................................................................เกือบห้างจะปิดแล้ว ผมจะกลับบ้านแต่พอนึกอะไรออกก็เลยพูดกับพี่นิค" พี่นิคครับ หม่อนขอยืมโทรศัพท์หน่อยสิครับ หม่อนลืมหยิบมาน่ะครับ " ผมพูดกับพี่นิค เมื่อนึกขึ้นได้ว่าลืมวางไว้ที่โต๊ะในบ้านของพี่โดม ก็ไอ้บ้านั่นแหล่ะ ที่ทำให้ผมลืมหยิบโทรศัพท์ออกมาด้วย" ได้สิครับ แล้วหม่อนจะโทรไปไหนเหรอครับ " พี่นิคยื่นโทรศัพท์ส่งมาให้ผม แล้วก็ถามผมไปด้วย " อ้อ..จะโทรไปที่บ้านน่ะครับ หม่อนกลับบ้านไม่ถูก แต่ก็ไม่รู้ว่าจะมีใครอยู่บ้านหรือเปล่าก็ไม่รู้น่ะครับ " ผมบอกพี่นิค" เหรอครับ งั้นน้องหม่อนลองโทรไปดูก่อนแล้วกัน " พี่นิคบอกผม" ได้ครับ " ผมพูดแล้วกดเบอร์โทรศัพท์ที่บ้าน ซึ่งเป็นเบอร์เดียวที่ผมจำได้ ส่วนเบอร์อื่นๆผมเมมเก็บไว้ในมือถือ จำไม่ได้สักเบอร์" ....ตรืดดดด........ตรืดดด......... " ผมรอคนมารับสายอยู่นาน แต่ก็ต้องผิดหวัง ยังไม่มีใครกลับมาเลยสักคนรู้สึกน้อยใจจัง ที่ไม่มีใครสนใจผมเลย" ไม่มีคนอยู่เหรอครับ...." พี่นิคถามผม " ครับ....ไม่มีใครอยู่สักคนเดียว " ผมบอก แล้วก็เงียบ ไม่อยากพูดอะไรต่ออีก" อืม...แล้วตกลงน้องหม่อนจะทำยังไงต่อล่ะครับ " พี่นิคถามผม เมื่อเห็นผมไม่พูดอะไรออกมาได้แต่นั่งเงียบ" ก็ไม่รู้เหมือนกันครับ " ผมบอกเสียงเนือยๆ" นี่ก็เกือบจะได้เวลาห้างปิดแล้วด้วย งั้นพี่ว่าไปส่งน้องหม่อนที่บ้านดีกว่าครับ " พี่นิคบอกผม" อืม....ก็ได้ครับ แต่ว่าจะไม่รบกวนพี่นิคเหรอ ยังไงหม่อนกลับเองก็ได้ครับ แค่นี้ก็รู้สึกเกรงใจ พี่นิคจะแย่แล้วครับ..........." ผมบอก " ไม่เอาครับ ทีหลังอย่าคิดอะไรแบบนี้อีกนะ ให้รู้ว่าพี่เต็มใจนะครับ " พี่นิคพูด" แต่........" ผมจะพูดต่อแต่ว่าพี่นิคโบกมือไม่ให้ผมพูดอะไร" ไม่พูดไงครับ พี่บอกแล้ว....ตกลงนะครับ ไม่ต้องคิดอะไรมาก " พี่นิคบอก" ครับ....หม่อนไม่คิดแล้วก็ได้ " ผมตอบพี่นิค" งั้นเป็นอันว่า เดี๋ยวให้พี่ไปส่งบ้านแล้วกัน ตกลงนะ " พี่นิคถาม" ครับ ตกลงครับ " ผมตอบ ยิ้มให้พี่นิค ยิ่งรู้สึกดีมากขึ้นไปอีก" ถ้าตกลงแล้ว งั้นไปกันครับ " พูดจบก็บอกให้ผมเดินตามพี่เค้าไป " พี่นิคจะไปไหนเหรอครับ " ผมถามเพราะพี่นิคพาผมขึ้นลิฟท์มาที่ชั้น 6 ของห้าง" อ้าว ก็จะไปส่งน้องหม่อนไงครับ " พี่นิคพูดขำๆ" แล้วขึ้นมาทำไมข้างบนนี่ล่ะครับ " ผมพูด แล้วเริ่มระวังตัวขึ้นมา ก็ไม่รู้ว่าพี่นิค จะคิดอะไรที่ไม่ดีกับผมหรือป่าว ก็ต้องกลัวไว้ก่อน ถึงพี่เค้าจะดีกับผม แต่ก็เพิ่งจะพบกันแค่วันนี้วันเดียว พี่นิคอาจจะหลอกผมอยู่ก็ได้" ฮ่าฮ่า.........นี่หม่อนกลัวพี่จะหลอกหม่อนหรือครับ " พี่นิคคงเห็นท่าทีของผมเปลี่ยนไป ก็เลยถามผม แล้วก็หัวเราะไปด้วย" เอ่อ...เอ่อ ป่าวครับ....." ผมตอบตะกุกตะกักที่โดนรู้ทัน" นี่น้องหม่อนครับ ไม่ต้องกลัวพี่นะครับ พี่ไม่ได้หลอกน้องหรอกครับ " พี่นิคพูด" อ้าว แล้วพี่ขึ้นมาทำไมล่ะครับ " ผมถามกลับบ้าง" อ้อ....พี่ก็ขึ้นมาเอารถน่ะสิครับ จะไปส่งทั้งทีจะให้พี่นั่งรถแท๊กซี่ไปเหรอครับ อายแย่เลย พี่นิคพูดอธิบายให้ผมเข้าใจ" อ่า......จริงเหรอครับ หม่อน เอ่อ หม่อนขอโทษครับที่คิดว่าพี่จะหลอกหม่อนน่ะครับ " ผมพูดเสียงเบารู้สึกเสียใจจริงๆครับ ที่คิดว่าพี่นิคเป็นคนนิสัยไม่ดี" ฮ่าฮ่า...ไม่เป็นไรครับ แต่ก็ดีแล้วครับที่น้องหม่อนรู้จักระวังตัวแบบนี้น่ะ " พี่นิคพูด" อ่า....ครับ..." ผมไม่รู้จะพูดอะไรจึงได้แต่ตอบรับออกไปออกจากลิฟท์มาได้ พี่นิคก็แตะข้อศอกพาผมให้เดินตามพี่เค้าไป ครู่เดียวก็มาถึงรถสปอร์ตคันสวย บ่งบอกฐานะของเจ้าของรถได้ทันทีว่าเป็นอย่างไรต่อจากนั้นพี่นิคก็ขับรถพาผมไปส่งที่บ้าน แต่กว่าจะถึงบ้านก็เล่นเอาเหนื่อยแหล่ะครับ ก็หลงทางไปทางนู้นที ทางนี้ที ก็เป็นเพราะผมคนเดียว ก็มันจำไม่ได้นี่ครับเพิ่งจะกลับมาได้ไม่นานเอง แล้วกลับบ้านเองก็ไม่เคยเลยสักครั้ง เพราะเวลาที่ออกไปไหนแต่ละครั้งพี่โดมก็จะเป็นคนพาไปตลอด แต่แบบนี้ก็ดีนะ หลงครั้งนี้ต่อไปจะได้จำทางได้ไงครับ" พี่นิคครับ....จอดตรงนี้เลย ถึงแล้วครับ....เฮ้อ........ " ผมบอกพี่นิคเมื่อมาถึงหน้าบ้านแล้ว ต่อท้ายด้วยอาการถอนหายใจ" ฮ่าฮ่า...เป็นไง เหนื่อยเหรอครับ " พี่นิคหัวเราะกับท่าทีของผม" เอ่อ...แฮะแฮะ.....ก็ไม่เหนื่อยหรอกครับ แค่ลุ้นนิดหน่อยน่ะครับ " ผมบอก" ลุ้นอะไรล่ะครับ..." พี่นิคถามด้วยความสงสัย" อ๋อ...ก็ลุ้นว่าจะมาถึงบ้านถูกหรือเปล่าน่ะครับ....." ผมตอบตามความจริง" ฮ่าฮ่า...งั้นก็สบายใจแล้วสิครับ " พี่นิคพูด" ก็รู้สึกโล่งอกแล้วคร้าบ....แฮะแฮะ........" ผมพูดแล้วหัวเราะตาม" ครับ....น้องหม่อนครับ เก็บนามบัตรของพี่ไว้นะ มีอะไรก็โทรไปหาพี่ได้ตลอดนะครับ " พี่นิคพูดแล้วยื่นนามบัตรส่งมาให้ผม " ครับ.....แล้วหม่อนจะโทรไปกวนบ่อยๆนะครับ " ผมรับมาแล้วก็แกล้งพูดไปอย่างนั้นแหล่ะ ไม่คิดจะโทรไปจริงๆ" จริงนะครับ สำหรับน้องหม่อนพี่เต็มใจให้กวนครับ " พี่นิคบอกผมยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน" ครับ ขอบคุณมากนะครับ สำหรับวันนี้ ไม่เป็นไรครับ พี่ดีใจที่ได้เจอน้องหม่อนนะครับ พี่ไปล่ะ แล้วเจอกันใหม่ครับ ครับ แล้วเจอกันใหม่ แล้วพี่นิคก็ขับรถกลับไป ผมยืนรอจนรถพี่นิครับสายตาแล้ว ก็เดินเข้าบ้านไม่มีใครอยู่ที่บ้านจริงๆด้วยครับ ผมขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกมาจากห้องน้ำมองดูนาฬิกาเกือบเที่ยงคืนแล้ว รู้สึกเมื่อยเนื้อเมื่อยตัว วันนี้เดินเยอะปวดขาไปหมด อยากจะนอนพักเหมือนกัน แต่ก็ยังไม่รู้สึกง่วงสักเท่าไหร่ ผมเดินไปนั่งที่โซฟาเปิดทีวีดู เจอแต่รายการเพลง ก็นั่งดูหยิบหมอนมากอดดูไปดูมาก็ หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ . ..to be c'.............. ........................................ขอบคุณทุกๆคนค้าบ ที่ยังมะลืมนิยายเรื่องนี้ อิอิละนาวจะ้อามาลงเรื่อยๆนะค้าบติดตามไปเรื่อยๆละกันมีความสุขทุกคนน้าดูแลรักษาสุขภาพด้วยค้าบรักทุกๆคนคับจุ๊บบบบบบบบบบบบบบบจุ๊บบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
มีเมลรออ่านอยู่น๊า