(◕‿◕✿) เริ่มขายของอีเบย์แหละ ขายได้แร้วด้วย เย้ ! ดีใจง่ะ

อัพเดทต่อดีกว่า จริงๆ ก็อยากจะเขียนเรื่องแทนซาเนียนะ แต่ว่ายังไม่ได้ทำรูปเลย เคยทำรูปไว้ตอนทำข่าวสารอีป้าฮากร๊ากๆ ฉบับ pdf แจกเพื่อนฝูง แต่รูปมันอยู่ใน netbook ซึ่งตอนนี้อีป้าไม่ได้ใช้เลย (เอาไว้ใช้ตอนเดินทางอย่างเดียว) แล้วก็ลบรูปไปหมดแล้ว (เพราะ netbook มันเก็บอะไรได้น้อยใช้เสร็จต้องลบทิ้งไป)

วันนี้อีป้าก็เลยจะโชว์ของที่อีป้าขายออกบนอีเบย์ให้ดูก็แล้วกันนะ เผื่อจะเป็นแนวทางให้คนที่คิดจะทำมาค้าขายบนอีเบย์ได้เกิดไอเดียอะไรบ้าง

จริงๆ แล้วอีป้าเริ่มจากการเป็นผู้ซื้อมาตลอด บิดดะจนเกือบหมดตูดแล้วเนี่ย ตอนหลังๆ มาอีป้าก็เริ่มรู้สึกว่า กรูนี่ชักจะบร้าาาา จริงๆ ของบางอย่างไม่จำเป็น หรือว่าไม่ได้อยากจะได้ ซื้อมาแล้วยังคิดว่า กรูซื้อมาทำไมเนี่ย (-_-") อีเบย์มีจุดแข็งตรงที่เอาของแพงๆ มาขายถูกๆ ทำให้คนซื้อตาลุกวาว แล้วก็ขาดสติ มารู้ตัวอีกทีตอนหน้ามืด บิดซื้อไปแล้ว

จากที่อีป้าได้เรียนรู้มา ด้วยความที่อีป้าก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง (เออน่า คนอ่านเค้ารู้กันแล้ว (-_-")) อีป้าก็เลยรู้ว่า ไม่ว่าเศรษฐกิจจะตกสะเก็ด แต่คำว่าผู้หญิง คือ มันต้องสวยไว้ก่อน พ่อแม่สอนไว้ (สอนเมื่อไหร่ฟระ? (-_-")) อีป้าก็เลยใช้ตัวเองนี่แหละ เป็นกรณีศึกษา ว่าขนาดอีป้าไม่ได้ทำมาหาแด๊กอะไรตอนนี้ อยู่แต่บ้าน ไม่ออกไปไหน แต่อีป้าซื้อเสื้อโค้ทมาทำไม (วะ) 3 ตัว เสื้อผ้า ชุดเดรส อะไรบร้าบออีกมากมาย พออีป้าจะเริ่มขายของอีเบย์เนี่ย อีป้าก็ชิมลางด้วยการซื้อเสื้อผ้ามาจากเว็บแห่งหนึ่ง ที่อีป้าซื้อเป็นประจำ (ซื้อแล้วก็ไม่ค่อยได้ใส่ ซื้อมาทำไมไม่ทราบ) อีป้าเคยไปเจอช่วงลดราคา ของราคาเต็ม $20 ลดเหลือ $2 อีป้าก็เลยรีบกดซื้อมา ณ บัดนั้น แล้วพอได้ของก็ลองเอามาลงขายในอีเบย์ ปรากฎว่าขายได้ !!!! เย้ ! ดีใจเป็นอันมาก (^-^)V หลังจากนั้นมาอีป้าก็เลยบังเกิดไอเดีย

ด้วยความที่อีป้าเป็นพวกบ้าแฟชั่น แล้วก็ถ้าวันไหนไม่ได้ซื้อของมันคันไม้คันมือ อีป้าก็เลยแก้ไขนิสัยบร้าๆ ของตัวเองด้วยการซื้อมาขายไปซะเรย เมื่อก่อนพอเห็นเสื้อผ้าสวยงาม ลดราคาเยอะ อีป้าก็จะรีบซื้อมาตุน กะว่า "สักวันฉันต้องได้ใส่" แต่ก็ไม่ได้มีโอกาสแบบนั้นบ่อยๆ เพราะเป็นแม่บ้าน วันๆ ก็ไม่ได้ออกไปไหน มีอยู่วันนึงใส่เดรสสั้นเซ็กซี่ออกไปทำสวน นั่งแล้วกุงเกงในออก ลุงบอกว่า แต่งตัวแบบนี้ออกมาทำไมเนี่ย ทำไมไม่ไปเปลี่ยน อะแหม ก็ชุดที่เดี๊ยนซื้อมามีแต่แบบนี้นี่เคอะ มีอีกวันใส่เดรสสั้น แต่ใส่เลกกิ้งลูกไม้ไว้ข้างใน ออกไปช่วงลุงตัดหญ้า พอลุงตัดเสร็จลุงทักว่า ทำไมไม่ไปเปลี่ยนชุด ถ้าคนอื่นขับรถมาที่บ้านตอนนี้จะว่ายังไง คือ ชุดแซกถลกขึ้นมาเห็นกกน. เพราะใส่เลกกิ้งลูกไม้ อิๆๆๆ (พอดีวันนั้นออกไปข้างนอกมา แล้วไม่ได้เปลี่ยนชุด เพราะเห็นว่าใส่กุงเกงเลกกิ้งแล้วไม่น่าจะมีปัญหา hoy ออกอีก กร๊ากๆๆๆ)

ตอนนี้อีป้าก็เข้าไปเช็คเว็บดูของลดราคาทุกวัน อันไหนถูกแล้วเห็นว่าจะขายได้ก็ซื้อโลด หลายๆ คนอาจจะคิดว่าอีป้านี่โง่จริงๆ ทำไปแล้วมันจะคุ้มหรือเปล่า จ่ายเงินไปแล้วถ้าของขายไม่ได้ล่ะ? เงินก็จมไปอีกน่ะสิ? แต่ช้าก่อนเฟร้ย อย่าตัดสินคนที่หน้าตา ถึงอีป้าจะสวยแต่ไม่ได้โง่นะเคอะ (อีกแระ ! ใครบอกว่าเมิงสวยฟระเนี่ย?) (-_-") คือ ข้อดีอย่างหนึ่งที่อีป้าได้เรียนรู้มาหลังจากอยู่อเมริกาก็คือ ของทุกอย่างที่คุณซื้อมา ไม่พอใจ ไม่ต้องมีเหตุผลอะไร คืนเงินได้ 100% ภายใน 30 วัน หรือบางห้างใจป้ำจะให้กำหนดคืนเงินถึง 90 วันเลยทีเดียว

โฮ่ๆๆๆ เมื่อป้าได้เห็นข้อดีของ customer service ของห้างร้านที่นี่แล้ว อีป้าก็เลยกดซื้อของลดราคาอย่างไม่บันยะบันยัง อันไหนถูก และคิดว่าขายได้ อีป้าซื้อแหลก ถ้าขายไม่ได้ก่อน 30 วันที่อีป้าซื้อมา อีป้าก็เอาไปคืนน่ะสิ 555 อะไรจะดีไปกว่านี้ นี่ยิ่งกว่าดีลเลอร์ขายส่งเจ้าไหนๆ ในเมืองไทยอีกนะเนี่ย ซื้อของประตูน้ำถูกก็จริง แต่ซื้อแล้วซื้อเลย พอเอาไปขาย ขายไม่ออก คืนเงินไม่ได้ เปลี่ยนก็ไม่ได้ใช่ม๊า นี่อยู่อเมริกาแม้แต่รถตัดหญ้าเอาไปตัดหญ้าเสร็จแล้ว ก่อน 30 วันเอาไปคืน เค้ายังรับคืนเลย อิๆ เมื่อวานลุงเพิ่งซื้อรถตัดหญ้าใหม่มา วันนี้รถสตาร์ทไม่ติด แต่อีป้าไปซ่อมให้แล้วรถสตาร์ทติด ปล่อยให้ลุงตัดหญ้าเสร็จแล้ว อีป้าเลยบอกลุงว่า "เอาไปคืนร้านเค้าเหอะ แล้วเดี๋ยวปีหน้าพอเราจะตัดหญ้าเราค่อยไปซื้อมาใหม่ ตัดเสร็จก็เอาไปคืน" 555 ลุงตกตะลึง ทึ่งในความฉลาด(แกมโกงของอีป้า ขี้โกรงจริงๆ เรยเมิง (-_-")) เห็นมะ อีป้าเป็นคนปรับตัวเร็วมากขนาดไหน มาอยู่เมกาได้ 7 เดือนก็เริ่มปรับตัวให้เข้ากะสังคมแล้วเนอะ (คนเมกาเค้าไม่ชั่วกันแบบนี้หรอก อิๆๆ)

มีอยู่วันนึงซื้อแก้วน้ำใหม่มาจากร้าน Kolh's แก้วมันบางมาก พออีป้าเอาออกจากกล่อง หยิบตรงของแก้ว แตก เพล้ง ! ถ้าซื้อในห้างที่ไทยคงเสียของฟรีๆ แต่ขอโต๊ดดด ที่นี่อเมริกาค่ะ อีป้าเลยยกกลับไปคืน ทางร้านไม่ถามอะไรเลย คืนเงินให้หน้าตาเฉย แล้วอีป้าก็ไปซื้อแก้วร้านอื่น เอาที่มันทนทาน ไม่บางมาก แบบที่เอามือจับปุ๊บไม่แตกปั๊บง่ะ

ตอนนี้อีป้าเลยสอนลุงไปหลายอย่าง บอกลุงว่า "บอกแล้วใช่มะ? ตอนแต่งงานอ้ะ ให้ซื้อชุดทักซิโด้ ชุดแต่งงานไปเลย พอใส่เสร็จก็เอามาคืน ได้ตังค์คืนด้วย นี่ดูจิ เสียตังค์เช่าชุดไปตั้งเยอะ ถ้าทำแบบชั้นว่าซื้อมาใส่เสร็จแล้วคืนก่อน 30 วันนี่ก็ไม่ต้องเสียเงินเลยสักเหรียญนะ" ลุงชักเริ่มเห็นดีเห็นงาม บอกอีป้าว่า "เอาสิ งั้นเตาปิ้งบาร์บีคิวเสียนี่เราไปซื้อกันเลยมั๊ย ใช้จนเกือบหมดหน้าร้อนแล้วค่อยเอาไปคืน" อิๆ ลุงเริ่มเอนเอียงตามอีป้าแล้วสิ ถ้าอเมริกามีคนแบบอีป้าเยอะๆ ห้างร้านเค้าคงทำแบบที่ไทยคือ ซื้อแล้วไม่รับคืน หรือคืนได้ เปลี่ยนได้ แต่แค่ 3 วัน

โชว์รูปของที่ขายออกแล้วดีกว่า ของที่อีป้าขายออกส่วนมากจะเป็นของมีแบรนด์เนมนิดหน่อย และอีป้าเริ่มวิเคราะห์ตลาดเสื้อผ้าผู้หญิงแล้วว่า เสื้อผ้าผู้หญิงเมกันนะ พวกเดรสจะขายดีมากกกก แต่จะต้องมีแบรนด์นิดนุง สไตล์ก็ไม่มีอะไรยาก โป๊ๆ สั้นๆ เปิดหลัง เปิดไหล่ ขายได้โม้ดดดดด !!! อีกอย่างหนึ่ง คือเสื้อโค้ท ถ้าสามารถซื้อโค้ทราคาถูกมีแบรนด์มาได้ตัวนึงนะ แล้วเอามาขายก็ขายได้อีกเหมือนกัน ขายง่าย

เสื้อกั๊กตัวแรกที่ขายได้



ตามด้วยแท๊กกระเป๋าเดินทางวิคตอเรีย ซีเคร็ท อันนี้ก็ซื้อมาถูกๆ จากอีเบย์นี่แระ กร๊ากๆ




ชุดแซ๊กเกาะอก ตอนแรกลงขายขายไม่ออกหรอก พอลงครั้งที่สองคนบิดกันจนราคาโอเวอร์เรย กร๊ากๆ



มีสามสี สีเขียวพื้นลุงบอกให้เก็บไว้ใส่เอง แต่อีป้าเอาลงไปขายโม้ดดด พอขายได้แล้วมันมันส์สะใจดีง่ะ ตอนนี้ไม่สนใจเก็บไว้ใส่เองแล้ว กะว่าถ้าขายไม่ได้ค่อยเอาไว้ใส่เอง อิๆๆ แต่ล่าสุดเพราะลุงชอบ อีป้าเลยไปเสาะหาซื้อมาในราคาถูกเท่าเดิม แต่ดันเป็นไซส์ L ซะนี่ต้องเอามาแก้ แต่ไม่เป็นไร ลุงซื้อจักรเย็บผ้าให้อีป้าแระ กร๊ากๆ เดี๋ยวจะแก้ให้ฟิตเปรี๊ยะไปเรย



สีชมพู ตัวนี้ไปก่อนเพื่อนเลย แต่พอตอนหลังอีป้าเอาแซคสีชมพูทั้งชุดไปลงขายก็ยังไม่มีคนซื้อซักกะที ตกลงพวกฝรั่งมันชอบสีไรกันแน่ฟระ




เดรสลูกไม้จาก forever 21



เดรสปักเลื่อมจาก forever 21



เดรสซาตินเกาะอก มีสายให้ด้วย จาก forever 21



เสื้อโค้ทลายสก๊อตจาก forever 21 ตัวนี้ซื้อมา $9 เอง แต่ขายไปเกือบขาดทุน เพราะแมร่งหนัก และหนามาก ค่าส่งเกือบกินโม้ดดด ดีที่ยังไม่ขาดทุนนะเนี่ย




ต่อปายยย เดรสเกาะอกขลิบลูกไม้ที่ชาย ตัวนี้น่ารัก อีป้าเพิ่งเห็นลงหนังสือ seventeen เล่มใหม่ที่นี่ด้วย เสียดายตะหงิดๆ



ต่อไปก็เพรสแขนลูกไม้ ขายชุดนี้ไปแร้ว แต่เหลือสีดำพื้นแบบเดียวกันอีกตัวนึง กะลังลงขายอยู่อิๆ



เสื้อคาร์ดิแกนแขนสั้น Forever 21 ตัวนี้ขายไปแบบขายทิ้ง เพราะไม่ได้เอาไปคำนวณตามสูตรก่อน เจ็บใจเหมือนกัน เสียดายง่ะ อยากเก็บไว้ใส่เอง เอามาลองใส่แล้วสวยเด้ง คุณน๊ายยย คุณนาย แต่ก็นะ ได้ทุนคืนมาซื้อชุดเซ็กส์ๆ แบบอื่นมาขายดีฝ่า การขายของให้ถูกใจผู้หญิงฝรั่งไม่มีไรมาก เน้นโป๊เข้าไว้ ขายได้โม้ดดด ชุดเรียบๆ รีบขายทิ้งไปจะดีที่ซู๊ด



ตัวนี้ตอนแรกไม่มีใครบุ๊คมาร์คไว้เลย คิดว่าขายไม่ได้แน่ๆ แร้วเชียว แต่พอวันสุดท้ายอีป้าไม่ได้เฝ้าดู จู่ๆ ก็มีคนซื้อไปเฉยเลยแน่ะ เป็น trench coat ของ Charlotte Russe ประมาณว่าแจ๊คเก็ตหน้าสปริงกับหน้าร้อนน่ะ เค้าเน้นแจ๊คเก็ตนน. เบา ใส่กันลม ของที่นี่ถ้ามียี่ห้อนิดนุงก็ขายได้หมดเลย ถ้าไม่มียี่ห้อก็ต้องสวยบาดตา บาดตับ บาดไต จริงๆ ไม่ก็ต้องถูกจนบาดตรูด (-_-") 55 แถวเมืองไทยเรียก ถูกเป็นขรี้ ไปเรย ถึงจะขายออกน่ะ เวลาจะขาย ebay ก็ต้องดูฤดูกาลนิดนุง อีป้าเอาสเวตเตอร์มาขายช่วงหน้าร้อน ถึงแม้จะถูกก็ขายไม่ออก เลยต้องตุนไว้ตอนหน้าหนาว แม่จะบวกราคาเพิ่ม ฟันให้ยับ คิดค่าต้นทุนคลังสินค้า (warehouse) ซะเรย โทษฐานตอนหน้าร้อนกรูขายลดราคาไม่มีใครสนใจซื้อ หน้าหนาวฮิตๆ กรูจะฟันให้ยับเชียว (ชักหน้าเลือดแล้วมั๊ยละ เป็นแม่ค้าไม่กี่วัน) (-_-")



นี่คือของทั้งหมดที่ขายได้แล้ว อิๆ ได้กำไรมาชิ้นละนิดๆ หน่อยๆ คือ อีป้าขายแบบเอามันส์ แก้ว่างเฉยๆ ผลที่ได้ก็คือ สนุกดี ดีกว่าอยู่ว่างๆ ตอนแรกที่เริ่มขายลุงก็บ่น ให้ไปทำอย่างอื่น เพราะตอนนี้เศรษฐกิจอเมริกาไม่ดี พอลุงเห็นซื้อเสื้อผ้ามาเยอะแยะ (ปณ. มาส่งเกือบทุกวัน ของอีป้าทั้งน๊านนน) ลุงก็บ่นอีป้าว่าจะซื้อมาทำไมนัก ไม่ได้ออกไปไหน จะใส่ยังไงหมด พออีป้าขายของออก ขายของได้ ลุงก็บ่นอีกว่า "ชุดนี้ขายทำไมเนี่ย ชั้นชอบ บอกให้เก็บไว้ใส่เองทำไมไม่ฟัง" น่าน ! ซื้อก็ว่า ขายก็บ่น จะเอายังไงกันแน่นะ

บางทีลุงก็กลัวว่าซื้อมาตุนมากๆ ขายไม่ออกจะทำไง (ตอนแรกอีป้าไม่ได้เล่าเรื่องหัวเซ็งลี้ของอีป้าให้ลุงฟัง พอบอกลุงว่าช่างชั้นเหอะน่า ขายไม่ออกชั้นก็เอาไปคืนร้านน่ะสิ ขายได้ก็ได้กำไร 555 ลุงถึงเริ่มเชื่อใจว่าเมียลุงนี่ไม่โง่) ลุงเขาเป็นผู้ขายอีเบย์มาก่อนน่ะ ขายมาเป็นสิบปีแล้ว แต่ช่วงนี้เขาก็บ่นว่าเศรษฐกิจไม่ดีขายของที่ควรจะขายได้แพงๆ ก็ขายได้ถูกๆ เขาก็เลยเป็นห่วงอีป้าว่า ใครมันจะซื้อ แต่ลุงน่ะ ไม่เข้าใจความเป็นผู้หญิงไง อีป้าน่ะ เข้าใจ ว่าผู้หญิงทั้งโลกมันก็เหมือนกันโม้ดดดด !!! ต่อให้ไม่มีตังค์จะแด๊ก ไม่มีข้าวจะกิน ก็ไม่มีวันยอมจบสิ้นกับความสวย

อีป้าขายเสื้อผ้าไปตั้งแยะ แต่ได้เงินมาแค่ $160 เท่านั้นเอง คิดดูดิ จะไม่ให้ลุงดูถูกได้ไง ลุงเอาเงินในเพย์พาล $4000 ซื้อเขากวางไปหยกๆ แต่แป๊บเดียว ลุงขายของได้เงินคืนมาจะ $5000 แล้ว อิจฉาเจงๆ อยากมีของมีค่าขายได้ราคาแบบนั้นบ้างจัง ขายทีเดียวรวยเลย (จะเอาเงินซื้อตั๋วเครื่องบินกลับไปเมืองไทยเลยแหละ ถ้าขายของได้เงินเยอะแบบนั้น) แบบว่าของที่ลุงเค้าขายมีแต่ของแพงๆ แล้วก็ของเก่า ที่ขายได้เงินเยอะๆ คือ กีต้าร์ ริคเค่นบ๊อค (เป็นกีต้าร์รุ่นเดียวกับที่จอห์น เลนน่อนมี ขายไป $2,500) ขายรูปถ่ายงาช้างที่แอฟริกา รูปเก่าๆ กากๆ ถ้าอีป้ามีรูปแบบนี้คงเอาไปโยนทิ้ง แต่ลุงขายได้ $600



รูปกีต้าร์แสนแพง

เสื้อผ้าที่อีป้าขายส่วนมากจะเป็นไซส์ junior คือไซส์วัยรุ่น ด้วยหลักจิตวิทยาแล้ววัยรุ่นมักจะไม่แคร์อะไร ไม่ว่าเศรษฐกิจจะเป็นยังไง ก็มักจะขอตังค์พ่อแม่มาถลุงซื้อไม่บันยะบันยังอยู่แล้วละ เห็นมะว่าอีป้านะเข้าใจวัยรุ่น กร๊ากๆๆ ถึงอีป้าจะวัยกลางคนแล้วก็ตาม (-_-")

อีป้ารู้ดีว่าสิ่งที่อีป้าเขียนมาเนี่ย คงช่วยผู้ขายอีเบย์ในไทยไม่ได้เลย 555 แต่ก็หวังว่าจะเป็นประโยชน์กับเมียฝรั่ง ที่ว่างงานเหมือนอีป้า ให้ได้มีไอเดียจับของมาขาย แล้วก็เอาข้อดีของอเมริกา มาปรับใช้ในชีวิตประจำวันได้นะ ของอะไรที่เราจะใช้แป๊บเดียว ซื้อมาใช้เสร็จก็เอาไปคืนได้หมดเลย ประเทศอะไรก็ไม่รู้เนี่ย ดี๊ดี เห็นแก่ผู้บริโภคเป็นที่ตั้ง 555 อีป้าชักหลงรักแล้วสิ เดี๋ยวอีกหน่อยอีป้าจะไปออกงานออกการอะไรนะ จะให้ลุงพาไปซื้อชุดราตรี เครื่องเพชร หรูอลังการมาใส่ให้เต็มตัวเชียว เอาให้ไฮโซยังอาย แต่พอจบงานแล้วเอาไปคืนห้าง กร๊ากๆ

อีป้าแค่คิดเอาว่าเสื้อผ้าบางตัวถึงขายไม่ได้ แต่อีป้าก็ช้อบ ชอบ อยู่แล้วละ ของที่อีป้าซื้อมาเนี่ย ถึงขายไม่ได้เก็บไว้ใส่เองก็มีฟามสุขแร้ว ดีกว่าวันๆ นั่งรองานแปลที่ไทย เลี้ยงไก่งวง เลี้ยงกวาง ทำสวน ทำไร่ ทำขนมไปวันๆ ได้ขายของแก้เซ็งบ้างก็ดีไปอย่างนึง แถมช่วยให้อีป้าผู้เสพย์ติดการช้อปปิ้งไม่รู้สึกผิดมากด้วย ที่ระดมซื้อของมาเป็นบ้าเป็นหลัง เดี๋ยวนี้พอซื้อไรมาถูกๆ แม้อีป้าจะชอบมากกก ก็ตาม แต่อีป้าก็จะตัดใจเอาไปขายก่อน พอขายได้กำไรแล้วก็รู้สึกหนุกดี มาฟามสุขอ้ะ เวลาแพ๊คของก็นึกเสียดาย บางตัวยังแพ๊คอยู่ในห่อเลย ไม่เคยแม้แต่จะเอามาลองใส่ (T-T) ฮือๆ ลูกแม่ เสียด๊ายเสียดาย ! บางตัวเอามาลองใส่เล่นก็ค่อยหายเครียดหน่อย อยู่เมืองด่วนฯ แต่งตัวสวยมากไม่ได้ เพราะคนที่นี่มันแต่งตัวเห่ยกันมาก ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ เสื้อมีฮู้ด เสื้อกล้าม กางเกงขาสั้นเท่านั้นเอง แต่งตัวดีเกินไปคนก็มองแปลกๆ อีก หาว่าเป็นคนต่างด้าว (ก็ต่างด้าวจริง ๆ แหละ 5555)

บางวันแต่งตัวดีมาก ลุงหาว่าจะไปนิวยอร์คอีก กร๊ากๆ แค่ใส่ชุดแซ๊กก็โดนว่าแล้ว ว่าทำไมแต่งตัวดี อาไรฟระ เมียแต่งตัวดีก็ไม่ได้ ถ้าแต่งตัวทุเรศก็ว่าอีกน่ะสิ กลุ้มจริงๆ ว้อยยย เอาใจไม่ถูกเลยไอ้ลุงนี่ คือ ก่อนจะแต่งงานลุงเคยเล่าให้ฟังว่าแฟนเก่าลุงจนมาก เวลาจะไปไหนทีใส่แต่รองเท้าผ้าใบเก่าๆ ลุงจะซื้อให้ชีก็หยิ่งไม่ยอมเอา แต่งตัวก็ไม่ดี อีป้าเห็นรูปชีตอนไปซาฟารีกะลุงแล้ว ชีใส่เสื้อสีดำแม๊น แมน ประมาณว่าเสื้อยืดสีดำไม่เข้ารูปแบบผู้หญิงใส่ง่ะ กับเกือกหนังคู่ใหญ่ ไซส์ผู้ชายอีก กางเกงทหารสีเขียวแบบผู้ชาย ช่างไม่รู้จักการแต่งตัวเล๊ย อีป้านี่พอรู้ว่าจะไปซาฟารีนะต้องกางตำรา mix & match ซื้อเสื้อผ้าใหม่เป็นกระบุงเชียว (เหตุผลก็เพราะอีป้า เมิงง่ะ บร้า ! คนอื่นเค้าแต่งตัวไงกันก็ได้ แต่เมิงมันบร้า 555) อีป้าก็เลยระวังการแต่งตัวมากกกก ไม่อยากให้ใครมาว่าเป็นคนต่างชาติเลยไม่รู้กาละเทศะ ไปไหนแม้จะไปใกล้ๆ ก็จะแต่งตัวดีตลอด คิดดูจิไปซื้อของวอลมาร์ท เจอคนเลี้ยงหมาให้ลุง (ลุงจ้างคนมาเลี้ยงหมาที่บ้านตอนไปแอฟริกา) คนเลี้ยงหมาชมอีป้าว่า "รองเท้าสวยจังเลย ไม่เคยพบเคยเห็นรองเท้าอะไรจะสวยแบบนี้" กร๊ากๆ (อีป้าซื้อมาจาก footwork ที่ไทยน่ะ คิดในใจว่า ถ้าไม่สวยกรูไม่เสียตังค์ส่งมาจากไทยจนเสียค่าส่งไป 5000 หรอกเนี่ย) แต่อีกใจก็แค้น อีนี่ แมร่งไม่ชมกรูเรยยย แทนที่จะชมว่ากรูสวย เจือกไปชมเกือกของกรูซะนี่ (-_-") ตกลงเกือกนี่สวยกว่ากรูชิมิ?

ว่าแล้วก็นึกถึงความบร้าของตัวเองตอนอยู่ไทยไม่ได้ อยู่ไทยบร้ากว่านี้ แถมยังรวยกว่านี้ด้วย (T-T) (แบบว่าทำงานได้เองงะ ตอนนี้ขอกะตังค์คนอื่นใช้) (เมื่อก่อนรวยประมาณว่ากินข้าวร้านอาหารทุกมื้อ ไม่ S&P ก็ ณ สยาม, ไม่งั้นก็กินสเต๊กร้านชั้น 3 งะ จากมานาน จำชื่อร้านไม่ได้แระ กินเสร็จก็จิบกาแฟแก้วละร้อยทุกวันจนซี้กับคนขาย เดินห้างทุกวัน นั่งเล่นร้านสปา (นั่งคุยเฉยๆ ไม่ได้ทำสงทำสวยทำไรมากหรอก สวยอยู่แร้ว กร๊ากๆๆ) ลองเสื้อผ้าเล่นๆ (แต่ไม่ซื้อ 55)) ตอนนั้นแค่จะออกไปกินข้าวที่เซ็นทรัลบางนานะ อีป้าก็แต่งหน้าเต็มยศ แต่งตัวเต็มที่ ไม่มีวันไหนเล๊ย ที่จะลากสังขารออกไปแบบที่หนังหน้าไม่ได้โบ๊ะ หรือนุ่งกางเกงขาก๊วยออกไปเนี่ย แม้ห้องพักจะอยู่ห่างห้างแค่ไม่ถึงสิบเมตรอีป้าก็ต้องเต็มที่ฮ่ะ เต็มที่กะชีวิต ตอนนี้ก็ไม่ถึงกับจนมาก แค่ไม่มีเงินเป็นของตัวเองที่นี่ ต้องขอเงินลุงใช้ (ต้องรอให้หย่ากับปั๋ว หรือปั๋วตาย ทีนี้จะเป็นเศรษฐีเรยแหละ(-_-") คิดได้ไงฟระ ชั่วเจรงๆ ) แต่ยังได้กินข้าวนอกบ้านกินร้านอาหารเกือบทุกวัน โฮะๆๆ จะว่าไปลุงก็ทำตามสัญญาอย่างนึงว่าจะเลี้ยงดูอีป้าให้ดี ทำให้กระเพราะอีป้ามีฟามสุข (^-^) วันไหนถึงไม่ได้กินข้าวนอกบ้านก็กินหมู เห็ด เป็น ไก่ ทุกมื้อฮ่ะ เพราะลุงมันชอบกินสเต๊กอีป้าเลยได้กินสเต๊ก ,พอร์คช้อป, ไก่อบ เกือบทุกมื้อ (ไม่ได้จะอวดว่าปั๋วรวยนะ แต่ว่าตอนนี้อีป้ากับลุงกินข้าวกันแค่มื้อเดียว เพราะลดความอ้วนกัน มื้อไหนที่กินก็จะกินมื้อใหญ่ กินเต็มที่ ไปร้านอาหารได้ไม่ต้องเสียดายเงินเท่านั้นเอง เวลาจะกินจะเลือกกินมื้อกลางวันเพราะอาหารกลางวันที่นี่ถูกกว่าดินเนอร์ แล้วก็ได้แถมสลัดกับขนมปังด้วย กินทีอิ่มไปถึงเย็นไปเรย)

ตอนต่อปายยย ถ้าว่างก็จะทำรูป tanzania (คิดอีกทีอีป้ายุ่งตรงไหนเนี่ย) แล้วก็เขียนเรื่องแทนซาเนียแร้วกันนะ ถ้าไม่ว่าง คือ ศุกร์ เสาร์หน้าจะไปขายของ garage sale ที่บ้านเพื่อนลุงงะ แล้วก็ดีไม่ดีอาทิตย์ก่อนสิ้นเดือนจะได้ไปฟลอริด้าอีกรอบนึงด้วย กร๊ากๆ ไม่ได้ไปหาคุณหญิงแม่นะ เพราะตอนนี้คุณหญิงแม่ของลุงไปพักร้อนที่ชิคาโก้ ไม่อยากไปหาคุณหญิงแม่บ่อยๆ เพราะไปก็ได้ของเยอะแยะ ขี้เกียจขนจริงเว้ย (พูดจริงนะเนี่ย(-_-")) แต่ลุงอยากจะไปดูเค้าเปิดพิพิธภัณฑ์อะไรของนักมวยก็ไม่รู้ อยู่แถวๆ แทมป้าเบย์ อีป้าเลยอาจจะได้ไปเที่ยวด้วย เสียดายตรงที่เพื่อนคนญี่ปุ่นมิกิจังที่อีป้ารู้จักตอนเล่มเกมส์ facebook ชีอยู่แถวนั้นพอดี แต่บังเอิญชีกลับญี่ปุ่นช่วงนั้น เลยอดเจอกันเรย แต่ก็ไม่รู้จะได้ไปแน่ป่าว เพราะลุงต้องโทรคอนเฟิร์มกับทางโน้นก่อนว่าโมหะหมัด อาลีมาป่าว แบบว่าลุงเค้าอยากได้รูปถ่ายลายเซ็นต์ มีปั๋วบร้าๆ ก็ดีไปอีกแบบนึง อีป้าจะได้ไปเที่ยวด้วยอิๆ ปั๋วคนอื่นที่เค้าดีๆ เค้าก็จะขยันทำแต่งาน ไม่บร้าบอเที่ยวเล่นแบบนี้ อิๆๆ

Create Date : 06 มิถุนายน 2553 Last Update : 6 มิถุนายน 2553 12:25:27 น. Counter : 1158 Pageviews.		19 comments
Share Tweet