My dream comes true... ในที่สุดก็ได้ทำงานในฝัน และได้ทำในสถานที่ในฝันซะด้วย

ความฝันที่จะได้ทำงานใน Health Districts ของประเทศแคนาดาเป็นจริงแล้ว

การที่ได้ทำงานในสายงานด้านสุขภาพซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของรัฐบาลแคนาดานั้นเป็นอะไรที่หญิงฝันมาตลอด เพราะไม่ใช่แค่สวัสดิการที่ดีๆที่เราจะได้รับแล้ว ค่าตอบแทนที่ได้รับก็เกือบเท่าตัวถ้าเทียบกับอาชีพเดียวกันถ้าทำในโฮมแคร์อื่นๆในจังหวัดนี้ที่ไม่ใช่รัฐบาล ถ้าเป็นเมืองไทย Special Care Home ที่หญิงทำนี้ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของกระทรวงสาธารณะสุข

หลังจากที่เรียนจบ ด้วยความที่อยากเจอผู้จัดการฝ่ายบุคคล (จริงๆแล้วตอนนั้นคิดเพียงว่า เจอผู้จัดการแล้วจะทำให้เค้ารู้ว่าเราอยากทำงานที่นี่ เผื่อฟลุ๊กได้งาน คิดไปโน่นเลยนะคะ ทั้งๆที่ในความเป็นจริงอาจจะไม่เป็นอย่างงั้น) วันนั้นเลยแวะเข้าไปที่ Pioneer Village – Special Care Home ที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดนี้

และหญิงมีเพื่อนทำงานอยู่นี่ แต่เค้าทำอยู่แผนกซักรีด หญิงไปเจอเค้าวันพฤหัสที่ 4 มีนาคม 2010 และบอกเค้าว่าฉันมีความใฝ่ฝันที่จะทำงานที่เธอทำจริงๆ วันศุกร์ที่ 5 มีนาคมก็ไปนั่นเลย เพื่อหาข้อมูล

เรื่องที่แสล๋นอยากไปพบผู้จัดการก็คือจะถามเค้าว่า ใบประกาศของสเปเชี่ยลแคร์ แบบไหนที่จะสามารถเข้าทำงานที่นี่ได้ เพราะจะได้กลับไปเรียนและใฝ่หา เพื่อจะได้มาสมัครงานที่นี่ และใบประกาศที่มีอยู่หญิงคิดว่ามันไม่เพียงพอ เพราะที่ได้ยินมาว่า การที่จะได้ทำงานที่นี่นั้น มันยากเหลือเกิน นอกจากจะมีโชคที่ดีจริงๆ (ฟลุ๊ค) ถึงจะถูกเรียกสัมภาษณ์

แต่วันนั้นก็ไม่ได้เจอใครเลย แต่ไปเจอเค้าประกาศรับสมัครงาน ตำแหน่ง สเปเชี่ยล แคร์ เอดด์ เราเองเพิ่งจะเรียนจบ ได้ใบประกาศใบเล็กๆมาสามใบ แต่มันก็ยังไม่สูงพอที่จะทำงานที่นั่น แต่คิดในใจก็ไม่เสียหายนินา ลองสมัครดู เผื่อโชคจะเข้าข้าง เค้าปิดรับสมัครวันศุกร์ที่ 12 มีนาคม เรายังมีเวลา

วันจันทร์ที่ 8 ก่อนจะเริ่มฝึกงาน(วันอังคาร) หญิงก็เลยเอาใบสมัครไปส่ง แล้วก็เงียบไปเกือบอาทิตย์ กะว่าไม่มีใครโทรมาแน่ๆ เพราะรู้ว่าเราขาดคุณสมบัติเรื่องคุณวุฒิ คุณสมบัติไม่ถึงว่างั้น แต่เรื่องใจที่จะทำงานนี่เต็มร้อยห้าสิบเลยค่ะ

และวันนั้น ก่อนเดินเข้าไปในตึก หญิงต้องหยุดรอเพราะเค้ากำลังขนศพลงมาจากตึก เราก็เลยยืนหนาวคนเดียวอยู่ข้างๆประตูให้เค้าเอาศพออกประตูไปก่อน

ตอนอยู่เมืองไทย สมัยเด็กๆ เวลาไปไหนมาไหนกับพ่อและแม่ และเจอขนวบแห่ศพ แม่จะบอกเสมอๆว่า จะโชคดี ตั้งแต่มาแคนาดา ยังไม่เคยเจอใครเคลื่อนย้ายศพเลย และโอกาสที่จะเจอการเคลื่อนย้ายศพก็แทบจะไม่มี เพราะส่วนใหญ่ศพจะถูกย้ายไปที่ๆทำพิธี เราแค่ไปร่วมงาน ไปถึง ศพก็ตั้งอยู่ในพิธีแล้ว เพิ่งจะได้มาเห็นเค้าเคลื่อนย้ายก็ที่นี่แหละค่ะ แปลกจริงๆ และนึกถึงคำที่แม่เคยบอกสมัยเด็กๆว่าจะโชคดี

หญิงเลยอธิฐานบอกศพที่ถูกคุมด้วยถุงผ้าสีแดงเลือดหมูที่เค้ากำลังจะเอาขึ้นรถไปทำพิธีว่า วันนี้หญิงเอาใบสมัครมายื่นที่นี่ เพราะหญิงอยากทำงานที่นี่จริงๆ ถ้าหญิงได้ทำงานหญิงจะทำบุญไปให้ และหญิงจะทำงานให้ดี และจะดูแลเพื่อนๆที่เหลืออยู่ที่นี่ของคุณให้ดี ขอให้คุณช่วยดลบันดาลให้หญิงได้งานที่นี่ที สาธุ พอรถขนศพออกไปหญิงก็เดินเข้าตึกไปแบบเปลี่ยวๆ

ก่อนกลับเลยบ้าบิ่น กล้าขอเบอร์โทรของผู้จัดการฝ่ายบุคคล คนให้เบอร์ก็บ้าบอให้เบอร์มา พอมาถึงบ้านก็โทรไปหลายรอบแต่เป็นฝากข้อความ เลยถามเพื่อนว่า มันฝากข้อความตลอดเลยว่ะ เพื่อนบอกว่า คนสำคัญพวกนี้เค้าจะทำตัวยุ่งเสมอแหละ เค้าจะไม่ค่อยรับสายจากคนนอกหรอก นอกจากสำคัญจริงๆ

หญิงเลยคิดว่า งั้นฝากข้อความไว้ดีกว่า ให้เค้ารู้ว่าเราสนใจงานนี้จริงๆ กลับบ้านมานั่งร่างข้อความที่จะฝากไว้ที่เครื่องของผู้จัดการฝ่ายบุคคล หญิงฝากข้อความไว้ว่า

Hi Kelly,

My name is Soidao Fillion.
I’m interested in the job of Special Care Aide that you posted on the posting board of Regina Pioneer Village.
I just dropped off my cover letter , and my resume to you this morning.
And I also have some questions for you that no one could give me the right answer.
Please give me a call back at xxx-xxxx.

Thank you so much, and have a lovely day.

วันถัดมาและเกือบอาทิตย์ผ่านไปไม่เห็นมีโทรศัพท์ซักกะ แอะ ไม่รู้ว่าเคลลี่เปิดฟังข้อความที่เราฝากไว้รึเปล่า และคิดว่า จงฝันต่อไปเถอะหญิงเอ้ย

แต่ก็แอบคิดว่าถ้าไม่ได้งาน ก็เตรียมแผนสองไว้คือ หลังจากฝึกงานเสร็จ จะกลับเข้าไปใหม่ แต่จะไปสมัครเป็นอาสาสมัครทำงานแบบไม่คิดเงิน อาทิตย์ละวัน คิดดูสิคะ สถานที่ในฝันที่อยากจะทำงานนี่ ทำฟรีก็เอา มีคนเคยบอกว่า ยังไม่ได้เงินไม่เป็นไร แต่อย่างน้อยถ้าเราได้เข้าไปช่วยงานที่นั่น ก็ถือว่าเราเอาขาข้างนึงเข้าไปในนั้นแล้ว มันคือโอกาสดีๆที่ได้เข้าไปอยู่ตรงนั้น วันนึงเค้าเห็นเราทำงานดีเค้าอาจจะรับเราทำงานกับเค้าก็ได้ เราต้องสร้างทัศนคติที่ดีให้ตัวเรา เพราะมันจะเป็นกำลังใจที่ดีให้เราสู้ต่อไป

วันจันทร์ถัดมา(หนึ่งอาทิตย์พอดี) วันที่ 15 หลังจากฝึกงานเสร็จมัวแต่ไปเตร็ดเตร่ ช๊อปปิ้ง กลับถึงบ้านห้าโมงเย็น ได้รับข้อความนัดให้ไปสัมภาษณ์ ดีใจมากมายค่ะ แสดงว่า Resume-cover letter-valuable จากโรงเรียน ที่ส่งไปนั้นเวิร์ค รีบโทรกลับหาเค้าเดี๋ยวนั้นเลยทันที หลังจากฟังข้อความ ถึงแม้เค้าจะกลับบ้านไปแล้วก็ตาม และฝากข้อความทิ้งไว้ว่าวันพรุ่งนี้หลังจากฝึกงานเสร็จแล้วจะโทรมาใหม่ ให้เค้ารู้ว่าเราสนใจงานนี้มากๆ

วันรุ่งขึ้น(อังคารที่ 16) หญิงโทรกลับไปหาเค้าหลังจากฝากข้อความไว้เมื่อวาน เค้านัดสัมภาษณ์ วันจันทร์ที่ 22 (สามวันที่ผ่านมานี่เอง) ก็ไปสัมภาษณ์ค่ะ

----------------------------------------------------------------------------
คืนวันศุกร์ที่ 19 ฝันว่าขี่รถมอร์เตอร์ไซด์ ไปทางไหนก็เจอแต่ศพ น่าสยอง แต่ละศพสภาพดูไม่ได้เลย แบบว่าอุบัติเหตุ ทำให้แต่ละศพอยู่ในสภาพแบ่งครึ่ง

คืนวันเสาร์ที่ 20 - 1 คืนก่อนวันสัมภาษณ์ ฝันว่า ได้นั่งเรือลำใหญ่มากกกกกกก... นั่งข้ามมหาสมุทรรอบโลก ตื่นเช้ามา รีบเปิดดูทำนายฝัน เค้าบอกว่า สิ่งที่คาดหวังหรือตั้งใจไว้ จะประสบความสำเร็จ สาธุๆๆๆๆๆ
----------------------------------------------------------------------------

วันจันทร์ที่ 22 - - 14.00 น.

ห้องสัมภาษณ์ (ตื่นเต้นนิดหน่อย)

คนสัมภาษณ์สองคน

คำถามแรก - คุณมาอยู่แคนาดานานแค่ไหนแล้ว แล้วกลับไปบ้านเกิดรึยังตั้งแต่มาที่นี่

หญิง - หนึ่ง ปี สิบเดือน สามอาทิตย์ กับอีกไม่กี่วัน แล้วก็บอกเค้าว่า ฉันนับทุกวันเลย เค้าก็พากันหัวเราะ จริงแล้วการที่เราจะตอบแบบนี้จะต้องดูคนสัมภาษณ์ด้วยนะคะ ตอบแบบนี้จะไม่ได้งานเอาง่ายๆ และหญิงก็เลยบอกเค้าว่ามาอยู่นี่ใกล้จะครบสองปีแล้ว มาด้วยตั๋วเครื่องบินเที่ยวเดียวที่สามีซื้อให้ จนป่านนี้แล้วยังไม่ได้กลับเลย แต่ก็โทรคุยกับพ่อ-แม่และทางบ้านเกือบทุกวัน

คนสัมภาษณ์ - คุณไม่เคยมีประสบการณ์ที่เป็นแคร์เอดด์ในแคนาดาเลยใช่มั้ย

หญิง - ประสบการณ์ที่แคนาดาก็มีตอนที่ไปฝึกงาน ฉันได้เรียนรู้เกี่ยวกับการยกเรสิเด้นท์ด้วยลิฟท์ฮ้อยท์-ทำความสะอาด-รวมถึงอาบน้ำ เปลี่ยนผ้าอ้อม ทำทุกอย่างยกเว้น จัดยา

คนสัมภาษณ์ - เธอมีใบประกาศที่เกี่ยวกับการยกคนไข้ด้วยลิฟท์ฮ้อยท์ หรือเปล่า

หญิง - เค้าเทรนด์ฉันนะ แต่ว่าฉันไม่มีใบประกาศ แต่ถ้าฉันได้มีโอกาสทำงานที่นี่ และใบประกาศนี้ฉันจำเป็นต้องใช้ I'm willing to learn, and try to get one.

คนสัมภาษณ์ - แล้วก่อนหน้านี้เธอเคยมีประสบการณ์ด้านนี้หรือเปล่า

หญิง - ก่อนหน้านั้นตอนที่อยู่เมืองไทย ก็ได้ดูแลตาซึ่งไม่สามารถเดินได้มากกว่าห้าปี ตอนที่ดูแลตา ฉันพบว่าฉันมีความสุขที่ได้ดูแลคนแก่, คนไข้หรือคนที่ต้องการความช่วยเหลือ แต่ตอนนั้นฉันเรียนบัญชี ฉันเรียนบัญชีตั้งแต่ ปวช. จนจบ ป.ตรี รวมเวลาทั้งหมดเจ็ดปี ทุกวันนี้ฉันรู้ว่าฉันเสียเวลาไป 7 ปี กับสิ่งที่ฉันไม่ได้รัก ฉันไม่เคยทำงานด้านบัญชีแบบตรงๆ ส่วนใหญ่จะทำงานด้านที่เจอแต่ผู้คน และฉันพบว่าฉันมีความสุขที่ได้ทำงานกับคนเยอะๆ

ที่เมืองไทย โอกาสที่จะทำงานนั้นน้อยถ้าเทียบกับที่นี่ เพราะประชากรที่นั้นเยอะ ดังนั้นฉันเลยยอมเรียนด้านบัญชีเพียงเพราะฉันต้องการที่จะได้งาน และที่นั่น เมื่ออายุมากขึ้น แล้วจะออกกลางทางเพื่อมาเรียนต่อด้านที่ตัวเองรัก โอกาสที่จะได้งานก็จะน้อยลง ฉันตัดสินใจเบี้ยวไปหน่อยหลังจากจบ ม.ต้น และที่นั่นในประกาศรับสมัครงาน 90% จะกำหนดอายุ ถ้าแก่ไปโอกาสที่จะได้งานก็น้อยลงไปด้วย

ตอนนี้ฉันอยู่ในแคนาดา ประเทศที่เปิดกว้างทางด้านการศึกษา และไม่สำคัญว่าคุณจะเรียนอะไรเมื่ออายุเท่าไหร่ และโอกาสนั้นมาถึงฉันแล้ว ฉันเลยตัดสินใจไม่เรียนต่อทางด้านบัญชีอีก ฉันเลยเริ่มหาทางเรียนทางด้านสุขภาพที่ฉันรักและมีความสุขกับมัน และฉันหวังไว้ว่า วันนึงในอนาคตฉันจะได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของไพโอเนียวิลเลจ

ช่วงก่อนหน้านี้ หลังจากที่ชั่วโมงเรียนภาษาของฉันหมดแล้ว และฉันรู้ว่างานอะไรที่ทำให้ฉันมีความสุข ฉันพยายามสอบวัดระดับภาษาอังกฤษ เพื่อที่จะเข้าไปเรียนโปรแกรมนี้โดยเฉพาะ

แต่โชคไม่ค่อยดีเท่าไหร่ มันต่ำกว่าที่เค้าต้องการไปนิดนึง แต่ยังอยู่ในเกณฑ์ที่มีโอกาสได้เข้าไปเรียน ไม่ถือว่าสอบตก ฉะนั้นยังถือว่ามีโอกาสเรียนอยู่ เพราะต้องไปเรียนปรับระดับอีกปี แต่ก่อนไปเรียนต้องรอเกือบปีเพราะคนมันเต็มเหลือเกิน และเรียนปรับระดับอีกปีนึง และลงเรียนในโปรแกรมแคร์เอดด์อีกปีนึง ซึ่งเวลาทั้งหมดเกือบสามปี แต่ฉันต้องดูแลอะไรหลายๆอย่าง สามปีนี่มันค่อนข้างนานไปหน่อย ฉันเริ่มอายุมากขึ้น ปีนี้จะเทิร์น 29 ปีหน้าก็ 30 ถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากเริ่มให้เร็วที่สุด แต่ไม่ว่าจะยังไงก็แล้วแต่ ถึงมันจะช้าออกไป ฉันก็ยอมรับได้กับทุกๆอย่างที่จะเกิดขึ้น

ฉันได้มีโอกาสเข้าไปสัมภาษณ์เพื่อเรียนในโปรแกรม Personal Care ซึ่งเป็นหลักสูตรระยะสั้น เลยไปสัมภาษณ์และได้เรียนฟรี โดยทางรัฐบาลเป็นผู้ออกค่าเรียนให้ แต่ฉันก็ยังมองหาลู่ทางที่จะเรียนต่อทางด้านนี้เพราะว่ามันเป็นอะไรที่ฉันค้นพบว่า ฉันทำแล้วมีความสุข

คนสัมภาษณ์ - ถ้าเรสิเด้นท์ปฏิเสธเธอ และเค้าอยู่ในอาการหงุดหงิดอย่างรุนแรง และปฏิเสธอาหารที่เธอเตรียมไว้ให้เค้า เธอจะจัดการกับสถานการณ์นี้อย่างไร

หญิง - ฉันจะปล่อยเค้าไว้ซักห้านาทีก่อน แล้วค่อยกลับเข้าไปหาเค้า ถ้าเค้ายังหงุดหงิดอยู่ ก็ทิ้งไว้อีกห้านาที แล้วกลับไปใหม่ ถ้าไม่ดีขึ้นฉันจะตามเพื่อนร่วมงานคนอื่นที่เค้าชอบมาช่วย ถ้ายังไม่หาย ฉันถึงแจ้งหัวหน้า

คนสัมภาษณ์ - ทำไมเธอไม่แจ้งหัวหน้าเลยทันที

หญิง - การที่เราไม่พยายามแก้ไขสถานการณ์ด้วยตัวเอง และอะไรอะไรก็ตามหัวหน้า บางเรื่องอาจจะเป็นแค่เรื่องเล็กๆ และถ้าเราทำอะไรลงไปแล้วมันไม่ได้ทำความเสียหายหรือความเดือนร้อนให้ใคร และเราประเมินแล้วว่าเราอาจจะแก้ปัญหาเองได้ ก็ไม่ต้องรบกวนหัวหน้า เพราะหัวหน้าก็มีเรื่องที่ต้องทำและรับผิดชอบมากมาย ถ้าเราเอาเรื่องขี้ไก่ไปเพิ่มเข้าไปอีกทั้งๆที่เราน่าจะแก้ปัญหาเองได้ ก็จะเพิ่มงานให้หัวหน้าเข้าไปอีก ฉันคิดว่าเราอยู่หน่วยงานเดียวกันเราต้องช่วยกัน ไม่ใช่ไปสุมงานให้ใครคนหนึ่งแม้กระทั่งเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่ถ้าเรสซิเด้นท์ชักตาเหลือกและฉันไม่รู้ว่าต้องทำยังไงดี อันนั้นฉันถึงจะเรียกหัวหน้าโดยด่วน

คนสัมภาษณ์ - ถ้าเธอมีปัญหากับเพื่อนร่วมงานล่ะ เธอจะแก้ไขปัญหาอย่างไร

หญิง - โดยปกติแล้วฉันไม่เคยทะเลาะหรือมีปัญหากับใครเลย เพราะบุคลิกภาพส่วนบุคคลของฉันเป็นคนง่ายๆอะไรก็ได้ เลยไม่ค่อยมีปัญหากับใคร

คนสัมภาษณ์ - ถ้าปัญหานั้น แบบว่า เพื่อนร่วมงานต้องเทคเบรค 15 นาที แต่เค้าดันเทค 30 นาที 3 วันติดกัน แล้วเธอเป็นคนที่จะต้องเบรคต่อจากเค้า เธอจะทำอย่างไร

หญิง - ฉันก็จะคุยกับเพื่อนร่วมงานคนนั้น แต่ด้วยคำพูดที่สุภาพและไม่มีท่าทางโกรธใดๆทั้งสิ้น เพราะว่าเบรคนานแบบนี้มันไม่ใช่แค่กับฉันที่จะเบรคช้าออกไป แต่ยังมีคนที่รอเบรคต่อจากฉันอีกหลายๆคน มันก็จะช้าออกไปกันหมดเพราะเธอคนเดียว

คนสัมภาษณ์ - ถามเรื่องแคร์แพลน (เอาแคร์แพลนออกมาให้ดู) ถามโน่นนี่ หญิงก็ตอบตามแคร์แพลนไป

คนสัมภาษณ์ - พูดถึงสวัสดิการที่เราจะได้รับ รวมถึงค่าจอดรถต่างๆ

หญิง - วู้........... ดีมากๆเลย (คิดในใจ จะได้งานป่าวเนี่ยะ ทำไมพูดถึงเรื่องพวกนี้วะ)

คนสัมภาษณ์ - ถ้าเธอได้งานนะ (แป่ววววววว)

หญิง - ฉันเคยได้ยินเกี่ยวกับโปรแกรมแคร์เอดด์ของที่นี่ การจะเรียนได้ต้องเป็นพนักงานของที่นี่ก่อนใช่มั้ย

คนสัมภาษณ์ - ใช่ แต่ตอนเรียนเธอจะถูกหักค่าเรียนจากรายได้ของเธอ แต่ถ้าเธอสอบผ่านและได้รับใบประกาศแล้ว เธอจะได้รับค่าเรียนคืนทั้งหมด สรุปว่าเรียนฟรี แต่ต้องออกเงินไปก่อน เพราะเราจะไม่จ่ายค่าเรียนให้คนที่เรียนแล้วไปไม่ไหวหรือไม่ตั้งใจเรียน และออกกลางทาง เงินมันก็จะศูนย์เปล่า ดังนั้นนี่คือเหตุผลว่าทำไมผู้เรียนต้องจ่ายค่าเรียนไปก่อน แล้วถ้าเรียนจบก็จะได้รับเงินคืนเต็มจำนวน และเรียนสองปีสำหรับโปรแกรมนี้ เรียนและทำงานไปพร้อมกัน การเรียนฟรีนี้ก็เป็นสวัสดิการอย่างนึงของที่นี่

หญิง - คิดในใจ สาธุ อะไรมันจะดีขนาดนี้เนี่ยะ

ก่อนกลับบ้าน หญิง - แล้วฉันจะโทรถามได้เมื่อไหร่ว่าฉันจะได้งานหรือว่าไม่ได้

คนสัมภาษณ์ - ภายในอาทิตย์นี้ทางเราจะโทรกลับไปแจ้ง ว่าเธอจะได้งานหรือไม่

หญิง - แฮฟ อะ วอน เดอร์ ฟลู เดย์ นะคะ และขอบคุณมากๆ สำหรับเวลาของคุณในการสัมภาษณ์วันนี้ อย่างน้อยฉันได้ทำให้คุณรู้ว่า ฉันมีความฝันมากแค่ไหนที่จะได้ทำงานที่นี่ และอย่างน้อยที่สุด ฉันได้มีโอกาสเข้ามาสัมภาษณ์งานที่นี่

------------------------------------------------------------------------

วันรุ่งขึ้น อังคารที่ 23 - 8.24 น. ได้รับโทรศัพท์ พอเห็นเบอร์มันขึ้นว่า ไพโอเนีย วิลเลจ

ใจนี้ วี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.... ลุ้นๆๆๆๆๆ

รับสายปุ๊บ เค้าขอสายหญิง...

พอหญิงบอกว่า หญิงพูดค่ะ... เค้าก็ถามว่า คุณยังอยากที่จะร่วมงานกับไพโอเนียร์อยู่รึเปล่า

หญิง - Of course, there is the place where I would love to be.

คนในสาย - เดี่ยววันนี้ หรือวันพรุ่งนี้ จะมีคนจากฝ่ายบุคคลโทรไปหาเธอเรื่องเตรียมเอกสารนะ congratutions again!

หญิง - ขอบคุณมากค๊า

--------------------------------------------------------------------------

วันนี้ทั้งวัน... ทำอะไรไม่ถูก ตัวลอยเหมือนถูกหวย(ทั้งๆที่ซื้อหวยทีไรไม่เคยถูก) งานบ้ง-งานบ้าน ไม่ได้ทำเลย ไม่รู้จะเริ่มทำอะไรก่อน ฮ่าๆๆๆ

รีบโทรบอกสามี ... พอสามีรับโทรศัพท์ หญิงก็บอกด้วยเสียงกระดี้กระด๊าว่า Guess what? สามีรู้ทัน เลยพูดว่า ได้รับข่าวดีทางโทรศัพท์จากไพโอเนีย ล่ะสิ

รีบโทรบอกแม่กับพ่อ ... แม่บอกเดี๋ยวจะไปแก้บนให้นะ ^.< ส่วนพ่อบอกว่า พ่อว่าแล้ว พ่อรู้ว่าลูกต้องได้งานนี้แน่ๆ

-----------------------------------------------------------------------------

โทรบอกน้อง... น้องถามว่า อธิฐานที่ไหนไว้บ้าง จะไปแก้บนให้ ^.<

-----------------------------------------------------------------------------

พอตอนบ่ายสอง นาตาชา เจ้านายที่หญิงไปฝึกงานโทรมาให้เตรียมเอกสารต่างๆไปหาเค้า เพราะเค้าจะรับเราเข้าทำงาน แต่หญิงก็ไม่ได้บอกว่าหญิงได้งานอีกที่นึง ซึ่งดีกว่าและเป็นที่ๆหญิงใฝ่ฝันจะเข้าไปทำงานที่นั่น มัวแต่ตื่นเต้น ก็เออ ออ ห่อ หมก ไปกับเค้า

พอวางสาย... อีกสิบนาทีถัดมา ไพโอเนีย วิลเลจ โทรมาให้เตรียมเอกสารเหมือนกันและเข้าไปเซ็นเอกสารในศุกร์

หญิงเลยต้องโทรกลับไปหานาตาชาว่า วันศุกร์ฉันคงไม่ได้เตรียมเอกสารให้เธอนะ เพราะฉันเพิ่งได้รับโทรศัพท์ให้ไปทำงานกับไพโอเนีย

นาตาชา เธอก็เตรียมเอกสารมาสิ ที่ไพโอเนียแค่สัมภาษณ์เธออาจจะไม่ได้งานก็ได้ หญิงคิดในใจ แหม... ดูฉันผิดไปหน่อยะแระเธอ

หญิงเลยบอกว่า ไม่ใช่สัมภาษณ์ แต่นัดเข้าไปเซ็นเอกสาร ฉันยื่นใบสมัครไปก่อนที่จะมาฝึกงานที่นี่

นาตาชาเลยพูดไม่ออก อิอิอิ เสียดายล่ะสิ ไม่มีคนขัดส้วมให้แกแล้ว... ฮ่าๆๆๆๆ

-----------------------------------------------------------------------------

จะว่าไปแล้วที่ๆหญิงไปฝึกงานนะคะ วันแรก เราก็เตรียมพร้อมทุกอย่าง เต็มร้อยห้าสิบว่าจะได้ฝึกกับเรสซิเด้นท์จริงๆ หลังจากเก็บจานใส่เครื่องล้างจานเสร็จแล้ว คำสั่งแรก จากนาตาชา

นาตาชา - เจเนทช่วยบอกหญิงให้ไปทำความสะอาดห้องน้ำทั้งหมด และสอนเค้าด้วยนะว่าต้องขัดยังไง ตรงไหนบ้าง เอาให้สะอาดที่สุดเลยนะ

หญิง - (ฉันมาขัดส้วมหรือเนี่ยะ)

ช่วงเวลาที่ฝึกงานที่นี่นะคะ ทำงาน เต็ม 8 ชั่วโมง ไม่มีเบรคเลย ทรมานมากๆ กินข้าวกลางวัน 15 นาทีก็ยังไม่ถึงดี แถมยังยืนกินด้วยนะคะ กินไปก็ต้องวิ่งไปเก็บจานจากเรสิเด้นท์ที่กินเสร็จแล้ว

โหดมากๆ เห็นเราเป็นต่างด้าว สั่งเอาๆๆๆๆๆๆๆ ถึงจะเป็นต่างด้าว แต่ก็ไม่โง่นะโว๊ย ตอนนี้ฝึกงานและไม่อยากเรื่องมากๆ สั่งให้ทำอะไรก็ทำๆไปก่อน

แล้วยัยนาตาชานี่ก็เป็นคนที่ บอสซี่ สุดๆๆๆ สั่งโน่นสั่งนี่ หญิงขัดส้วมอยู่วันนึง คุณเธอก็มายืนดู แล้วถามว่า บริเวณที่ฉันยืนอยู่นี่ เธอคิดว่าเธอต้องเช็ดถูอะไรบ้าง

หญิง (หืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม อี บุ ษ บา ตรูขัดส้วมเมิงมาซะจนตาลายแล้วนะเนี่ยะ ขัดมาเกือบทั้งวันเลย ยังไม่ได้นั่งพักเลย เมื่อไหร่จะสอนตรูเกี่ยวกับการดูแลเรสิเด้นท์วะ)

แล้วหญิงก็ชี้ไป ว่าต้องเช็ดถูตรงไหนบ้าง

ยัยนาตาชา ก็ย้ำอีกว่ามีอะไรต้องเช็ดที่ไหนบ้าง ให้เช็ดแม่งหมดทุ๊กกกกอย่าง จนเปิดประตูออกไปเจอรถคุณนายแม่ของหล่อน หญิงนึกในใจ ถ้าสั่งได้นี่คงสั่งขัด-ล้างรถแม่มันด้วยนะเนี่ยะ

มีอยู่วันนึง วันฝึกงานหญิงชนกับวันที่จะต้องทำงานที่เซฟเวย์ นาตาชาบอกว่า ถ้าฉันรับเธอเข้าทำงานแล้วนะ ฉันไม่อยากได้ยินว่า วันโน้น-วันนี้เธอไม่สามารถทำงานได้ เพราะเวลาของเธอฉันเป็นคนกำหนด เธอไม่มีสิทธิืมาบอกให้ฉันแก้ไข ส่วนที่อื่นๆ ฉันไม่แคร์ เธอต้องไปแก้ปัญหาเอง

หญิงคิดในใจอีก ถึงงานแคชเชียร์จะจ่ายน้อยกว่าแก แต่ฉันก็มีความสุขที่ได้ทำงานที่นั่นนะโว้ย... เงินไม่ทำให้ใจฉันเปลี่ยนหรอกนะยะ เจ้านายที่นั่นน่ารักทุกคน และให้เกียรติฉันมากๆ ฝึกงานนี่ถึงจะไม่ได้เงินแต่ฉันก็มีความสุขที่ได้ดูแลคนแก่นะยะ

-----------------------------------------------------------------------------

ช่วงฝึกงาน มีคนโทรไปแจ้งที่โรงเรียนว่า ที่ๆพวกเรามาฝึกงานนี่ ไม่มีเบรคเลย ของหญิงนี่ยังโชคดีที่ได้กินข้าว ถึงจะกินแบบเร่งด่วนวิ่งไปวิ่งมาแต่ก็ยังได้กิน เพื่อนอีกสองคน ซึ่งได้กะบ่าย กะอีกคนทำกะดึก สองรายนั้นไม่ได้พักและไม่ได้กินอะไรเลย โหดมั้ยคะ....

และก็มีคนจากโรงเรียนมาเยี่ยมหญิงและถามหญิงว่า ได้ข่าวว่าที่นี่ไม่มีเบรคเลยจริงมั้ย... หญิงก็ตกใจและถามเค้าว่า รู้ได้ไง เค้าบอกว่ามีคนโทรไปแจ้ง หญิงเลยบอกว่า จริงๆ แต่เค้าก็น่ารักนะตอนนี้เริ่มสอนงานมากขึ้น(ยังพูดถึงเค้าแต่สิ่งดีๆ แต่เค้าสิใช้เราเยี่ยงทาส) แต่งานหลักก็ยังขัดส้วมกะล้างจาน ซึ่งพวกฝรั่งเค้าไม่ทำเลย ให้แต่ต่างด้าวทำ

-----------------------------------------------------------------------------

ทางโรงเรียนเลยโทรไปยังเจ้าของแคร์โฮมที่หญิงฝึกงาน เค้าบอกว่า มีสิเบรคน่ะ ทำไมจะไม่มี จริงๆแล้ว เด็กๆพวกนี้ต้องจัดเวลากันเองว่าจะเบรคตอนไหนเมื่อไหร่ก็ได้ หืมมมมมมมมมมมม... สะ ตอ ได้ใจจริงๆ ฝรั่งเนี่ยะ นัง บุ ษ บา เอ้ยย... ก็แกใช้ให้ฉันทำงานตลอดไม่ได้พักเลย แล้วฉันจะไปจัดสรรเวลาที่ไหนสำหรับเบรคของฉันล่ะ ทำงานนี้ยังไม่เสร็จเลย รีบสั่งงานใหม่มาละ

แต่หญิงเองต้องลักไก่นั่งบ้าง เวลาป้อนข้าวมาร์จ คุณยายแก่ที่ช่วยตัวเองไม่ได้นั้น เป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะได้นั่ง ถึงจะทำงานไปด้วยก็ตาม ไม่งั้นคงจะเป็นลม ล้ม ขาพับ ไปวันละหลายๆรอบ แน่ๆเลยค่ะ

พอยัยนาตาลีรู้ว่าหญิงได้งานที่ไพโอเนีย เจ๊แกก็อึ้งไปเลยค่ะ ตะก่อนเค้าคงคิดว่าเราจะก้มหัวให้ และคิดว่าจะสามารถสั่งอะไรก็ได้ ตอนนี้อยากจะ ชิชะ ใส่หล่อนจริงๆเลย

-----------------------------------------------------------------------------

ถึงวันนี้ดีใจจริงๆ ที่ได้ทำงานในที่ๆหญิงใฝ่ฝันอยากจะเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของพวกเค้า และมันก็สำเร็จแล้ว

ตอนแรกกะว่า จะกลับไปเรียนต่อเพื่อให้ได้ใบประกาศอีกใบ แต่กว่าจะจบก็ตั้งสามปี และต้องทำงานเก็บประสบการณ์อีกเกือบปี ถึงจะกล้าเข้าไปสมัครงานที่ไพโอเนีย วิลเลจ

วันนี้ไม่ต้องกังวลอะไรแล้ว ได้อยู่ตรงนี้ ที่ๆใฝ่ฝันอยากจะทำงาน เร็วกว่าที่คาดหมายไว้ตั้ง ๓-๔ ปี แผนต่างๆที่วางไว้ก็จะสำเร็จเร็วกว่าเดิมมากขึ้น

วู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ดีใจๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

----------------------------------------------------------------------------

ปล. งานแคชเชียร์ หญิงได้ค่าแรง $10.35 ต่อชั่วโมง สวัสดิการดีนิดหน่อย แต่ได้ชั่วโมงน้อย

งานแคร์กีฟเว่อร์ทั่วๆไป ส่วนใหญ่ จะจ่ายที่ $10-12 ต่อชั่วโมง ไม่ค่อยมีสวัสดิการ ถ้าโชคดีเจอที่มีสวัสดิการดี ก็ดีไป

งานแคร์กีฟเว่อร์ที่ยัยนาตาลี จ่ายที่ $13 ต่อชั่วโมง แต่ทำงานสุดโหด ใช้งานเยี่ยงทาสในเรือนเบี้ย ไม่ได้พักเลย สวัสดิการก็ไม่ค่อยดี

งานแคร์เอดด์ที่ ไพร์โอเนียร์ สตาร์ทที่ $17.64 ต่อชั่วโมง เกือบ 18 เหรียญแหนะ อีก 2 เหรียญนี่เรียกได้ว่าได้ค่าแรงมากกว่าที่อื่นเท่าตัวเลย

ใน 3 อาทิตย์จะได้ทำอย่างน้อย 14 วัน ถ้าเกินจากนั้นจะเป็นโอทีทั้งหมด สวัสดิการดีมากๆ เพราะเป็นหน่วยงานรัฐบาล ค่ายาและทำฟันเบิกได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ และอื่นๆอีกมากมาย

งานด้านนี้ในแคนาดายังเป็นที่ต้องการอีกมาก และเป็นส่วนหนึ่งของรัฐไม่ต้องกลัวถูกเลย์ออฟ วันก่อนหญิงฟังวิทยุ ที่จังหวัดนี้จะเลย์ออฟพวกแอดมิน ประมาณ 1,000 ตำแหน่ง งานที่ไม่ต้องกังวลว่าจะถูกเลย์ออฟในแคนาดา และยังมีความต้องการบุคลากรเพิ่มขึ้นก็คืองานสาย Health Care เห็นมั้ยคะว่าทำไมหญิงถึงอยากทำงานที่นี่

----------------------------------------------------------------------------

สำหรับใครที่ กำลังหางาน หรือท้อแท้กับการหางาน อย่าท้อนะคะ ให้ดูหญิงเป็นตัวอย่าง พอหญิงรู้ว่าหญิงชอบอะไร และหญิงก็พยายามเรียนต่อในสายอาชีพนั้น เรียนจบหญิงก็ลองสมัครงาน และโชคดีได้งานในฝัน

ทุกๆอย่างล้วนแต่ใช้เวลา ขอแค่เราอย่าท้อและค่อยๆทำไป เราต้องเชื่อว่าซักวันนึงเราจะทำให้ได้ วันนั้นจะต้องมีซักวันค่ะ จะสิบปี สิบห้าปี วันที่เราตั้งเป้าไว้นั้นจะต้องมาถึงค่ะ

หลายๆคนที่ยังคิดว่า วันนี้ภาษาเราอาจจะยังไม่แข็งแรง ก็ค่อยๆเรียนรู้ไปค่ะ หญิงเองพอมาได้เรียนภาษาที่นี่ ก็เริ่มเรียนพวกเบสิคแกรมม่าร์ต่างๆเหมือนกัน ตอนทำงานกับนายชาวออสซี่และมาที่นี่ใหม่ๆ หญิงก็พอฟังรู้เรื่อง แต่เขียน-อ่านและพูดนี่ เรียกได้ว่า แกรมม่าร์ เป็น แกรมมั่วร์ ผสมกันไป

เรียนเป็นปีกว่าจะจบ ตอนนี้ก็ยังไม่เก่ง แต่หญิงว่าสำหรับหญิง หญิงโชคดีที่เป็นคนที่เรียนรู้ค่อนข้างเร็ว เลยไปไว จากระดับที่กลางๆแบบไม่ค่อยจะดี เรียน 1 ปี แล้วหญิงสามารถสอบได้เกือบถึงระดับที่เค้ายอมรับให้เข้าเรียนในโปรแกรมที่หญิงอยากเรียนและเรียนกับพวกแคนาเดี่ยน ถึงแม้มันจะไม่ถึงซะทีเดียว แต่ก็เกือบถึงนี่ หญิงถือว่า หญิงทำได้ดีแล้ว

----------------------------------------------------------------------------

วันศุกร์นี้หญิงจะเข้าไปเซ็นเอกสาร คืบหน้ายังไงแล้วจะมาแบ่งปันนะคะ

----------------------------------------------------------------------------

และบล๊อกหน้า หญิงจะเอาเรสุเม่ และคอฟเว่อร์เลทเทอร์ ที่ทำให้หญิง ได้รับความสนใจและถูกเรียกเข้าไปสัมภาษณ์มาแชร์นะคะ เผื่อว่าจะเป็นประโยชน์กับใครหลายๆคนที่กำลังมองหางานด้านนี้อยู่


นอนไม่หลับมาสองคืนแล้วค่ะ ตื่นเต้น... อิอิอิ

Create Date : 25 มีนาคม 2553		13 comments
Last Update : 25 มีนาคม 2553 22:40:50 น.
Counter : 596 Pageviews.
Share Tweet