เกริ่นมาแล้วครั้งหนึ่งเรื่องการไปฝึกงานในโรงเรียนอนุบาล

ครบ1 เดือนไปแล้ว

พร้อมกับได้หยุดพักผ่อนรอเดินเรื่องเรียกตัวกลับไปทำงานต่ออีก

คราวนี้ได้ทำงานที่โรงเรียนอนุบาลต่อไปอีก 6 เดือน

แม้ว่าจะได้หยุดอยู่บ้านเฉยๆมา1 เดือน

แต่เราก็ยังต้องหางานทำ....อยู่นะ

ที่ว่างานที่ท้าทายกับสวาะอากาศก็เนื่องจากว่า

ฝนจะตก แดดจะออก หิมะจะร่วงหล่นตก ตรูไม่สน

ตรูจาออกไปเล่นภาคสนามข้างนอกกัน

เมื่อใดที่เด็กต้องออกไปเล่นข้างนอก เราก็ต้องออกไปคอยดุแล

ควบคุมเด็กๆ ไม่ให้เล่นอะไรผาดโผน

ครู 1 คน / เด็ก 4 คน   บางวันยังไม่วายได้เจ์บเนื้อตัวกันเลย

ตกจากที่สูงลงมาหัวทิ่ม ปากแตก ก็มีให้เห็นแล้ว 

พอได้เริ่มงานรู้สึกว่าใจงี้ห่อเหี่ยวเลย เนื่องจากว่าช่วงนี้

หิมะตก  อย่างวันนี้หิมะตกเกือบทั้งวัน

วัดความหนาได้ 10 ซม 

เริ่มหวั่นๆ กับการเดินทางไปทำงาน หายใจไม่ทั่วท้องเป็นกังวล

นายกระจอก ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เพราะตั้งแต่เรามาอยู่เดนมาร์ก

เราไม่เคยได้เดินฝ่าหิมะ ไปทำงานเลยสักครั้ง

มีแต่เพื่อนมารับ -ส่ง ถึงบ้าน

ดีหน่อยว่าตอนเช้า สามีขับรถไปส่งให้แล้วเค้าก็เลยไปทำงานเลย

แต่ตอนเย็นนี่สิ ต้องพึ่งตนเองสถานเดียว

พูดถึงเรื่องพึ่งตนเอง วันนี้มีปากเสียงกันนิดหน่อย

เพราะเราไม่เข้าใจกัน .....

เรื่องก็คือนายกระจอกหวังดี กลัวเราจะเดินเข้าบ้านลำบาก

ก็เลยไปขอให้เพื่อนบ้านซึ่งเลิกงานเวลาเดียวกับเรา

แวะรับเรากลับบ้านด้วย ซึ่งเราบอกว่า

ให้ไปพูดขอแค่แวะรับเฉพาะวันที่มีพายุหิมะตกหนักก็พอ

วันไหนพายุไม่มา หิมะตกไม่หนักฉันจะเดินเข้าบ้านเอง

แค่นั้นแหละเป็นเรื่องเลย

ก็รู้อยู่ว่าเพราะเค้าเป็นห่วงเรา ไม่อยากให้ต้องหนาว

อยากให้เราติดรถมากับเพื่อนบ้านทุกวัน

โกรธเรา หาว่าพูดไม่รู้เรื่อง???

เฮ้อออออออออออออ  สั่งอย่างทำอีกอย่าง

ม่ายรุ้จักเกรงจายเค้าเล้ยยยยยยยยยยยยย

จริงๆเราไม่อยากพึ่งเพื่อนบ้านหรอกนะ เกรงใจเค้า

แต่สามีบอกว่า เวลาที่พายุมันมาอะ เธอจะเดินยาก

ลำบาก เดี๋ยวก็ได้ลื่นล้ม ขาแข้งก็ยิ่งไม่ดีอยุ่

เราก็เลยรำคาญ อือๆๆไป แต่ในใจไม่คอ่ย

อยากมากับเพื่อนบ้านหรอกเกรงจายเค้า