คราวหนึ่ง หลวงปู่กล่าวปรารภพระธรรมให้ฟังว่า

เราเคยตั้งสัจจะอ่านพระไตรปิฎกจนจบ ในพรรษาที่ ๒๔๙๕

เพื่อสำรวจดูว่าจุดจบของพระพุทธศาสนาอยู่ตรงไหน

ที่สุดแห่งสัจธรรมหรือที่สุดของทุกข์นั้น  อยู่ตรงไหน

พระพุทธองค์ทรงกล่าวสรุปไว้ว่าอย่างไร ครั้นอ่านไป

ตริตรองไปกระทั่งถึงจบ ก็ไม่เห็นตรงไหน

ที่มีสัมผัสอันลึกซึ้งถึงจิตของเรา ให้ตัดสินได้ว่า

นี่คือที่สิ้นสุดแห่งทุกข์ ที่สุดแห่งมรรคผล หรือที่เรียกว่านิพพาน

มีอยู่ตอนหนึ่ง คือ ครั้งนั้นพระสารีบุตรออกจากนิโรธสมาบัติใหม่ๆ

พระพุทธเจ้าตรัสถามเชิงสนทนาธรรมว่า

สารีบุตร สีผิวของเธอผ่องใสยิ่งนัก วรรณะของเธอหมดจดผุดผ่องยิ่งนัก

อะไรเป็นวิหารธรรมของเธอ

พระสารีบุตรกราบทูลว่า

“ความว่างเปล่าเป็นวิหารธรรมของข้าพระองค์” (สุญฺญตา)

ก็เห็นมีเพียงแค่นี้แหละ ที่มาสัมผัสจิตของเรา

จากหนังสือ “หลวงปู่ฝากไว้” บันทึกคติธรรมและธรรมเทศนา

ของพระราชวุฒาจารย์ (หลวงปู่ดูลย์ อตุโล)

รวบรวมบันทึกไว้โดย พระโพธินันทมุนี