คืนนี้ไม่มีนิทานก่อนนอน

เสียงกึกก้องกัมปนาทดังขึ้นพร้อมๆกับความสั่นสะเทือนของแผ่นดิน เขม่าควันสีดำลอยฟุ้งกลางอากาศหลังจากระเบิดลูกที่3ถูกทิ้งลงไม่กี่นาที เสียงกรีดร้องของผู้คนตามหลังมาติดๆ เหมือนจะลอยมาตามลมหนาวยามวิกาล ในห้องสีเหลี่ยมมืดมิดแม่ยังไม่คลายอ้อมกอดออกจากตัวฉัน แม้ว่าข้างนอกจะเต็มไปด้วยเสียงชุลมุน บางคนก็กรีดร้อง บ้างก็ด่าทอ แต่เวลานี้ฉันกลับได้ยินแต่เสียงร่ำไห้ดังมาจากข้างในใจแม่
“พ่อต้องไม่เป็นอะไรใช่ไหมค่ะแม่” ฉันถามแม่ด้วยความเป็นห่วงพ่อจับใจ

“พ่อของลูกเป็นคนดี คุณพระคุณเจ้าต้องคุ้มครอง แม่เชื่อว่าพ่อต้องไม่เป็นอะไร” แม่พูดคล้ายมั่นใจในความคิด แต่ทว่าฉันสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงอันสั่นคลอน

“หนูได้ยินเสียงระเบิดดังติดต่อกันหลายครั้งแล้วนะค่ะแม่ หนูกลัวว่าพ่อจะเป็นอันตราย”

“ระเบิดอาจเป็นของทหารฝ่ายเราไม่ใช่ของทหารต่างชาติก็ได้นะลูก” แม่แย้งขึ้นเบาๆ

“หนูเกลียดพวกมัน ถ้าไม่ใช่เพราะพวกต่างชาติ บ้านเมืองเราคงไม่ลุกเป็นไฟอย่างนี้ พวกมันร่ำรวยอยู่แล้วใครๆก็รู้ ทำไมจะต้องมายุ่งกับบ้านเมืองเกษตรกรรมอย่างเราด้วย พวกมันเป็นคนก่อสงคราม! ถ้าไม่เกิดสงครามพ่อก็คงไม่ต้องจากหนูกับแม่ออกไปรบ” ความกราดเกรี้ยว
เริ่มครอบงำฉัน

“เป็นเพราะความไม่รู้จักพอของคนน่ะลูก ถ้าผู้นำไม่อยากมีอำนาจล้าฟ้า ไม่อยากครอบครองสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง เวลานี้บ้านเมืองคงไม่ต้องนองเลือด ประชาชนคงไม่ต้องตกเป็นทาสของสงคราม”
ฉันเห็นดวงตาของแม่เต็มไปด้วยน้ำ หากแต่แม่ก็กลั้นมันไว้ไม่ให้ไหลออกมา ในภาวะสงครามเช่นนี้ ฉันอดชื่นชมในความเข้มแข็งของแม่เสียไม่ได้ ฉันอยากจะแข็งแกร่งเหมือนแม่

“แม่ค่ะหนูกลัวเหลือเกิน เมื่อไหร่สงครามครั้งนี้จะจบลงสักทีหละค่ะ” ฉันถามอย่างแผ่วเบา

“สงครามมันไม่จบง่ายๆหรอกลูก อย่าคิดอะไรอีกแล้ว หลับเถอะลูกรัก แม่จะกอดลูกเอาไว้อย่างนี้
ทั้งคืน” มือของแม่ลูบหัวฉันช้าๆราวกับกำลังปลอบโยน
ฉันอยากหลับไปพร้อมนิทานก่อนนอนที่พ่อเคยเล่าให้ฟังทุกคืน พ่อจ๋า..พ่อรีบกลับมาหาหนูนะ
ฉันแอบพูดในใจก่อนที่จะหลับตาลงตามที่แม่บอก
แม้เปลือกตาของฉันจะปิดลงหากแต่ภาพอันโหดร้ายของสงครามยังวนเวียนตามหลอกหลอน ผู้ล้มตายกลาดเกลื่อน ไม่เว้นแต่เด็กเล็กๆไร้เดียงสา หรือคนแก่ที่ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะเดินด้วยซ้ำ บ้านเรือนที่เคยเป็นที่พำนักอันอบอุ่น บ้างถูกเผาวอดวาย บ้างถูกปล่อยร้าง ไม่มีรอยยิ้มหลงเหลืออยู่บนใบหน้าของใครอีกแล้ว มีแต่ความเจ็บปวด ความหิวโหยและการพลัดพราก
ฉันนึกถึงร่างเต็มไปด้วยรูพรุ่นจากกระสุนปืนของทหารนายหนึ่งแล้วใจหายขึ้นมา เขาเป็นนายทหารรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อ ความวิตกกังวลก่อตัวขึ้นสูงกลางใจของฉัน เป็นเวลาเกือบอาทิตย์แล้วที่พ่อทิ้งพวกเรา ออกไปสู่สงครามการแย่งชิงดินแดนที่ไม่รู้จะยืดเยื้อไปนานแค่ไหน ฉันเกลียดสงครามมันคร่าชีวิตประชาชนผู้บริสุทธิ์ไปเหมือนผักปลา ฉันอยากให้สงครามครั้งนี้สิ้นสุดลงเสียที ฉันไม่อยากให้มันพรากพ่อของฉันไปอีกคน

ลมหนาวยังคงหอบความเย็นเยือกมาเป็นระยะ ฉันซุกหน้าเพื่อสัมผัสกับไออุ่นจากอ้อมกอดแม่ ในใจพลางก็คิดถึงนิทานก่อนนอนที่พ่อชอบเล่าให้ฟังทุกคืน นิทานของพ่อมักมีแต่เรื่องราวสวยงามเสมอ พ่อชอบเล่าถึงเมืองในฝันอยู่บ่อยๆ พ่อบอกว่าเมืองในฝันมีดวงตะวันดวงกลมหน้าตาคล้ายอมยิ้มเจิดจ้าในตอนกลางวัน บนผืนดินมีดอกไม้หลากสีกำลังเต้นระบำอยู่ท่ามกลางสายลมพัด พระราชาและพระราชินี ปกครองเมืองโดยธรรม ทั้งสองครองรักกันอยู่ในปราสาทเรือนสวย พสกนิกรต่างอาศัยอยู่ร่วมกันอย่างสงบ ฉันอยากให้ลมหนาวหอบนิทานก่อนนอนของพ่อเรื่องนี้มากระซิบข้างหนู นิทานก่อนนอนของพ่ออาจจะช่วยให้ฉันหลุดพ้นจากคืนอันโหดร้ายได้บ้าง

ระเบิดลูกใหม่ถูกทิ้งลงอีกครั้งในเวลาต่อมา เสียงของมันดังสนั่นตามด้วยเสียงร้องโหยหวนของผู้คน แสงสีเพลิงปรากฎไม่ไกลจากห้องมากนัก แม่กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น เวลานี้ฉันอยากฟังนิทานก่อนนอนของพ่อที่สุด…..

*************************************


ตีพิมพ์ในนิตยสารเล่มโปรด ฉบับเดือนมิถุนายน 2549

Create Date : 06 พฤษภาคม 2550		4 comments
Last Update : 4 ตุลาคม 2550 17:38:01 น.
Counter : 639 Pageviews.
Share Tweet