เมื่อบุคคลปลงผม หนวด เคราออกหมดแล้ว
และได้ครองผ้ากาสาวพัสตร์เรียบร้อยแล้ว
ก็นับว่าเป็นสัญลักษณ์แห่งความเป็นภิกษุได้
แต่ยังเป็นได้แต่เพียงภายนอกเท่านั้น
ต่อเมื่อเขาสามารถปลงสิ่งที่รกรุงรังทางใจ
อันได้แก่ อารมณ์ตกต่ำทางใจได้แล้ว
ก็ชื่อว่าเป็นภิกษุภายในได้
ศีรษะที่ปลงผมหมดแล้ว สัตว์เลื้อยคลานเล็กน้อย
เช่น เหา ย่อมอาศัยอยู่ไม่ได้ฉันใด
จิตที่พ้นจากอารมณ์ ขาดจากการปรุงแต่งแล้ว ทุกข์ก็อาศัยอยู่ไม่ได้ฉันนั้น
ผู้มีปกติเป็นอยู่อย่างนี้ ควรเรียกเอาว่า เป็นภิกษุแท้
จากหนังสือ หลวงปู่ฝากไว้ บันทึกคติธรรมและธรรมเทศนา
ของพระราชวุฒาจารย์ (หลวงปู่ดูลย์ อตุโล)
รวบรวมบันทึกไว้โดย พระโพธินันทมุนี
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ตอนนี้มาตามอ่านธรรมะของหลวงปู่ตอนที่พลาดไปค่ะ ^^
--------------
อ่านบล็อกนี้แล้ว ความสงสัยเก่าๆก็กลับขึ้นมา
ผู้หญิงอย่างเราๆบวชเป็นพระภิกษุไม่ได้
แต่ก็บวชใจได้ใช่มั้ยคะ