Bloggang.com : womam in love : "..เพราะ..รัก..".1

"..เพราะ..รัก..".1

ก้อง+พี เดอะซีรี่ย์....5…
ณ.ที่นี้มี.....ศักดิ์ที่รุด....สุดที่รัก

แหะๆ...ขอแทรกทีมาที่ไปของฟิคนี้นะคะ..ผู้แต่งบางครั้งก็มึนและตันเหมือนกันสำหรับการคิดพล๊อตในการเขียนแต่ละครั้ง...

ก็ได้คุยกับพี่ๆหลายๆคน...และครั้งนี้ก็เป็นความบังเอิญอีกเหมือนกันที่ไปทำธุระและได้ยินชื่อ"ศักดิ์"จากที่นั้น...สาว"Y"ชอบจิ้นก็เผลอหัวเราะออกมาภาพคุณศักดิ์ลอยมาทำให้ตัวเองยิ้มออกมาได้อีก555

....พอคุยกับพี่จุมเม่เรื่องนี้...พี่เม่ก็ออกไอเดียว่า...แต่งตอนศักดิ์ซิเอามาขยาย...เท่านั้นแหละประกายวิบวับในใจก็มาทันที...

ขอขอบพระคุณพี่เม่มากมายนะคะ..รักนะจุฟฟฟฟค่ะ

"มันเป็นเรื่องดีดี...ที่มีเราเท่านั้นเข้าใจ"

1
ห้องนอนสีเขียวสดยังคงมืดเพราะม่านหนาทึบที่ปิดอยู่

ณ.มุมหนึ่งของห้อง ตารีเรียวของคนตัวโตยังคงจับจ้องไปที่คนบนเตียง...เกือบตลอดเวลา...

คนรักของเขายังคงนอนหลับ...ตาโตปิดสนิท...เห็นเพียงแผงขนตาหนาและกว้าง ร่างบางนอนตะแคงข้าง เสียงหายใจสม่ำเสมอ..

...เมื่อคืนนี้ก้องนอนหลับได้สนิทมากขึ้น...กว่าทุกๆคืน...

คนตัวใหญ่เดินมาหยุดที่ข้างเตียง..ยิ้มน้อยๆให้คนตรงหน้า...

“อรุณสวัสดิ์ครับ..ที่รัก” บอกคนบนเตียง...ในใจ...โน้มตัวลงมาใกล้......แต้มสัมผัสแผ่วเบาที่แก้มใส..

อีกไม่นาน...ก้องก็จะตื่นแล้ว...เขาค่อยๆย่างฝีเท้าให้เบาที่สุด...เปิดประตูห้องนอนออกไป

....อาบน้ำ...

.
.
.

เมื่อนาฬิกาปลุกของชีวิต...เริ่มทำงานอีกครั้ง...

ก้องบดินทร์รู้สึกตัวตื่นขึ้น กระพริบตาน้อยๆแล้วค่อยลืมตาช้าๆ...พลิกตัวคลายผ้าห่มออก...เช้าแล้วสินะ...
ตื่นด้วยความเคยชิน...เหมือนทุกๆวัน...ที่ต้องไปทำงาน..

...แต่..ไม่มีอีกแล้ว....ตอนนี้เขา...ว่างงานแล้ว...

ได้ยินเสียงรูดม่านหน้าต่างดังทางขวามือ...แม้ว่าคนรูดจะพยายามทำให้เกิดเสียงเบาที่สุดแล้วก็ตาม...

....ประสาทสัมผัสส่วนนี้ของก้องบดินทร์ ทำงานดีขึ้น...ชดเชยสัมผัสส่วนอื่น...ที่หายไป...

รู้สึกเหมือนมีแสงวูบวาบพาดผ่านดวงตา...ไม่น่าจะใช่..1 เดือนที่ผ่านมา เขาแทบจะไม่เห็นแสงอะไรเลย...การมองเห็น...ดับมืด…

เหยียดยิ้มที่มุมปาก...คงเป็นความรู้สึกจากจิตใต้สำนึกกระมัง...

อยากเห็นท้องฟ้ายามเช้าอีกครั้งจัง....แต่...ช่างน่าขำนัก......เลิกฝันลมๆแล้งๆเถอะก้อง....

อยากจะนอนต่ออีก...แต่ก็ทำไม่ได้...ไม่ชิน…

ร่างบางพยายามลุกยืน....แต่เพราะประสาททางการมองเห็นที่เสียไป ทำให้การทรงตัวทำได้ไม่ดีนัก...ร่างนั้นซวนเซจวนจะล้มลง....

ใครอีกคน...ซึ่งอยู่ในห้อง... ก้าวยาวๆเข้าถึงตัวเขาในทันที...คาดว่า...ทุกอากัปกิริยาของก้องบดินทร์...จะอยู่ในสายตา....เขา...ตลอดเวลา...

ผู้ดูแลที่แม่หามาเพื่อเขา... ...คนในความเงียบ...

มือใหญ่ๆรวบเอวและโอบไหล่ ประคองให้เขาทรงตัวขึ้นยืนได้...

ความใกล้...ทำให้ก้องได้กลิ่นสบู่เหลวและแป้งกระจายจากกายคนๆนั้น....

...กลิ่นที่คุ้นชิน…...

...บ้าน่า...

.....สงสัยเขาคงคิดถึง...ใครอีกคน...มากไป....

..แต่...คล้ายๆ...ได้ยินเสียงหัวใจของคนที่ชิดใกล้เขาขณะนี้....เต้นแรง...

...?...

คนที่ประคองเขาอยู่ยังไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยอ้อมกอดเลย แถมเขายังรู้สึกได้ถึงลมหายใจแผ่วอุ่นที่ประชิดตรงขมับ....รู้สึกแปลก...แปลก......เขาอยู่ในท่านี้...นานเกินไปแล้ว...

คนตาโตทำหน้าไม่ถูก...ค่อยๆเบี่ยงตัวออกจากการเกาะกุมของผู้ดูแล ยิ้มเจื่อนๆให้...คนในความเงียบ...อีกครั้ง

“ขอบคุณมากครับ..”

“...ศักดิ์...”

คนในความเงียบ...คลายวงแขนออก..มือใหญ่ประคองข้อมือเรียว...พาไปที่ห้องน้ำ...ศักดิ์เตรียมอุปกรณ์ทุกอย่างไว้ให้พร้อมแล้ว...
.
.
.

ก้องอาบน้ำอยู่...

ที่หน้าห้องน้ำ...คนในความเงียบ...ร้อนรนยิ่งนัก...เช้านี้สีหน้าของคนรักไม่ค่อยดีเลย พีรวิชญ์เจ็บแปลบในใจ...

เขาอยากดึงร่างบางนั้นมากอด......ปลอบโยน....เหมือนทุกครั้ง...ที่เคยๆ...

อยากแบ่งเบาความทุกข์ อยากให้คนหน้าสวย...กลับมายิ้มแย้มอีกครั้ง....

อยากได้ยินเสียงหัวเราะ....

แต่...ตอนนี้...เขาทำได้เพียง...เงียบไว้...

ณ.ขณะนี้...เขาคือ...ศักดิ์......ชายในความเงียบ...

ได้อยู่ใกล้ๆ..ได้คอยดูแลก้อง...สุดที่รัก.....เท่านี้...ก็ดีหนักหนาแล้ว….พีรวิชญ์....
.
.
“โอ๊ะ!!..โอ๊ย..”เสียงอุทานที่ตามมาด้วยเสียงวัตถุ(?)กระแทกพื้น คนที่เฝ้าหน้าห้องก็กระโจนพรวดเข้าไปในห้องน้ำ

“อ๊ะ!!”

“เอ้ยยย!!!”

?
?
?
................................

คนที่จำเป็นต้องเงียบ เผลอหลุดอุทานออกมาด้วยความตกใจ เพราะทันทีที่เหยียบพื้นห้องน้ำ ความลื่นจากสบู่เหลวที่ก้องทำหกไว้ .... การไม่ทันได้ตั้งตัว...

เขา......ก็ลื่นล้มไปอีก คนตัวโตไถลไปชนเข้ากับคนที่เข้าห้องน้ำมาก่อนอย่างจัง

“โอ๊ะ!!!ศักดิ์”

ก้องอุทานได้เท่านั้น ...พูดอะไรไม่ออกอีก...อายจัง...หน้าสวยแดงจัด...เพราะไม่แน่ใจว่าตัวเองปกปิดร่างกายมิดชิดดีแล้วหรือยัง ก่อนที่จะลื่นล้มลงไป

แถม..นายศักดิ์...ยังเข้ามาเร็วยังกับจรวดได้อีก…และยังจะ....เมื่อกี้นี้......อะไร?...

พีรวิชญ์ในคราบนายศักดิ์...หน้าแดง... ตอนนี้คนที่เขารักอยู่ในสภาพที่..เอ้อออ....
.
.

ก้องที่ยังเปียกไปเกือบทั้งตัวนอนอยู่ที่พื้น เสื้อคลุมสีอ่อนที่สวมไว้นั้นก็หลุดลุ่ย เผยให้เห็นเนื้อช่วงอกขาวนวล..

จากการลื่นไถลและไม่สามารถหยุดแรงเฉื่อยนั้นได้ทัน....จมูกโด่งฝังไปที่อกขาวนั้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ .......หอมจัง...

ตกใจรีบถอยหน้าออกมา คนในอ้อมกอดตกใจไม่แพ้กันกับเขา... ขณะนี้เขาคร่อมทับอยู่บนร่างนวลนิ่มนั้น...เกือบทั้งตัว...

ก้องบดินทร์ทำสีหน้าไม่พอใจ หน้าสวยเริ่มขมวดคิ้ว...เม้มปากอย่างขัดใจ ... มือเรียวที่จับไปที่ตัวนายศักดิ์ซึ่งน่าจะเป็นไหล่ผลักเบาๆ..

...ไม่อยากชิดใกล้กับใครๆ....แบบนี้..นอกจาก...คนๆนั้น...

“ศักดิ์...มัวทำอะไรอยู่รีบพยุงผมลุกเร็วๆสิ” น้ำเสียงเข้ม..ดัง...เกือบจะเหมือนตวาด

...พีรวิชญ์พึงใจกับท่าทีของก้อง...เผลอยิ้มน้อยๆให้คนตรงหน้า...ชอบจังที่คุณหวงตัวอย่างนี้...อยากหอมแก้มคนรักตรงหน้า...แต่ก็ต้องตัดใจ...

...มือใหญ่เท้าไปที่พื้น...หวังพยุงตัวเองลุกขึ้นก่อน....แต่...ลื่นลงอีกครั้ง...ครั้งนี้ไม่ผิดที่..ริมฝีปากกดเต็มๆที่แก้ม...สมใจ...

นายศักดิ์...ต้องใช้ความพยายามอยู่นานกว่าจะ...ปลุก...ปล้ำ(?)...ให้เขาลุกออกจากห้องน้ำได้...แต่ก็เถอะนะ... คนดูแลก็ออกจะตื่นเต้นทำอะไรไม่ค่อยถูกนัก....ล้มลุกคลุกคลานกันอยู่หลายตลบ ......จับตรงนั้น...ตรงนี้...กอด..ประคอง..โอบ.....เอ้ยยย...

เขารู้สึกเหมือนว่าได้ยินเสียงคนดูแล... .แอบหัวเราะเบาๆด้วย ฮึ่ยยยยยยยยยยย ชักจะมากไปแล้วนะ...นายศักดิ์...

แม่นะแม่..คนดูแลที่ไม่ซุ่มซ่ามแบบนี้...ไม่มีเหรอ...คนนึงมองไม่เห็น...อีกคนซุ่มซ่าม พอกันเลย..ฮือออรู้สึกเปลืองตัว...ไงไงไม่รู้....

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย....ศักดิ์ก็พาก้องลงมาที่โต๊ะอาหาร วันนี้ที่บ้านไม่มีใครอยู่เลย แม่ไปทำบุญ..พี่ตุ่มกับพี่เจ๋งก็ออกไปด้วย...

ศักดิ์ป้อนข้าวต้มให้เขาได้ไม่กี่คำ..ก็ต้องบอกให้หยุด..เขากลืนอะไรไม่ลงเลยจริงๆ

“พอเถอะครับ..ศักดิ์.. ขอน้ำเปล่าเถอะ”

มีเสียงถอนใจเบาๆ ก่อนแก้วน้ำอุ่นถูกวางบนมือ พร้อมถ้วยยา ก้องรับมาดื่ม ขอบคุณผู้ดูแลอีกครั้ง...
.
.
.

ก้องเอนตัวลงพิงพนักโซฟาช้าๆ...รู้สึกห่อเหี่ยวในใจ ตาสวยกระพริบถี่ มันล้าและรู้สึกเหมือนว่าเริ่มแสบตา... เอนตัวลงนอนในที่สุด...

นิ้วเรียวของคนดูแลแตะที่แก้มเขาแผ่วเบา...อืม..ถึงเวลาหยอดตาแล้ว...ได้กลิ่นแป้งจางๆ

ในมโนภาพของก้องขณะนี้ นายศักดิ์นั่งคุกเข่าอยู่ข้างโซฟาที่เขานอนเหยียดยาวอยู่..ถือหลอดยาหยอดตาอยู่ในมือ

ก้องแหงนหน้าขึ้น ลืมตาโต... ปากสวย...เผยอนิดๆ...

อืมมม...ใจพีรวิชญ์ เกือบหยุดเต้น….ศักดิ์..ท่องไว้ ตอนนี้นายคือศักดิ์.ๆๆ.ปาก..อืมม ศักด์..ศักดิ์ ปาก..ปาก..เฮ้ยย ศักดิ์สิ

....โอ๊ยยยยยยยย ยากชะมัด

นิ้วเรียวที่ค่อนข้างเย็นและสั่น แตะเบาๆที่แก้มคนสวย..รั้งเปลือกตาล่างเล็กน้อย น้ำตาเทียมหยดลงที่ตาสวย...ข้างซ้าย...ทำแบบเดิมกับข้างขวา...

“ขอบคุณครับ”..ก้องพึมพำเบาๆ ปิดเปลือกตาอีกครั้ง…ปากแดงอิ่มเม้มน้อยๆ...

...พีรวิชญ์ในร่างนายศักดิ์ยังคงจ้องไปที่ปากอิ่มนั้น..เนิ่นนาน...ก่อนที่จะถอนใจเบาๆลุกเดินออกไป...หลังบ้าน....
.
.
.

ก้องรู้สึกแปลกๆ...ทุกครั้งที่ได้ใกล้ชิด..ศักดิ์...เขารู้สึกไปเองหรือ?...

เริ่มตั้งแต่...วันที่แม่วางข้อมือเขาในมือใหญ่ๆของศักดิ์....ในใจเขาก็หวนรู้สึกถึง..อีกคน..เสมอมา...

คนที่...ไม่อาจกลับมา..เป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว....

ก้องบดินทร์น้ำตารื้น...มือเรียวปาดน้ำตาออกไป ตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆก็มี Head phone สวมให้พร้อมเพลงบรรเลงเบาๆ...

…Canon in D major…

ก้องยิ้มทั้งน้ำตา .. ..อีกแล้วนายศักดิ์...อย่าทำแบบนี้เลย...แบบที่ทำให้ใจเขาสั่น..เพราะแอบคิดถึงใครบางคน... คนที่อบอุ่นเสมอเมื่ออยู่ใกล้....

คนๆนั้น ... พีรวิชญ์...

คนสวมhead phone ถอยห่างออกไปแล้ว นั่งเยื้องกับคนหน้าสวยไม่ไกลนัก ก้องอยากให้เขาได้พักบ้างก็เอ่ยปากขึ้น

“ศักดิ์..คุณจะไปทำอะไรก็ได้นะ...ตอนนี้..ผมของีบสักครู่..ถ้ามีอะไรผมจะเรียกนะครับ” เปลือกตาสวยปิดลง เหลือเพียงขนตากว้างและหนา...กับหยาดน้ำตาบางๆ...

ใจพีรวิชญ์วูบไหว.. นี่เขาต้องทำอย่างไร ให้คนที่รักตรงหน้ามีความสุขได้อีกครั้ง...

...............TBC...............

Create Date : 15 พฤษภาคม 2553

Last Update : 6 เมษายน 2554 7:13:06 น.

1 comments

Counter : 598 Pageviews.

ทักทายตอนเที่ยง ทานข้าวให้อร่อยนะคะ :)

โดย: หาแฟนตัวเป็นเกลียว

วันที่: 15 พฤษภาคม 2553 เวลา:12:14:18 น.